Fréttatíminn - 26.08.2011, Qupperneq 24

K
ærastan lendir í Burk-
ina Faso eftir viku. Og
ég enn í Malí. Fjögur
hundruð kílómetrar
fram undan. Af stað!
Ég pakka saman á vinsælasta
hótelinu í borginni Mopti þar sem
ég hef tjaldað uppi á þaki undan-
farna daga og verið þeirra eini
gestur. Ferðamönnum er ráðið frá
heimsókn til norðurhluta landsins
vegna sjálfstæðisbaráttu ribbalda
sem kenna sig við Touareg-ættbálk-
inn. Þeir vilja stofna eigið ríki í land-
luktri eyðimörk, eins konar sand-
kassa með þjóðarfána. Menn með
slíkar hugmyndir eiga augljóslega
ekki að fá að ráða sér sjálfir, segi
ég og vona að þeir séu ekki áskrif-
endur að Fréttatímanum.
Annars þarf varla ferðaviðvaranir
á þessum árstíma þegar hiti nær 43
gráðum. Kjörið hjólaveður.
Á leið yfir landamæri Burkina
Faso get ég valið á milli þess að
fylgja aðalveginum eða fara í óvissu-
för eftir fáförnum slóða, styttri í
kílómetrum en vafalaust torfærari.
Ég geri það sem allir ábyrgir menn
hefðu gert í mínum sporum: kasta
krónu.
Upp kemur skjaldarmerki og ég
beygi af aðalveginum.
Þótt ég villist einu sinni og þurfi
að opna neyðar-sardínudósina mína
er ég sáttur við valið. Ég hef veginn
alveg út af fyrir mig og get hlustað á
tónlist áhyggjulaus. Síðustu sardín-
urnar vekja reyndar þá ósk að enda
ekki eins og persóna í Þrúgum
reiðinnar, undir eindálka fyrirsögn
í héraðsfréttablaði, FERÐALANG-
UR DAUÐUR Á VÍÐAVANGI, en
það er aðallega vegna þess að í ein-
semd saknar maður dramatíkur.
Á formlegum landamærastöðv-
um þarf að láta eftirlitið stimpla
sig inn og út, beggja vegna einskis-
mannslandsins. Hér eru landamæri
hins vegar einungis línur á blaði.
Íbúar skrimta með aðferðum sem
hafa lítið breyst frá upphafi land-
búnaðar og kenna sig við ættbálka
fremur en þjóðerni. Ég leita árang-
urslaust vísbendinga um hvorum
megin línunnar ég sé.
Ferðin tekur tvo daga og þegar
ég lendi loksins í fyrsta kaupstaðn-
um Burkina-megin er ég orðinn
svo skítugur að börn virðast hætt
að kalla á eftir mér: Hvítur maður!
Hvítur maður!
Miðasala 568 8000
borgarleikhus.is
Áskriftar-
kortið okkar
Fjölskyldan í Ásaskóla,
Gnúpverjahreppi
Því miður þurfti ég að drepa tímann í tvo sólarhringa. Ég íhug-
aði að biðja þá á spítalanum að leggja mig í kóma í tvo daga.
Stefnumót við ástina í Vaggadúggú
Egill Bjarnason,
ljós myndari,
hjólreiða garpur
og bóksalasonur
frá Selfossi, heldur
áfram að stíga
fák sinn í Afríku.
Kílómetrarnir eru
orðnir fleiri en sex
þúsund en hér
segir frá því þegar
hann hjólaði á vit
kærustunnar frá Malí
til Burkina Faso og
hitti meðal annars
kurteisasta mann
álfunnar á leiðinni.
Þrítugur, kurteis sjö barna faðir
Ég spyr hóp af karlmönnum, sem
sitja spekingslegir undir tré, hvar
ég gæti tjaldað og er vísað á þorps-
höfðingjann; vinalegan, þrítugan,
sjö barna föður sem hlær stjórnlaust
í hvert sinn sem hann lítur mig aug-
um. „Mersí“ er eina orðið sem við
kunnum báðir. Samtöl okkar hljóma
því eins og tveir kurteisustu menn
heims hafi mæst óvænt í Burkina
Faso. „Þakka þér, þakka þér, þakka
þér!“ „Já, takk, takk, takk!“
Annars er norðurhluti Burkina
Faso kjörinn staður til að tjalda á
bak við runna. Eftir fimm mánuði
í Vestur-Afríku, og næstum hverja
nótt í tjaldi, hef ég lært að varast
tvennt áður en ég tjalda í leyfisleysi:
að fara óséður af veginum og tjalda
ofan á mauraþúfu.
Síðustu nóttina gisti ég hjá banda-
rískum hjálparstarfsmanni í borg-
inni Yako. Hann ætlar til Íslands
í lok sumars og biður mig um að-
stoð við að skipuleggja ferðalag-
ið. Ég nefni helstu perlur Íslands;
Selfossbæ, Ingólfsfjall, Ölfusá,
byggingu Kaupfélags Árnesinga –
kommon, einhver verður að vega
upp á móti áróðrinum sem birtist
í ferðahandbókum um Ísland. Lon-
ley Planet, mest notaði ferðavísir-
inn, segir Selfoss „fáránlega ljótan
bæ þar sem maður eigi stanslaust
á hættu að verða undir umferðar-
teppu.“
Ouagadougou, höfuðborg
Burkina Faso, er heldur engin
París. Nafnið, borið fram Vagg-
A-dúgg-Ú, slær aftur á móti öllum
höfuðborgum við. Ég nota hvert
tækifæri til að bera það fram í sam-
tölum, sama hvert umræðuefnið er.
Allt hljómar spennandi ef það er
gert í Vaggadúggú, meira að segja
að uppvaskið – í Vaggadúggú.
Minn áfangastaður í borginni
er hjá frönskum sófasörfara. Fyrir
aula sem ekki þekkja vefsíðuna Co-
uchsurfing.com, þá er það samfélag
þar sem meðlimir opna heimili sín
hver fyrir öðrum; bjóða ferðalöng-
um sófann sinn. Síðan var stofnuð
af Bandaríkjamanni sem ferðaðist
um Ísland árið 2006 og varð gjald-
þrota – eða svo segir sagan – af að
gista stöðugt í sextíu dollara svefn-
pokaplássi.
Að safna bulli
Ouagadougou er völundarhús fyrir
ókunnuga. Þar eru næstum engin
kennileiti eða götuheiti. Ekki hjálp-
ar það að leiðbeiningar heimamanna
eru afar misvísandi. Að spyrja til
vegar í afrískri stórborg er eins og
að fara út og safna bulli. Allir eru
tilbúnir að vísa veginn, sama hvort
þeir þekkja hann eða ekki – annað
væri jú ókurteisi.
Ég geri sömu mistök og ævinlega.
Spyr mann í jakkafötum og treysti
hans leiðbeiningum algjörlega
hundrað prósent þar til ég hef nánast
hjólað hringinn í kringum landið og
átta mig á að fín föt gera menn ekki
sjálfkrafa ábyrga. Eins og ævinlega
bjargar tannlaus róni deginum.
Upp á þessa ferðasögu að gera
hefði auðvitað verið best ef ég hefði
náð til borgarinnar á síðustu stundu,
nokkrum klukkustundum á undan
flugvél kærustunnar, en því miður
þurfti ég að drepa tímann í tvo sól-
arhringa. Ég íhugaði að biðja þá á
spítalanum að leggja mig í kóma í
tvo daga.
Móttökuhlið á flugvöllum eru til-
finningaríkustu staðir sem ég veit
um. Staðir þar sem fólk fellur í stafi
af fögnuðu við að sjá hvert annað.
Væri ég leiðsögumaður geimvera á
ferð um Jörð myndi ég koma við á al-
þjóðaflugvelli til að sýna svokallaða
ást mannvera.
Ég mæti snemma á flugvöllinn,
alltof snemma. Þegar f lugvélin
lendir er ég farinn að rápa um af
leiðindum. Fyrstur til að stíga gegn-
um móttökuhliðið er feitur afrískur
faðir. Börn koma hlaupandi og hann
faðmar þau hvert af öðru. Ég gleymi
mér við að fylgjast með þessum
fagnaðarfundi, sem tekur tímann
sinn því maðurinn virðist eiga yfir
tíu börn. Hrekk loksins við þegar
stefnumótið mitt stendur beint fyrir
framan mig og er svo brugðið að ég
heilsa óvart líkt og félagi á förnum
vegi: „Nei, blessuð!“
Hliðarvegur Vegir í
Vestur-Afríku taka á
sig ýmsar myndir.
Sofið Kerrumaður í hvíldarstöðu á markaði í Bamako, höfuðborg Malí.
22 ferðalög Helgin 26.-28. ágúst 2011