Læknablaðið - 01.09.1948, Blaðsíða 21

LÆKNABLAÐIÐ
63
hafi borizt í héraðið né að
finna samband milli sjúklinga
innan héraðs. f*ó eru nokkrum
sinnum, er faraldrar ganga,
færðar líkur fyrir því, hvernig
sóttin hafi borizt til einstakra
heimila, helzt þeirra, er ekki
hafa verið í þjóðbraut, og
stundum svo, að reynt er af því
að ráða nokkuð um meðgöngu-
tímann. Telst mér svo til, að
13 sinnum sé þess getið, að
sjúklingur hafi skömmu áður
en hann veiktist umgengizt
(oftast einu sinni) aðkomufólk,
er nýverið hafði komið eða
dvalizt á sýktum heimilum (4
sinnum), eða komið úr sýktum
héruðum (6 og að líkindum
7 sinnum, tvisvar verður ekki
séð hvort svo hafi verið um
aðkomufólkið). Hefði með-
göngutíminn eftir þessu átt að
vera í 1 skipti 5 dagar, 3 skipti
um 7 daga og 3svar 8—10
dagar, 1 sinni a. m. k. 4 dagar
en sennilega nokkrum dögum
lengri; hin skiptin vantar
tímaákvörðun ( einu sinni sagt
„nokkrum dögum síðar“).
Um líklega smitun frá sjúkl-
ing er getið 6 sinnum, þar af
4 tilfelli á sama heimili og
sjúklingurinn: A einu heimili
veiktist hinn fyrsti 4 dögum
eftir að hann kom þangað úr
sýktu héraði, viku siðar veikist
annar og hefði meðgöngutími
lians þá líklega átt að vera
7—11 dagar, og viku þar á
eftir veikist hinn þriðji. 1 hin
skiptin veikist annar sjúkl-
ingurinn „fáum dögum“ og 3
—4 dögum eftir hinum fyrsta
og er eins líklegt að fyrsti
sjúklingurinn hafi smitað fi’á
sér nokknun dögum áður en
hann veiktist.
Samkvæmt þessu ætti með-
göngutíminn oftast að hafa
verið um 7 daga eða öllu held-
ur 7—10 dagar og virðist það
ekki fjarri lagi eftir öðrum
heimildum að dæma. Stundum
er þess getið, er fai'aldi’ar
ganga, að margir sýkist á
heimili, en svo vægt að varla
mundi sjúkdómurinn greindur
utan faraldra, og að sjálfsögðu
er læknis ekki vitjað til allra
slíkra sjúklinga. Hinsvegar
virðist ekki algengt að fleiri
en 1 sjúklingur á heimili veik-
ist alvai’lega svo að verulegar
lamanir hljótist af.
—o—
Þess var getið í upphafi, að
sýkingartilraunir á dýrum hafi
fyrst tekizt 1908, en þá tókst
að sýkja apa með upplausn úr
mænu sjúklings, er dáið hafði
úr mænusótt. Baktei’íur fund-
ust þó engar og sýking tókst
þótt upplausnin væri síuð gegn-
um sýklasíu og var því ljóst,
að hér var virus að verki. Enn
hefur ekki fundizt öruggari leið
til að finna mænusóttarvirus,
en að gera sýkingartilraunir á
öpum. En slíkar tilraunir eru
kostnaðarsamar, umfangsmikl-
ar og tímafrekar og hefur þvi