Fréttatíminn - 16.05.2014, Blaðsíða 33

Kolvetnaskert,
próteinríkt og fitulaust
4x30
H
VÍ
TA
H
Ú
SI
Ð
/
S
ÍA
Hentar
fyrir LKL
mataræði
og þá ákváðu þau að selja veitinga-
staðinn. „Við vildum ekki vera neitt
bundin heldur bara einbeita okkur
að batanum. Hún var skorin upp af
besta prófessornum í Tékklandi,
Papko, sem hafði verið læknir Ha-
vel líka. Hann var mjög bjartsýnn
og við héldum því bara í vonina.
Við áttum þarna mjög góðan tíma
saman, fórum í langt ferðalag með
krökkunum til Bandaríkjanna, svo
við tvö til Suður Frakklands og svo
Íslands. En ég man þegar mig fór
að gruna að hún væri aftur orðin
veik. Áramótin 2009 vorum við á Ís-
landi og ákváðum að halda súpuboð
á gamlársdag, eins og við höfðum
alltaf gert í gamla daga. Hún var nú
þannig gerð að henni fannst gaman
að punta heimilið og klæða sig upp
ef von var á gestum. En þennan dag
var hún ekki enn búin að punta né
klæða sig þegar fór að líða á daginn
og mér fannst það mjög undarlegt.
Ég vissi bara þarna að eitthvað var
að. Viku síðar fer hún í skoðun og
þá finnast ný æxli í höfðinu. Það var
rosalegt sjokk fyrir okkur bæði því
við höfðum haldið að hún myndi ná
bata.“
Þegar Þórir og Ía gerðu sér grein
fyrir því að krabbameinið væri
ekki á förum ákváðu þau að koma
alkomin heim. „Við vorum farin að
vera meira hér heima, það hentaði
betur að búa í Kópavogi, við hlið
spítalans, en að búa uppi í sveit í
Tékklandi. Ég bara treysti mér ekki
í að vera þar lengur, fannst meira
öryggi að vera hér. Við komum okk-
ur fyrir í íbúðinni okkar í Kópavogi
þar sem hún lést þann 11. febrúar
2011.“
Getur ekki sest í helgan stein
Þóri leið aldrei neitt sérstaklega vel
í Tékklandi án Íu. Ráfaði einn með
hundinn sinn um risastórt húsið
og saknaði þess að hafa ástæðu til
að vakna á morgnana. Á endanum
ákvað hann að selja búgarðinn
sem þau hjónin höfðu byggt upp,
eða paradísina, eins og hann kallar
staðinn. „Svona er bara lífið, það
fer í hringi. Ég hef alla ævi verið
að elda mat sem síðan er borðaður,
eða byggja upp staði sem svo aðrir
taka við. Þarna var kominn tími til
að yfirgefa landið. Við Ía höfðum átt
þarna okkar forréttindatíma saman
og ég þakka fyrir það í dag.
Ég bý á Álftanesinu í dag með sam-
býliskonu minni, Hildigunni Har-
aldsdóttur.“
Þórir gæti, ef hann vildi, sest í
helgan stein og einbeitt sér að því
að spila golf allan daginn, eins og
margir á hans aldri gera. En hann
segir það bara ekki koma til greina.
„Ég get spilað golf í svona mesta
lagi þrisvar á ári, það er meira en
nóg.“
Eftir að Þórir flutti heim byrjaði
hann á að taka yfir reksturinn á
Munnhörpunni í Hörpunni en lét
það frá sér eftir nokkra mánuði.
„Ég bara varð að gera eitthvað, fá
aftur ástæðu til að vakna á morgn-
ana. Svo var ég staddur hér í Aust-
urstrætinu og fékk að skoða þetta
hús og daginn eftir var ég búinn að
kaupa reksturinn.“
Þórir gengur með mér um
staðinn, sýnir mér alla króka þess
og kima og segir uppnuminn frá
langri og merkilegri sögu hússins
sem hann kallar „Einu konungs-
höll Íslands“, þar sem Jörundur
hundadagkonungur átti þar heima.
Hann segir mér líka alla söguna af
versluninni sem svo var rekin í hús-
inu í byrjun síðustu aldar, á meðan
hann býður mér upp á bjórinn sem
hann lætur brugga fyrir sig og hef-
ur nefnt „Jörund“. Það er augljóst
að hér fer mikill og vanur gestgjafi
sem nýtur sín í hlutverkinu.
„Maður verður alltaf að gera það
besta úr lífinu. Ég er aftur kominn
á nýtt upphaf og ætla bara að reyna
að vinna úr því á sem bestan máta.“
Halla Harðardóttir
halla@frettatiminn.is
Hjónin Þóri og Íu hafði alltaf dreymt um að flytja í sveitina. Hér sést landið eins og þau keyptu það, nokkrir hektarar og rústir. Flestir vinir þeirra töldu þau galin að fara út í
enn eitt verkefnið. Eftir að hafa gert húsið upp gátu Þórir og Ía ekki hugað sér að byggja upp hótel á jörðinni og ákváðu að þetta myndi verða þeirra „paradís“. Seinna gerðu
þau upp eina skemmu og breyttu í listamannaíbúð fyrir Íslendinga.
við erum 33 Helgin 16.-18. maí 2014