Þjóðin: tímarit sjálfstæðismanna - 01.07.1938, Síða 37

I> J Ó Ð I N
137
ar hróðir Karls tilkynnti lienni, að
hún fengi ekki leyfi til að vera við-
stödd jarðarförina, þar eð fjöl-
skylda hans myndi sjá um liana og
þar vœri ekki rúm fyrir hana, reidd-
ist hún yfir sig og skammaði hann
með ómjúkum orðum.
Hún liafði ekkert við að vera í
Köln, úr því 'að liúin mátti ekki
fylgja Karli til grafar, enda hafði
það litla þýðingu fyrir hana, hvort
hún fengið að vera viðstödd eða
ekki. Hún liraðaði sér því til Ber-
línar,' en um það leyti sem hún
kom þangað, komu leynilögreglu-
mcnn á sjúkrahúsið í Köln, til þess
að fá framseld skjöl þau, sem Wy-
nanky liafði haft meðferðis, — en
þeir komu samstundis, er þeir höfðu
frélt um dauða hans. Þeim féll all-
ur ketill i eld, er þeim var sagt, að
skjölin hefði stúlka í fórum sinum,
sem, að því er hróðir Wynankys
fullyrti — væri ekki kona hans og
gæti auðveldlega verið fjandsamleg-
ur njósnari. Lögreglan hófst þegar
handa um að hafa uppi á stúlk-
unni, — jiví að jieir ]>ekktu ekkert
til Önnu, en j)eir voru of seinir á
sér, og þegar jjeir voru að leita
í matsöluhúsum og járnbrautarlest-
um í Köln, stóð Anna við lilið Matt-
hesiusar í Biilowstrasse.
Matthesius hafði frétt um dauða
Wynankys og harmaði hann, ekki
einungis af þeim sökum, að hann
hefði verið ágætasti starfsmaður,
heldur hafði hann einnig samúð
með Önnu, sem stóð nú uppi ein
síns liðs. Matthesius var mannúðar-
maður og hann óvenjulegur, mið-
að við stöðu lians, sem j'firmanns
í njósnaraliðinu. Hann tók á' móti
Önnu eins og faðir hennar og leit-
aðist við að hugga hana, sem best
hann gat. Hún daufheyrðist við öllu
slíku, en gekk beint til verks og
tók að útskýra fyrir honum athuga-
semdir Wynankys, sem enginn gat
skilið, nema hann og hún, en ])ær
fjölluðu um vígin við Verdun.
Matthesius undrað/ist nákvæmni
hennar og þekkingu. Hann hafði
i fyrstu litið svo á, að hún væri
aðalstvrkur Wynankvs, að því leyti
að sakleysi hennar væri honum
hesta tryggingin. En síðar liafði
hann fengið vitneskju um starfsað-
ferðir hennar og ])ótt þær góðar.
En aldrei hafði honum dottið i hug,
að hún væri eins vel að sér í liern-
aðarmálum og hún reyndist að vera.
Hann varð svo hrifinn af þekkingu
hennar, að hann hað hana um að
biða, meðan hann simaði til her-
málaráðuneytisins, og þvi nær sam-
stundis tók hann hatt sinn og staf
og lagði af slað með Önnu til ráðu-
neytisins. Þeim var strax hleypt inn
í Jierbergi eitl, en þar biðu þeirra
þrir liðsforingjar. Fyrir framan þá
lá stórt kort af umhverfi Verdun.
Einn liðsforingjanna, sem virtisl
vera mjög fær í sinni grein, gekk
með Önnu i gegnum athugasemdir
Wynankys, og tók þær góðar og
gildar eða hafnaði þeim, allt eftir
því, hvað fyrir lá af up])lýsingum.
Hún ræddi við þessa menn alla um
viggirðingarnar og styrkleika þeirra
eða veikleika, og gerði það á þann
hátt, að það var ekki Matthesius
/einn, sem undraðist, heldur allir
hinir.