Morgunblaðið - 17.02.2012, Blaðsíða 32

32 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 17. FEBRÚAR 2012
✝ Sigrún S.Hafstein
fæddist í Reykja-
vík 18. desember
1926. Hún lést á
Landspítalanum í
Fossvogi 8. febr-
úar 2012.
Foreldrar
hennar voru
Júníana Stef-
ánsdóttir hús-
móðir, f. 14.6.
1891, d. 5.10. 1982, og Stefán
Ingimar Dagfinnsson skip-
stjóri, f. 10.7. 1895, d. 31.8.
1950. Systkini Sigrúnar eru:
Sigríður, f. 15.9. 1922, d. 28.6.
1923, Þóra, f. 10.7. 1924, d.
26.1. 2006, Dagfinnur, f. 22.11.
1925, og Áslaug, f. 27.11.
1929.
Sigrún giftist hinn 25. októ-
ber 1953 Hannesi Þórði Haf-
stein, forstjóra Slysavarna-
félagsins, f. 29. 11. 1925 á
Húsavík, d. 12.7. 1998. For-
eldrar hans voru Þórunn Jóns-
dóttir Havsteen húsmóðir, f.
10.8. 1888 í Hafnarfirði, d.
án Þórður. 5) Hannes Júlíus
Hafstein lögmaður, f. 25.5.
1971, maki Hrafnhildur Björg
Haraldsdóttir viðskiptafræð-
ingur. Börn þeirra eru Hannes
Þórður, Þórunn Bergljót og
Soffía Hrönn.
Sigrún ólst upp hjá for-
eldrum sínum á heimili þeirra
á Hringbraut 32 í Reykjavík.
Hún útskrifaðist frá Ingimars-
skólanum í Reykjavík. Hún
starfaði m.a. sem ritari Árna
Friðrikssonar á fiskideild at-
vinnudeildar Háskólans. Eftir
að þau Hannes giftust helgaði
hún sig húsmóðurstörfum. Síð-
ar vann hún á skrifstofu
Slysavarnafélagsins við
Grandagarð. Sigrún var alla
tíð Hannesi stoð og stytta í
krefjandi starfi og var sæmd
þjónustumerki SVFÍ úr gulli
árið 1990. Sigrún stundaði
íþróttir á yngri árum, einkum
handbolta, og var margfaldur
meistari með Ármanni. Heim-
ili Sigrúnar og Hannesar var í
Skeiðarvogi 113. Síðustu tvö
árin bjó Sigrún á Dalbraut 14.
Sigrún verður jarðsungin
frá Langholtskirkju í Reykja-
vík í dag, 17. febrúar 2012, og
hefst athöfnin klukkan 13.
28.3. 1939, og Jó-
hannes Júlíus Hav-
steen, sýslumaður
og bæjarfógeti, f.
13.7. 1886 á Ak-
ureyri, d. 31.7.
1960. Börn Hann-
esar og Sigrúnar
eru: 1) Stefán Jón
Hafstein, umdæm-
isstjóri hjá Þróun-
arsamvinnustofnun,
f. 18.2. 1955, maki
Guðrún K. Sigurðardóttir
hönnuður. 2) Þórunn Júníana
Hafstein lögfræðingur og
skrifstofustjóri í innanrík-
isráðuneytinu, f. 19.9. 1956. 3)
Sigrún Soffía Hafstein, sviðs-
stjóri hjá VFÍ/TFÍ, f. 30.12.
1963, maki Snæbjörn Jónsson
verkfræðingur. Börn þeirra
eru Soffía Lára, Sigrún Elfa
og Jón Arnar. 4) Hildur Björg
Hafstein vefstjóri hjá Trygg-
ingastofnun, f. 6.10. 1966,
maki Stefán B. Mikaelsson
flugumferðarstjóri. Börn
þeirra eru Sigrún Ósk, Þórunn
Anna, Baldur Hannes og Stef-
Tengdamóðir okkar, Sigrún
Stefánsdóttir Hafstein, var
sannarlega engin venjuleg kona.
Með allri sinni manngæsku og
jákvæðni hafði hún þau áhrif á
samferðafólk sitt að öllum þótti
vænt um hana og dáðust að já-
kvæðu og raunsæju viðhorfi
hennar til lífsins. Hún hafði ein-
stakt lag á að sjá björtu hlið-
arnar og skauta framhjá nei-
kvæðni og leiðindum og aldrei
heyrðum við hana kvarta. Hún
var einfaldlega sú manngerð
sem hafði bara gaman af lífinu.
Sigrún var stór hluti af lífi
okkar og hún vakti yfir velferð
hópsins og allir sóttust eftir fé-
lagsskap hennar í blíðu og
stríðu. Þetta á ekki síst við um
barnabörnin tíu, sem nú syrgja
ömmu sína sárt. Þótt hún væri
orðin 85 ára gömul var hún svo
ung í anda og hress og kát að
það var ekki til í hugarheimi
þeirra að sá dagur kæmi að
hennar nyti ekki lengur við. En
við sem eftir lifum búum að
þeirri arfleifð sem hún skildi eft-
ir hjá okkur.
Sigrún sagði sjálf að hún væri
gæfumanneskja og það var hún
sannarlega og kunni líka að
meta allt sem lífið gaf henni.
Hún fæddist og ólst upp í vest-
urbæ Reykjavíkur, hjá ástríkum
foreldrum og í hópi samheldinna
systkina. Sú samheldni hefur æ
síðan haldist og leitun er að öðru
eins ástríki innan fjölskyldu.
Stærstu straumhvörfin í lífi
hennar urðu þegar hún kynntist
mannsefni sínu, Hannesi Þórði
Hafstein. Þau gengu í hjónaband
árið 1953 og var brúðkaupsveisl-
an haldin um borð í Brúarfossi.
Hjónaband þeirra var með ein-
dæmum farsælt og ástríkt og
heimili þeirra var alltaf sveipað
lífi og fjöri og varð jafnvel mið-
stöð leita og björgunar á lands-
vísu þegar Hannes gegndi starfi
forstjóra Slysavarnafélags Ís-
lands. Ekki má gleyma hátíðleg-
um jólum og skemmtilegum ára-
mótum sem stórfjölskyldan
hefur ávallt haldið saman.
Þegar Hannes lést skyndilega
árið 1998 tókst Sigrún á við sorg
sína og missi af miklum styrk og
ákveðni og var fjölskyldunni
stoð og stytta í sorginni. Þegar
hún var orðin ein byggði hún
upp tilveru sína að nýju og átti
mörg góð ár með afkomendum
sínum. Sigrún fylgdist afar vel
með. Hún missti vart af frétta-
tíma í útvarpi og sjónvarpi og
las blöðin daglega. Enda leyndi
sér ekki í samræðum að þar fór
kona sem var vel heima í öllum
málum og með ákveðnar skoð-
anir á því hvað betur mætti fara.
Hún var opin fyrir nýjungum og
festi kaup á iPad-spjaldtölvu til
að stytta sér stundir. Þannig gat
hún fylgst með fréttum á netinu,
verið í sambandi við vini og
vandamenn og lagt kapal þegar
sá gállinn var á henni.
Hún fylgdist mjög vel með
sínum nánustu og gleymdi aldrei
afmæli eða tímamótum. Við gát-
um alltaf reitt okkur á stuðning
hennar þegar á reyndi. Hún átti
alltaf til hvatningar-, huggunar-
og brýningarorð, allt eftir tilefni.
Sigrún var í fullu fjöri allt
fram til þess að hún veiktist
skyndilega í byrjun febrúar. Þó
að við öll tryðum því í fyrstu að
hún myndi sigrast á þessu áfalli
reyndist þetta alvarlegra en svo
að við nokkuð yrði ráðið. Minn-
ingin um tengdamóður okkar er
og verður ljóslifandi og sveipuð
birtu og gleði í huga okkar allra.
Tengdabörnin,
Guðrún, Snæbjörn, Stefán
og Hrafnhildur.
Við kveðjum með söknuði
elsku bestu ömmu okkar. Hún
var alltaf svo góð og fylgdist
áhugasöm með öllu sem við tók-
um okkur fyrir hendur. Amma
var sterk, dugleg og ólýsanlega
hjartahlý.
Það var einstök tilfinning að
koma í heimsókn til ömmu. Hún
tók okkur alltaf fagnandi með
breiðu brosi og rembingsföstu
knúsi. Við minnumst allra góðu
stundanna með þakklæti og ást.
Minning hennar lifir með okkur
og hún mun eiga góðan stað í
hjörtum okkar að eilífu.
Með bæninni sem afi samdi
og fylgt hefur okkur alla tíð
kveðjum við elsku ömmu okkar.
Lát þú mig sofa vel og vært,
í verndararmi þínum.
Láttu einnig ljós þitt skært,
lýsa vegi mínum.
Sigrún Ósk, Soffía Lára,
Sigrún Elfa og Þórunn
Anna.
Látin er elskuleg frænka mín
hún Sirra. Ég varð þeirrar gæfu
aðnjótandi að alast upp að
stórum hluta hjá ömmu og afa
og fjórum börnum þeirra, þ.e.
móður minni, Þóru, Sirru og
Dadda, á Hringbraut 32 í
Reykjavík. Á öllum hæðum
bjuggu skyldmenni og var mikill
samgangur á milli hæða. Þar
sem ég var yngst var ég borin á
höndum allra aðila og naut þess
allt til fullorðinsára. Þegar lát
ber að leitar hugurinn til fortíð-
arinnar og þá skjótast ýmis
minningabrot upp í hugann, öll
góð: Sirra í tilhugalífinu, gaml-
árskvöld þegar brennan var á
holtinu fyrir vestan Skeiðarvog-
inn, sunnudagssteikurnar,
Royal-búðingurinn, fyrsta utan-
landsferðin mín með Sirru og
Hannesi þegar hann var stýri-
maður á Gullfossi og öll jólaboð-
in. Móðurfjölskylda mín var
mjög náin og lengi vel hittumst
við öll á aðfangadagskvöld eftir
að pakkar höfðu verið opnaðir.
Þau kvöld eru sérstaklega minn-
isstæð enda léku þar allir á als
oddi.
Ekki man ég eftir að nein
misklíð hafi komið upp á milli
þeirra systkinanna og tel ég að
þau hafi verið óvenju samrýnd.
Samskipti þeirra hafa alla tíð
einkennst af hlýju og ástríki.
Móðir mín hefur nú misst mikið
þar sem báðar systur hennar
eru nú farnar, báðar mjög frísk-
ar og enginn aðdragandi. Sirra
var glæsileg kona og leit alls
ekki út fyrir að vera komin yfir
áttrætt. Hún var mjög virk,
stundaði sund og naut þess að
vera samskiptum við fjölskyldu
sína og aðra. Er ég þess vegna
slegin yfir því að hún sé skyndi-
lega farin frá okkur. Hún kvaddi
með reisn og ég held að hún
hefði sjálf valið þennan dauð-
daga hefði hún átt þess kost úr
því sem komið var. Ég kveð
elsku frænku mína með þakklæti
og söknuði. Ég votta frænd-
systkinum mínum og fjölskyld-
um þeirra innilega samúð.
Hildur Sveinsdóttir.
Fátt er mikilvægara hverjum
manni en að æska og uppeldi séu
byggð á traustum grunni fjöl-
skyldu, ástar og umhyggju. Við
andlát móðursystur okkar Sig-
rúnar Stefánsdóttur Hafstein
rifjast enn einu sinni upp hversu
lánsöm við systkinin erum að
hafa notið þessa alla tíð.
Grunnstoðin, amma Júna, og
umhverfis hana burðarásarnir
Sigrún og systkini hennar þau
Dagfinnur, Áslaug og Þóra heit-
in móðir okkar. Ásamt móður
sinni og mökum sköpuðu þau
systkinin börnum sínum öruggt
skjól. Samstaða þeirra og ástríki
leiddi til ævarandi vináttu systk-
inabarnanna sem ólust upp í
mikilli nánd við hvert annað.
Þegar við hugsum til Sirru
frænku koma fyrst upp í hugann
orðin væntumþykja, aðdáun og
tilhlökkun. Sirra var glæsileg
kona, hnarreist og glaðsinna.
Hún var brosmild og svipbragð-
ið einkenndist ekki síst af aug-
unum sem ljómuðu á einstakan
hátt. Jafnframt var henni gefin
skörp greind og hún átti auðvelt
með að koma rökstuddum skoð-
unum sínum á framfæri.
Á yngri árum stundaði hún
handknattleik með Ármanni með
góðum árangri. Ósjaldan var
mamma beðin um að segja sögur
af örvhentu stórskyttunni og
hvernig markverðir andstæðing-
anna sáu ekki þrumuskot hennar
fyrr en um seinan.
Það fylgdi því alltaf mikil til-
hlökkun að fara í heimsókn til
Sirru og fjölskyldu. Allra best
var af maður fékk að gista í
lengri eða skemmri tíma. Þá
gafst tækifæri til leikja og
spjalls um lífið og tilveruna. Ef
ekki viðraði til útiveru var oft
háð æsileg keppni í handbolta á
ganginum, þar sem sokkar komu
í stað bolta.
Afmælisveislur frændsystkina
voru ætíð mikið tilhlökkunarefni.
Ekki síst í Skeiðarvoginum,
meðal annars vegna þess að
Sirra bakaði köku sem í minn-
ingunni var betri en allar aðrar.
Enn jók það á tilhlökkunina ef
heimilisfaðirinn Hannes Þ. Haf-
stein var í landi, en hann var á
þessum æskuárum okkar stýri-
maður á Gullfossi. Þá var alltaf
glatt á hjalla enda Hannes barn-
góður með afbrigðum. Bónda-
beygjan og hrammurinn stóri
sem umlukti smáar hendur
gleymast seint.
Að fá að fara með niður að
höfn að taka á móti Gullfossi
varð tilefni grobbsagna. Þá var
ekki síðri upphefðin sem fylgdi
því að vera boðið á jólatrés-
skemmtun skipverja á Gullfossi.
Heimili Sirru og Hannesar
var opið fleirum en nákomnum.
Áratugum saman buðu þau til
sín vandalausum á stórhátíðum
til að gleðjast í faðmi fjölskyld-
unnar.
Skyndilegt og óvænt fráfall
ástvinar er þungbær reynsla.
Þeir sem eftir lifa geyma í hjört-
um sínum minningar um góða
móður, ömmu, tengdamóður,
systur og frænku.
Við sendum börnum Sigrúnar
og fjölskyldum þeirra okkar
innilegustu samúðarkveðjur.
Blessum sé minning hennar.
Stefán, Guðjón Björn
og Anna Sigríður.
Elskuleg „frænka“ mín og
ástkær vinkona hefur nú kvatt
okkur. Sirru hef ég þekkt næst-
um alla mína ævi því hún gekk
að eiga kæran föðurbróður
minn, hann Hannes, þegar ég
var barn. Sirra og Hannes voru
sem eitt; þegar nafn annars var
nefnt fylgdi hitt iðulega í kjölfar-
ið. Fjölskyldur okkar voru mjög
nánar og mikill samgangur þar á
milli og skírðu Sirra og Hannes
frumburð sinn, Stefán Jón, í höf-
uðið á föður Sirru og föður mín-
um. Þau treystu mér fyrir
tveimur elstu börnunum sínum
sem ég passaði stundum fyrir
þau ekki há í lofti og fannst mér
það traust vera mikill heiður og
upphefð.
Á milli okkar Sirru ríkti ein-
læg vinátta og gagnkvæm virð-
ing. Glæsileiki hennar, mikil út-
geislun og einstök jákvæðni
gagnvart lífinu komu mér alltaf í
gott skap og ávallt var jafn gott
og gaman að heyra í henni og
sjá. Ég kveð Sirru mína með
trega og þakka henni samfylgd-
ina.
Við fjölskyldan vottum Stef-
áni Jóni, Þórunni Júníönu, Sig-
rúnu Soffíu, Hildi Björgu, Hann-
esi Júlíusi og fjölskyldum þeirra
okkar innilegustu samúð og biðj-
um góðan Guð að vera með þeim
á erfiðum tímum. Stórt skarð
hefur verið höggvið í stóran hóp
barna og barnabarna sem var
henni svo undurkær.
Blessuð sé minning Sigrúnar
Hafstein.
Far þú í friði.
Friður guðs þig blessi.
Hafðu þökk fyrir allt og allt.
(Valdimar Briem)
Þórunn Hafstein (Djonsý).
Á kveðjustund bestu vinkonu
minnar streyma minningar frá
löngu liðnum æskudögum fram í
hugann. Kynni okkar Sirru hóf-
ust er við mættum báðar á okk-
ar fyrstu handboltaæfingu hjá
Glímufélaginu Ármanni við Vest-
urvallagötu en þar var grasvöll-
ur sem félagið hafði aðgang að
það sumar. Fljótlega fór Sirra
að keppa með meistaraflokki Ár-
manns á öllum mótum. Sirra var
frábær vinstrihandarskytta og
átti hún stóran þátt í velgengni
félagsins á þessum árum. Mig
minnir að árið 1946 hafi Ármann
orðið fjórfaldur íslandsmeistari í
handbolta.
Okkur Sirru langaði báðar til
að læra ensku. Um áramótin
1949-1950 fór ég til Long Island
sem barnapía og hálfu ári síðar
kom Sirra þangað og var í sex
mánuði. Hún fékk frí frá vinnu
sinni hjá Atvinnumáladeild há-
skólans þar sem hún var í mjög
góðu starfi.
Á þessum árum ferðuðumst
við mikið. Við vorum í „Farfugl-
unum“ og fórum margar ferðir
með þeim um Ísland. Seinna
þegar við vorum báðar orðnar
ekkjur fórum við í ferðalög til
útlanda og er þá helst að minn-
ast heimsóknar til Þórunnar,
dóttur Sirru, sem bjó í Brussel
og starfaði fyrir íslenska sendi-
ráðið. Þórunn sýndi okkur
marga merkilega staði og áhuga-
verða. Var það ógleymanleg
ferð.
Við stofnuðum saumaklúbb
með vinkonum okkar, Katrínu,
Höllu, Þurý og einnig systrum
Sirru þeim Þóru og Áslaugu.
Síðar varð þetta meira vináttu-
klúbbur.
Sirra átti miklu lífsláni að
fagna. Hún átti yndislega for-
eldra og systkini, þau voru mjög
samheldin fjölskylda. Hjónaband
Sirru var afar farsælt. Hún eign-
aðist traustan og umhyggjusam-
an eiginmann sem dáði hana að
verðleikum. Eignuðust þau fimm
mannvænleg börn og tíu barna-
börn. Sirra var frábær húsmóðir
og hafði svo mikla útgeislun að
öllum leið vel í návist hennar.
Barnabörnum sínum var hún
mjög kær og lét sér annt um
þeirra framtíð.
Það er með miklum trega sem
kær vinkona er kvödd. Við vin-
konurnar þökkum allar góðar
samverustundir á liðnum árum
og vottum fjölskyldu Sirru okkar
dýpstu samúð, hugur okkar er
hjá henni.
Ég kveð nú mína góðu og
tryggu vinkonu með virðingu og
þakklæti í huga.
Lilja Enoksdóttir.
Hlustandi á sjómannalögin,
dansa jafnvel með og raula fín-
indis swinglög, gömul handbolta-
kempa sem hélt áreynslulaust
um alla þræði í Skeiðarvogi.
Stórglæsileg alla tíð, fínt hár og
vel tilhöfð. Framandi nöfn í fjöl-
skyldunni; Júníana, Ásla systir.
Þetta eru fyrstu minningarnar
um Sigrúnu Stefánsdóttur Haf-
stein eða Sirru mömmu Sigrún-
ar Soffíu vinkonu minnar. Inn á
heimili hennar kom ég fyrst þeg-
ar ég var 12 ára.
Þau hjónin Sirra og Hannes
heitinn Hafstein tóku einstak-
lega hlýlega á móti mér. Sirra,
kletturinn á heimilinu, fullt hús
af börnum á öllum aldri, öll mál
leyst æsingalaust. Hannes vann
hjá Slysavarnafélaginu og var
það holdi klætt. Nú eru þau
góðu hjón sameinuð á ný. Hann-
es búinn að fá sína. Alltaf var
fylgst af áhuga með öllu sem
gert var, hvort allt gengi ekki
vel. „Allt annað Stína mín að
vera heimavinnandi eins og ég
var með börnin en þið Sigrún
útivinnandi. Miklu meira að gera
hjá ykkur.“ Ég veit það eigin-
lega ekki, en Sirra skilaði góðu
dagsverki og vel það. Elsku Sig-
rún, systkini og fjölskyldur. Ég
votta ykkur innilega samúð –
fráfall Sirru var óvænt og
snöggt. Mömmur okkar eru svo
ungar enn, þótt þær hafi lifað
lengi.
Kristín S. Hjálmtýsdóttir.
Sigrún S. Hafstein, sem nú er
kvödd, var glæsileg kona og
miklum mannkostum búin. Ég
átti því láni að fagna að eiga
lengi samleið með henni og eig-
inmanni hennar, Hannesi Þ.
Hafstein, og njóta vináttu
þeirra. Minningar streyma nú að
á kveðjustund og stafar frá þeim
ylur og birta. Jafnframt því sem
Sigrún var Hannesi stoð og
stytta í erfiðu starfi hans sem
framkvæmdastjóri Slysavarna-
félags Íslands var hún virkur fé-
lagi og um árabil starfsmaður á
skrifstofu þess. Í því starfi naut
hún virðingar og eignaðist
marga vini víðs vegar um landið.
Félagar, sem komu á skrifstofu
félagsins, höfðu oft á orði hve
mikils virði þeim hefði verið sú
vinsemd og hlýja sem þeir
mættu þar af hálfu Sigrúnar og
Rögnu Rögnvaldsdóttur sem
einnig starfaði þar lengi. Milli
þeirra tveggja þróaðist góð vin-
átta og voru þær einstaklega
samhentar í að leysa úr málum
þeirra sem til skrifstofunnar
leituðu.
Í minningargrein um Hannes,
sem ég ritaði við fráfall hans í
júlí 1998, minntist ég á þann
þýðingarmikla þátt í starfi hans,
er laut að neyðarbeiðnum, sem
þá var í verulegum mæli beint til
félagsins. Þar sagði ég m.a.:
„Þessi störf, sem bar að jafnt á
nóttu sem degi, hlutu og að
koma við heimili Hannesar, sem
á svipstundu gat breyst í björg-
unarmiðstöð og allir meðlimir
fjölskyldunnar urðu að taka tillit
til. Hér sem og í öllu starfi sínu
naut Hannes sinnar einstöku
eiginkonu, Sigrúnar, sem var
hans trausti bakhjarl alla tíð.
Var hún virkur þátttakandi í
starfinu og með lipurð sinni og
traustri framkomu ávann hún
sér óskipta virðingu og aðdáun
innan Slysavarnafélagsins og
meðal allra þeirra, sem til þess-
ara mála þekktu.“ Þessi orð vil
ég ítreka nú.
Þau Sigrún og Hannes voru
einstaklega glæsileg hjón en
mest var um vert hve samhent
þau voru og ákveðin í að vinna
sameiginlegum hugðarefnum
fylgi. Ég og kona mín geymum
með okkur minningar um marg-
ar góðar stundir með þeim, sem
við erum þakklát fyrir.
Ekki síst minnumst við með
ánægju ferða sem við fórum
saman, hvort sem um var að
ræða heimsóknir til slysavarna-
deilda og björgunarsveita um
allt land eða á fundi erlendis þar
sem fjallað var um slysavarnir
og björgunarmál. Þau höfðu sótt
marga slíka fundi og var ljóst að
þau nutu mikillar virðingar og
vinsælda meðal forystumanna
systurfélaga Slysavarnafélagsins
í nágrannalöndum okkar. Sigrún
var jafnan hress og glaðbeitt í
allri sinni framkomu og var
einkar lagið að skapa gleði og já-
kvæðni í kringum sig. Alvaran
var þó ekki langt undan og átti
Sigrún auðvelt með að setja
skoðanir sínar fram með ein-
beittum og einlægum hætti. Hún
var góður og tryggur vinur sem
gott var að eiga að.
Við Elísabet kveðjum Sigrúnu
S. Hafstein með þakklæti og
söknuði. Við sendum börnum
þeirra og öllum aðstandendum
innilegar samúðarkveðjur.
Haraldur Henrysson.
Sigrún S. Hafstein
Vaktsími:
581 3300 & 896 8242
www.utforin.is
Allan sólarhringinn
ÚTFARARSTOFA ÍSLANDS
Sverrir Einarsson Kristín Ingólfsdóttir Hermann Jónasson
Flatahraun 5a • www.utfararstofa.is Símar: 565 5892 & 896 8242
ÚTFARARSTOFA HAFNARFJARÐAR