Kjarninn - 20.02.2014, Blaðsíða 71

05/06 pistill
daginn snemma og byrja í ræktinni“. Af hverju les maður
ekki fleiri statusa um fólk sem svaf yfir sig og hafði ekki tíma
til að fara í sturtu?
Margir pósta landslagsmyndum úr náttúrunni og láta
fylgja með texta um hvað það sé yndislegt að finna kyrrð og
ró úti í náttúrunni. Innri friðurinn er samt ekki meiri en svo
að viðkomandi er byrjaður að safna lækum á myndina sína
og refresha snjallsímann sinn til að sjá hverjir kommenta á
hana.
dramaklámið
Svo er dramaklámið sem rennur í stríðum straumum um
Facebook. Fólk sem setur inn status á borð við „Aðgát skal
höfð í nærveru sálar“ og útskýrir það ekkert frekar. Fær
kannski 300 læk í kjölfarið og svo raðast inn komment, sem
enda ótrúlega oft á að fullyrða að sá sem skrifaði statusinn sé
hetja. Enginn veit samt hvað var í gangi.
Uppáhaldið mitt er þegar fólk birtir dramat-
ísk ljóð á Facebook án þess að neinar skýringar
fylgi með. Vinirnir eiga þá að geta í eyðurnar
um tilefnið. Kannski eru það bara Facebook-
vinir mínir en einhverra hluta vegna verður
ljóðið „Lífsþor“ eftir Árna Grétar Finnsson
ótrúlega oft fyrir valinu. Það væri fróðlegt að
vita hvort höfundurinn hafi séð það fyrir sér,
þegar hann skrifaði ljóðið á sínum tíma, að
einhverjum áratugum síðar yrði það andlag
dramatískra stöðuuppfærslna hjá netóðum
Íslendingum, sem botnuðu reyndar ekkert í því
af hverju þeir væru í svona stöðugu uppnámi.
Ég ætla því að slá botninn í þetta, hugrökku hetjurnar
mínar, með því að minna ykkur á að vera breytingin sem þið
boðið, finna fjórar sterkar konur í kringum ykkur og segja
þeim að þær séu hetjur og ekki gleyma því að allir sem þið
hittið eru að heyja einhverja innri baráttu sem þið þekkið
ekki. Umfram allt vil ég þó bara segja:
„Það var
því ekki lítil
breyting þegar
Al Gore fann
upp internetið
og kynnti fyrir
heims byggðinni,
þar á meðal
Íslendingum.“