Læknablaðið - 01.02.1925, Blaðsíða 9

LÆKNABLAÐIÐ
o
Praxis chirurgica.
Svo sem kunnugt er, haföi fyrirrennari minn, próf. G. H., feikna-mikiif'
álit sem skurölæknir. Til hans höfðu streyint sjúklingar hvaðanæfa af
öllu Noröur- og Austurlandi og Vestfjöröum hérna megin Horns. Þaö var
því ekki aö furöa, þó að talsvert minkaöi aösókn skurðsjúklinga við aö-
komu mína til Akureyrarspítala, þar sem eg var ungur og lítt reyndur.
Eg fann líka sárt til þessa fyrstu árin sem eg starfaði hér. Eg fann, að
fólkið tr.eysti mér hálf illa, en eigi að siöur treysti eg sjálfum mér allvel,
og skar þá sjúklinga, sem mér hlotnaðist að ná í og taldi aö skera þyrfti.
Meöan Guðmundur var hér, var. stööugur straumur af skurð-sjúkling-
um, einkanlega á sumrin með strandferðaskipunum, en fátt á veturna.
Mér þótti fyrir, aö þessi straumur sjatnaði að mestu viö hingaökomu
mína, og lengi frarn eftir. Það er fyrst á seinni árurn, sem sá straumur
er byrjaður á ný.
Nú skyldi margur halda, að fyrir þessa rénun í aðsókn skurö-sjúklinga,
hefði aösóknin yfirleitt að spítalanum, legudagafjöldinn og tekjur spítal-
ans, minkað frarn úr öllu hófi, fyrir þaö að eg kom til sögunnar, en svo
var ekki. Hér kom það til hjálpar, eftir að eg kom, aö meir og meir var
farið að leggja inn á sjúkrahúsið sjúklinga með tæringu og aðra lang-
vinna sjúkdóma, senr áöur höfðu legið lon og don í heimahús.um. Var
þetta rnikið að þakka fátækralöggjöfinni frá 1905, sem heimilaði þurfa-
lingum styrk úr landssjóði til sjúkrahússvistar. Seinna kom berklalög-
gjöfin til sögunnar, sem gaf enn fleiram kost á landssjóðsstyrk. Þannig
atvikaðist það, að þrátt fyrir alt óx, stöðugt aðsókn aö Akureyrarspitala
og vex enn, svo að nú virðist varla neinum takmörkum bundið. Horf-
urnar sýnast blátt áfram þær, að ef sjúkrahússtjórnin sæi sér fært að
auka enn við bygginguna, þá mundi stöðugt vera hægt að fylla nýju
herbergin. Frá því 1907 hefir rúmafjöldinn þrefaldast og legudagafjöld-
inn farið því nær jafnt vaxandi úr 3571 árið 1907, upp.í 15322 síðast-
liðið ár.
Að handlæknissjúkdómum fækkaði fyrstu árin mín, var nú ekki ein-
göngu vantrausti á mér aö kenna, heldur því, að bæði var sullaveiki
farin talsvert að réna, frá því sem áöur var, og svo því, að ungir læknar
útlærðir í hinum góða skóla Guðmundar Magnús.sonar, settust að í hér-
uðum víðsvegar um land og fóru að skera. Nefni eg þar til einkanlega
Jónas lækni Kristjánsson, Georg Georgsson og Magnújs Jqhannssonj,
Og eldri læknar, eins og Gísli Pétursson og Sigurður Pálsson, tóku einnig
til að nota hnífinn. Síðan hafa fleiri og fleiri komið til aö skifta á milli
sín skurð-sjúklingum þeim, sem áður sóttu hingað, og hafa mér þannig
vaxiö fleiri og fleiri keppinautar. Eigi aö siður hefir þó skurö-sjúking-
urn farið stööugt fjölgandi, siðan eg tók við, og mundi því mörgum sýn-
ast, sem eg heföi litla ástæöu til að kvarta.
Ofanrituð tafla sýnir rnitt repertoire, eða þann verkahring, sem
eg aö nokkru leyti hefi sjálfur rnarkaö mér; en sem eg aö nokkra leyti
hefi af „force majeure" knúðst til að setja mér fyrir. Maöur. verður aö
gutla i mörgu, fær þá tilfinnanléga litla æfingu í sumu, en oft hefi eg
þó glaðst eftir á, að sérfræðingar voru ekki viö hendina, til að vísa til
vandamálum, sem mér tókst að leysa.