Þjóðin: tímarit sjálfstæðismanna - 01.07.1938, Qupperneq 31

Þ J O Ð I N
131
W. Beran Wolfe:
Lauslega pýtt úr „The Psychologist".
[SálfræSingar nútímans kafa djúpt
niður i undirvitund mannsins. Það, sem
þeir geta sagt oss um óstina, er merki-
legt, þó að almenningur fáist vafalaust
ekki til þess að fallast á, að þeir hafi
að öllu leyti rétt fyrir sér].
Skáld og lieimspekingar liafa
frætt oss á því um aldaraðir, að
ástin sé skyld brjálseminni.
Og það er að minnsta kosti vist,
að ástfanginn maður eða ástfang-
in kona, haga sér ekki eins og
ríkisráðherra Bretaveldis. Hann
verður nú að stýra hrezka fleyinu
yfir sollinn sjó utanríkismálanna,
þar sem vindarnir æða og sker eru
á alla vegu. En hann mun ekki
gefast upp. Og liann mun ekki hiðja
um meðaumkvun.
Alnienningur mun aldrei læra a'<>
þekkja hann. Og þeir, sem gagnrýna
gjörðir hans, munu aldrei skilja
hann. Með heilu höndinni num
Iiann henda mannkyninu á hin æðr:
viðfangsefni og hiðja guð um leið-
sögn, eins og hann gjörði í Ind-
landi. En ef hann hefir frjálsa stund
að kvöldi til um veiðitímann, þá
mun hann stíga á hestbak og þeysr
yfir erfiðustu torfærur, eins og
unglingur, sem finnur, að hlóð æsk
unnar ólgar í æðunum.
annað fólk. Elskendurnir lifa i sín-
um eigin heimi, og þau taka því
illa, ef einhverir aðrir vilja hrjót-
ast inn i þenna heim þeirra. Geð-
hiluðum manni fer á sama hátt.
Hann reiðist ef utanaðkomandi
inenn hrjótast inn í þann írnynd-
anaheim, er hið sjúka sálarástand
hans hefir skapað.
Það er einkenni á geðveiku fólki,
að það heldur, að allrir aðrir séu
geðhilaðir. Ef til vill kann nú ein-
hver að segja, að þessi staðrevnd
afsanni það, að ástinni svipi til vit-
firringar. En vér skulum nú atlmga
staðreyndirnar og dæma síðan.
Sigga og Jón eru ástfangin hvort
af öðru. Þau hittust á dansleik og
urðu ástfangin við fvrstu sýn. Marg-
ir Iiöfðu gengið eftir Siggu með
grasið í skónum, en engum hafði
tekizt að slela hjarla hénnar. Jón
hafði oft orðið ástfanginn, en það
hafði aldrei staðið nema stutta
stund.
En þelta var allt annað. Þegar
Jón sá Siggu, þar sem hún var prúð-
húin að tala við kunningja sína,
fékk hann heljar-mikinn hjartslátt.
Hann langaði mikið til þess að
ganga lil hennar, fleygja öllum
kunningjum hennar út úr húsinu
og vera svo einn um hituna.
Jón var fremur óframfærinn við