Læknablaðið - 01.06.1960, Qupperneq 78

'J4
LÆKNABLAÐIÐ
anlegt axlarmein samtímis liáls-
taugaverkjum, en það mun
heldur óalgengt. Sé rakin
sjúkrasagan, má oftast finna
greinilegan eðlismun á einkenn-
um: Axlarmeinssjúklingar hafa
annaðhvort verið alveg ein-
kennalausir eða kennt nokkurs
stirðleika í öxlinni og alltaf liafl
greinilega staðsettan axlarverk
einhvern tíma í sjúkdómi sín-
um. Sjúklingar með liálstauga-
einkenni hafa liins vegar oftast
þá sögu að segja, að stirðleiki
og verkir í linakka hafi farið
vaxandi. En einkenni, er henda
á útgeislandi taugaverki, sem
þá má oftast staðsetja ailná-
kvæmlega eftir taugarótum,
koma aðeins smám saman.
Um batahorfur axlarmeina
má segja, að þær eru að öllum
jafnaði mjög góðar, svo fram-
arlega sem sjúklingarnir verða
ekki fyrir of miklu hnjaski, svo
sem nuddi og annarri harka-
legri meðferð. Því fyrr sem
sjúklingur kemur til meðferðar
og því nákvæmar sem hægt er
að fvlgja henni eftir, því skem-
ur á liann í meini sínu og þeim
mun minni liætta er á aftur-
kipp. Svo virðist einnig sem
finna megi ákveðið samband
milli þess, hve lengi sjúklingur
hefur búið við kvilla sinn, og
árangurs af meðfefð (9, 17).
Meðferð.
Grundvallaratriðin í meðferð
axlarmeina þessara felast í eftir-
farandi setningu: Fyrst burtu
með verkinn, siðan virka lireyfi-
meðferð! Með réttu má segja,
að ekki er unnt að tala um neina
sérstaka (specific) meðferð,
þegar fengizt er við sjúkdóm
af óljósum uppruna (12). Þó
má, með tilvísun til þess, sem
rætt hefur verið hér á undan,
fullyrða, að þungamiðja með-
ferðarinnar hlýtur að vera að
vinna hug á verkjunum fljótt
og vel, en síðan fylgja þeim sigri
eftir með virkri hreyfimeðferð
og á þann hátt skjóta loku fvrir
örmyndanir og aðra fylgikvilla.
Varðandi hið fyrra atriðið, verk-
inn, má fara margar leiðir:
Staðdeyfingar, Hydrocortison- *
sprautanir, sprautanir risa-
skammta B12-vítamíns, kæling
með ísumbúðum (10) o. fl. Loks
má í tilfellum, þar sem raun-
verulega er um að ræða bursitis
calcarea, nota hina svonefndu
„tveggjanála-aðferð“, þ. e. skola
burtu kalkfyllingar um tvær
nálar, er lagðar hafa verið í
þann slímpoka, er við á (oftast
bursa subdeltoidea). Þetta er
afar sár aðgerð, sem oftasl
þarfnast svæfingar.
Um margra áratuga skeið bef-
ur fengizt reynsla af röntgen-
geislun til lækninga á axlar-
meinum. Sýnir sú reynsla, að
flestir þeir sjúklingar, er fá slíka
meðferð, fá slcjótan bata, a.m.k.
af verkjum sínum (4, 8, 9, 15).
Geislunaráhrifin byggjast að
mestu á bólguhjöðnun, er staf-