Þjóðin: tímarit sjálfstæðismanna - 01.07.1938, Síða 38

138
Þ J Ó Ð 1 N
Að boði Matthesiusar fylgdi þjónn
Önnu til dyra, og úlvegaði henni
vagn, en Matthesius sat áfram á ráð-
stefnu með liðsforingjunum. Þeir
sátu í hálfa klukkustund og ræddu
þær upplýsingar, sem Anna hafði
komið með, en allt i einu tók Lu-
dendorff, eða einhver annar, eftir
því, að Matthesius var orðinn all-
tir á iði, og spurði hann hverju
það sætli.
„Það er þetta með stúlkuna, —
ég ér liræddur um hana.“
„Hræddur — um hvað?“
„Hún hefir misst elsklmga sinn
og er öll í uppnámi."
„Það virtist ekkert vera að henni
er hún fór.“
„Já, en hún kann að látast, og ég
er mjög hræddur um hana.“
Matthesius var svo órór, að liann
fékk fararleyfi og fundinum vai
slitið. Hann leigði hifreið á snatri
og ók til íhúðar þeirar, sern Wy-
nanky hafði haft á leigu. Þar heimt-
aði hann af dyraverðinum, sem
þekkti hann, að fá lykil að íbúð-
inni afhentan, og fór síðan inn í
ibúðina í flýti, en þó liljóðlega.
Hún heyrði ekki, er hann kom
inn. Þótt hann hefði gert einhvera
hávaða, myndi hún ekki hafa heyrt
til hans. Hún sat og grúfði sig yfir
myndina af elskhuga sínum og hjal-
aði við hann.
Hann greip liðlega, en þó fast um
úlflið liennar og sneri skammbyss-
una úr hendinni. Hún starði á hann
leiftrandi augum, og réðist því næst
að honum og var svo æðisgengin,
að hann átli fullt í fangi með að
verjast henni. Til allrar hamingju
kom dvravörðurinn inn í þessu, en
hann hafði fylgt á eftir Matlliesi-
usi upp stigann, af því að hann sá
að eitthvað óvenjulegt var á seiði,
og er Iiann heyrði hávaðann inni
fvrir, leit tiann svo á, að tími væri
til að gripa inri í, og hann Iiefði
löglega afsökun fyrir að gera það.
Anna varð ofurliði horin af þeim
í sameiningu, en þá fleygði hún sér
í legubekkinn og grét sáran.
Matthesius vildi ekki skilja þann-
ig' við hana, og þrátt fyrir mótmæli
hennar, tók hann liana með sér og
fól Iiana vini sínum til umsjár, sem
rak lítið hressingarhæli, og þar lá
hún á kostnað Matthesiusar, þar til
hún hafði jafnað sig að mestu.
Það voru liðnar margar vikur, er
læknirinn tilkvnti Ma|tthesiusi, að
nú hefði Anna náð sér sæmilega,
þannig, að óhætt væri að heimsækja
hana. En er hún reis upp i rúminu
lil að heilsa honum, þekkti hann
hana varla, vegna þeirrar hreyting-
ar, sem á henni var orðin. Anna,
sein var áður blómleg og falleg ung
slúlka, var orðin miðaldra.
„llvað ætlar þú mér nú?“ spurði
hún. Hann hikaði við með því að
hann kenndi svo mjög i hrjósti um
hana, en sagði því næst: „Þessum
þætli lífs þíns verður þú að gleyma,
og móðir þin vill að þú komir heim
til hennar.“
„Hvernig veist þú það?“ spurði
hún hvatlega.
„Eg hefi talað við hana. Hún er
reiðubúin til að taka á móti þér,
og hún kemur hingað á morgun,
ef að þú óskar.“
„En faðir minn?“