Sveitarstjórnarmál - 01.03.1963, Blaðsíða 36

30
SVEITARSTJÓRNARMÁL
Abyrgðartryggingar hafa færzt mjög í
vöxt á undanförnum árum, og eru það
einkum hin stærri fyrirtæki, sem slíkar
tryggingar taka. Hitt er þó títt, að slík
trygging sé ekki tekin, og virðist fjölmörg-
um atvinnurekendum ekki vera ljóst, hve
skammt slysabætur almannatrygginga
venjulega hrökkva til að geta talizt fullar
bætur. Framangreind grundvallarbreyting
mundi því í fyrsta lagi auka afkomuöryggi
launþega og vinnuveitanda. í öðru lagi
verður að teljast heppilegra og kostnaðar-
minna, að bætur komi frá einum trygging-
araðila en fjalla þurfi um sama slys bæði
hjá slysatryggingunum og ábyrgðartryggj-
anda. Breytingin mundi hafa í för með sér
mikinn samdrátt á ábyrgðartryggingum vá-
tryggingafélaga, en mörg þeirra liafa að
undanförnu lagt kapp á þessa grein trygg-
inganna. Ekki er við því ■ að búast að
Tryggingastofnunin geti með litlurn fyrir-
vara tekið við framkvæmd slíkra trygg-
inga, sem er vandasöm og krefst sérmennt-
aðs starfsliðs.
Ýmis önnur sjónarmið koma til greina,
en þau skulu ekki rakin hér. Nefndin hef-
ur talið ógerlegt að leysa mál Jjetta á við-
unandi liátt á þeim tíma, sem hún hefur
haft það til umræðu, en mælir með því,
að gerð verði gangskör að rækilegri athug-
un jress, ekki sízt af þeirri átsæðu, að vinnu-
veitendur, sem greiða kostnað af slysa- og
ábyrgðartryggingum, leggja áherzlu á, að
hún fari fram.
5. Önnur mál. Við marga kjarasamninga
á undanförnum árum hefur verið lögð
áherzla á kaupgreiðslu vinnuveitenda í veik-
inda- og slysaforföllum umfram það, sem
lög ákveða. í almannatryggingalögunum er
hins vegar kveðið svo á, að sjúkra- og slysa-
dagpeningar skuli ekki greiddir, meðan
starfsmaður heldur kaupi sínu. Með slík-
um samningsákvæðum spara því vinnuveit-
endur og launjiegar slysatryggingunum út-
gjöld, en launjjegar hagnast minna en sem
nemur titgjaldaaukningu vinnuveitenda.
Hefur Jjetta valdið megnri óánægju beggja
aðila. í samninga er stundum sett ákvæði
þess efnis, að dagpeningar almannatrygg-
inga skuli renna til vinnuveitanda, en slíkt
ákvæði haggar ekki ákvæðum laganna. Þá
hefur félagsmálaráðherra vísað til nefndar-
innar samningi frá 28/2 1962 milli Sjó-
mannafélags Reykjavíkur, Sjómannal'élags
Hafnarfjarðar og Matsveinafélags S.S.Í.
annars vegar og Landssambands íslenzkra
útvegsmanna hins vegar, en Jjar segir svo:
„Hafi skipverji verið eitt ár eða lengur í
Jjjónustu útgerðarmanns, fær hann auk of-
anritaðs dagpeninga kr. 200.00 á dag sem
hér segir:
Eftir 1 ár............. í 14 daga
- 2 - ............ - 28 -
- 3 - ............. - 42 -
enda renni dagpeningar Tryggingastofn-
unar ríkisins til skipseigenda." Samningi
þessum fylgir svohljóðandi yfirlýsing frá
þeim, sem að samningsgerðinni stóðu:
„Samninganefnd sjómannasamtakanna inn-
an A.S.Í. annars vegar og samninganefnd
L.Í.Ú. hins vegar eru sammála um að óska
eftir Jrví við hæstvirta ríkisstjórn, að hún
beiti sér fyrir Jrví við aljringi Jrað, er nú
situr, að nauðsynlegar breytingar verði gerð-
ar á lögunr um almannatryggingar, er
tryggi, að endurgreiðsla sú, sem um ræðir í
17. gr. þessa samnings, komi til fram-
kvæmda frá og með 1. janúar 1961. Jafn-
lramt lýsa samninganefndirnar því yfir, að
gildistaka 3. nrgr. 17. gr. er bundin Jrví
skilyrði, að lagabreytingar þessar nái franr
að ganga.“ Þar eð ógerlegt er án stórauk-
innar fyrirhafnar og kostnaðar að ákveða