Sveitarstjórnarmál - 01.03.1963, Blaðsíða 35

SVEITARST J ÓRNARMÁL
29
öllu leyti inn í almannatryggingalögin með
þeirri breytingu, að slík trygging næði til
allra slysatryggðra manna. Hún taldi þó,
að eðli sínú samkvæmt og með tilliti til
samræmis við bætur líieyristrygginga gætu
slysatryggingarnar ekki tekið á sig óbreytt-
ar þær bótagreiðslur, sem sjómenn höfðu
samið um, að útgerðarmenn tryggðu þeim.
Almannatryggingar miða að því að bæta
þegnunum tekjumissi, sem þeir verða fyrir
sökum elli, örorku, dauða fyrirvinnu o. s.
írv., og bætur vegna dauða fara því el'tir
fjölskylduástæðum. Þótt slysabætur séu í
flestum löndum ríílegri en bætur lífeyris-
trygginga, eru þær yfirleitt sama eðlis. Mun-
urinn er sá, að fært hefur verið talið að
láta atvinnureksturinn standa undir hærri
bótum til þeirra, sem slasast við vinnu í
hans þágu, en bótum þeim, sem almennt
eru greiddar vegna sjúkdóma, örorku eða
dauða. í löndum, þar sem almannatrygg-
ingar eru komnar lengst, hefur hins vegar
verið rætt um að afnema slysatryggingarn-
ar, þar eð þær séu að litlu eða engu leyti
hærri en bætur lífeyristrygginga. Af þess-
um sökum getur tæplega talizt eðlilegt, að
í almannatryggingalögum séu ákvæði um
verulegar dánarbætur án tillits til fjöl-
skylduástæðna.
Alþýðusambandi íslands, Sjómannasam-
bandi Islands, Landssambandi íslenzkra út-
vegsmanna, Vinnumálasambandi samvinnu-
félaganna og Vinnuveitendasambandi ís-
lands var siðan ritað bréf, þar sem óskað
var umsagna og hugmynda að bótaákvæð-
um, þar sem m. a. var gert ráð fyrir hækk-
uðum dánarbótum vegna slysa, sem kæmu
í stað þeirrar dánarbótatryggingar, sem
sjómenn höfðu samið um. Þar eð hvorki
barst svar frá Alþýðusambandi íslands né
Sjómannasambandi íslands og undirtektir
vinnuveitenda voru að miklu leyti nei-
kvæðar, hvarf nefndin liá þessari hugmynd,
enda voru henni ljósir erfiðleikarnir á að
fella úr gildi ákvæði kjarasamninga, nema
lögfest yrðu algerlega hliðstæð bótaákvæði.
Tillögur liennar um bætur slysatrygginga
miðast því við, að ekki verði reynt að íella
samningsbundnar tryggingar inn í almanna-
tryggingalögin.
Nefndin leggur til, að veruleg liækkun
eigi sér stað á dánarbótum slysatrygginga
til ekkju eða ekkils, en jafnframt verði
greiðslutilhögun breytt þannig, að bæturn-
ar greiðist á 8 árurn í stað þess að vera
greiddar í einu lagi, svo sem nú er gert.
Enn fremur leggur lrún til, að greiðslutími
dagpeninga verði lengdur og örorkubætur
hækkaðar til þeirra, sem misst hafa 50—75%
starfsorku sinnar. Um breytingartillögur
þessar skírskotast til þess, sem í athugasemd-
um um éinstakar greinar frumvarpsins
segir.
í svari Vinnuveitendasambands fslands
við áðurnefndu bréfi nefndarinnar var vitn-
að til þess, sem fram kom í áliti slysatrygg-
inganefndar frá 1959, að rétt væri að láta
fara fram athugun á, livort liverfa skuli frá
þeim grundvelli, sem slysabætur eru nú
byggðar á, og gera bætur almannatrygg-
ingalaga vegna slysa að íullum bótum.
Taldi Vinnuveitendasambandið rétt, að sú
athugun færi fram hið fyrsta, og beindi
því til nefndarinnar, hvort hún sæi sér
fært að framkvæma þá athugun. Nefndin
ræddi Jietta mál, og viðræður fóru fram
um Jiað við ýmsa aðila. Var hún sammála
um, að einkum kæmi til greina, að slysa-
tryggingar tækju á sig að bæta það tjón,
sem vinnuveitanda bæri að greiða sam-
kvæmt almennum skaðabótareglum, en þó
yrðu bætur aldrei lægri en núgildandi slysa-
bætur almannatrygginga. Yrði þetta þannig
blönduð ábyrgðar- og slysatrygging.