Morgunblaðið - 17.02.2012, Qupperneq 25

MINNINGAR 25
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 17. FEBRÚAR 2012
✝ Guðrún LillýSigmunds-
dóttir fæddist í
Reykjavík 2. mars
1935. Hún lést á
heimili sínu,
Kirkjusandi 3 í
Reykjavík, 9. febr-
úar 2012. For-
eldrar hennar voru
hjónin Vilborg Þor-
varðard. húsfr. í
Reykjavík, f. 29.
maí 1899 í Gróttu, Sel-
tjarnaneshr., d. 25. jan. 1992, og
Sigmundur Friðriksson vöru-
bifreiðastjóri í Reykjavík, f. 10.
nóv. 1898 í Reykjavík, d. 10.
des. 1985. Heimili þeirra var
ætíð í Vesturbæ Reykjavíkur.
Lillý var yngst þriggja systra.
Systur hennar eru: Ingveldur
Friðlín, f. 1930, og Svava Erla,
f. 1932.
Lillý giftist 4. nóv. 1956
Valdimari K. Jónssyni, próf. í
vélaverkfr., f. 20. ág. 1934 í
Hnífsdal. Foreldrar Valdimars
voru hjónin Jón Kristjánsson
húsasmíðameistari, f. 22. sept.
1890 í N-Miðvík, Aðalvík, d. 22.
nóv. 1972, og Þorbjörg Valdi-
marsdóttir húsfr., f. 18. apríl
1894 í Hnífsdal, d. 29. maí 1968.
Lillý og Valdimar eignuðust
fjögur börn, þau eru: 1) Þyrí
Dætur Vilborgar úr fyrri sam-
böndum eru a) Íris Dögg Krist-
mundsd. verkfr., f. 20. ág. 1980,
g. Björgvini Axeli Guðbjartss.
rafv., f. 6. apríl 1975, börn
þeirra Rakel, f. 5. apríl 2004, og
Ívar, f. 14. mars 2006. Dóttir
Björgvins er Máney Dögg, f. 4.
sept. 1995. b) Sara Rut Agn-
arsd. snyrtifræðinemi, f. 25. júní
1991. Sonur Sigurðar er Sig-
urður, f. 12. mars 1996. 4) Jón
Rafn lögg. fasteignasali, f. 4.
okt. 1966, kv. Elínu Rósu Guð-
mundsd. bókh., f. 20. maí 1961.
Synir Elínar Rósu og stjúpsynir
Jóns Rafns eru a) Óskar Sæm-
ann bílamálaram., f. 23. des.
1981, dóttir með fyrrv. sam-
býlisk. Valgerði Sigurðard. er
Sólborg, f. 16. júlí 2008, og b)
Guðbjörn nemi í rafv., f. 2. júní
1983, sambýlisk. Matthildur
Fanney Jónsd. verslunarstj.,
sonur þeirra Axel Máni, f. 7.
des. 2008. Börn Matthildar og
stjúpbörn Guðbjörns eru Selma
Karen, f. 31. mars 1996, og
Fleming Jón, f. 20. maí 1998.
Lillý lauk gagnfræðaprófi frá
Vesturbæjarskóla og vann á
ljósmyndastofu Jóns Sæmunds-
sonar áður en hún giftist Valdi-
mari. Árið 1957 fluttu þau til
Danmerkur og síðar Bandaríkj-
anna og Bretlands og bjuggu
erlendis í 15 ár. Lillý starfaði
sem skrifstofumaður hjá Sölu
varnarliðseigna í rúm 20 ár.
Útför Lillýjar verður gerð frá
Dómkirkjunni í dag, 17. febrúar
2012, og hefst athöfnin klukkan
15. Bálför verður síðar.
matvælafr., f. 10.
mars 1957, g. Egg-
erti Eggertssyni
lyfjafr., f. 9. júlí
1956. Börn þeirra
eru a) Sæunn förð-
unarfr., f. 3. des.
1979, b) Bergrún
líffr., f. 6. apr.
1982, sambýlism.
Árni Guðjónsson
verkfr., f. 16. des.
1982, barn þeirra
Eyvör, f. 18. okt. 2011 og c)
Valdimar verkfr.nemi, f. 19.
júní 1986. 2) Örn viðskiptafr., f.
27. des. 1959, kv. Guðbjörgu
Maríu Jónsdóttur skrifstofu-
manni, f. 13. júlí 1963. Börn
þeirra eru a) Heiðbjört Sif
hjúkrunarfr., f. 23. des. 1980,
sambýlism. Þorgeir Sæmundss.
viðskiptafr., f. 22. júlí 1980,
börn þeirra Örn, f. 8. mars
2008, og Helga Sóley, f. 20. maí
2009, b) Styrmir Örn fram-
reiðslum., f. 5. júní 1986, sam-
býlisk. Silja Brá Guðlaugsd.
framreiðslum., f. 11. des. 1989,
barn þeirra Hildur Klara, f. 8.
apríl 2011, og c) Harpa Lind, f.
20. júlí 2003. 3) Vilborg Erla
lyfjat., f. 24. júlí 1963, g. Sigurði
Sigurðssyni sölustjóra, f. 10.
apr. 1963. Dóttir þeirra er
Ágústa Lillý, f. 19. júní 2000.
Ég veit, að það bezta, sem í mér er,
í arfleifð ég tók frá þér.
Ég veit, að þú gafst mér þá glöðu
lund,
sem getur brosað um vorfagra stund,
og strengina mína, sem stundum
titra,
er stráin af náttköldum daggperlum
glitra,
stemmdi þín móðurmund.
Ég veit það af reynslunni móðir mín,
hve mjúk hún er höndin þín.
Þín umhyggja er fögur sem himinninn
hár,
ég hef ekki skoðað þau grátsöltu tár,
sem þú hefur kysst burt af kinnunum
mínum
og klappað í burtu með höndunum
þínum
í fjöldamörg umliðin ár.
(Jóhann Sigurjónsson)
Ástarkveðja frá börnunum
þínum.
Vilborg Erla
Valdimarsdóttir.
Það var í stiganum í Álfta-
mýrinni sem ég hitti Lillý í
fyrsta sinn. Þetta andartak er
það fyrsta sem kemur upp í
hugann þegar ég sest niður og
minnist minnar ástkæru tengda-
móður sem nú hefur fengið frið
eftir stutta en erfiða baráttu við
þann sjúkdóm sem oft hefur
betur. Brosið hennar, þetta ynd-
islega hlýja og ástríka bros sem
mætti mér á stigapallinum er
myndin sem situr svo fast í huga
mér. Þau urðu líka mörg brosin
sem hún gaf mér og ég fékk að
njóta í samvistum við hana og
Valdimar, elskulegan tengdaföð-
ur minn, næstu árin. Og þetta
fyrsta bros var svo sannarlega
endurspeglun hennar innri
manneskju sem strax í upphafi
tók mér og ungum syni mínum
svo vel og fyrir það verð ég
þeim Lillý og Valda ævinlega
þakklátur. Fljótlega vorum við
feðgar orðnir hluti af þessari
góðu fjölskyldu sem stórt skarð
hefur nú verið höggvið í.
Árin liðu fljótt og margs er að
minnast. Sérstaklega þó allra
góðu stundanna sem við höfum
notið návistar Lillýjar og Valda
á pallinum hjá okkur í Trölla-
borgum, í sumarbústaðnum á
Þingvöllum, á fallega heimilinu
þeirra á Kirkjusandinum, með
Svövu og Flemming og börn-
unum þeirra við aldamótin og
allar góðu stundirnar við jól og
áramót. Mér er líka sérstaklega
minnisstætt hversu hjálpleg þau
hjónin voru að bjóða okkur íbúð-
ina sína til afnota þegar við vor-
um að standsetja húsið okkar.
Lillý mátti ekkert aumt sjá og
naut sín vel í faðmi fjölskyld-
unnar sinnar. Börnin mín hafa
líka notið þess að eiga ömmu
sína að og eftirsjá þeirra er því
mikil.
Lillý var mikil heiðurskona
heim að sækja, sífellt á varð-
bergi um að öllum liði vel. Mér
er sérstaklega minnisstæð frá-
sögn af því þegar hún og Valdi
buðu nokkrum háttsettum Mit-
subishi-mönnum heim til sín á
Kirkjusandinn. Gestirnir voru
heillaðir af heimilinu þeirra og
mikla aðdáun fengu þau fyrir að
hafa tekið á móti þeim þar,
nokkuð sem þeir voru ekki vanir.
Það var því mikið reiðarslag
sl. sumar þegar uppgötvaðist að
Lillý væri haldin illvígum sjúk-
dómi sem því miður engin lækn-
ing er til við. Við tók erfiður tími
en þar naut Lillý mikils stuðn-
ings Valda síns, Vilborgar dóttur
sinnar og Svövu systur, sem var
stödd á Íslandi og annaðist hana
í fyrstu. Börnin hennar öll, Inga
systir og Grétar reyndust henni
líka svo vel á þessum tíma.
Síðustu stundirnar eru mér
afar dýrmætar. Nokkrum dög-
um fyrir andlátið kallaði hún til
sín fjölskylduna sína í síðasta
sinn. Með henni átti hún dýr-
mætan tíma sem allir munu
minnast um ókomna tíð. Allt var
skipulagt eins og Lillý vildi hafa
hlutina, ekkert var í raun ósagt.
Og það var við rúmstokkinn
hennar sem ég sat og hélt í hönd
hennar þegar hún leit á mig og
yndislega brosið hennar birtist.
Það var fallega brosið, sem að
þessu sinni var kveðjustund og
ég fæ vonandi að sjá síðar.
Ég vil þakka öllum þeim sem
önnuðust Lillý í veikindum
hennar og gerðu það að verkum
að hennar hinsta ósk fékkst upp-
fyllt, að fá að vera heima til síð-
ustu stundar. Elsku Valda
tengdapabba, Þyrí, Erni, Vil-
borgu og Jóni, systrunum Ingu
og Svövu og öllum afkomendum
og ástvinum Lillýjar votta ég
mína dýpstu samúð.
Sigurður Sigurðsson.
Ég sakna þess að geta aldrei
aftur spilað á píanóið fyrir þig
amma mín. Ég veit hvað þér
þótti gaman að hlusta á mig
spila. Mér fannst svo gaman
þegar þið afi komuð í sumarbú-
staðinn til okkar og við hlógum
og skoðuðum nokkra staði á
Þingvöllum. Ég man þegar þú
fórst með mér í Kringluna og
keyptir rosalega flotta klemmu í
hárið handa mér, og þegar við
fórum í bæinn með Önnu Lísu
vinkonu þinni, hún gaf mér fal-
lega dúkku með slöngulokka.
Við fórum svo á kaffihús og
spjölluðum, ég fékk mér súkku-
laðiköku og þið drukkuð kaffi.
Raggedy Ann, tuskudúkkan sem
þú gafst mér, er við hliðina á
mér á hverju kvöldi þegar ég
sef. Hún heitir Lillý eins og við.
Ég er þakklát fyrir allt elsku
amma mín og ég mun sakna þín
rosalega mikið. Ég elska þig.
Ástarkveðja. Þín
Ágústa Lillý.
Eins erfitt og það er að þurfa
að kveðja þig elsku amma mín
þá er svo ólýsanlega sárt að
þurfa að horfa upp á ástvin sinn
þjást. Því hugga ég mig við það
að nú líði þér vel á nýjum stað
og vakir yfir okkur hinum með
bros á vör. Ég geymi allar ynd-
islegu minningarnar um þig í
hjarta mínu og kveð þig með
þessari fallegu bæn sr. Péturs
Þórarinssonar:
Í bljúgri bæn og þökk til þín,
sem þekkir mig og verkin mín.
Ég leita þín, Guð, leiddu mig,
og lýstu mér um ævistig.
Ég reika oft á rangri leið,
sú rétta virðist aldrei greið.
Ég geri margt sem miður fer,
og man svo sjaldan eftir þér.
Sú ein er bæn í brjósti mér,
ég betur kunni þjóna þér.
Því veit mér feta veginn þinn
og verðir þú æ Drottinn minn.
Þín
Íris Dögg.
Í dag kveðjum við kæra syst-
ur, mágkonu og frænku.
Minningar mínar eru frá
fyrstu tíð samofnar lífi Lillýjar
systur minnar en einungis fimm
ár voru á milli okkar. Ég man
eftirvæntinguna og gleðina þeg-
ar hún kom í heiminn. Ég man
eftir bernskunni þar sem var sí-
fellt sumar og sól. Ferðir með
strætó út á Seltjarnarnes og
heimsóknir í Gróttu og Litlabæ
þar sem Albert og Ásta móð-
ursystkini okkar bjuggu. Þetta
voru ævintýraferðir, við ösluðum
mýri, fórum gegnum kríuvarp,
yfir eiðið. Á þeim árum voru
Grótta og Seltjarnarnes svo ná-
lægt Ránargötunni þar sem við
ólumst upp en svo fjarri í um-
hverfi og háttum. Þarna var
hrein sveit og borgarbarnið sá
ný ævintýri í hverri ferð. Síðar
hverfast minningarnar um leiki í
Vesturbænum og enn síðar vor-
um við ungar konur í ört vax-
andi borg. Við kynntumst verð-
andi eiginmönnum okkar,
Grétari og Valda, um líkt leyti.
Samband okkar styrktist enn
frekar þegar við héldum sameig-
inlegt brúðkaup og frumburðir
okkar komu í heiminn árið eftir.
Við eyddum mörgum stundum
saman í ferðum um landið og
hittumst reglulega í matar- og
kaffiboðum. Við héldum iðulega
saman upp á brúðkaupsdaginn
og þegar við áttum gullbrúð-
kaup héldum við sameiginlega
veislu. Lillý og Valdi fóru með
fjölskylduna út í heim þegar
Valdi fór í nám, en þó svo þau
byggju fjarri Íslandi í nær 20 ár
rofnuðu böndin ekki.
Við fjölskyldan í Hvassaleit-
inu minnumst sambands Lillýjar
og mömmu sem kærs og glað-
værs, en oftar en ekki voru þær
systurnar tárvotar eftir mikil
hláturköst, og þá ósjaldan eftir
glettin innskot Lillýjar. Við
munum eftir löngum símtölum
um daginn og veginn og stund-
um þótti okkur skrítið hvað þær
gátu talað lengi saman dag eftir
dag. Það kom jafnvel fyrir að
þær töluðu saman í síma í
klukkutíma þótt Lillý væri á
leiðinni í kaffi sama dag. Skipu-
lagið náði hámarki þegar leið að
árlegum heimsóknum Svövu
systur þeirra, en þá var alltaf
nóg um að vera og það var öll-
um ljóst hvað þær höfðu gaman
af samveru hvor annarrar. Oft
var þá farið í lengri eða styttri
ferðir um landið þar sem Valdi
sá yfirleitt um að vera bílstjóri
en Lillý var ekki síður liðtæk.
Í minningunni eru Lillý og
Valdi hluti af fjölskyldunni í
Hvassaleiti og það er sárt að
kveðja Lillý eftir öll þessi ár. En
eftir lifa góðar minningar sem
munu lifa í hjörtum okkar alla
tíð.
Hvíl í friði.
Kær kveðja frá
Ingveldi (Ingu),
Grétari og fjölskyldu.
„Við sjáumst í sumar þegar
ég kem aftur.“ Þetta voru
kveðjuorðin mín þegar við
kvöddumst um miðjan janúar.
Ég varð að trúa því þótt við
vissum báðar að þú varst orðin
mikið veik. Mikið er ég þakklát
fyrir þennan mánuð sem við átt-
um saman og að sjá Valda og
börnin þín hugsa svona vel um
þig.
Við vorum Reykvíkingar í húð
og hár. Fyrstu minningarnar
eru frá því þegar við þrjár syst-
urnar vorum að alast upp á
Ránargötunni. Það var ekki
stórt heimilið, en rausnarlegt
var það. Við áttum góða foreldra
sem lifðu fyrir börnin sín, góður
matur á borðum og falleg föt.
Elín saumakona, handan við
götuna, saumaði kjóla og kápur
á okkur. Alltaf tvo kjóla á jólum,
einn fyrir jólaböllin og hinn fyrir
heimaveislurnar, jóladag hjá
Ástu og gamlárskvöld hjá
Gunnu, móðursystrum okkar.
Síðan héldu mamma og pabbi
sína veislu hinn 6. janúar. Hvað
við frændsystkinin skemmtum
okkur í þessum veislum meðan
fullorðna fólkið spilaði á spil.
Þar sem ég flutti til útlanda
snemma missti ég af mörgu sem
var að gerast í fjölskyldunni á
næstu árum, m.a. þegar Lillý og
Valdi og Inga og Grétar giftu
sig. Þær höfðu systrabrúðkaup.
Ég fylgdist með á myndum, eins
þegar börnin fóru að koma. Þær
eignuðust fjögur börn hvor.
Þakklát er ég fyrir allar Ís-
landsferðir sem ég gat farið í.
Mamma sagði oft að þau sæju
mig oftar en margur sem ætti
börn, t.d. fyrir norðan. Í þau
meira en 50 ár sem ég hef búið í
útlöndum höfum við fimm vin-
konur og þrjár systurnar komið
saman á hverju ári. Fyrst var
borðað, síðan dansað og sungið,
stundum alla nóttina. Síðast
komum við allar átta saman í
ágúst síðastliðnum í Hörpunni.
Stundum spilaði Bjarni, maður
Erlu, á píanó fyrir okkur, þá var
Lillý í essinu sínu, hún hafði svo
gaman af að syngja. Við píanóið
man ég fyrst eftir Lillý syngj-
andi lagið „Don’t blame me“. Ég
veit að Erla og Bjarni muna
þetta líka og fá bros á vör við
tilhugsunina. Hvað við skemmt-
um okkur vel. Oft heyrði maður
Lillý líka syngja í eldhúsinu
sínu.
Margar eru minningarnar
þótt ég hafi búið í útlöndum, þar
sem okkur gafst tækifæri til að
vera saman í Bandaríkjunum.
Það var dásamlegt fyrir mig að
hafa þig og fjölskylduna nálægt
þegar þið bjugguð í Pennsylv-
anía og ég í Maryland, aðeins
fjögurra tíma keyrsla. Oft eyddi
ég helgum með börnunum mín-
um, Erik og Denise, hjá ykkur
þegar maðurinn minn var í
vinnuferðum. Sótti ég þá börnin
í skólann á föstudegi og dvaldi
fram á mánudag. Einn skóla-
dagur skipti ekki máli þegar
fjölskyldan var annars vegar.
Börnin nutu sín saman, við varla
sáum þau eftir að við höfðum
heilsast.
Árið 2011 hittumst við þrisv-
ar. Fyrst þegar þið Vilborg
heimsóttuð okkur til San Franc-
isco yfir páskana, þá vikurnar
fimm þegar ég var á Íslandi í
sumar og nú síðast um jólin og
áramót. Ég á svo óteljandi
margar góðar minningar. Þakka
þér fyrir allar stundirnar sem
við áttum saman.
Elsku Valdi og börn, missir
ykkar er mikill en minningar um
góða eiginkonu og móður munu
lifa áfram.
Með kveðju frá Denise, Per,
Thor, Henrik og Kai.
Svava systir.
Vináttan er eitt það mikil-
vægasta sem maðurinn eignast í
lífinu. Við Lillý bundumst vin-
áttuböndum fyrir um 60 árum.
Aldrei hefur borið skugga á
þessa vináttu okkar. Lillý var
falleg og glæsileg í útliti og allt-
af smart í öllu sem hún gerði og
tók sér fyrir hendur enda bar
heimili hennar þess merki. En
það var ekki bara fallegt heldur
líka gott heimili. Hún átti ynd-
islega fjölskyldu sem elskaði
hana heitt og sinnti henni af ást-
úð og umhyggju í veikindum
hennar.
Það er þyngra en tárum taki
að þurfa að sjá á eftir jafngóðri
vinkonu og þú varst Lillý mín.
Ég verð að ylja mér við minnn-
ingarnar sem ég á og við upp-
lifðum saman í þessa sex áratugi
okkar. Ég þakka þér fyrir að
hafa verið vinkona mín og kveð
þig að sinni.
Veistu ef þú vin átt
þann er þú vel trúir
og vilt þú af honum gott geta.
Geði skaltu við þann blanda
og gjöfum skipta,
fara að finna oft.
(Úr Hávamálum)
Ég votta fjölskyldunni alla
mína samúð.
Sjáumst! Þín einlæga vin-
kona,
Sigríður (Systa).
Samfélagið leggur okkur
skyldur á herðar og hlutverk á
hverjum tíma. Þjóðir Vestur-
Evrópu lögðu mikla áherslu á
húsmóðurhlutverk kvenna eftir
stríð. Hlutverk sem þjóðirnar
eru núna búnar að skipta upp,
að mestu leyti. Guðrún Lillý var
húsmóðir. Hún bjó fjölskyldu
sinni sérstaklega glæsilegt
heimili. Þegar ég kem inn í fjöl-
skyldu þeirra Lillýjar og Valdi-
mars fyrir hartnær 35 árum var
til fyrirbæri sem hét sunnudags-
steik. Sunnudagssteikur hjá
Lillý voru konunglegar veislur
frambornar í stofunni. Það var
alltaf gaman að koma í mat til
Lillýjar.
Vegna náms og vinnu Valdi-
mars fluttu þau oft með fjöl-
skylduna milli landa. Á þeim
tíma, þegar flugsamgöngur voru
að byrja og talsímasamband var
munaðarvara, hefur þurft skipu-
lag og festu til að annast fjögur
börn á nýjum stöðum fjarri ætt-
ingjum og vinum. Heimilið varð
sælureitur og vígi í framandi
heimi. Þegar heim til Íslands
kom fór Lillý fljótlega að vinna
skrifstofustörf en hugur hennar
var ætíð við heimilið. Lillý var
einstaklega glæsileg kona og
átti hóp vinkvenna. Hún lést á
heimili sínu umvafin fjölskyld-
unni.
Eggert Eggertsson.
Það er eins og gerst hafi í
gær. Nú er samt hálf öld liðin
frá því að leiðir okkar Lillýjar
lágu saman vestur í tvíbura-
borgum Minnesota-ríkis. Það
gerðist strax eitthvað á milli
okkar sem batt vináttuböndin
svo sterklega saman að þau
rofnuðu aldrei. En nú er þó
komið að leiðarlokum á langri
samveru okkar í þessum heimi.
Lilly varð að lúta í lægra haldi
fyrir illvígum sjúkdómi sem
engin lækning finnst við.
Þegar við Jón Hákon giftum
okkur í St. Paul fyrir margt
löngu var Lillý brúðarmey mín,
stóra systir, nánasti ráðgjafi í
fjarveru móður minnar og
traust stoð og stytta í einu og
öllu. Án hennar hefði undirbún-
ingurinn ekki gengið jafn vel og
raunin varð. Ég á fallega ljós-
mynd af Lillý að laga brúðars-
lörið á höfði mér rétt fyrir at-
höfnina, en kjólinn fékk ég
lánaðan vegna þess að við vor-
um blankir námsmenn. Lillý og
Valdi voru það líka. Þau voru þá
með tvö börn, Þyrí og Örn, en
Valdimar var í doktorsnámi í
verkfræði við Minnesota-há-
skóla.
Heimili þeirra varð okkar at-
hvarf og þau komu í stað ætt-
ingjanna á Íslandi og tóku okk-
ur alltaf opnum örmum er við
kíktum inn. Við vorum ekki þau
einu sem heimsóttu Lillý og
Valda reglulega. Það voru allir
velkomnir enda réði hlýjan ríkj-
um á heimilinu. Við fórum í
ferðalög saman, m.a. á Heims-
sýninguna í Seattle. Samskipti
mín við Lillý á þessum árum
skipa stóran sess í minningunni
um árin vestur í Bandaríkjun-
um. Sambandið okkar við þau
hjón hefur verið traust og sterkt
alla tíð, hvort sem þau hafa búið
hérlendis eða í Minnesota,
Pennsylvaníu eða London.
Lillý var einstaklega hlý og
góð vinkona. Stutt í hlátur.
Ráðagóð. Ætíð tilbúin að hitta
gamlar vinkonur frá árunum í
Minnesota í hádegisverði á góð-
um stað þar sem hægt var ræða
um liðna tíð, rifja upp skemmti-
lega minningar, skiptast á skoð-
unum og njóta samverunnar.
Ég er afar stolt og þakklát
fyrir að hafa átt þessa elskulegu
vinkonu, sem nú er flogin til feg-
urri landa. Ég veit að sá sem
öllu ræður tekur vel á móti Lillý
þar. Það er fátt dýrmætara en
traustur vinskapur sem spannar
áratugi. Fyrir það er ég þakklát
og drýp höfði í djúpri sorg nú
þegar lífi hennar er lokið.
Ég og fjölskylda mín sendum
Valda, Þýrí, Erni, Jóni Rafni,
Vilborgu og fjölskyldu okkar
innilegustu samúðar- og vinar-
kveðjur á sorgarstundu. Með
Lillý er genginn góður og gegn-
heill Íslendingur.
Áslaug G. Harðardóttir.
Guðrún Lillý
Sigmundsdóttir