Morgunblaðið - 17.02.2012, Blaðsíða 29

MINNINGAR 29
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 17. FEBRÚAR 2012
Unu væri dáinn áttaði hún sig
ekki fyrr en hún sá myndina af
honum og sagði: Ohh, en amma,
hann var svo skemmtilegur.
Minningar um sjómannadag-
inn og allt sem tengdist sjónum
koma upp ef ég hugsa um
Magga. Hann var sjómaður í húð
og hár. Ég fékk að fara með hon-
um á sjóinn þegar ég var ung-
lingur og fannst það æði. Fann
svo vel hvað hann var öruggur
og flottur yfirmaður á sínu skipi.
Hann var svo mikill vinur strák-
anna um borð en samt „kallinn í
brúnni“ sem þeir báru virðingu
fyrir. Þegar minn sonur vildi
prófa að fara á sjóinn kom ekki
annað til greina en að fá pláss
fyrir hann hjá Magga.
Ekki má gleyma fjölmörgu
ferðunum sem við fjölskyldan
fórum í hvalaskoðun og sjóstöng
með Magga, Eyrúnu og börnum
á Faxa. Ógleymanlegar ferðir
elsku Maggi, takk fyrir þær.
Það er eftirtektarvert hversu
fjölskyldan er samhent, gerði
mikið saman og hvað það er ein-
staklega kært á milli þeirra. Það
sést vel í sorginni hvað þau eru
samrýnd og góð hvert við annað.
Það er sko ekki sjálfgefið. Allir
ungu drengirnir og Eyrún Una
sem sjá á eftir elskulegum afa
sínum eru svo einlæg og með svo
yndislega framkomu við ömmu
sína. Einnig Nonni, Jenný,
Harpa og tengdabörnin Edda og
Arnar.
Jón Ragnar fetaði í fótspor
pabba síns og er í dag skipstjóri,
það verða þung spor hjá honum
að fara aftur á sjóinn en lífið
heldur áfram og minningarnar
um yndislegan föður og vin eiga
eftir að fylgja honum í lífinu.
Maggi var svo mikill vinur barna
sinna og barnabarna, eins og sjá
má á því að öll voru þau til sjós
með honum á Faxa.
Eyrún og Maggi lifðu fyrir
börnin sín og barnabörn. Lífið
snerist mikið um samverustund-
irnar. Ég veit að þær stundir
eiga eftir að verða miklu fleiri.
Það vantar samt einn mjög mik-
ilvægan hlekk í keðjuna.
Elsku Eyrún systir, börn og
barnabörn. Guð og allar góðar
vættir vaki yfir ykkur og öllum
sem þótti vænt um Magga.
Minningin um góðan dreng með
gott hjartalag lifir.
Við fjölskyldan sendum einnig
ástvinum þeirra er fórust með
skipinu okkar dýpstu samúðar-
kveðjur.
Elsku besti mágur og svili, þín
verður sárt saknað.
Hafðu þökk fyrir allt og allt.
Sigrún, Eyjólfur
(Eyfi) og börn.
Nú hef ég misst minn elsku-
lega frænda Magnús Daníelsson.
Þá reikar hugurinn til baka til
þess tíma sem er löngu liðinn.
Þegar ég var á tólfta ári á Siglu-
firði keypti pabbi minn handa
mér árabát í norsku síldveiði-
skipi. Var þessi fleyta sú fyrsta
sem ég var skipstjóri á. Þessi
fleyta átti líka eftir að verða sú
fyrsta sem Magnús Daníelsson
var skipstjóri á. Þegar ég var
fjórtán ára byrjaði ég sem háseti
með móðurbróður mínum og
pabba Magga á Vögg. Bað þá
Daníel mig að lána Magnúsi bát-
inn, sem ég að sjálfsögðu gerði.
Var hann mikið notaður og vel
mannaður, eins og margir jafn-
aldrar Magga minnast eflaust. Í
dag kúrir þessi litla skel innan
við grjót- og moldargarð við
Stekkjarkot og er í eigu Reykja-
nesbæjar.
Magnús fékk að fara með okk-
ur norður á síldveiðar eitt sumar
þegar hann var níu ára. Var það
mikil upplifun fyrir Magnús og
ánægja fyrir okkur alla að hafa
hann með.
Magnús missti föður sinn úr
krabbameini aðeins tólf ára gam-
all. Fjórtán ára gamall var
Magnús eitt sumar með heiðurs-
manninum Gísla Halldórssyni
skipstjóra frá Vörum í Garði.
Fimmtán ára byrjaði Magnús
svo hjá mér á Sigurkarfa. Síðan
fylgdi hann mér yfir á Bergvík-
ina.
Frændi minn Jón Dúason fór
með mér þegar ég sótti um í
Stýrimannaskólanum og ég fór
með frænda mínum Magnúsi
Daníelssyni þegar hann sótti um
í sama skóla.
Magnús var afskaplega fær
skipstjóri og vel liðinn af öllum.
Ég er í þeim stóra hópi sem á
eftir að sakna Magnúsar Daní-
elssonar um ókomin ár.
Ég votta öllum aðstandendum
og skyldmennum Magnúsar
mína dýpstu samúð.
Grímur Karlsson skipstjóri.
25. janúar rennur mér seint
úr minni, þá fékk ég þær hræði-
legu fregnir að Maggi frændi
minn hefði svo sviplega horfið úr
þessum heimi í hræðilegu sjó-
slysi. Sorgin fyllti hjartað, tárin
runnu niður hvarmana, spurn-
ingar flæddu um hugann: Af
hverju hann? Af hverju var hann
tekinn frá okkur? En þegar stórt
er spurt verður oft fátt um svör.
Elsku frændi, við erum svo
rík að hafa fengið að njóta nær-
veru þinnar með hlátri, gleði og
þeim innilega kærleika sem
geislaði ávallt frá þér. Þú varst
alltaf svo glaðlyndur, hlýr og
hjálpsamur öllum þeim sem leit-
uðu til þín. Undanfarna daga og
vikur hafa rifjast upp fyrir mér
fjölmargar góðar minningar um
þig frá liðnum árum og eitt er
víst að þú og allar þessar góðu
minningar munu alltaf eiga sér-
stakan stað í hjarta mínu og
minningin um þig og fallega
brosið þitt mun lifa þar að eilífu.
Þín hvítasunna,
Sunneva.
Kæri frændi og vinur. Ég sit
við borðið inni í veiðarfærahúsi
og hugsa til þín. Ég er alltaf að
vona að „pikkinn“ renni í hlað og
þú birtist, brosandi út að eyrum.
Það voru ófá skiptin sem þú
komst inn í hús til mín og þá sér-
staklega á veturna þegar minna
var að gera hjá þér. Þú stoppaðir
yfirleitt ekki lengi en komst þess
oftar og skildir eftir þig léttleika
sem svo erfitt er að lýsa í orðum.
En hann var alltaf til staðar eftir
að þú varst farinn, hvert sem
umræðuefnið hafði verið. Það
var svo gaman að heyra sögur af
því þegar þú varst að fara með
túrista í ferðir til að skoða hvali
og fuglalíf eða renna fyrir fisk.
Þarna varst þú að gera góða
hluti, hafðir gaman af þessu og
ég veit að gleði þín og áhugi hafa
skilað sér margfalt til þeirra sem
fóru í ferðir með þér á Faxa.
Maggi minn, mér finnst svo
ótrúlegt að þú sért farinn á
þennan hátt. Við töluðum svo oft
um sjóslysið, þegar pabbi fórst
með Bergþóri KE en ég bjarg-
aðist. Þú varst alltaf tilbúinn að
hlusta þegar ég þurfti að tala um
þá erfiðu lífsreynslu. Þú skildir
mig svo vel, hafðir líka misst
mikið því að pabbi var ekki bara
móðurbróðir þinn, þið voruð líka
góðir vinir.
Þú hafðir verið mikið til sjós
með honum, þekktir allar að-
stæður svo vel og áttir auðvelt
með að setja þig inn í atburða-
rásina. Mér þótti gott að tala um
þessa erfiðu lífsreynslu við þig,
þú hjálpaðir mér mikið. Takk
fyrir það.
Þar sem englarnir syngja sefur þú
sefur í djúpinu væra.
Við hin sem lifum, lifum í trú
að ljósið bjarta skæra
veki þig með sól að morgni.
Farðu í friði vinur minn kær
faðirinn mun þig geyma.
Um aldur og ævi þú verður mér nær
aldrei ég skal þér gleyma.
Svo vöknum við með sól að morgni.
(Bubbi Morthens.)
Elsku Eyrún, Nonni, Harpa,
Jenný, makar og börn. Ég,
Bryndís og strákarnir okkar sem
þótti öllum svo vænt um Magga
Dan frænda vottum ykkur okkar
dýpstu samúð. Við vitum svo vel
hvað missir ykkar er mikill.
Einar Þórarinn Magnússon.
Ég byrjaði sem hálfdrætting-
ur á móti Nonna vini mínum,
syni Magga Dan á Brimnesinu,
og fengum við þannig tækifæri á
að spreyta okkur til sjós, en það
var eitthvað sem Maggi gerði,
hann gaf ungum og oft óreyndum
strákum tækifæri til að verða
sjómenn, hvatti þá áfram og leið-
beindi endalaust, samt krafðist
hann alltaf af mönnum að þeir
legðu sig alla fram og hefðu út-
hald.
Maggi var góður skipstjóri og
skemmtilegur, hann fiskaði vel
og bar hag mannskapsins fyrir
brjósti, margar minningar af
sjónum sækja á mann eins og
róðrarnir á Brimnesinu sem voru
algjörlega frábærir eða tíminn á
Barðanum sem var sá besti,
neta-, línu- og síldveiðar, svo var
fiskað í eftirminnilega siglingu til
þýskalands, eftir Barðatímann
var ég næst með Magga á Blíð-
fara en það var erfitt tímabil og
reyndi á menn, af Blíðfara fylgdi
ég Magga í að gera Aðalvíkina
klára og breyta gömlum aflögð-
um bát í afburðagott línuveiði-
skip og gott pláss.
Maggi hafði þann góða eigin-
leika að finna alltaf það jákvæða í
fari annarra. Þegar ég var stýri-
maður hjá Magga kom fyrir að
maður var ekki sáttur við ein-
hver vinnubrögð hjá einhverjum
á dekkinu, þá fór Maggi alltaf að
tala um jákvæðu hliðarnar á við-
komandi og benti mér á þær.
Maggi var duglegur að hvetja
menn að fara í Stýrimannaskól-
ann, með þeim orðum að ef ykk-
ur finnst gaman núna þegar þið
eruð hásetar þá verður þetta
miklu skemmtilegra þegar þið
verðið stýrimenn, og ég veit að
ég er ekki sá eini sem fór í skól-
ann fyrir hans hvatningu.
Eins og allir muna sem kynnt-
ust Magga var hann alltaf hress
og það var alveg sama á hverju
gekk, það var alltaf stutt í brosið
og kannski eina góða sögu.
Þær voru margar sögurnar,
stundum kom aukasaga inn í frá-
sögnina, kannski til að lýsa ein-
hverjum betur eða bara að það
þurfti að segja hana líka. Sumar
sögur voru af atburðum sem
gerst höfðu til sjós fyrr og síðar,
ýmsu sem hann sjálfur hafði
upplifað eða hafði komið fyrir
aðra, sögurnar sköpuðu stundum
umræður, og nú þegar ég skrifa
þessar línur sé ég að í sögunum
voru oft á ferðinni hreinir fyr-
irlestrar um góða sjómennsku
sem ekki er hægt að kenna á
bók.
Maggi reyndist mér alltaf vel
og hefur hann alltaf verið mér
fyrirmynd, hann gat bent manni
á hvað maður gæti gert betur
eða eitthvað sem maður þyrfti að
hafa í huga, hvort sem það var í
vinnunni eða persónulega, á þann
hátt að maður átti auðvelt með
að taka það til sín og reyna að
bæta úr því.
Það lýsir Magga vel hvernig
hann hugsaði um sína menn að
þegar ég fór að róa á trillu hitti
ég hann einu sinni sem oftar og
þá sagði hann mér að hann ætti
björgunarflotgalla heima sem ég
ætti að eiga og taka með mér í
trilluna og fylgdi sá galli mér í
mörg ár.
Oft hefur maður hitt menn
sem hafa róið með Magga á ein-
hverju tímabili og kemur alltaf
smábros og blik í auga þegar
menn minnast þess tíma er þeir
réru með honum og ég er þess
fullviss að þeir eru margir sem
eru betri sjómenn og betri menn
eftir að hafa róið með og kynnst
Magga Dan og það á svo sann-
arlega við um mig.
Blessuð sé minning Magga
Dan.
Hreiðar Hreiðarsson.
 Fleiri minningargreinar
um Magnús Þórarinn Daní-
elsson bíða birtingar og munu
birtast í blaðinu næstu daga.
✝ ÞórdísTryggvadóttir
fæddist í Reykja-
vík 14. desember
1927. Hún lést á
Landspítalanum í
Fossvogi 10. febr-
úar 2012. For-
eldrar hennar
voru Tryggvi
Magnússon list-
málari, f. 6. júní
1900, d. 8. sept.
1960, og Sigríður Sigurð-
ardóttir listmálari, f. 23. júlí
1904, d. 22. maí 1971. Bróðir
Þórdísar var Sturla Tryggva-
son fiðluleikari, f. 6. júní
1930, d. 3. júní 2003.
Eiginmaður Þórdísar var
Egill Björgúlfsson kennari, f.
7. ágúst 1924, d. 31. október
2000. Foreldrar hans voru
Björgúlfur Ólafsson læknir, f.
1. mars 1882, d. 15. febrúar
1973, og Þórunn Benedikts-
dóttir húsmóðir, f. 9. júní
1893, d. 28. nóvember 1981.
Börn Þórdísar og Egils eru:
1) Sigríður, f. 2. apríl 1949,
maki Ólafur Jóhann Ólafsson.
Dætur Sigríðar og Guð-
mundar Péturssonar eru a)
Þórdís, maki Arnþór Pálsson,
þeirra börn eru Guðmundur,
Arna Dís, Elísabet, Andrea og
Þórdís, b) Ingibjörg, dóttir
hennar er Dýrleif, c) Hrafn-
hildur. 2) Helga,
f. 23. ágúst 1952,
sonur hennar er
Andrés Úlfur,
börn hans eru
Salka og Gabríel.
3) Björgúlfur, f.
28. mars 1957,
maki Lísa Páls-
dóttir, börn
þeirra eru a) Páll
Úlfar, sonur hans
er Benjamín, b)
Helga Dís, c) Egill. 4)
Tryggvi, f. 11. maí 1967,
maki Elín Magnadóttir, dætur
þeirra eru a) Valgerður, b)
Þórdís.
Þórdís ólst upp á Ökrum á
Seltjarnanesi og á Nesinu
lágu leiðir þeirra Egils sam-
an. Þórdís stundaði nám í
myndlist bæði í Reykjavík og
Danmörku og vann við mynd-
listarstörf stóran hluta æv-
innar. Hún hélt sýningar
bæði hérlendis og erlendis og
myndskreytti fjöldann allan
af bókum, einkum barnabæk-
ur. Þórdís og Egill bjuggu í
nokkur ár á Patreksfirði en
fluttu síðan í Mosfellsbæ þar
sem þau bjuggu þar til Egill
lést. Síðustu árin bjó Þórdís í
Grafarvogi.
Þórdís verður jarðsungin
frá Fríkirkjunni í Reykjavík í
dag, 17. febrúar 2012, kl. 13.
Ég kynntist Dísu og Agli fyr-
ir margt löngu, eða rúmlega 30
árum. Þá bjuggu þau á Patró
og við Böggi í Köben. Við hitt-
umst ekki oft í þá daga, en því
mun meira eftir að Egill og
Dísa fluttu í Mosfellsbæinn og
við vorum flutt heim frá útlönd-
um. Dísa elskaði Mosó; stór
garður sem hún gat dundað í á
góðviðrisdögum, gróðurhús og
nóg pláss í húsinu fyrir allt sem
hún fékkst við, því Dísa var
listamaður af guðs náð. Hún
málaði og myndskreytti, hún
saumaði og smíðaði, hún gerði
við og yfirdekkti mublur, allt
lék í höndunum á henni. Aldrei
þurftum við að hugsa fyrir jóla-
fötum á börnin okkar, Palla,
Helgu Dís og Egil, Dísa var
alltaf búin að sauma það sem
þurfti, falleg vesti og buxur á
strákana og dýrindiskjóla á
Helgu Dís, og þeir eru enn
geymdir, því annar eins sauma-
skapur er vandfundinn.
Dísa var aldrei aðgerðarlaus.
Ef mála þurfti bílskúrinn, og
strákarnir lofuðu að koma og
hjálpa til, en voru stundum svo-
lítið seinir fyrir, þá var hún iðu-
lega búin að því þegar til kom,
hún var ekki mikið fyrir að bíða
með framkvæmdir.
Stórfjölskyldan kom gjarnan
saman í Mosó um helgar,
drukkið kaffi og með því og
hlegið og skrafað, sagðar sögur
og notið samvista, og börnin
undu sér í stóra garðinum hjá
ömmu og afa í Mosó, þetta voru
góðir dagar.
Egill kvaddi í október árið
2000, og skömmu síðar flutti
Dísa á Seltjarnarnesið, þar sem
hún bjó í nokkur ár, og síðan í
Grafarvogi, þar sem hún hafði
hreiðrað vel um sig, með mörg
herbergi, eitt fyrir músík, eitt
fyrir handverk ýmiss konar og
geymslu, því hún var nú dálítill
safnari, nóg pláss, það var mál-
ið. Við hittumst ekki eins oft
undanfarin árin, börnin öll orð-
in stór, en fastir liðir eins og
hangikjöt, kartöflusalat og
tartalettur með „jukki“ á af-
mælisdegi Dísu, hinn 14. des-
ember, voru hafðir í heiðri.
Fráfall Dísu kom okkur öll-
um í opna skjöldu. Hún leit út
fyrir að vera rétt um sjötugt,
glæsileg og full af krafti, og
sem merki um það yfirdekkti
hún borðstofustólana okkar fyr-
ir jólin. En enginn veit hvenær
kallið kemur. Dísu verður sárt
saknað og ég þakka samvistir
við góða tengdamömmu í öll
þessi ár.
Lísa Pálsdóttir.
Það kom okkur öllum í opna
skjöldu þegar amma okkar,
Þórdís Tryggvadóttir, lést svip-
lega og fyrirvaralaust. Hún var
alla tíð einstaklega heilsuhraust
og hress og svo ungleg að eftir
var tekið. Við héldum öll að hún
yrði að minnsta kosti hundrað
ára og ég held að hún hafi líka
sjálf trúað því. En enginn veit
sín örlög.
Amma Þórdís var engin
venjuleg amma. Hún var
menntaður listamaður; teiknaði,
málaði, saumaði, gerði við hús-
gögn, bólstraði heilu sófasettin,
bjó til ódauðlegar fígúrur úr
leir, smíðaði og var allsherjar
reddari fjölskyldunnar. Svo
bakaði hún heimsins bestu
pönnsur. Amma var vel lesin og
hafsjór af fróðleik, ef maður
þurfti að fá upplýsingar um
eitthvað, hvort sem það var
ættfræði, bókmenntir, heim-
speki eða tónlist þá var hringt í
ömmu og ef hún gat ekki svarað
því á stundinni þá leitaði hún
það uppi.
Það var óþarfi að gúgla þeg-
ar amma var annars vegar. Hún
hafði yndi af klassískri tónlist
og spilaði sjálf á píanó og ekki
langt síðan hún fékk sér auka-
píanó með heyrnartólum svo
hún gæti spilað án þess að
trufla nágrannana. Hún var
nefnilega í essinu sínu á kvöldin
og vakti yfirleitt lengi fram eft-
ir.
Amma var húmoristi og sagði
skemmtilega frá og kunni
margar sögur af misskrýtnu
fólki héðan og þaðan og við
stelpurnar veltumst um af
hlátri þegar hún var í því stuð-
inu. Amma var vönduð og góð
manneskja, hún var réttsýn og
talaði ekki um fólk að óþörfu.
Hún fylgdist vel með afkom-
endum sínum þótt hún væri
ekki með nefið ofan í hvers
manns koppi.
Okkur finnst það vera for-
réttindi að börnin okkar fengu
að kynnast ömmu (langömmu),
hún kom fram við þau sem jafn-
ingja, var ólöt að spjalla við þau
um lífið og tilveruna og lesa
fyrir þau, oft með leikrænum
tilþrifum.
Það var óvenju náið samband
milli ömmu og barna hennar og
missir þeirra er mikill, hún var
kletturinn, baklandið í fjöl-
skyldunni og er nú skarð fyrir
skildi. En minningin um góða
og fallega konu lifir. Við vottum
mömmu okkar og systkinum
hennar okkar dýpstu samúð.
Þín augu mild mér brosa
á myrkri stund
og minning þín rís hægt
úr tímans djúpi
sem hönd er strýkur mjúk
um föla kinn
þín minning björt.
(Ingibjörg Haraldsdóttir)
Þórdís, Ingibjörg og
Hrafnhildur Guðmunds-
dætur.
Maður gerir sér ekki alltaf
grein fyrir hvað stutt getur ver-
ið milli lífs og dauða. Dísa vin-
kona mín var hin hressasta að
tala við mig kvöldið sem hún
kvaddi þetta líf, en að morgni
var hún öll. Þetta er stórt högg
þegar náin vinkona kveður. Vin-
átta okkar byrjaði þegar við
vorum sex til sjö ára. Síðan hef-
ur margt á dagana drifið hjá
okkur, en aldrei hefur brestur
komið í vináttu okkar. Á marg-
an hátt vorum við eins og syst-
ur. Sambandið slitnaði aldrei
þótt við byggjum um árabil
hvor í sínu landinu.
Seltjarnarnesið var öðruvísi
þegar við vorum að alast upp.
Það var til dæmis hægt að vera
í kýlubolta á Nesveginum, um-
ferðin var ekki meiri en það.
Svo þegar vinkonuhópurinn var
kominn með maka og börn var
stofnaður saumaklúbbur sem
lengi lifði. En nú erum við tvær
systur enn á lífi úr þeim hópi
sem taldi níu.
Dísa var mikil listakona eins
og hún átti kyn til. Foreldrar
hennar voru báðir listamenn.
Hún gerði margt fallegt, bæði
teiknaði, málaði og saumaði
mjög fallegt teppi, sem hún
hannaði. Ég á mörg listaverk
eftir hana, sem mér þykir mjög
vænt um. Hún var mikil fjöl-
skyldukona sem lét sér annt um
alla sína afkomendur. Ég er
þakklát fyrir alla vináttu henn-
ar í minn garð. Innilegar sam-
úðarkveðjur til allra hennar
barna og þeirra fjölskyldna.
Blessuð sé minning hennar.
Björg Ísaksdóttir.
Þórdís
Tryggvadóttir
✝
Okkar ástkæri eiginmaður, faðir, tengdafaðir,
sonur, afi og bróðir,
ÓLAFUR GUNNLAUGSSON,
lést á Landspítala Fossvogi fimmtudaginn
9. febrúar.
Útför fer fram frá Fossvogskirkju mánudaginn
20. febrúar kl. 13.00.
Þeim sem vilja minnast hans er bent á MND-félagið.
Sigfríður E. Ingvarsdóttir,
Gunnlaugur I. Ólafsson, Elín L. Rúnarsdóttir,
Fjóla S. Ólafsdóttir,
Ingvar G. Ólafsson,
Gunnlaugur Árnason, Geirþrúður Árnason,
barnabörn og bræður.