Morgunblaðið - 01.02.2012, Side 23

MINNINGAR 23
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 1. FEBRÚAR 2012
ur, makar og barnabörnin yndis-
legu. Ykkar missir er mikill, en
perlur minninganna lýsa ykkur
og verma um ókomna tíð. Megi
góður Guð styrkja ykkur og milda
ykkar miklu sorg. Þess biðja
Þórhallur Páll, Már,
Sigurbjörn og makar.
Komin er kveðjustund þar sem
vert er að staldra við. Fráfall Sig-
rúnar Guðnadóttur mágkonu
minnar kom ekki alveg á óvart, en
samt sem áður er það högg þegar
svo mæt manneskja fellur frá.
Það er nefnilega ríkidæmi að eiga
góða að. Föðurarmur fjölskyldu
minnar er ekki fjölmennur en aft-
ur á móti er hann ríkur af mann-
gildi. Sjálfur hef ég oft hugsað og
sagt að það sé andleg næring að
eiga samverustundir með þessum
armi fjölskyldu minnar – saman-
safn af heilsteyptum og elskuleg-
um einstaklingum sem eru að tak-
ast á við áhugaverð, spennandi og
gefandi viðfangsefni í lífinu.
Nú hefur verið höggvið skarð í
hópinn. Mér verður hugsað til
þess stóra hlutverks sem Sigrún
lék í fjölskyldunni þar sem henn-
ar sterku og fallegu mannkostir
fengu að njóta sín. Hún vakti yfir
öllu sínu fólki og var stolt af, enda
hefur allt hennar framlag til af-
komenda sinna og tengdra verið
unnið af alúð og sannri væntum-
þykju og get ég fullyrt að það
veganesti sem hún miðlaði er stór
þáttur í velferð allra þeirra sem
henni þótti vænst um og skiptu
hana mestu máli.
Hvað mig sjálfan varðar þá er
hugur minn fullur af góðum minn-
ingum og sérstöku þakklæti fyrir
góðar og gefandi samverustundir,
samtöl og einstakan stuðning í
gegnum árin. Þá er mér ofarlega í
huga sú væntumþykja sem hún
sýndi börnunum mínum og áhugi
fyrir velferð þeirra.
Þegar ég hafði samband við
dóttur mína, hana Hrönn, sem nú
býr um tíma á Spáni og tilkynnti
henni lát Sigrúnar, kom um stund
þögn í símann en svo sagði hún:
„Pabbi – hún Sigrún var yndisleg
manneskja.“ Þessi einlæga og
sanna tjáning dóttur minnar end-
urspeglar nákvæmlega það sem
rétt er og viðeigandi að segja á
þessari kveðjustundu.
Kæri bróðir, Vigfús. Ég til-
einka þér og allri fjölskyldu þinni
hlýjar hugsanir mínar og góðar
óskir við að takast á við missinn.
Megi allt hið góða í veröldinni
vaka yfir minningu Sigrúnar.
Magnús Ólafsson.
Elskulega systir, stund við-
skilnaðarins er sár, já mikið sár.
En bjartar minningar um þig og
okkar systrasamband verka þó
sem smyrsl á mín viðkvæmu sár.
Þig man ég sem stóru systur
allt frá því að ég fór fyrst að gera
mér grein fyrir lífinu í kringum
mig á Eiði forðum. Þú varst alltaf
stóra systir og virðing mín og að-
dáun var í réttu hlutfalli við þá
staðreynd að þú varst 16 árum
eldri en ég. Þegar þú fluttist aust-
ur á Reyðarfjörð með þínum
verðandi eiginmanni árið 1957
leið ekki langur tími þar til ég
kom þangað til ykkar fyrst, níu
ára gömul, í sumardvöl og þá í
Dvergastein. Ég leyfi mér að full-
yrða að í Dvergasteini hafi orðið
hinn stóri vendipunktur í lífi Sig-
rúnar systur minnar þegar kær-
ustuparið byrjaði búskap þar, í
sambýli við föður, systur og
ömmu Vigfúsar. Sú veröld sem
systir mín kynntist þar var ein-
stök og hafði gríðarlega mótandi
áhrif á hina ungu konu um allt er
varðar heimilishald. Þau áhrif
sem fólgin voru í yfirvegun, kær-
leika, gestrisni og hreinlæti
fylgdu Sigrúnu alla hennar bú-
skapartíð.
Árin mín á Reyðarfirði stóðu
með stuttum hléum til 16 ára ald-
urs og þar af var ég í heilt ár milli
15 og 16 ára aldurs. Á þessum ár-
um í Dvergasteini, Jóhannsens-
húsi og Brekkugötu skapaðist af-
ar traust og dýrmætt samband
milli okkar, kæra systir, manns-
ins þíns og barna. Samband sem
hefur að geyma ótal fallegar
minningar. Með vaxandi aldri og
þroska var sem aldursbil okkar
minnkaði sífellt og þegar elsku-
leg móðir okkar lést á besta aldri
árið 1981 var eins og nafla-
strengur minn lægi til þín, elsku
systir. Á sorgarstundum í lífi
okkar hjóna voruð þið hjónin hið
trausta haldreipi og það hald-
reipi trosnaði aldrei. Ekki leið sú
vika að við heyrðum ekki hvor í
annarri og voru laugardags-
morgnarnir okkar helgistundir í
því sambandi. Fyrir slíkt er nú
þakkað af einlægni og ást.
En, kæra systir, um leið og við
Hafþór og Tommi biðjum góðan
Guð að styrkja og styðja þinn
elskulega eiginmann, börnin þín,
tengdabörn og barnabörn sem
öll voru þitt dýrmæti í lífinu vilj-
um við helga eftirfarandi ljóð
þeim fallegu minningum sem við
eigum um þig og þína einstöku
samfylgd.
Er sól þín er hnigin, systir mín kær,
og saknaðarbylgjur fram streyma.
Þá minnist ég stunda er standa nær,
já, stunda er minningar geyma.
Margs er að minnast á langri leið,
leið sem var kærleika bundin.
Þó gatan þín væri ei ávallt greið
sú greiðasta alltaf var fundin.
Mörg voru árin okkar á Eiði,
þar æskan var björt og hlý.
Að alast upp á mætum meiði
er minning sem ávallt er ný.
Á Reyðarfirði reistir þú bú
og rausn var þitt aðalsmerki.
Í gestrisni sannri, mín góða frú,
gekkst þú að hverju verki.
Á unglingsaldri ég undi hjá þér
og unganna þinna ég gætti.
Gæsku og alúð gáfuð þið mér
og gleði sem ávallt kætti.
Ég kveð þig nú, kæra systir,
klökk á skilnaðarstund.
Á ljóssins lendum þú gistir,
mín ljúfa, á Drottins grund.
(Hafþór Jónsson)
Minning þín lifir að eilífu,
elsku systir, mágkona og
frænka,
Lilja Hjördís, Hafþór
og Tómas Bolli.
Sæl ástin mín.
Með þessum yndislegu orðum
tókst þú alltaf svo fallega á móti
fólkinu þínu og þessi orð lýsa þér
svo vel, elsku Sigrún mín. Þú
varst yndisleg og góð kona og
það var svo auðvelt að þykja
vænt um þig. Saman voruð þið
Vigfús glæsileg hjón. Ég er
þakklát fyrir þau þrjú ár sem ég
fékk að þekkja þig og það gerir
mig sorgmædda að þau verði
ekki fleiri. Egill hefur sagt mér
margar skemmtilegar sögur og
meðal þeirra er sagan af bestu
gjöf sem hann hefur fengið, hana
fékk hann frá þér. Við munum
geyma dýrmætar minningar um
ókomin ár.
Ég kveð þig að sinni með virð-
ingu og söknuði. Hafðu bestu
þakkir fyrir allt.
Vaktu, minn Jesús, vaktu í mér,
vaka láttu mig eins í þér.
Sálin vaki þá sofnar líf,
sé hún ætíð í þinni hlíf.
(Hallgrímur Pétursson)
Elsku Vigfús og fjölskyldan
öll, Guð gefi ykkur styrk í sorg-
inni.
Hvíldu í friði, elsku Sigrún,
umvafin englum.
Sjáumst síðar,
Sif Sigþórsdóttir.
Í dag kveðjum við Sigrúnu
Guðnadóttur. Sigrún frænka
okkar og vinkona kvaddi snöggt
og óvænt. Þótt heilsan væri farin
að bila þá áttum við síst von á að
hún væri á förum strax.
Sigrún var bæði Reykvíking-
ur og Austfirðingur, fædd í
Reykjavík en bjó þó lengst af,
um fjögurra áratuga skeið, á
Reyðarfirði ásamt manni sínum
Vigfúsi Ólafssyni. Sigrún hafði
alist upp hjá móður sinni Þórunni
Jónínu Meyvantsdóttur og fóst-
urföður Halldóri Þórhallssyni,
ásamt fjórum hálfsystkinum sín-
um að Eiði á Seltjarnarnesi, en
faðir hennar, Guðni Sigurðsson
sjómaður, lést þegar hann tók út
af b.v. Hilmi árið 1937. Við sem
bjuggum og ólumst upp á Eiði
um og upp úr miðri síðustu öld
minnumst Sigrúnar eins og nán-
asta ættingja, dóttur og stóru
systur. Hún var alltaf úrræðagóð
og lét sér jafn annt um alla, sama
hver átti í hlut. Hún var jafn-
framt stolt, ákveðin og fylgin sér
ef því var að skipta.
Sigrún var bæði listræn og
handlagin og eftir hana liggja
verk og munir sem hún skapaði
af alúð og vandvirkni. Auk þess
var hún listakokkur og gestrisin
með afbrigðum sem við fengum
öll að njóta sem heimsóttum þau
hjónin austur á Reyðarfjörð. Við
systkinin dvöldum hjá þeim Sig-
rúnu og Vigfúsi á sumrin, bæði í
Dvergasteini og Johansenshús-
inu á Bakkagerðiseyrinni. Þar
kynntist maður ævintýraheimi á
síldarplani Hjalta Gunnarssonar,
tókum þátt í síldarsöltun og lærð-
um hvernig spriklandi síldin kom
úr bátunum, Snæfugli og Gunn-
ari, upp á færiböndin og var svo
söltuð í tunnur.
Á Reyðarfirði tók Sigrún þátt í
alls kyns félagsstarfi og um skeið
rak hún verslunina Ártún. En
þrátt fyrir mikið annríki í starfi
og félagslífi mátti alltaf stóla á
rausnarlegar móttökur Sigrúnar
og Vigga þegar gestir komu „að
sunnan“. Þótt vinnudagurinn
væri langur hjá þeim báðum fékk
enginn að yfirgefa Reyðarfjörð
án þess að njóta veisluhaldanna
hjá þeim og skipti þá engu máli
hve margir voru á ferð.
Sigrún var okkur mjög náin og
hennar verður sárt saknað þegar
fjölskyldan kemur saman í af-
mælum og ættarmótum. Við
kveðjum Sigrúnu með söknuði og
þakklæti fyrir allar samveru-
stundirnar gegnum lífið.
Svo viðkvæmt er lífið sem vordagsins
blóm
er verður að hlíta þeim lögum
að beygja sig undir þann allsherjardóm
sem ævina telur í dögum.
Við áttum hér saman svo indæla stund
sem aldrei mér hverfur úr minni.
Og nú ertu genginn á guðanna fund
það geislar af minningu þinni.
(Friðrik Steingrímsson)
Guðrún, Þórólfur, börn
og tengdabörn.
Það var okkur sannarlega mik-
ið hryggðarefni er við fregnuðum
lát Sigrúnar Guðnadóttur, þeirr-
ar indælu öndvegiskonu. Þar fór
kona sem ekki lét neina hindrun
standa í vegi fyrir því sem hún
ætlaði sér, var einstök húsmóðir
og móðir með gnótt hjartahlýju
og reisnar, hvergi lát á verka-
gleði og hagleik þrátt fyrir fötlun,
heimilið rómað fyrir myndarskap
og rausn. Hún fór ekki fram með
neinum hávaða, en var föst fyrir
og ákveðin ef því var að skipta,
listfeng kona og ágæta greind, en
framar öðru fengum við kynnast
því hversu ljúf og glaðleg hún var
í allri viðkynningu. Átti hún þó
við erfiðan sjúkdóm að stríða ár-
um saman, en aldrei var neinn
bilbug á henni að finna. Um hana
eiga vel við hin fleygu orð skálds-
ins um eikina: „Bognar aldrei,
brotnar í bylnum stóra seinast“.
Sigrún var prúð kona í allri
framgöngu og kom sér afar vel í
litla og góða samfélaginu heima.
Hún rak verzlun á Reyðarfirði í
nokkur ár samhliða húsmóður-
störfum sínum og gjörði það með
sóma, falleg verzlun og þörf um
leið heima. Hún Sigrún var svo
rík af lífsgleði og andans þrótti,
svo geislandi hlý og alúðleg þegar
við hittum hana, við söknum þess
mjög að eiga þess ekki kost að
hitta hana framar.
Á tímamótum í lífi hennar
sendum við henni heillaósk þar
sem m.a. stóð:
Þú sýnt hefur ætíð, er sannar þitt starf
að sókndjarfur vilji er allt sem hér þarf.
Af árvekni og dugnaði að öllu var
hlynnt
og uppeldisstörfum af kærleika sinnt.
Þessi sönnu orð um hana Sig-
rúnu koma upp í hugann á
kveðjustund.
Hennar lífslán var að eignast
svo góðan, hörkugreindan og
dugmikinn mann sem hann Vig-
fús er, heill í öllu enda falinn mik-
ill trúnaður heima.
Við skyndilegt fráfall hennar
er missirinn mestur og söknuður-
inn sárastur hjá hennar góða eig-
inmanni, Vigfúsi vini okkar,
þeirra einkar vel gerðu börnum
þeirra og barnabörnum og öðrum
nánum aðstandendum. Hjá Vig-
fúsi og börnum þeirra dvelur hug-
ur okkar í einlægri samúð og
þökk fyrir kynnin svo kær alla tíð.
Það er ákveðinn ljómi í hug
okkar yfir minningu hennar Sig-
rúnar, þar fór sönn hetja og kær-
leiksrík kona sem undurgott var
að mega kynnast.
Blessuð sé hin bjarta minning
Sigrúnar Guðnadóttur.
Jóhanna Þóroddsdóttir
og Helgi Seljan.
Minning þín er mér ei gleymd;
mína sál þú gladdir;
innst í hjarta hún er geymd,
þú heilsaðir mér og kvaddir.
(Káinn)
Elskuleg vinkona mín, hún Sig-
rún, er látin, manni finnst það
hálf-ótrúlegt, þótt hún hafi oft á
tíðum átt við mikil veikindi að
stríða en hún tók öllu mótlæti
með þvílíku æðruleysi og var ætíð
með bros á vör. Það var á haust-
dögum 1964 þegar við hjónin
fluttum í svokallað Johansenshús
á Reyðarfirði, og voru Sigrún og
Viggi í einni íbúðinni. Fljótlega
tókust með okkur Sigrúnu góð
kynni sem úr varð ævilöng vin-
átta sem aldrei bar skugga á og
var ævinlega mikill samgangur
og margt brallað eins og að
skreppa yfir til Guðlaugar sem
varð vinkona okkar, oft var tekið í
spil og spilaður manni. Svo kom
að því að við fluttum í húsin okkar
og reyndum við eftir sem áður að
hittast sem oftast. Sigrún var sér-
staklega dugleg kona þrátt fyrir
fötlun sína á handlegg, hún var
listræn í sér og eru eftir hana
margir sérstaklega fallegir perlu-
saumaðir munir, einnig tækifær-
iskort og fleira. Sigrún rak versl-
unina Fis á Reyðarfirði í nokkur
ár og var síðast með sjoppu með
sama nafni og áttu margir ung-
lingarnir Sigrúnu að vin því hún
vildi öllum gott gera. Við áttum
margar góðar stundir saman í
gegnum árin á Reyðarfirði, svo
fluttu þau hjónin, Sigrún og Viggi
til Reykjavíkur, þá töluðum við
oft saman síma. Árið 2008 fluttum
við Steini suður og síðan þá höf-
um við haft meiri og minni sam-
skipti, heimsóknir, símtöl, farið í
bingó og fleira, að ógleymdum öll-
um bíltúrunum sem þau Sigrún
og Viggi buðu okkur hjónunum
með í og var þá oft farið í dagsferð
t.d. austur fyrir fjall og síðast liðið
sumar hringur á Snæfellsnes og
fleira. Þetta var ómetanlegt því
góður vinur er gulli betri.
Sigrún og Viggi eignuðust
fimm börn. Ólafur fæddur 1959,
Guðni fæddur 1961, látinn 1962,
Vigfús Már fæddur 1964, Þórhall-
ur fæddur 1966 og Valgerður
fædd 1968. Barnabörnin eru orðin
átta. Allt er þetta yndislegt fólk,
hlýtt og notalegt.
Við Sigrún töluðum oft saman í
síma, stundum daglega. Seinast
átti ég tal við hana í símann dag-
inn áður en hún dó og var hún
ótrúlega hress í röddinni.
Ég kveð þessa elskulegu vin-
konu mín með sorg í hjarta og
þakka allar góðu samverustund-
irnar í gegnum árin og vona ég að
þrautum hennar sé nú lokið og nú
hefur hún eflaust hitt litla dreng-
inn sinn, ásamt fleiri ástvinum.
Elskulega fjölskylda, Viggi,
Ólafur og Maríanna, Vigfús Már
og Inga, Þórhallur og Þuríður,
Valgerður og barnabörn, megi
góður guð styrkja ykkur í sorg-
inni, einnig vil ég votta elskuleg-
um systkinum hennar og mökum
þeirra mína dýpstu samúð.
Þínir vinir,
Nanna og Þorsteinn.
Sigrún var gjafmild. Fjöl-
skyldu sinni og samferðafólki
traust og góð. Hafði góða nær-
veru, var hláturmild, góður
mannþekkjari, hjálpleg og nær-
gætin. Það leyndi sér ekki þegar
fundum bar saman, að þar fór
bæði sterk, yfirveguð og jákvæð
manneskja sem vílaði ekki fyrir
sér hlutina. Lengst af kynnum
okkar glímdi hún við erfið veik-
indi. Auðsýndi í gegnum þau ein-
stakt æðruleysi, sem var þeim
uppörvun og hvatning sem áttu
eins og hún á brattann að sækja.
Sigrún taldi sig með réttu ríka.
Átti yndislega fjölskyldu sem
stóð henni þétt að baki. Vigfús
var henni mikill stuðningur og
hjálparhella. Mótlætið sameigin-
legt verkefni og vel að öllu staðið.
Með dugnaði og sóma stóð hún
vaktina. Fyrirmyndar húsmóðir.
Heimilið vinsæll áningarstaður.
Gestkomandi fagnað og viður-
gjörningur ávallt til reiðu.
Kirkju sinni reyndist hún og
fjölskylda hennar afar holl. Við-
mót og lífssýn mótuð af kærleika
og réttsýni. Tók sér stöðu með
þeim sem áttu undir högg að
sækja. Mátti ekkert aumt sjá né
af vita. Vakti aðdáun fjölmargra
fyrir kjark sinn og einurð. Sann-
arlega forréttindi að fá að kynn-
ast manneskju eins og henni sem
með framgöngu sinni og hugar-
þeli gerðu gott samfélag enn
betra. Margar góðar og gefandi
stundir átti ég á heimili þeirra
hjóna, perlur í safni dýrmætra
minninga og þakka þær hér.
Megi Guð styrkja og hugga ykk-
ur ástvini og vini og blessa hug-
ljúfa minningu.
Davíð Baldursson.
Ég minnist þess með þakklæti
hve vel hún Gyða tengdamóðir
mín tók mér frá fyrstu stundu eft-
ir að ég tók að venja komur mínar
inn á heimilið á Laufásveginum,
en þá höfðum við Stella kynnst
skömmu áður. Ég var strax boð-
inn velkominn í fjölskylduna og
var frá því sem einn af henni. Gyða
var ákaflega minnisstæður per-
sónuleiki. Með glaðlegt fas og hlý-
legt viðmót. Ákveðin og örugg í
framkomu, en með glettni í aug-
um. Ég sá strax þegar komið var
inn á heimili Gyðu og Narfa að
gamlar hefðir voru hafðar í háveg-
um. Heimilið á Laufásveginum
var hluti af gömlu menningar-
heimili þar sem Þorsteinn, fyrr-
verandi hagstofustjóri, og Þor-
steinn bróðir Narfa bjuggu ásamt
fjölskyldum í sama húsi. Ég minn-
ist stunda þegar ég skaust yfir á
Gyða Guðjónsdóttir
✝ Gyða Guðjóns-dóttir fæddist í
Reykjavík 29.9.
1926. Hún lést á
hjúkrunarheim-
ilinu Skjóli í
Reykjavík 3. janúar
2012.
Útför Gyðu var
gerð frá Fossvogs-
kirkju 27. janúar
2012.
Laufásveginn í
löngu frímínútum úr
Verzló ásamt skóla-
bróður þar sem
Gyða bauð upp á sitt
frábæra ostabrauð
og notfærðum við
það oft félagarnir að
heimsækja Gyðu í
þessu skyni.
Gyða var einstak-
lega gestrisin og
ætíð höfðingi heim
að sækja ásamt Narfa tengdaföð-
ur mínum, en hann lést fyrir aldur
fram árið 1989 aðeins 67 ára að
aldri. Gyða var mikill vinur vina
sinna og hafði gaman af að bjóða
til sín gestum. Móttökur voru ætíð
glæsilegar og gaman að sjá hversu
vinamörg þau Gyða og Narfi voru.
Ég minnist notalegra stunda þeg-
ar okkur var boðið í grillveislur í
Hvassaleitið þar sem Narfi stóð
við grillið og Gyða töfraði fram
sína frábæru eplaköku í eftirrétt.
Gyða var mikil hannyrðakona og
hafði unun af því að vefa. Óf hún
mörg veggteppi sem unnin voru af
mikilli smekkvísi og listfengi.
Gyða var einnig ákaflega gjafmild
og nutu barnabörnin þess í ríkum
mæli. Gyða var einstaklega ætt-
rækin og hugsaði vel um þá sem
eldri voru í fjölskyldunni. Minnist
ég þess hversu nærgætin og natin
hún var við þessa eldri borgara í
fjölskyldunni. Gyða var mjög
barngóð og sinnti barnabörnum
sínum af mikilli ástúð og um-
hyggju og nutu Guðmundur og
Gunnar Narfi synir okkar Stellu
þess.
Gyða og Narfi voru mikið úti-
vistarfólk og nutu þess að ferðast
saman um landið sitt. Hluti af
þeim ferðum tengdist fjölskyld-
unni og einnig vinum úr hópi
skáta. Skátastarfið var stór hluti
af lífi Gyðu og gaman var að heyra
hana segja sögur úr því starfi og af
ferðum með skátum. Oft var glatt
á hjalla í Hvassaleitinu þegar
gamlir skátar voru í heimsókn og
einnig minnist ég fjölmennra
heimsókna skáta frá Norðurlönd-
um, þar sem augljóst var að Gyða
og Narfi voru í miklum metum.
Gyða hélt sambandi við nokkra af
eldri skátum árum saman eða allt
þar til að heilsan fór að bila fyrir
um tíu árum, en Gyða þjáðist af ill-
vígum Alzheimersjúkdómi. Ég
minnist ferðar til Kaupmanna-
hafnar árið 2005 sem Gyða bauð
börnum og tengdabörnum í en þá
var hún þegar orðin veik. Engu að
síður naut hún þeirrar ferðar vel
og hafði mikla gleði af því að við
gætum verið öll saman.
Síðustu árin voru henni og ekki
síður fjölskyldunni þungbær. Ég
minnist tengdamóður minnar með
hlýhug og þakklæti.
Blessuð sé minning hennar.
Gunnar Helgi Guðmundsson.
MOSAIK Hamarshöfða 4 • 110 Rvk • s. 587 1960 • www.mosaik.is
Legsteinar og fylgihlutir
Í tilefni af 60 ára starfsafmæli okkar bjóðum við
fría uppsetningu á höfuðborgarsvæðinu
og fría pökkun á legsteinum sem fara út á land
Mikið úrval - Vönduð vinna - Gott verð
Marmari
Granít
Blágrýti
Gabbró
Líparít