Þjóðin: tímarit sjálfstæðismanna - 01.07.1938, Qupperneq 10

110
Þ J Ó Ð I N
livítum dúkum. Rússarnir, sem voru
með lestinni, fengu nú ekki að
koma þar inn. Borðin voru blóm-
um skreytt. Veggspjöld, með áletr-
unum hengu þar uppi. Hin vanliirtu
börn, sem eru vön því að halda
sig nálægt járnbrautarstöðvunum,
fengu ekki að koma nálægt stöð-
inni þenna dag. Herinn sá um það,
að þau kæmu þar ekki nærri. Þeg-
ar lestin nálgaðist, heyrði eg einn
af fylgdarmönnunum hrópa: Lifi
byltingin í Þýzkalandi.
Eg fékk tækifæri til þess að tala
nokkur orð við tvo af nefndar-
mönnunum. Þegar eg spurði, fvrir
livaða áhrifum þeir hefðu orðið á
ferðalaginu, fékk eg þessi svör:
„Góði niaður! Vér búum allan tím-
ann í þe'ssum vagni. Vér fáum mik-
inn og góðan mat. Allsstaðar er
tekið móti oss með hrópunum: Lifi
heimsbyltingin. Vér reykjum beztu
rússnesku sígaretturnar, komum í
verksmiðjur, klúbi)a og aðra slíka
staði, en oss hefir reynzt ómögu
legt að ná tali af rússneskum verka-
manni, enda þótt einn af oss tali
rússnesku reiprennandi. Fylgdar-
mennirnir, sem oss voru fengnir i
Moskva, þýða allar spurningar vor-
ar og svara oss á þýzku.“ Þegar hér
var komið, kom einn af hinum f jór-
um fylgdarmönnum til vor og bað
mennina, sem eg var að tala við,
að setjast að hinu ríkulega skreytta
borði. Þannig lauk samtalinu.“
Það fór á sömu leið fyrir þýzku
nefndinni, sem kom til Marxborg-
ar 1928. Sú borg er á vinstri bakka
Volga, gegnt Saratow. Þar búa 16
þús. ÞjÓðverjar. Netfndarmönnun-
um var sýnd mótorverksmiðjan,
sem þar er. Þýzkur verkamaður,
Sickert að nafni, sem vann i verk-
smiðjunni, gjörðist svo djarfur að
segja, án þess að hann væri spurð-
ur: „Vér höfum elckert kaup feng-
ið í tvo mánuði; þér skuluð ekki
trúa öllu, sem, yður er sagt.“ Túllc-
urinn, sem auðvitað var úr starfs-
mannaliði leynilögreglunnar, greip
fram í og sleit samtalinu. Skömmu
síðar var Sickert tekinn höndum.
Hann var kommúnisti, en til allr-
ar hamingju þýzkur þegn. Það
bjargaði honum frá því að vera
sendur í útlegð til Síberiu. Eftir all-
langa fangelsisvist var hann send-
ur heim til Þýzkalands. Kona hans,
sem var þýzk að þjóðerni en fædd
í Rússlandi, og 2 ára gömul dóttir
þeirra, fengu ekki að fara úr landi.
Þar gjörðist einn af hinum mörgu
sorgarleikjum fjölskyldulífsins.
Pólitískir innflytjendur sjá ekki
i gegnum blekkingahjúpinn fyrst í
stað, en hjúpúrinn reynist gagnsær,
þegar frá liður.
Tvisvar kpmu stórir hópar aust-
urrískra manna til Moskva. Þeir
liöfðu tekið þátt í byltingunni i Vin-
arborg. Þeir þóttust heppnir, að
vera sloppnir úr liinu kapitalistiska
Austurríki, og mega nú ala aldur
sinn i Sovét-Rússlandi. Þeim voru
reist heiðurshlið við járnbrautar-
stöðina. Þar var letrað: Lifi ráð-
stjórnar-Austurriki! Lifi heims-
byltingin.
Það var tekið á móti þeim með
músik. Foringjar kommúnista-
flokksins, háttsettir stjórnarem-
bættismenn, forkólfar ríkisiðnað-