Dagblaðið Vísir - DV - 12.01.2007, Qupperneq 59

DV Helgarblað föstudagur 12. janúar 2007 59
Þ
egar Rannveig Ósk­
arsdóttir horfði
á frumburð sinn
norður á Akureyri
fyrir tæpum fjöru­
tíu árum varð henni
á orði að þetta væri
litli píanódrengur­
inn hennar. Það hefur heldur betur
komið á daginn; drengurinn er Ósk­
ar Einarsson, stofnandi og stjórn­
andi Gospelkórs Reykjavíkur og
Gospelkórs Fíladelfíu, maðurinn sem
segja má að hafi orðið landsþekktur
á augabragði eftir Kristnihátíðina á
Þingvöllum fyrir tæpum sjö árum.
En Óskar Einarsson stökk ekki
fram á sjónarsviðið sem fullskapaður
tónlistarmaður á einu augabragði.
Að baki lá áratugalöng vinna, nám
í píanóleik, á saxófón, klarinettu og
flautu og framhaldsnám við útsetn­
ingar og tónsmíðar á Miami í Flór­
ída.
„En ég hef bara þrisvar spilað á
balli!“ segir hann hlæjandi þar sem
við sitjum í fundarherbergi Fíla-
delfíu og horfum á sólina glampa á
Esjunni. Þetta er einn þessara daga
þegar maður þakkar þau forréttindi
að vera Íslendingur – en þakklæti er
ekki eitthvað sem Óskar iðkar bara á
góðum stundum.
„Ef við settum tvær körfur hlið
við hlið, fylltum aðra af bænarefnum
og hina af þakkarefni, þá yrði bæna-
karfan miklu stærri,“ segir hann. „Ég
man eftir því að þakka.“
Fleygði bréfaskutlum á
skrifstofu bæjarfógetans
Rætur Óskars eru á Akureyri þar
sem hann ólst upp í öruggu skjóli for­
eldra sinna, Rannveigar Óskarsdótt­
ur og Einars Björnssonar sem starfaði
í áratugi á skrifstofu bæjarfógetans á
Akureyri. Hann er elstur fjögurra systk­
ina og segist oft hafa tekið af skarið.
„Ég held að það fylgi elstu börn-
um að vera svolítið stjórnsöm,“ seg-
ir hann brosandi. „Þótt enginn hafi
falið mér ábyrgð á systkinum mín-
um fannst mér ég stundum þurfa að
hafa vit fyrir þeim. Mamma og pabbi
hafa alltaf tekið þátt í starfi Hjálp-
ræðishersins á Akureyri og móður-
foreldrar mínir, Ingibjörg Jónsdóttir
og Óskar Jónsson, eru iðulega kölluð
foreldrar Hersins á Íslandi. Þannig
má segja að ég sé barnabarn Hjálp-
ræðishersins!“ bætir hann við og
skellihlær.
Minningar Óskars frá bernsku-
árunum segir hann flestar tengjast
jólum og afmælum, en sunnudagar
voru bestu dagar vikunnar. Þá sótti
hann samkomu hjá Hernum líkt og
margir bæjarbúa „...og þegar Nýja
bíó tók upp á því að hafa bíósýning-
ar klukkan þrjú á sunnudögum flýtti
Herinn bara sinni samkomu um hálf-
tíma svo börnin kæmust bæði á sam-
komu og í bíó. Samkomurnar voru
mjög vinsælar og iðulega löng bið-
röð eftir að komast inn. Amma og afi
störfuðu lengi í Noregi, en ég gleymi
aldrei fiðringnum sem ég fékk þegar
þau dvöldu á Íslandi og ég sá húsið
þeirra við Hringbraut birtast. Það var
sama tilfinning og ég fékk á jólum...“
En þótt hann hafi hlustað af
andakt á samkomum Hersins, var
hann var ekkert rólegri en önnur
börn, kannski síður en svo.
„Ég hef alltaf verið orkubolti,“ segir
hann og minnist þeirra stunda þegar
hann fleygði bréfaskutlum um fund-
arherbergi bæjarfógetans á Akureyri
meðan hann beið eftir að vinnudegi
pabba síns lyki. „Svo vorum við vin-
irnir miklir Liverpool-aðdáendur og
hlustuðum á beinar útsendingar frá
leikjum af BBC. Við vorum miklir
menn þá daga sem Liverpool sigraði,
þá mættum við galvaskir í skólann
með trefil um hálsinn. Minna fór fyrir
treflaburði þegar önnur lið báru sigur
úr býtum, sérstaklega ef Manchester
United átti hlut að máli.“
Töff að vera trúaður
Hann heillaðist af frásögnum
Jakobínu ömmusystur sinnar, Bínu á
Hernum, sem leiddi barnastarfið og
fann ungur að kristnin var sá grunn­
ur sem hann vildi byggja líf sitt á.
Þegar ég spyr hann hvort hann hafi
fundið fyrir því að hafa þótt „öðru­
vísi“ en önnur börn neitar hann því
en bætir við:
„Þegar ég var barn var töff að vera
trúaður. Það var ekki fyrr en á ungl-
ingsárunum sem ég upplifði stund-
um að vera út undan. Það var á þeim
tíma þegar freistingarnar fóru að
gera vart við sig og ég varð að velja
og hafna. Ég valdi píanóið, íþróttirn-
ar og Biblíuna fram yfir reykingar,
áfengisdrykkju og dansleiki.“
Freistingarnar voru víða. Ein
þeirra kom í formi atvinnutilboðs
um að leika með hinni virtu hljóm­
sveit Finns Eydal.
„Það var einhver erfiðasta freist-
ingin að standast!“ segir hann og bros-
ir hlýlega þegar hann minnist Finns
heitins Eydal. „Ég hafði allt sem prýða
mátti mann í dægurlagahljómsveit;
spilaði á hljómborð og saxófón og gat
sungið bakraddir... Foreldrar mínir
bönnuðu mér aldrei neitt. Þau sögðu
mér sitt álit á málunum en jafnframt
að ég yrði að taka eigin ákvarðanir. Nú
er ég að verða fertugur og bara þrisvar
spilað með ballhljómsveit. Þá leysti
ég Ingimar Eydal af í veikindum hans,
að hans ósk.“
Stelpan á ljósmyndinni
Nítján ára sá Óskar í fyrsta skipti
ástina í lífi sínu. Hún sat fyrir á ljós­
mynd í norsku blaði, klædd svörtum
kjól, einkennisklæðnaði Hjálpræðis­
hersins.
„Ég varð algjörlega heillaður,“ seg-
ir hann og ljómar við endurminning-
una. „Við vorum á móti Hjálpræðis-
hersins í Noregi þegar ég sá viðtal við
nýja foringja sem voru á þessari ljós-
mynd með börnum sínum. „Svaka-
lega er þetta sæt stelpa, ég verð að fá
að hitta hana,“ hugsaði ég með mér
og spurðist strax fyrir um hana. Af
henni fór einstakt orð, hún starfaði á
elliheimili, var góður starfskraftur og
yndisleg manneskja – og bara fimmt-
án ára. Það kom í ljós síðar að henni
hafði verið sagt að í íslenska hópnum
væri alveg frábær strákur... sem mun
hafa verið ég! Þetta var ekki tilviljun.
Ég trúi ekki á tilviljanir, heldur var
þetta leitt af Guði.“
Hann segist hafa þurft að ganga
svolítið á eftir henni og enginn var
tölvupósturinn í þá daga. Þau skrif­
uðust á og nokkrum sinnum splæsti
Óskar í símtal til Noregs. Þremur
árum síðar gengu Bente og Óskar
Einarsson í hjónaband. Hann var 22
ára, hún átján. Þau höfðu sammælst
um að búa á Íslandi og hér fædd­
ust tvö eldri börn þeirra, Björn Ingi
og Bryndís Rut, sem nú eru tæplega
fimmtán og tólf ára. Sá yngsti, Óskar
Andreas, sem er sex ára, fékk tromm­
ur í jólagjöf og trommar á allt sem
fyrir er. Hugmyndir Bente um fram­
tíðina féllu vel að hugmyndum Ósk­
ars, nema sá draumur hans að fara í
framhaldsnám í Bandaríkjunum.
„Sú ósk var sú eina sem Bente setti
fyrirvara við,“ segir Óskar. „Þegar við
héldum svo til Miami í Flórída fyrir
tíu árum, þar sem ég fór í framhalds-
nám í útsetningnum og tónsmíðum,
var það Bente sem vildi helst ekki
fara heim tveimur árum síðar!“
Ungur, nýgiftur tónlistarmaður
lagði hart að sér við nám og störf. Frá
sautján ára aldri hafði Óskar leikið á
píanó fyrir matargesti á hótel KEA og
Fiðlaranum á þakinu á Akureyri og
þegar þau Bente fluttu til Reykjavík­
ur árið 1991 hafði orðstír hans borist
suður.
„Ég fékk starf sem tónlistarstjóri
Hvítasunnukirkjunnar í Reykjavík í
hálfu starfi og auk þess starfaði ég í
Borgarleikhúsinu, þar sem ég lék fyr-
ir leikhúsgesti fyrir sýningar og í hlé-
um meðfram námi mínu við FÍH.
Þaðan lauk ég burtfararprófi árið
1995 og það var ekki síst fyrir hvatn-
ingu Sigurðar Flosasonar sem ég hélt
til framhaldsnáms í Bandaríkjun-
um.“
Þar segist hann í raun ekki hafa
lært neitt nýtt: „En ég lærði hins
vegar nýjar aðferðir við það sem ég
kunni fyrir, aðallega í hagnýtu námi
í útsetningum og að vinna að gerð
hljómplatna. En það að vera með
meistaranám í tónsmíðum og út-
setningum var ávísun á að mér væri
treyst,“ segir hann. „Ég fékk nóg að
gera strax eftir heimkomuna, sá
um tónlistarstjórnina í söngleikn-
um Kysstu mig Kata, stjórnaði stór-
um kór, tíu manna hljómsveit og
einsöngvurum á Kristnihátíðinni á
Þingvöllum og síðan hefur eitt leitt
af öðru. Mér finnst í raun ótrúlegt að
hafa upplifað að vera hluti af marg-
faldri metsöluplötu Garðars Thórs
Cortes – og nú stefnir í tíu þúsund
eintaka sölu á plötu Sálarinnar og
Gospelkórs Reykjavíkur.“
Gospelálfurinn
Síminn hans hefur hringt nokkr­
um sinnum meðan á samtali okkar
hefur staðið. Óskar grípur símann
og slekkur á honum jafnóðum. Hann
spyr hvers vegna ég hafi svona miklar
áhyggjur af að hann svari ekki.
„Þú gætir misst af einhverju!“
svara ég.
Honum finnst þetta svar nokk­
uð fyndið, sérstaklega í ljósi þess að
á tímabili hafi hann sjálfur óttast að
missa af atvinnutilboði svaraði hann
ekki símtölum.
„Nú veit ég að slíkt gerist ekki,“
segir hann af sannfæringu. „Þeir sem
þurfa að ná í mig hringja bara aftur!“
Hann þarf kannski frekar að hafa
áhyggjur af að vera ekki nógu dug­
legur við að neita tilboðum en taka
á móti þeim. Maðurinn var að heim­
an tuttugu og tvö kvöld í desember­
mánuði!
„Já, desember var óvenjustremb-
inn,“ segir hann. „Ég hugsa að það
megi kalla það einn stærsta galla
minn hversu erfitt ég á með að segja
nei. Núna æfi ég tvo kóra, Gospelkór
Reykjavíkur og Gospelkór Fíladelfíu,
tek nemendur í einkatíma í píanó-
leik, spila undir hjá einsöngvurum,
er nýbúinn að útsetja lög á nýrri
plötu Garðars Thórs Cortes sem
kemur út í Bretlandi innan tíðar og
kenni við Tónlistarskóla FÍH. Það er
í raun ekki skrýtið að mér sé stund-
um líkt við Íþróttaálfinn og kallaður
Gospelálfurinn!“
Gospeltónlist er trúboð
Barnabarn Hjálpræðishersins seg­
ist hafa heyrt af því að mörgum þyki
sérkennilegt að hann hafi valið sér
verksvið innan Fíladelfíu.
„Ég get ekki séð að það skipti
nokkru hvað kristna trúfélagið heit-
ir,“ segir hann hreinskilnislega. „Ég
er trúaður maður og hef gaman af
að vinna við kristilega tónlist. Hérna
hjá Hvítasunnukirkjunni bauðst mér
vettvangur til að starfa við hugðar-
efni mitt á launum. Ég held að auk-
inn áhugi landsmanna á gospeltón-
list sé vegna þess að henni fylgir svo
mikil gleði. En ég vil ganga lengra en
segja að gospel sé ákveðinn tónlist-
arstíll; gospeltónlist er trúboð.“
Samstarfskonur hans Erdna
Varðardóttir og Hrönn Svansdóttir
líta við hjá okkur og þegar Óskar bið­
ur þær að geta sér til um við hvaða
blað hann sé í viðtali segja þær með
spurnartón í röddinni: „DV?!“
Já, hann segir stoltur að hann sé í
viðtali við DV, enda sé það blað ekk­
ert neikvæðara en önnur.
„Hin þykjast bara vera jákvæð,“
segir hann. „En í hverju einasta blaði
má finna neikvætt slúður um eitt-
hvað sem okkur varðar ekkert um.
Hverjum er ekki sama hvort einhver
leikkona í Hollywood notar nærbux-
ur eða ekki?!“
Að mati Óskars felast lífsgæðin
ekki í sögum um náungann. Þaðan
af síður í peningum.
„Sumir gleyma sér við að telja
peningana sína og skoða bankayf-
irlitin. Lífsgæði felast ekki í verald-
legum hlutum. Þau felast í að elska
og sinna fjölskyldunni og því sem er
manni mikilvægast í lífinu. Við deyj-
um hvort sem er frá dauðlegu hlut-
unum og flytjum þá ekki með okk-
ur til himnaríkis. Ég er ekki gallalaus
maður, en ég reyni að hreinsa upp
jafnóðum og eitthvað angrar mig.“
Guð svarar alltaf í símann
Og það stendur ekki á svarinu þeg­
ar Óskar er spurður hver hann telji að
sé lykillinn að lífshamingjunni.
„Trúin. Trúin og vonin. Að ekkert
sé bara „mitt“. Trúnni fylgir svo mik-
il jákvæðni. Það er gott að eiga góða
fjölskyldu, góða vini og Guð. Ef ég
lendi í erfiðum aðstæðum fer ég á
hnén og bið til Guðs. En ég tala líka
við hann oft á dag, ákalla hann í hugs-
un minni – stundum ómeðvitað, en
oftar meðvitað eins og þegar ég bið
með börnunum mínum á kvöldin.
Það er erfitt að komast áfram á eig-
in verðleikum en með aðstoð Guðs
er allt hægt. Það þarf bara að biðja
og hann svarar; stundum meira að
segja skriflega. Sími Guðs er aldrei á
tali og hann svarar alltaf...“
annakristine@dv.is
„Það er erfitt að
komast áfram á
eigin verðleikum
en með aðstoð
Guðs er allt hægt.
Það þarf bara að
biðja og hann
svarar; stundum
meira að segja
skriflega.“
Orkuboltinn og gleðigjafinn Óskar Einarsson
„Ég held að aukinn áhugi landsmanna á gospeltónlist sé vegna
þess að henni fylgir svo mikil gleði... gospeltónlist er trúboð.“
Liverpool og Guð