Þjóðin: tímarit sjálfstæðismanna - 01.07.1938, Side 36

136
Þ J Ó Ð I N
i þeirri von, að stækka og fá til
fylgis við sig flesta eða alla ein-
staklinga þjóðfélagsins. Og ef það
yrði, mundi þingræðisskipulagið fá
á sig annan svip: Þá mundi einn
flokkur fá völdin og ábyrgðina, og
þá iilyti spillingartímabil þeirra
rauðu að vera á enda. Stjórnmála-
starfið mnndi losna úr þeim þröngu
skorðum, sem flokkavaldið befir
búið því. Knútur hefir látið slíka
ósk í ljós til banda Sjálfstæðis-
flokknum, og annað ekki. En rauðu
forsprakkarnir vilja að sjálfsögðu
misskilja þessi orð Knúts. Þeir um
það. En annars ættu þeir sem minnst
að tala um lýðræði, meðan völd
þeirra í landinu eru algjört brot á
lýðræðinu, og meðan þeir brjóta
lýðræði, bvenær sem imyndaðir
hagsmunir þeirra krefjast.
Að lokum: — Knútur Arngríms-
son er lesendum Þjóðarinnar að
góðu kunnur. Svo sem kunnugt er,
er hann gáfaður maður, prýðilega
ritfær og vill þjóð sinni allt lnð
bezta. Hann hefir orðið fvrir sví-
virðilegum rógi og álygum i blöð-
um rauðu hersingarinnar. En hann
muni hvorkí bogna né brotna, fyrir
þvi skítkasti. Enda munu allir lieið-
arlegir menn fvllast viðbjóði á
þeim, er skítnum kasta, og meta
Knút meira en áður.
Bernhard Newmann:
Kvennjósnarinn
— Framhaldssaga —
Þeir leiddu liaiia inn i líkliúsið,
þar sem líkið lá, en Anna starði að-
eins á það, án þess að átta sig á því
að Wynanky væri dáinn.
„Til hversu eruð þið að leiða
mig liingað inn, hvað á eg að gera
með að sjá þetta lik, -— þetta er
ekki Karl, — þetta er dauður mað-
ur. — Karl var að tala við mig rétt
áðan.“
Um kvöldið vaknaði Anna
skvndilega af svæfingunni, en lækn-
arnir höfðu neyðst til að svæfa
hana. Nú' var hún eins og lnin átti
að sér að vera og ekkert rugl á
henni. Hún klæddist í skyndi og
bað um að fá föt Karls, og er hún
fékk þau, tæmdi liún alla vasana
í skyndi og lokaði innihaldið niðri
í lijá sér, en lagðist síðan til svefns
að nýju.
Morguninn eftir var bróðir Karls
k'ominn. Hann liafði aldrei séð
Önnu, en hataði hana vegna þeirr-
ar smánar og minnkunar, sem Karl
liafði gert sér með því að taka sam-
an við hana. Hann ásakaði haria
fyrir dauða hans og hafði enga sam-
úð með henni, þótt liún hefði ekki
annað af sér brotið, en að búa með
manni þeim, sem hún elskaði.
Anna var hrygg yfir missi elsk-
huga síns, en |að öðru leyti eins
og hún átti að sér að vera, en þeg-