Læknablaðið - 01.12.1942, Qupperneq 17

LÆK NAB LAí) IÐ
húsvist í þeim mæli, sem lögin
gera ráð fyrir, þ. e. í 32 vikur
mest á 12 mánuSum í ólíkum
sjúkdómum, en í 26 vikur í' sama
Sjúkrahúsakootnaðu
jöll samlög)
1937 kr. 612,334
193« — 623,929
1939 — 627,039
1940 ........... — 730.489
IJessi samanburður sýnir, að
liinn opinberi styrkur gerir betur
en standa straum af öllum sjúkra-
húsakostnaði samlaganna árið
1939, en nokkru miður hin árin.
Munurinn er þó svo lítill, að
tveggja króna árlegt iðgjald á
hvern tryggingarskyldan meðlim
samlajanna hefði meira en nægt
til aö greiða það, sem á vantaði.
Það getur orkað tvímælis, í hve
rikum mæli rétt sé að tryggja
læknishjálp utan sjúkrahúsa og
á hvern hátt þeirri trvggingu sé
bezt hagað. Ýmislegt l)endir til
þess, að vafasamt sé, hvort rélt
iia.fi verið að fella niður fjórð-
ungsgjaldið, sem gert var ráð fyrir
í byrjun. Fyrsta ástæðan, og sú
veigamesta, er sú. að of greiður
cg hömlulaus aðgangur að lækn-
unum getur leitt til þess, að þeir
fái miklu meira að gera en þeir
geta kcmizt yfir. svo að í lagi sé.
Afleiðingin af slikri örtröð hjá
læknum getur því orðið sú, að þeir
fái ekki tima til að leggja þá alúð
við sjúkdómstilfellin, sem þeir
gætu l>ezt í té látið. Sjúkdóms-
greiningin býður hnekki við það.
og ])á vitanlega meðferðin einnig,
en lyfjakostnaður verður hins veg-
ar gegndarlaus. Þetta er reynsl-
an í öðrum löndum, að því er
bezt verður séð. Slíkt ástand er
bæði sjúklingunum og læknunum
til hins mesta ófarnaðar.
91
sjúkdonii, kenlur i Ijós, að litlu
munar, að styrkurinn hrökkvi til
fyrir öllum sjúkrahúsakostnaði.
Skal þetta synt
r Styrkur
(öll samlög)
kr. 535438
— 582,808
- 637,312
— 683,160
með tölum.
Mismunur
kr. 76,896
— 41,121
— 10,273
— 47,329
Nokkur greiðsla til læknis af
hálfu sjúklings fyrir unnið verk
er heilbrigður hemill á nauðsynja-
lítið kvabb, en mun sjaldnast
standa i vegi fyrir því, að læknis
sé leitað, þegar nauðsyn ber til.
Ef horfið yrði að því ráði að
taka upp ,,fjórðungsgjald“ að
nýju, má vænta þess, að sjúkl-
ingunum sé tryggð betri læknis-
hjálp með minna kostnaði að því
er varðar lyfjanotkun. Að þessu
athuguðu virðist athugandi að
tryggja ekki almennt læknishjálp
að fullu utan sjúkrahúsa.
En þá er eftir að athuga, á
hvern hátt tryggingu læknishjálp-
ar yrði bezt hagað. Eins og kunn-
ugt er, hafa samlögin valið um
tvær leiðir aðallega. greiðslu fyrir
unnin verk samkvæmt gjaldskrá
og greiðslu á hvern meðlim í sam-
bandi við læknaval. Fyrri leiðin er
miklu æskilegri og eðlilegri, lxeði
fyrir sjúklingana og læknana, og
er óþarft að rökstyöja það. Hin
leiðin er miður æskileg og stjórn-
ast eingöngu af nauðsyn þess að
bjarga fjárhag samlaganna heil-
um í höfn með iðgjöldum, er al-
menningur fái þó risið undir.
Læknaval og fastagjöld koma
því til framkvæmda þar, sem
greiður aðgangur er að læknum.
þ. e. þar, sem stutt er til þeirra
o’g margt um þá.
Ókostir þessa skipulags eru