Sveitarstjórnarmál - 01.03.1963, Blaðsíða 32

26
SVEITARST JÓRNARMÁL
legra væri, að fá til úrskurðar mikinn fjölda
mála, þar sem um skamma sjúkrahúslegu
er að ræða, eða láta sjúkrasamlög ætíð
bera kostnað af legu nokkurn tíma, en
slíkt veldur aukinni vinnu við að fylgjast
með súkrahúsvist samlagsmanna. Fram-
kvæmdin hlyti því að verða rniklum mun
auðveldari, el öll sjúkrahúsvist ásamt nauð-
synlegri hælisvist yrði á vegum lífeyris-
trygginga, hafi viðkomandi náð tilteknum
aldri. Hið sama er að segja um þá, sem
yngri eru, einfaldara hlýtur að vera að
greina á milli þess, hvort viðkomandi er
varanlegur öryrki eða ekki, en fara eftir
sjúkdómsgreiningu og láta sjúkrasamlög
e. t. v. greiða fyrst tiltekið tímabil, áður
en lífeyristryggingarnar taka við. Hins veg-
ar er sennilega ekki að sama skapi og með
gamla lólkið ástæða til að láta alla sjúkra-
húsvist öryrkja hvíla á lífeyristryggingun-
um, þar eð hér er um takmarkaðan hóp að
ræða og hjá mörgum öryrkjum er ekki
ástæða til að ætla, að um sjúkrahúsvist
þurfi fremur að verða að ræða en hjá starf-
hæfu fólki.
Megingallinn við framkvæmd slíkrar
breytingar, sem hér um ræðir, virðist vera
sá, að mörkin milli sjúkradeilda og al-
mennra deilda elliheimila séu víða hvergi
nærri skýr, og þar af leiðandi verði enn
eríiðara en nú að skera úr um réttinn til
greiðslu íulls dvalarkostnaðar, þegar sami
aðili á að kveða á um slíkt og hækkun sam-
kvæmt 23. grein núgildandi almannatrygg-
ingalaga. Þessi galli kæmi að sjállsögðu
einnig fram, þótt hin leiðin, sem að framan
er getið, yrði valin.
Eins og áður er nefnt, yrði nauðsynlegt
að gera ráðstafanir vegna hæla fyrir
drykkjusjúka menn, þar eð livorki Gunnars-
holt, Úlfarsá né Bláa bandið eru viður-
kennd sjúkrahús og ekki munu vera nema
fáir varanlegir öryrkjar meðal vistmanna
þar. Ýmislegt fleira þarf gaumgæfilegrar
athugunar við, áður en að svo mikilvægri
skipulagsbreytingu yrði horfið. M. a. er
þörf upplýsinga um fjárhagsleg atriði í
sambandi við slíka breytingu, ef ekki á að
verða röskun á íjárhagsgrundvelli trygg-
inganna og heildarframlögum ríkissjóðs og
sveitarfélaga til sjúkrasamlaga, lífeyris-
trygginga og ríkisframfærslu. Hefur nel'nd-
in því miðað frumvarpið við, að lögin
urn ríkisframfærslu haldist óbreytt um
sinn, en væntir þess, að á þessum málurn
reynist innan skamms unnt að finna við-
unandi lausn.
3. Fjölskyldubætur. í almannatrygginga-
lögunum frá 1946 var gert ráð íyrir, að
fjölskyldubætur væru innifaldar í barna-
lífeyri og væru þar af leiðandi ekki greidd-
ar samtímis honum. Enn fremur var kveð-
ið svo á, að íjölskyldubætur skyldu ekki
greiddar vegna barna, sem greitt væri
með samkvæmt meðlagsúrskurði, en í nú-
gildandi lögum er ákvæði þetta orðað svo,
að við ákvörðun íjölskyldubóta skuli ekki
talin með þau börn í fjölskyldunni, sem
eiga framfærsluskyldan föður utan hennar.
Ljóst er, að lieppilegra hefði verið í upp-
hafi að ákveða barnalífeyri þannig, að hann
hefði komið til viðbótar fjölskyldubótum,
en lagaákvæðin ollu þó í fyrstu sjaldan erfið-
leikum vegna þess, að fjölskyldubætur voru
þá greiddar mjög takmörkuðum hópi fjöl-
skyldna, þ. e. ef börnin voru fjögur eða fleiri.
Árið 1953, þegar tekið var að greiða fjöl-
skyldubætur með öðru og þriðja barni í
fjölskyldu, komu l'ram kröfur um l'jöl-
skyldubætur til einstæðra mæðra. Alþingi
lellst á slíkar greiðslur, en valdi þeim heit-
ið mæðralaun í stað fjölskyldubóta. Árið
1956 var ákvæðunum um mæðralaun breytt
þannig, að síðan hafa þau miðazt við fjár-