Morgunblaðið - 10.11.2011, Síða 32

32 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 10. NÓVEMBER 2011
✝ Halldór Jóns-son fæddist í
Hörgsdal á Síðu 9.
mars 1926. Hann
lést á heimili sínu í
Kópavogi 24. októ-
ber 2011.
Halldór var son-
ur hjónanna Jóns
Bjarnasonar, f.
14.4. 1887, d.
10.12. 1977 og
Önnu Kristófers-
dóttur, f. 15.4. 1891, d. 27.1.
1967. Halldór var þrettándi í
röð fimmtán systkina og er eitt
þeirra á lífi. Börn Jóns og Önnu
auk Halldórs voru: Ragnar
Friðrik, f. 3.5. 1908, d. 5.4.
1988, Helga, f. 26.4. 1909, d.
12.3. 1992, Kristjana, f. 23.9.
1910, d. 19.4. 1925, Bjarni, f.
16.11. 1911, d. 2.1. 1999, Sig-
rún, f. 23.12. 1912, d. 30.4.
1973, Kristófer, f. 31.7. 1914, d.
23.7. 1997, Anna Kristín, f. 6.2.
1916, d. 5.3. 2003, Jakob, f. 6.3.
1917, d. 11.11. 1999, Ólafur, f.
6.3. 1919, d. 31.12. 2006, Her-
kjörbúðar KRON að Hlíðarvegi
29 í Kópavogi 1957. Hann varð
bæjargjaldkeri í Kópavogi 1962
og gegndi því starfi í rúm 30
ár, eða til 1994. Þá keyptu þau
hjónin Fatahreinsun Kópavogs
sem Ólafía systir hans hafði
stofnað og það fyrirtæki ráku
þau til ársins 2003.
Halldór kvæntist Sig-
urbjörgu Halldórsdóttur, f.
11.4. 1924, d. 30.3. 1989. Þau
skildu. Seinni kona hans er Sig-
ríður G. Sigurðardóttir, f. 11.1.
1937, dóttir Sigurðar Péturs
Jónssonar, f. 6.4. 1907, d. 3.10.
1980 og Freygerðar Önnu Þor-
steinsdóttur, f. 15.2. 1912, d. 7.
5. 1987. Börn Halldórs og Sig-
ríðar eru: 1) Pétur Freyr, tré-
smiður í Reykjavík, f. 4.6. 1968.
Barn hans og Guðnýjar Hösk-
uldsdóttur, f. 30.12. 1969: Re-
bekka Sigríður, f. 13.6. 1993; 2)
Anna, kennari í Kópavogi, f.
7.6. 1973, gift Tryggva Má
Gunnarssyni kennara, f. 18.9.
1973. Börn þeirra: Sunna, f.
8.7. 2001, Hrefna, f. 28. 4. 2004
og Halldór Gauti, f. 17.5. 2008.
Útför Halldórs var gerð í
kyrrþey frá Kópavogskirkju 3.
nóvember 2011.
mann Guðjón, f.
25.5. 1921, d. 14.9.
1997, Páll, f. 26.10.
1922, d. 13.5. 2000,
Rannveig, f. 20.12.
1924, d. 30.1. 2007,
Kristjana, f. 3.4.
1927 og Ólafía Sig-
ríður, f. 21.5. 1929,
d. 1.6. 1984.
Fjölskyldan
fluttist að Keld-
unúpi á Síðu árið
1927 og þar ólst Halldór upp til
1942 en þá byggðu Jón og
Anna upp Mosa, gamalt býli
sem var hluti af jörðinni Geir-
landi. Ungur hleypti Halldór
heimdraganum og flutti suður.
Hann fór í Samvinnuskólann í
Reykjavík og lauk þaðan prófi
1950. Þá gerðist hann versl-
unarmaður hjá Kaupfélagi Suð-
urnesja í Keflavík og vann þar
til 1956. Árið 1953-1954 dvaldi
hann í Stokkhólmi hjá kaup-
félagsverslunum þar til að
kynnast rekstri og var ráðinn
sem verslunarstjóri nýrrar
Þegar ég var að alast upp
byrjaði kaffivélin að mala
frammi í eldhúsi um hálf sjö
hvern einasta morgun. Ef ég
ætti að velja vinalegasta hljóð í
heimi þá yrði það líklega þetta
hljóð. Við það losaði ég svefninn
örlítið og vissi að pabbi var kom-
inn á ról. Um hálftíma seinna
vaknaði ég enn betur við það að
bílskúrshurðinni var lokað. Ann-
að vinalegt hljóð. Hvern einasta
morgun. Pabbi var farinn í sund
og ég gat enn sofið í hálftíma í
viðbót. Ég sé það núna að líklega
var pabbi dálítill maður vanans.
Ég velti því svo sem aldrei fyrir
mér þá – svona var þetta bara
alltaf. Því til vitnis er m.a. skyrið
góða, en það borðaði pabbi eftir
hverja einustu máltíð, alla virka
daga. Með mjólk og rjóma. Allt-
af. Við systkinin reyndum einu
sinni að slá tölu á það hversu
miklu skyri þeir bræður, pabbi
og Bjarni, hefðu sporðrennt um
ævina. Það gekk ekkert sérstak-
lega, enda um háar tölur að
ræða. Pabbi var líka alltaf í síðri
ullarbrók. Alltaf. Þá gilti einu
hvort úti væri frost eða hann
sæti úti á palli í sól og sumaryl.
Samkvæmt 40 ára gömlu lækn-
isráði var gott fyrir bakið að
halda hita á neðri hluta líkamans
og þá var það bara gert. Alltaf.
Pabbi var blíður og góður
maður. Hógværð, nægjusemi og
góðmennska eru orð sem ég
mundi velja fyrir hann. Ég
heyrði hann aldrei hallmæla
nokkrum manni heldur virtist
hann alltaf sjá hið góða í fólki. Í
það minnsta lét hann dótturina
aldrei heyra að það væri í lagi að
tala illa um annað fólk.
Börnin mín fengu í pabba
þann besta afa sem hægt er að
óska sér. Þau voru líf hans og
yndi og áttu alltaf vísan súkku-
laðimola og faðm þegar þau hitt-
ust. Söknuður þeirra er mikill
enda eiga þau margar góðar
minningar um afa sinn. Það var
t.d. árviss atburður að fara með
afa upp í Mosaskóg en þar eiga
krakkarnir hvert sitt tré sem
hann gróðursetti fyrir þau þegar
þau fæddust.
Frá Mosum eigum við öll fal-
legar minningar um pabba. Ég
geymi sérstaklega minninguna
frá því fyrir tveimur árum þegar
við fórum upp að Laka og keyrð-
um svo Miklafellsleið til baka. Þá
fórum við um svæði sem pabbi
hafði smalað í gamla daga og
komum við í gömlum gangnakof-
um sem hann hafði sofið í á ferð-
um sínum. Það sem pabbi var
glaður í þessari ferð og sögurnar
óþrjótandi um ótrúlegar aðstæð-
ur sem hann hafði upplifað sem
strákur. Ég er óendanlega þakk-
lát fyrir þessa minningu og blik-
ið í augum pabba.
Ég er þakklát fyrir það að
pabbi fékk að deyja í rúminu
sínu heima og að hann hafði
hana mömmu sér við hlið síðustu
vikurnar. Þvílíkur klettur sem
þú hefur verið, elsku mamma
mín. Ég reyni að taka styrk þinn
mér til fyrirmyndar. Hann pabbi
var svo sannarlega heppinn að
hafa þig hjá sér þessa síðustu
brekku. Skynsemin segir mér að
vera líka þakklát fyrir það að
pabbi hafi fengið hvíldina. Hann
var orðinn þreyttur og þjáður
undir það síðasta. Skynsemin
nær þó ekki að breyta því að það
er óendanlega sárt að hafa
pabba sinn ekki lengur hjá sér.
Hvíldu í friði, elsku pabbi.
Anna Halldórsdóttir.
3. nóvember sl. var Halldór
mágur okkar og svili kvaddur í
kyrrþey að eigin ósk.
Halli var ljúflingur í alla staði.
Aldrei sagði hann styggðaryrði
um nokkurn mann og var alltaf
tilbúinn að hjálpa öðrum hvort
sem var að bera á timbrið í
Birkihlíðinni, smíða pall fyrir
norðan, aka upp á spítala til Þor-
steins eða bara fara í sund með
börn. Halli var algjör bókaorm-
ur. Það var sama hvenær maður
kom í heimsókn, alltaf var hann
að lesa eða hafði bækur við
höndina. Hann hreifst af hvers
konar þjóðlegum fróðleik og var
mikið fyrir ævisögur þó svo að
við höldum að hann hafi lesið
hvað sem var. Það dugði honum
ekki að lesa bækur, hann lærði
líka að binda þær inn í skinn-
band eftir að hann hætti að
vinna. Þegar hann var nokkra
daga á Landakoti nú í haust
voru bækur með í för þó svo að
hann ætti bágt með að halda á
bók og alltaf þurfti hann að
fylgjast með því sem fram fór í
þjóðfélaginu og hafði sínar skoð-
anir bæði á mönnum og mál-
efnum.
Fyrir utan fjölskylduna sem
var honum afar kær átti hann og
fjölskyldan sinn sælureit sem er
Mosar á Síðu. Þangað fór hann
vor og haust fyrir utan sína
venjulegu viku. Alltaf var verið
að dytta að eða planta trjám. Við
vorum svo heppin í ágúst að fá
að fara með þeim þangað sem og
oft áður. Á leiðinni höfðum við
besta leiðsögumann sem hægt
var að hugsa sér. Strax undir
Eyjafjöllum byrjaði hann að
segja frá stöðum og staðarhátt-
um. Eftir því sem nær dró
þekkti hann til á hverjum bæ og
lifnaði allur við „Sjáiði þetta og
þarna er“ kvað oft við. Hann
naut þess að sýna okkur sveitina
sína, gamla barnaskólann sinn,
fossana, jökulinn og allt um
kring.
Við fórum meðal annars að
skoða öskusvæðin og það var
greinilegt að hann var að kveðja
hverja þúfu og hvern hól í sinni
ástkæru sveit. Að fara upp á
Killa var skylduferð í hverri
heimsókn og þegar upp var kom-
ið átti Silla að vinka og láta öll-
um illum látum og krakkarnir
hlógu þessi ósköp. Að þessu
sinni var Halli í hópnum sem
horfði á og er það örugglega í
eina skiptið sem hann sleppti
Killaferð en hann fylgdi þó nafna
sínum, Sunnu og Hrefnu upp í
skóginn.
Nú er náttúrubarnið Halldór
fallinn í valinn og margir sem
eiga um sárt að binda og litlu
börnin skilja ef til vill ekki hvað
hefur gerst en minningin um
góðan afa eiginmann, föður og
tengdaföður mun lifa.
Elsku Silla, Pétur, Anna og
Tryggvi og barnabörnin Re-
bekka Sigríður, Sunna, Hrefna
og Halldór Gauti, megi góður
Guð styðja ykkur í sorg og sökn-
uði
Við þökkum samfylgdina.
Gerða, Hilmar, Margrét,
Ólafur Þór og fjölskyldur.
Elskulegur móðurbróðir minn
Halldór Jónsson hefur lokið lífs-
göngu sinni og við þau tímamót
langar mig að minnast hans með
nokkrum orðum.
Halldór og mamma tilheyrðu
stórum systkinahópi, en þau
voru fimmtán og þar er Nanna
nú ein eftirlifandi.
Á frumbyggjaárum Kópavogs
byggðu mörg þeirra sér heimili í
austurbæ Kópavogs, með Hlíð-
arveginn sem miðstöð þar sem
afi og amma bjuggu og það var
mikið samband á milli heimil-
anna þannig að við börnin í fjöl-
skyldunni nutum þess svo sann-
arlega að alast upp við
samheldni og ástríki stórfjöl-
skyldunnar.
Halli varð því órjúfanlegur
hluti af uppvexti okkar systk-
inabarna hans enda sérstakur
barnakarl sem alltaf var í góðu
skapi, fylgdist mjög vel með okk-
ur alla tíð af áhuga og nú síðast
þegar við spjölluðum saman var
hann með alveg á hreinu hvað
hver og einn var að bardúsa við.
Ég fékk fyrstu vinnu mína hjá
Halla þegar hann var verslunar-
stjóri í Kron á Hlíðarveginum,
þar sem hann hljóp við fót allan
daginn við að þjónusta húsmæð-
ur hverfisins af ljúfmennsku og
glettni sem þær kunnu svo sann-
arlega vel að meta. Síðar fékk ég
svo að starfa með Halla og Óla á
bæjarskrifstofunni þar sem Halli
var gjaldkeri í mörg ár og Óli
var auðvitað potturinn og pann-
an í pólitíkinni í Kópavoginum á
þessum árum.
Halli og Óli, í mínum huga
voru þeir oftast nefndir í sömu
setningu og allar minningar
þeim tengdar frá þessum árum
ljóma vegna ljúfmennsku þeirra
og hjálpsemi við bæjarbúa sem
til þeirra leituðu og ég var alltaf
mjög stolt af þessum frændum
mínum.
Þegar aldur tók að færast yfir
þau systkin hafa mörg þeirra
horfið okkur inn í heim Alzheim-
er-sjúkdómsins og fyrir okkur
sem stóðum næst var einstakt að
upplifa þá umhyggju, ástúð og
styrk sem þau þá sýndu hvert
öðru og okkur hinum í því erfiða
ferli.
Að leiðarlokum þakka ég
Halla frænda mínum þá ást og
umhyggju sem hann ætíð sýndi
mér og mínum og sendi sam-
úðarkveðjur þeim sem elskuðu
hann og sakna hans.
Anna Sólmundsdóttir.
Halldór Jónsson, föðurbróðir
minn, var af kynslóð sem ólst að
stórum hluta upp í sveit en flutti
í þéttbýlið fyrir miðja síðustu
öld. Sjálfur var hann alla ævi í
hjarta sínu Vestur-Skaftfelling-
ur þótt hann færi til náms í
Reykjavík upp úr tvítugu og ætti
ekki afturkvæmt á Síðuna til
fastrar búsetu. Ræktarsemi við
fólk sitt og sveit sýndi hann með
því að koma ungur austur í frí-
um bæði til að fara á afrétt og
vera um sláttinn á búi foreldra
sinna. Áhugamálin tengdust
upprunanum því að hann fylgd-
ist alltaf með högum frændfólks
og vina fyrir austan og naut þess
að dvelja í sumarhúsi stórfjöl-
skyldunnar á Mosum. Hann var
lestrarhestur og vanrækti ekki
„skaftfellsk fræði“. Minnugur
var hann á allt sem hann las og
heyrði. Einkum vissi hann margt
um sögu byggðar eystra síðan
um eld og gott var að leita til
hans um ættanna kynlega bland.
Halldór fæddist í Hörgsdal en
þar bjuggu tveir bræður, giftir
systrum. Á 25 árum upp úr alda-
mótum 1900 fæddust þar 24
börn, nóg til að manna meðal-
stóran skólabekk. Ætla mætti að
unga fólkið hefði fengið nóg af
barnaskaranum og hefði heldur
forðast félagsskapinn síðar en
það var öðru nær. Samheldni
einkenndi þau alla tíð og þau
sem ég þekkti best, þ.e. Halldór
og systkini hans, höfðu fölskva-
laust gaman af börnum og töluðu
við þau á jafnréttisgrundvelli.
Börnin fyrir sitt leyti hændust
að þessu hlýlega fólki. „Ég er
ekki hræddur við Halla,“ sagði
ungur piltur í fjölskyldu minni.
Minnisstætt er þegar Halldór og
tvær yngstu systurnar voru ný-
flutt að austan að þau dvöldust
oft hjá foreldrum mínum, jafnvel
á jólunum. Það var mikil veislu-
prýði að þeim.
Árið 1961 fluttu afi og amma á
Hlíðarveg 29a í Kópavogi ásamt
Helgu dóttur sinni. Þá mátti
kalla að í Kópavogi væri heil ný-
lenda af systkinunum frá Mos-
um. Gestkvæmt var hjá gömlu
hjónunum og komu sum systk-
inin þangað daglega. Halldór var
yngsti sonurinn og var nærgæt-
inn við mömmu sína þegar hún
var farin að gleyma veröldinni.
Sterk minning frá þessum árum
er að sjá hann leiða hana um
húsið á Hlíðarvegi og ræða við
hana í lágum hljóðum.
Halldóri varð ekki skrafdrjúgt
um eigin hagi og því vissi fólk oft
furðu lítið um hann þótt það
teldi sig þekkja hann vel. Að því
leyti má kalla að hann hafi verið
dulur maður. Hann lýsti nýlega
fyrir mér þegar hann var 15 ára
gamall að gæta hestanna inni við
Laka á meðan aðrir gangna-
menn fóru inn á hraunið inn með
Skaftá að leita fjár. „Skelfing
var ég feiminn við karlana þegar
þeir komu blaðskellandi!“ Hall-
dór var harðduglegur og vinnu-
samur; hefur líklega fremur tek-
ið inn á sig erfiðleika bæjarsjóðs
en eigin málefni, a.m.k. sögðu
starfsmenn á bæjarskrifstofum
Kópavogs að hann hefði verið
sérstaklega léttur í skapi tiltekið
stutt tímabil þegar nóg var í
sjóðnum og hægt var um stund-
arsakir að greiða alla reikninga
á réttum tíma!
Að leiðarlokum þakka ég
Halldóri ævilanga vináttu við
mig og mitt fólk. Samúð okkar
er öll hjá Sillu, börnunum og
barnabörnum en þeirra er miss-
irinn mestur þegar þessi góði
maður er genginn.
Bjarni Ólafsson.
Það var mér mikilvæg stund
sem ég átti með honum Halla
sunnudaginn 23. október síðast-
liðinn þegar við hjónin heimsótt-
um hann og frænku, því daginn
eftir bárust mér fréttir af andláti
þessa mikla öðlings sem hann
Halli var. „Þakka þér fyrir kom-
una, Nonni minn“ voru kveðju-
orðin sem ég hafði heyrt svo oft
áður eftir ánægjulega heimsókn
á Álfhólsveginn en Halli var sá
eini í fjölskyldunni sem alla tíð
kallaði mig því nafni. Þau orð
hverfa nú með honum Halla en
minningin lifir í öllum þeim dýr-
mætu stundum og koma upp í
hugann þegar hugsað er til baka.
Halli var alveg einstakur mað-
ur sem tók ávallt fagnandi á
móti öllum gestum með bros á
vör, bæði fullorðnum og börnum.
Það var þetta jafnræði og áhugi
sem hann sýndi börnum jafnt
sem fullorðnum sem gerði hann
svo einstakan og laðaði öll börn
að honum. Stundirnar eru ótelj-
andi en sumar standa öðrum
framar þegar hugurinn reikar.
Sundferðirnar sem hann tók
okkur föður minn með sér ásamt
Önnu og Pétri voru ófáar og all-
ar jafn skemmtilegar. Jólaboðin
á jóladag þar sem fjölskyldurnar
komu saman á Álfhólsvegi til að
njóta samveru í anda jólanna eru
ógleymanlegar og ég tali nú ekki
um ferðirnar á Mosana sem voru
ævintýri líkast.
Halli var vinnusamur og alltaf
fannst mér hann vera að, en þó
var hann aldrei svo upptekinn að
hann gæfi sér ekki tíma til að
sinna gestum. Hann var hjálp-
samur og alltaf fyrstur til að
stökkva til ef einhver þurfti að-
stoðar við. Það er með miklum
söknuði og virðingu sem ég kveð
hann Halla og bið Guð að blessa
minningu hans.
Elsku Frænka, Pétur, Anna,
Tryggvi, Sunna, Hrefna, Halldór
Gauti og Rebekka Sigríður. Guð
styrki ykkur í sorginni og blessi
ykkur öll.
Jón Gestur (Nonni.)
Það er undarleg tilfinning
þegar máttarstólpar í lífi manns
hverfa á braut. Hugurinn fer á
flug, fyrst kemur söknuður og
sorg en fljótlega líka þakklæti og
gleði. Halli var einstaklega ljúf-
ur og góður maður sem þægilegt
var að vera nálægt. Hann var lít-
illátur en hjálpsamur og var
fljótur að drífa hlutina af.
Æskuminningar mínar tengd-
ar honum eru margar og góðar.
Alla laugardaga bauð hann
pabba ásamt okkur systkinunum
með sér í sund, hann fór með
okkur á skauta og gerði ýmislegt
fleira. Upp í hugann kemur líka
ásamt öðru tásluþvottur, kók og
kókosbolla en eitt sumarið fékk
ég að vera hjá þeim í viku á ætt-
aróðalinu Mosum. Þá fórum við
á hverjum degi í sund inn á
Kirkjubæjarklaustur og alltaf
var komið við í sjoppunni á leið-
inni til baka.
Ég man ekki til þess að hafa
heyrt hann brýna raustina. En
hann gat hlegið hátt. Enda
sögðu börnin mín þegar ég bað
þau um að segja mér hvaða orð
lýstu honum best: Rosalega góð-
ur, skemmtilegur, blíður, góð-
viljaður og friðsamur. Það er
gott fyrir þau að halda út í lífið
með þá gjöf að hafa þekkt hann
Halla.
Það er sárt að Halli sé farinn
en jafnframt mikið þakklæti yfir
því að hafa verið þess heiðurs
aðnjótandi að hafa fengið að
kynnast honum. Einstaka aðilar
sem við kynnumst á ævinni hafa
þau áhrif á mann að við stöldrum
við, hlustum og tökum verk
þeirra og hegðun okkur til fyr-
irmyndar. Það er ekki alltaf
þannig að þeir sem berast mest
Halldór Jónsson
Gulli frændi, fyrrverandi
bóndi í Hraukbæ, var þeirrar
gerðar að margir mættu öfunda
hann af. Hann varðveitti hrein-
leika sálarinnar og trúna á hið
góða, sem flestir týna einhvers
staðar á misþýfðum lendum lífs-
göngunnar. Hann átti auðvelt
með að kalla fram bros hjá sam-
ferðafólki sínu, var glettinn og
glaðvær og bjó yfir ríkri kímni-
Gunnlaugur Grétar
Björnsson
✝ GunnlaugurGrétar Björns-
son fæddist í Tjarn-
arkoti í A-
Landeyjum 16. des-
ember 1932. Hann
lést á dvalar- og
hjúkrunarheim-
ilinu Kjarnalundi
við Akureyri 31.
október 2011.
Útför Gunnlaugs
fór fram frá Ak-
ureyrarkirkju 7. nóvember
2011.
gáfu sem átti það
til að koma fram í
góðlátlegri og
græskulausri
stríðni, sem aldrei
særði.
Gulli var tilfinn-
ingaríkt og stund-
um viðkvæmt nátt-
úrubarn og ég man
að einhverju sinni,
þegar hann sá
fyrsta tjald sumars-
ins úti á túni, varð hann hálf-
klökkur um leið og hann sagði
með sérstakri hlýju: „Tjaldur-
inn, hann var uppáhalds fuglinn
hennar mömmu.“
Mér finnst þetta atvik lýsandi
fyrir hve Gulla var eðlislægt að
vera einlægur og falslaus. Hann
átti auðvelt með að sýna tilfinn-
ingar sínar, ólíkt mörgum af
hans kynslóð.
Á yngri árum fékkst Gulli
töluvert við leiklist og hann
hafði einstakan hæfileika til að
muna heilu leikritin orðrétt frá
upphafi til enda, auk þess að
hafa á hraðbergi ógrynni ljóða
og sagna sem hann virtist ekk-
ert hafa fyrir að vitna í eða fara
með. Dæmi um það var óund-
irbúinn flutningur hans á Gullna
hliðinu, eftir eitt af uppáhalds-
skáldum okkar beggja, Davíð
Stefánsson, á fallegum sumar-
degi úti á túni í Hraukbæ, þar
sem hann fór með öll hlutverkin
af þvílíkri innlifun að það er mér
enn jafn ferskt í minni, áratug-
um síðar.
Ég gæti haft þessi skrif miklu
lengri, en held að Gulla fyndist
þetta orðið alveg nóg af svo
góðu, hann var ekki mikið fyrir
að upphefja sjálfan sig.
Að lokum: Kæri Gulli, takk
fyrir það sem þú gafst mér, af
áreynslulausri hjartahlýju þinni,
það verður mér sífellt meiri fjár-
sjóður með árunum. Minningin
um góðan mann mun fylgja mér
alla tíð. Ég veit að það verður
vel tekið á móti þér og þín bíða
næg verkefni á nýjum sólríkum
slóðum, þar sem ríkir eilíft sum-
ar.
Sjáumst síðar.
Þinn frændi
Halldór Hjalti Kristinsson.