Fréttatíminn - 22.10.2010, Qupperneq 28

K omið þið sæl. Það er komið að fréttum og Kastljósi, mánudaginn átjánda október.Á skjánum heima í stofu er María Sig-
rún Hilmarsdóttir, yfirveguð og virðuleg, klædd
svörtum jakka og með hálsfesti sem minnir á
stórar, bleikar tyggjókúlur. Fyrstu fréttir kvölds-
ins eru af stjórnlagaþingi og Landeyjahöfn. Hálf-
tíma síðar, í húsnæði RÚV við Efstaleiti, tek-
ur María Sigrún þétt í höndina á blaðamanni.
Ennþá svartklædd og með bleiku festina sem við
nánari skoðun reynist vera úr þæfðri ull. Það er
eiginlega hálfskrýtið að sjá konuna svona í þrí-
vídd. Hún er hress og lífleg í framkomu og alls
ólík settlega fréttaþulinum á skjánum.
Þótt aðalfréttatíminn sé búinn má skynja
spennuþrungið andrúmsloft á fréttastofunni.
Kastljósið er komið í loftið og tíu fréttirnar
skammt undan. Handan við hornið fer frétta-
stjóri yfir fréttatímann með hópi fréttamanna
sem halla sér upp að vegg. Hvað var vel gert og
hvað mátti betur fara? Einhverjir gjóta hornauga
til aðkomumanneskjunnar. Hvað er hún að gera
hér?
Vaktin er langt í frá búin. Fyrst þarf María
Sigrún að lesa inn texta fyrir tíu fréttirnar. Það
gerir hún inni í litlum klefa og rumpar því verk-
efni af í fljótheitum. Að því búnu setjumst við
inn í annan klefa, settið þar sem tíu-fréttir eru
lesnar. „Hérna getum við fengið að vera í friði
smástund,“ segir hún. „Að minnsta kosti svona
hálftíma. Ég þarf nefnilega að hringja aðeins
vegna fréttar sem fer í loftið á eftir.“
Fann fyrir hræðslu og óvissu
Nokkur kvöld í mánuði birtist andlit Maríu Sig-
rúnar á skjánum á um það bil hverju íslensku
heimili; í sveit og borg, á þingi og í þjóðvega-
sjoppum. Hún er konan sem stóð vaktina við ráð-
herrabústaðinn þegar hagkerfið hrundi. Konan
sem var á vakt þegar ævintýralegustu atburða-
rás í manna minnum vatt fram eina helgina í
október 2008. Síðan eru liðin tvö ár. Henni finnst
lítið hafa breyst.
„Ég hef aldrei upplifað annað eins og þessa
helgi í vinnunni. Þetta var mjög eftirminnilegt
og skrýtið. Fólk var hlaupandi inn og út úr ráð-
herrabústaðnum, bæði stjórnmálamenn og
stjórn endur og eigendur bankanna. Auðvitað
gerði maður sér grein fyrir því að eitthvað undar-
legt lá í loftinu. Það hefði svo auðveldlega getað
brotist út panikkástand. Fólk rauk út í bankana
og tók peninga út af reikningunum sínum. Við
unnum langar vaktir, langt fram á nætur, átján
til tuttugu tíma í senn. Það var ofboðslega kalt
úti þannig að við hírðumst inni í bíl og pöntuðum
okkur pitsur á milli beinna útsendinga og auka-
fréttatíma. Svo var maður bara í símanum og
beið eftir nýjum upplýsingum. Erlendum blaða-
mönnum fjölgaði sífellt. Ég hugsa að ég gleymi
þessu aldrei.“
Kitlaði þetta blaðamanninn í þér eða upplifð-
irðu þetta eins og hver annar borgari?
„Ég held að ég hafi upplifað þetta eins og
hver annar. Ég fann fyrir hræðslu og óvissu.
Mér finnst þessi óvissa hafa hreiðrað um sig í
samfélaginu. Tveimur árum síðar er hún ennþá
til staðar. Ég get alls ekki sagt að ég hafi verið
neitt spennt. Frekar slegin. Ég reyndi bara að
vera skynsöm, heiðarleg og segja frá því sem
ég vissi og hafði sannreynt. Vann þetta eins og
hvað annað.“
Enn er bankahrunið í aðalhlutverki í frétta-
tímanum en nú hafa fréttir um blákaldar afleið-
ingar þess fyrir almenning tekið við. Fyrir rúmri
viku vann María Sigrún áhrifamikla frétt um
nauðungarsölur fasteigna í Reykjanesbæ þar
sem hún fékk að fylgja fulltrúa sýslumanns milli
María, María
Þjóðin hefur tekið ástfóstri við Maríu Sigrúnu Hilmars-
dóttur sem hefur flutt okkur fréttirnar síðustu mánuði.
Hér segir hún Heiðdísi Lilju Magnúsdóttur frá því hvernig
var að standa í eldlínunni þegar hrunið reið yfir, máls-
sókninni á hendur henni, gleðigjafanum Reyni Pétri og
nauðsyn þess að konur hætti að kenna kynferði sínu um
allt sem aflaga fer. LJÓSMYNDIR/HARI
28 viðtal Helgin 22.-24. október 2010