Læknablaðið - 01.02.1974, Side 65

LÆKNABLAÐIÐ
35
það, að það þurfi enga verkstjórn á sjúkra-
húsum og að yfirlæknar hafi þar í raun
engu hlutverki að gegna.
Lítum þá í þau ákvæði í heilbrigðislög-
unum, lögum um heilbrigðisþjónustu, sem
um þetta fjalla.
Um þetta er fjallað í 31. gr. laganna og
segir þar svo: ,,Við hvert sjúkrahús sam-
kvæmt 26. grein (en þar er sjúkrahúsum
skipt í flokka eftir tegund og þjónustu) skal
starfa sérstakur sjúkrahúslæknir eða yfir-
læknir og hjúkrunarmenntuð forstöðukona.
Á svæðis- og deildasjúkrahúsum skulu vera
yfirlæknar sérgreina og yfirhjúkrunarkonur
deilda.
Formaður læknaráðs svæðis- og deilda-
sjúkrahúss skal vera yfirlæknir allrar stofn-
unarinnar, nema stjórn sjúkrahúss ákveði
annað.
Ráðherra setur með reglugerð sbr. 26.
grein ákvæði um starfslið sjúkrahúsa í sam-
ræmi við starfssvið þeirra."
í 32. grein er lítillega um þetta rætt einn-
ig og segir þar svo: „Yfirlæknar og for-
stöðukonur sjúkrahúsa skulu sitja stiórnar-
fundi og hafa þar tillögurétt og málfrelsi,
og yfirlæknar sérgreina, þegar málefni
þeirra eru rædd." En í þessari grein er rætt
um stjórnir sjúkrahúsa, hvernig þær eru
valdar og kosnar.
Út úr Iögunum, eins og þau eru í dag,
eru sem sé fallin ákvæði um ýmsar skvld-
ur yfirlækna eins og þær eru í gildandi lög-
um.
Aftur á móti eru komin inn í löain harð-
ari ákvæði um ráðniafarskvldu læknaráða
on koma þau bannig í stað yfirlækna til
ráðunevtis siúkrahússtiórnum og er bað
raunar ekki annað en staðfestina á þeirri
bróun. sem orðið hefur og yfirlæknar virð-
as+ hafa sætt sig við.
í 34. arein laaanna seair svo: ..Við öll
sinkrahús bar sem 3 læknar eða fleiri starfa
on a. m. k. tveir eru í fullu starfi skal starfa
læknaráð. Læknaráð skal vera stiórnendum
ti| ráðunevtis um öll læknisfræðileq atriði
í rekstri siúkrahússins oa ber stiórnendum
að leita áiits læknaráðs um allt. sem varð-
ar læknisbinnustu s'úkrahússins."
Hér er miklu harðar að orði kveðið en í
núnildandi realum um iæknaráð bví að frá
hví að vera ráðaefandi aðili. henar eftir
var leitað, þá ber stjórnum nú að leita til
læknaráðs með allt, sem varðar læknis-
þjónustu sjúkrahússins, eins og stendur í
lögunum og er þetta reyndar ekki annað en
staðfesting á því, sem orðið hefur, enda
þótt engin laga- eða reglugerðarfyrirmæli
séu til þar að lútandi.
Hinu má ekki gleyma, að yfirlæknar geta
hins vegar komið skoðunum sínum á fram-
færi eins og fyrr var til vitnað, þar sem
þeir eiga samkvæmt lögunum að sitja
stjórnarfundi og hafa þar bæði tillögurétt
og málfrelsi, þó að þeir hafi ekki atkvæðis-
rétt.
Þegar litið er yfir þessi lagaákvæði, tel
ég ósennilegt annað en að gera ráð fyrir
því, að í reglugerð þeirri, sem setja á og
ég vitnaði til áðan, verði að ákveða betur
um ábyrgðarhlutverk yfirlækna en lögin
sjálf gera. Þessi reglugerð á fyrst og fremst
að fjalla um flokkun sjúkrahúsa og starfs-
svið og verkskiptingu, en jafnframt um
starfslið í samræmi við verksvið og er ekki
ólíklegt, að þar verði bæði fiallað um ábyrgð
yfirlækna sjúkrahúsa og sérgreina, svo og
annars fólks, sem annast stjórnarstörf, svo
sem forstöðukvenna.
Enda bótt núqildandi siúkrahúslög geri æ
ráð fyrir bví, að við hvert sjúkrahús sé sér-
stakur siúkrahúslæknir eða yfirlæknir, þá
er það svo, að í reynd er enginn siúkra-
húslæknir eða yfirlæknir stærstu siúkra-
húsanna í Revkiavík. Eins og ég hef áður
vitnað til, þá er gert ráð fyrir því, að vfir-
læknir verði skiDaður þó um sé að ræða
svæðis- og deildasiúkrahús oq sé hann ekki
skinaður, verður formaður læknaráðs siálf-
krafa vfirlæknir on kemur bá í hlut stiórnar
siúkrahússins að taka afstöðu til þess,
hvora leiðina hún velur heldur.
Sú niðurstaða, sem draaa má af því, sem
hér hefur verið sagt, finnst mér vera eftir-
farandi:
1. Samkvæmt aildandi siúkrahúslöaum ork-
ar bað ekki tvímælis. að vfirlæknar eru
ótvíræðir stiórnendur siúkrahúsa, en
beir virðast ekki hafa tekið stiórnunar-
hlutverkið þeim tökum. að beim verði
falið það í sama mæli framvegis og
áður var.
2. Samkvæmt háskólalöaum hafa ákveðnir
nrófessorar framkvæmdastiórn starf-
semi ákveðinna deilda Landspítala.