Læknablaðið - 01.12.1957, Blaðsíða 48

142
L Æ K N A B L A Ð I Ð
prostatectomia retropubica á
40%. Það er venja að skipta
prostata í 5 deildir eða geira,
og samkvæmt Adi'ian og Losvs-
ley byrjar kirtilstækkunin í
mið- og bliðargeirum undir
slímhúðinni í þvagrásinni.
Tandler og Zuckerkandl skipta
stækkuninni aðeins í tvennt,
sem sé undir blöðru (subvesi-
cal), þá nær stækkunin ekki
upp fyrir innri hringvöðvann,
blöðrubotninn dálítið hækkað-
ur, en þvagrásaropið innra á
réttum stað, og svo aftur á móti
intravesical þegar mestöll
stækkunin skagar inn í blöðr-
una, stundum alll að hnefa-
stóét æxli, og opnast þvagrásin
ofarlega á því og lengist að
sama skapi. Líkist þetta oft
mest cervix uteri. Við allar
stækkanir undir Idöðrubotni
geri ég Millins aðgerð, nema
ef kirtillinn er mjög lítill, þá
geri ég prostateclomia trans-
vesicalis. Einnig ef stækkunin
er innan blöðru eða ef æxli eru
í blöðrunni, en það hefur kom-
ið fvrir i tveim tilfellum. Ég
loka alltaf blöðrunni og legg
síðan upp Foley þvaglegg a
demeure.
Þegar kirtilaukinn hefur
verið numinn burtu, er iðulega
efíir milligerð eða breiður
kragi milli prostatabeðsins og
þvagblöðrunnar, ]). e. þar sem
prostata befur lyft blöðrubotn-
inum. Þennan kraga nem ég
burtu með því að klippa U eða
V-laga stykki niður að blöðru-
botni, svo að slétt verði frá
prostatabeðnum inn í þvag-
blöðruna. Ef þetta er ekki gert,
skreppur þessi kragi saman og
veldur strikturu eða stenosu á
innra opinu.
Að nema burtu þeiman fleyg
er eins áríðandi og prostatec-
tomian. Því til sönnunar vil
ég gela þess, að síðastliðin 7
ár hef ég skorið upp 7 menn,
sem búið var að gera á pros-
tatectomiu, og voru þeir með
svo mikil þrengsli í innra op-
inu, að ekki var hægt að koma
upp mjóum þvaglegg. Á einum
þeirra liafði verið gerð cvsto-
stomia þess vegna, aðeins 4
mánuðum eftir prostatecto-
mia. Þegar ég opereraði bann,
var ekkert op úr þvagblöðr-
unni niður í þvagrásina. Þar
hafði alveg gróið fyrir.
Sjúkdómssaga þcssara manna
hefur verið l'rá 20 árum niður
í 3 mánuði. Tuttugu og fjórir,
eða 20%, komu í sjúkrabúsið
með þvag'teppu (retentio ur-
inae acuta), en aðeins tæplega
10% með bækkað þvagefni
í blóði. Það hafa verið skipt-
ar skoðanir um livort tæma
skuli blöðru sjúklinga með
þvagteppu fljótt eða bægt. í
fyrstu tæmdi ég þá á nokkrum
dögum, en nú orðið strax við
komu og fæ ekki oftar blæð-
ingu þess vegna, heldur er líð-
an betri og þeir geta baft fóta-
vist.