Læknablaðið - 01.09.1948, Qupperneq 31

LÆKNABLAÐIÐ
73
Árið 1944 lét Læknafélag
Reykjavíkur i’annsaka, hve
margh* sjúklingar hefðu sótt
um vist í almennum sjúkra-
húsum hér í bæ og vænx á
hiðlista. Reyndust þeir nokkuð
á þriðja hundrað. Haustið
1945 í’annsökuðu þeir lækn-
arnir Gunnar Cortes og Páll
Sigurðsson þetta á nýjan leik
og voru þá 266 á biðlista, og nú,
í júnímánuði 1948, biðu 325
eftir sjúkrahúsvist og höfðu
margir þeirra beðið mánuðum
saman og sumir jafnvel frá því
lyrir síðustu áramót.
Þó er þessi talning ekki full-
komin, því ekki fékkst vitn-
eskja um þá, sem biðu sjúkra-
húsvistar hjá Matthíasi Einars-
syni og ýmsum sérfræðingum
í Landakotsspítala.
Tala almennra sjúkrarúma
er hins vegar aðeins tæp 300,
þó að nokkrum í viðbót sé að
jafnaði ti’oðið inn í spítalana
xit úr vandi’æðum. Hins vegar
eru þessir lxiðlistar engan veg-
inn tæmandi. Stai’fandi lækn-
ar, sem þurfa að vera á þönum
milli sjúkrahúsanna, ef nokkur
von á að vera um rúm fyrir
fárveikan sjúkling, en koma þó
oft bónleiðir til búða, sjá, að
olt er tilgangslaust að skrá-
setja sunxa sjúklinga, sem þó
nanðsynlega þyrftu sjúkrahús-
vistar við. Oft er sjúkdómi
þannig háttað, að annaðhvort
nxyndi sjúklingur orðinn albata
eða kominn suður í kirkjugarð,
f
{
um það leyti sem nokkur von
væi’i til að hlið sjúkrahúsanna
opnaðist fyrir honum.
Skui’ðlæknar sj úki’ahúsanna
telja, að sjúklingar komi oft
of seint til aðgerðai'. Þar sem
sjúki-ahússkortur er tilfinnan-
legur, hlýtur það að vera dag-
legur viðburður. Hér eru engin
tök á að koma sjúkling í
sjúkrahús fyrirvaralaust, nema
að tvímælalaust sé um að ræða
bráðan og lífshættulegan sjúk-
dóm, og dugir það þó hvergi
nærri ætíð, og í því vafstri og
vafningum, þegar samvizku-
samur yfirlæknir er að í'eyna
að velja sárþjáðustu sjúkling-
ana í rúmin, sem losna þann og
þann daginn, fer ekki lijá því að
sumum, sem ætlað er að bíða
næsta dags vei’ði biðin of löng.
Við bi'áða handlæknissjúkdóma
getur hver klukkustundin verið
dýrmæt, og jafnvel stutt bið
á aðgei’ð verður oft öi’lagai'ík.
Það veldur óhjákvæmilega
slysunx, ef læknum er ekki gef-
inn kostur á að leggja inn í
sjúkrahús vafningalaust, ekki
aðeins þau tilfelli, senx bersýni-
lega ei'u alvarleg, heldur einnig
þau, sem gefa grun unx að
hætta sé á férðum. Hér veldur
sjúkrahússkorturinn því, að
lífi sjúklinga er oft og tíðunx
teflt í tvísýnu.
Flestunx verður minnisstætt,
ef sjúklingur getur ekki fengið
handlæknisaðgei’ð í tæka tíð,
vegna rúmleysis. Afleiðingin