Læknablaðið - 01.09.1963, Qupperneq 65

LÆKNABLAÐIÐ
129
efni, enda alger nýjung í ís-
lenzkum bókakosti.
Skömmu síðar fer Guðmund-
ur að snúa sér að því, sem átti
eftir að verða aðaláhugamál
lians, en það var sullaveikin á
Islandi. Um hana skrifaði liann
fyrir almenning í Almanak
Þjóðvinafélagsins 1896 og
seinna aftur í Almanakið 1913.
Þá gerðist Guðmundur með-
ritstjóri þeirra Jónasar Jónas-
sens landlæknis og Guðmundar
Björnssonar, þáverandi iiéraðs-
læknis í Reykjavik, að tímarit-
inu Eir, sem fjallaði um lieil-
brigðismál.Þetta var undir alda-
mótin seinustu. Eir flutti marg-
ar fróðlegar greinar, en var ekki
metið né keypt sem skvldi og
kom því aðeins út í tvö ár.
Um sullaveikina og aðgerðir
við henni skrifaði Guðmundur
í dönsk læknatímarit og mikla
ritgerð, 214 Echinococcopera-
tionen í Archiv f. klinische Clii-
rurgie. Seinna skrifaði liann um
50 sullaveikissjúklinga í Lækna-
hlaðið 1919.
Hér er ekki tími né þörf að
telja upp rit Guðmundar Magn-
ússonar, en ekki má þó gleyma
Yfirliti yfir sögu sullaveikinnar
á íslandi, sem kom út sem fvlgi-
rit með Árhók Háskólans 1913.
Þetta er gagnmerk og mjög
fróðleg bók.
Ritgerðir Guðmundar Magn-
ússonar voru skýrar og rökfast-
ar, það sagt, sem þurfti, en lop-
inn ekki teygður. Fyrir rit sín
var Guðmundur Magnússon
kunnur og metinn um öll Norð-
urlönd og víðar um álfuna.
Auk ritstarfanna hlóðust á
Guðmund ýmis önnur störf.
Hann var Iengi í stjórn Náttúru-
fræðifélagsins, formaður L. R.
um hríð og formaður L. I. frá
því það var stofnað til 1921, að
liann haðst undan endurkosn-
ingu. Þá var hann og formaður
Berklavarnanefndar 1920 til
1921.
Guðmundur Magnússon varð
hrátt efnaður maður, og á seinni
árum mátti hann lieita mjög
vel efnaður á mælikvarða þeirra
ára. Hann mun þó aldrei hafa
verið naumur á fé, og vel gerði
hann til Háskólans. Þegar liann
hafði verið kennari í 25 ár, gaf
Iiann 2500 kr. í bókastyrktar-
sjóð fyrir læknastúdenta. Það
var töluvert fé árið 1919. Seinna
gáfu þau hjónin 50.000 kr. í
sjóð lil menntunar kennaraefn-
uni í læknisfræði, Legal Guð-
mundar próf. Magnússonar og
Katrínar Skúladóttur, og bættu
seinna enn meiru við í reiðufé
og jarðeignum. Þetta var mjög
mikið fé og hefur komið ýms-
um mönnum að góðu gagni,
þótt minna liafi orðið úr en til
var ætlazt vegna verðfalls ís-
lenzku krónunnar.
Guðmundur Magnússon var
tæplega meðalmaður að hæð,
en vel vaxinn og snar í hreyf-
ingum. Það sópaði að honum,
og þeim, sem mættu honum,