Morgunblaðið - 17.02.2012, Blaðsíða 26

26 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 17. FEBRÚAR 2012
✝ Hermann Ólaf-ur Guðnason
fæddist í Vopnafirði
5. júlí 1929, hann
lést á Hjúkr-
unarheimilinu Mörk
þann 7. febrúar
2012.
Foreldrar Her-
manns voru Guðni
Erlendur Sig-
urjónsson, f. 12.11.
1909 á Skálum í
Vopnafirði, leigubifreiðarstjóri
og ökukennari, d. 1981 og Ragn-
hildur Davíðsdóttir, f. 9.9. 1909
á Kambi í Vopnafirði, húsfreyja,
d. 1985. Systkini Hermanns eru:
1) Lára, f. 14.3. 1935, húsm.,
maki Ásgrímur Kristjánsson. 2)
Davíð, f. 27.8. 1938, húsasmiður.
3) Einar, f. 3.3. 1945, mat-
reiðslumeistari, maki Helga
Kristmundsdóttir. 4) Sveinn, f.
6.10. 1952, gullsmiður, maki
Ólöf Halldórsdóttir.
Hermann kvæntist 25.12.1954
eftirlifandi eiginkonu sinni,
Elsu Níelsdóttur, f. 2.4. 1930,
fyrrverandi matráðskonu frá
Þingeyrarseli í A-Húnavatns-
sýslu. Foreldrar hennar voru
Halldóra G. Ívarsdóttir og Níels
H. Sveinsson, bændur á Þing-
eyrum og Þingeyrarseli í A-
Hún. Börn Hermanns og Elsu
eru: A) Ólöf Dóra, f. 23.5. 1951,
Rut, f. 31.1. 1993, húsmóðir,
unnusti Þórarinn H. Agnarsson,
sonur þeirra er Jóhann Atli,
börn Kristínar eru: Dagbjört
María, f. 5.12. 1985, há-
skólanemi, sonur hennar Benja-
mín Úlfur, og Óskar Kristófer,
f. 11.8. 1990, leigubifreiðar-
stjóri. E) Erla Ósk, f. 10.12.
1967, verkefnisstjóri, maki
Gunnar Gottskálksson, f. 8.8.
1964, vélfræðingur, dætur: Elsa
María, f. 12.5. 1991, há-
skólanemi, sambýlismaður Jón-
as Valgeirsson, og Elva Björg, f.
24.6. 1997, nemi. Hermann ólst
upp á Vopnafirði en fluttist til
Reykjavíkur 1941 og bjó þar til
dánardags. Hann lauk sveins-
prófi í bifvélavirkjun frá Iðn-
skólanum í Rvk. 1956 og öðl-
aðist meistararéttindi 1959.
Hermann vann hjá Ræsi árin
1945-57 og hjá Varnarliðinu
1957-60. Hann hóf störf hjá
Vélamiðstöð Reykjavíkurborgar
1961, var þar verkstjóri 1965-73
og yfirverkstjóri frá 1973 til
1999 er hann lét af störfum
vegna aldurs. Hermann lék
handknattleik með Val, bæði
með yngri flokkunum og
meistaraflokki. Hann var þjálf-
ari í handknattleik hjá Val um
árabil. Hermann starfaði mikið
með Sjálfstæðisflokknum og sat
í fulltrúaráði flokksins í fjöl-
mörg ár, einnig starfaði hann í
Oddfellowreglunni Þorkeli
mána.
Útför Hermanns verður gerð
frá Grensáskirkju í dag, 17.
febrúar 2012, og hefst athöfnin
kl. 15.
tómstunda- og fé-
lagsmálafræð-
ingur, börn: Sara
Dögg, f. 8.11. 1976,
uppeldisfræð-
ingur, Hollandi,
sambýlismaður
Egmond de Bruin,
og Óskar Freyr, f.
29.10. 1979, mynd-
listarmaður, Nor-
egi, sambýliskona
Lára K. Lár-
usdóttir. B) Ragnhildur Guðný,
f. 13.4. 1954, rekstrarfræðingur,
maki Hjörtur Pálsson, f. 8.1.
1952, byggingafræðingur og
framkvæmdastjóri, sonur: Her-
mann Jakob, f. 19.11. 1978, við-
skiptafræðingur og nemi, sonur
Hjartar er Birgir Páll, f. 26.10.
1969, sambýliskona Sylvia
Lichy, sonur þeirra er Símon
Páll. C) Erlendur Níels, f. 31.5.
1956, byggingafræðingur, Dan-
mörku, maki Anna M. Grét-
arsdóttir, f. 7.5. 1960, sjúkraliði,
dætur: Kristín Elsa, f. 9.6. 1982,
viðskiptafræðingur, unnusti
Rewan Riko, sonur hennar er
Markús Máni, og Berglind
Birna, f. 7.10. 1988, nemi. D) Jó-
hann Gísli, f. 15.1. 1961, bif-
reiðasmiður og fram-
kvæmdastjóri, maki Kristín B.
Óskarsdóttir, f. 14.12. 1963, off-
setprentari, dóttir: Halldóra
Ég sendi þér kæra kveðju
nú komin er lífsins nótt,
þig umvefji blessun og bænir
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfinn úr heimi
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir)
Hvíldu í friði, elsku Hermann
minn.
Elsa Níelsdóttir.
Þó að dauðinn sé stundum
tímabær er alltaf sárt að horfa
á eftir þeim sem maður elskar.
Elskulegur faðir okkar hefur nú
kvatt okkur.
Pabbi flutti, ásamt foreldrum
sínum, 11 ára að aldri frá
Vopnafirði til Reykjavíkur, það
hafa eflaust verið viðbrigði fyrir
ungan svein að koma í höfuð-
staðinn í miðri hersetu. Fjöl-
skyldan bjó á Laugaveginum og
fór pabbi í Austurbæjarskólann
og kláraði grunnskólann þar.
Hann byrjaði snemma að
stunda íþróttir hjá Val, mest í
handbolta og á skíðum, hann
var líka mikið í KFUM undir
handleiðslu séra Friðriks. Pabbi
fór síðan í bifvélavirkjun í Iðn-
skólanum og var á samningi hjá
Ræsi hf. þar sem hann vann í
mörg ár og síðar hjá varnarlið-
inu á Keflavíkurflugvelli. Pabbi
var með mikla bíladellu og átti
marga ameríska bíla í gamla
daga, sem hann gerði í stand og
urðu glæsibílar.
Pabbi kynntist mömmu á
„restrasjón“ eins og hún kallaði
það og hafa þau haldið saman í
blíðu og stríðu alla tíð. Þau
eignuðust lóð fyrir sumarbústað
í Hvalfirðinum árið 1968, þar
byggðu þau sér bústað í ná-
grenni við tvær systur mömmu
og eiginmenn þeirra, þetta varð
þeirra sælureitur, þangað var
farið um hverja helgi allt sum-
arið, þau nutu þess einnig að
dvelja þar eftir að þau voru
hætt að vinna þó að heilsuleysi
hafi hindrað þau í að njóta þess
allra síðustu árin. Pabbi hafði
gaman af ferðalögum, þegar við
vorum yngri var sumarfríið not-
að í útilegur og ferðir um landið
og þær voru ófáar ferðirnar
sem voru farnar til Kanaríeyja
eftir fyrstu ferðina þangað
1973, ferð þangað var árlegur
viðburður hjá þeim síðan og
einnig ferðuðust þau til ýmissa
annara Evrópulanda.
Pabbi og mamma voru mjög
góð heim að sækja og sóttumst
við eftir að vera með þeim bæði
í bústaðnum og á ferðalögum
utan- og innanlands, eins þótti
barnabörnunum gaman að að
vera í pössun og fá að gista,
sérstaklega í bústaðnum, pabbi
hafði gaman af því að segja sög-
ur og þá helst frá æsku sinni og
yngri árum, hann hafði
skemmtilega frásagnargáfu og
mundi ótal vísur og kvæði. Það
var mikið líf í kringum þau,
mjög gestkvæmt og glatt á
hjalla og oftar en ekki var lagið
tekið, enda pabbi með þessa fal-
legu tenórrödd sem unaður var
að hlusta á. Pabbi hafði gaman
að bókalestri og átti gott bóka-
safn og eins hafði hann gaman
af íþróttum og veiðimennsku, á
hverju ári var farið í laxveiði og
ófáar ferðirnar voru farnar upp
á heiði til rjúpna, oft var setið
og horft á enska boltann og
ekki var verra ef Arsenal var að
spila.
Pabbi vann hjá Vélamiðstöð
Reykjavíkurborgar hátt í 40 ár
og vann hann þar lengst af sem
yfirverkstjóri, þar var hann far-
sæll í starfi og ávallt mjög vel
liðinn sem yfirmaður. Þótt
pabbi væri skapmaður var hann
að sama skapi með mjög við-
kvæma lund og tilfinningaríkur,
hann elskaði mömmu út af lífinu
og var búinn að koma henni í
örugga höfn áður en hann fór,
hún hefur nú misst mikið en við
fjölskyldan munum öll hlúa að
henni.
Elsku pabbi, hafðu þökk fyrir
samveruna og allt sem þú hefur
gefið okkur og kennt, við mun-
um varðveita minningu þína í
hjarta okkar – megir þú eiga
góða heimferð.
Ólöf, Ragnhildur,
Erlendur, Jóhann, Erla
og fjölskyldur.
Elsku afi, það er svo sárt að
þurfa að kveðja þig. Við hefðum
viljað hafa þig lengur hjá okkur
en þar sem þú varst orðinn svo
veikur þá var kannski best fyrir
þig að fá að kveðja.
Við erum svo þakklátar fyrir
að eiga margar og skemmtileg-
ar minningar frá samveru okk-
ar. Margar minningar eigum við
frá því þegar við vorum með
þér og ömmu í sumarbústaðn-
um sem þið byggðuð og gerðu
svo yndislegan og hlýlegan. Það
var svo gaman að sjá hvað þið
voruð stolt af bústaðnum ykkar.
Okkur fannst alltaf jafngaman
að vera með ykkur í sumó,
borða góðan mat, fara á brenn-
ur og hlusta á fallega sönginn
þinn, setja niður kartöflur, slá
með þér lóðina og fleira.
Við munum hvað þú varst
stoltur af kofanum sem við syst-
urnar byggðum eitt sumarið og
þú leyfðir okkur að flytja hann
upp í sumó og setja hann í laut-
ina við bústaðinn. Þú komst
með viðarvörn til að bera á kof-
ann og gafst okkur góð ráð
varðandi hvernig við ættum að
vinna verkið.
Við áttum einnig margar góð-
ar stundir með þér þegar við
vorum litlar og vorum pantaðar
til að skreyta með þér jólatréð
á Þorláksmessu. Ömmu fannst
nú stundum skreytingin eitt-
hvað skrítin en sagði lítið og
lagaði bara smá þegar við sáum
ekki til. Þegar verkinu var lokið
vorum við öll voðalega ánægð
með skreytingarnar, tókum
myndir af jólatrénu og svo
fengum við systurnar smákökur
og gos að launum.
Við minnumst þess að við átt-
um það stundum til að stríða
þér og ömmu pínulítið, þegar
við vorum litlar, eins og til
dæmis þegar við rugluðum
klukkunni í rúmgaflinum ykkar
og hún byrjaði að hringja á
ýmsum tímum. Þetta gerðum
við nokkrum sinnum þegar við
vorum að leika okkur inni í her-
berginu ykkar í Skálagerði. Þið
voruð nú ekki alltaf ánægð með
okkur en samt aldrei reið. Þú
varðst bara svolítið pirraður
stundum og kvartaðir yfir að
hafa vaknað um miðja nótt eða
snemma morguns við glymjandi
tónlist.
Elsku afi, við viljum þakka
þér fyrir allar ferðirnar til Kan-
aríeyja, skemmtilegu ferðina
sem við fórum með ykkur á
Vestfirði og allar yndislegu
samverustundirnar sem við höf-
um átt saman. Takk fyrir að
sýna okkur hlýju og væntum-
þykju alla tíð. Við systurnar
kveðjum þig með miklum sökn-
uði, elsku afi, en minningin um
þig mun alltaf lifa í hjarta okk-
ar.
Elsa María Gunnars-
dóttir og Elva Björg
Gunnarsdóttir.
Elsku afi, takk fyrir:
Fallega sönginn þinn.
Nærveru þína.
Vísurnar sem þú kenndir
mér.
Sögurnar sem þú sagðir mér.
Fyrir samveruna í bústaðn-
um.
Fyrir samveruna á ferðalög-
um.
Að þykja vænt um mig.
Að passa mig.
Að mega vera nafni þinn.
Að vera afi minn.
Ég mun ávallt sakna þín.
Hermann Jakob (nafni).
Elsku besti afi, mig langar til
þess að þakka þér innilega fyrir
samveruna og öll góðu samtölin
sem við áttum. Það var ávallt
gott að hitta þig og ömmu og
stundirnar sem við áttum sam-
an í Skálagerðinu og uppi í
sumarbústað eru með bestu
minningum sem ég á. Sérstak-
lega man ég vel eftir örygginu
sem fylgdi því að vera hjá ykk-
ur og góða andrúmsloftinu sem
var í ykkar návist. Amma
frammi í eldhúsi að raula lag og
að dunda sér við að laga matinn
á meðan þú sast við eldhús-
borðið og lagðir endalausan
kapal, sem aldrei virtist taka
enda.
Þú varst stoð þessarar fjöl-
skyldu og styrkur og hugsaðir
ótrúlega vel um alla. Þótt þú
hafir yfirleitt verið þögull var
alltaf stutt í grínið hjá þér og
komstu oft með góða viskumola,
enda vel lesinn og fróður mað-
ur. Þú varst mikil fyrirmynd
fyrir mig og kenndir mér ótrú-
lega margt um karlmennsku,
virðingu og sæmd. Það var mér
mikill heiður þegar þú lánaðir
mér kjólfötin þín þegar ég söng
með Karlakór Reykjavíkur.
Þú varst stoltur og sterkur
maður og þess vegna var sér-
lega erfitt, þegar þú veiktist, að
sjá þegar hugurinn vildi gera
eitthvað en líkaminn gat ekki
fylgt með. Mér fannst alltaf sér-
staklega aðdáunarvert, og ég
tek það mér til fyrirmyndar,
hvað þú hugsaðir alltaf vel um
ömmu og gerðir það alveg fram
að lokum. Ástin ykkar er ódauð-
leg og veit ég vel að þú vakir
ennþá yfir henni, eins og yfir
okkur hinum. Farðu vel elsku
afi, takk fyrir allt og við
sjáumst aftur í næsta lífi.
Óskar Ericsson.
Látinn er mikill vinur minn
Hermann Ól. Guðnason. Mín
fyrstu kynni af Hermanni voru
er móðursystir mín Elsa kom
með hann ungan mann á heimili
okkar á Hofteigi 12, þetta mun
hafa verið 1952 og get ég sagt
að kynni okkar hafi byrjað þá
og varað allar götur síðan.
Árið 1956 keyptu foreldrar
mínir húseign í Ferjuvogi 15 en
í því húsi voru tvær íbúðir, og
þangað flutu þau Elsa og Her-
mann með börnin sín þrjú Ollu,
Röggu og Nella en hann var þá
nýfæddur. Með þeim flutti einn-
ig móðuramma mín, Þannig að
þröngt hefur verið hjá þeim í
kjallaranum, en allir voru sáttir
og sambýlið milli hæða með ein-
dæmum gott.
Frá þessum tíma á ég bara
góðar minningar um Hermann,
og sem dæmi um hjálpsemi
hans þá eignaðist ég 15 ára
gamall Willys-jeppa er faðir
minn aðstoðaði mig við að
kaupa á uppboði hjá Símanum.
Og þar sem langur tími var í
bílpróf hjá mér þá var ákveðið
að gera þennan bíl upp frá
grunni, og átti Hermann örugg-
lega uppástunguna, bíllinn var
settur inn í bílskúr og rifinn til
grunna.
Hermann ætlaði síðan að að-
stoða mig við upptekt, sem
hann svo sannalega gerði því
hann tók upp vélina alla ásamt
gírkössum og yfirfór allan drif-
búnað bílsins, en ég var sem
lærlingur hjá honum, og hefur
þetta sennilega átt stóran þátt í
því að móta mína framtíð.
Þegar ég var við nám í Vél-
skóla Íslands var gott að eiga
Hermann að því hann bauð mér
vinnu hjá Vélamiðstöð Reykja-
víkur og vann ég hjá honum
með skólanum, og breytti þetta
öllu fyrir mig, að geta komið til
vinnu þegar tóm gafst frá skóla-
störfum því á þessum tíma var
ég kominn með konu og tvö
börn.
Hermann og Elsa vöru höfð-
ingjar heim að sækja hvort sem
var á heimili þeirra í Skálagerð-
ið eða í sumarbústaðinn í Hval-
firði. Það var gaman að vera
með þeim ljúfa kvöldstund og
aldrei að vita nema Hermann
tæki upp gítarinn, en hann var
liðtækur á gítar og kunni
fjöldann allan af sönglögum.
Við fjölskyldan sendum fjöl-
skyldu Hermanns okkar inni-
legustu samúðarkveðjur.
Farðu í Guðs friði, vinur.
Kristinn Gíslason (Kiddi.)
Hermann Ólafur
Guðnason
HINSTA KVEÐJA
Í hvert skipti sem ég
kvaddi þig kvaddi ég eins
og það væri í síðasta sinn.
Nú er sá tími kominn sem
ég óttaðist mest. Takk afi
fyrir að vera afi minn. Þú
kenndir mér margt og ég
mun sakna þín. Að koma
heim til Íslands mun aldrei
verða eins og var.
Sara Dögg Ericsdóttir.
✝ Haukur ArnarsBogason fædd-
ist á Akureyri 21.
nóvember 1919.
Hann lést á Hrafn-
istu í Reykjavík 11.
febrúar 2012.
Hann var alinn
upp á Syðri-Hól í
Glæsibæjarhreppi í
Eyjafirði af fóstur-
foreldrum, þeim
Jóhannesi Júl-
íussyni og Þorgerði Elísdóttur
ásamt fimm dætrum þeirra.
Hauki varð sjö barna auðið,
sex lifa föður sinn. Með Olgu
Sóphusdóttur átti hann Ragn-
heiði Erlu, f. 3. október 1938.
Með fyrri manni sínum Birni
Sigurðssyni átti Erla sex börn,
þau slitu samvistum. Seinni
maður Erlu var Þórður Júl-
íusson, d. 26. október 1995. Með
fyrri eiginkonu sinni Þuríði
Helgadóttur eignaðist Haukur
þrjú börn, þau slitu samvistum.
Reyni, f. 12. júlí 1945, kona hans
Haukur ólst upp og bjó í Eyja-
firði og á Akureyri fram yfir
seinna stríð er hann flutti til
Reykjavíkur þar sem hann bjó
til dauðadags. Haukur helgaði
starfsævina bifreiðum og bif-
reiðatengdum störfum, með
einni undantekningu sem var
sölumannsstarf hjá Bertelsen
heildverslun. Á Akureyri vann
hann við akstur vörubifreiða og
leigubifreiða. Eftir að Haukur
flutti til Reykjavíkur byrjaði
hann að aka leigubifreið og síð-
ar ók hann fyrir Póst og síma á
sérleiðinni á milli Reykjavíkur
og Hafnarfjarðar. Árið 1954 hóf
Haukur ökukennslu sem var
hans aðalstarf með leigu-
bifreiðaakstri til 1972, er hann
hóf störf hjá Bifreiðaeftirliti rík-
isins. Fram að því hafði hann frá
1965 unnið við skoðun bifreiða
hjá Bifreiðaeftirlitinu á sumrin í
afleysingum. Framan af vann
Haukur við skoðun bifreiða og
sem prófdómari í ökuprófum.
Haukur lauk starfsævinni sem
deildarstjóri í ökuprófadeild
Bifreiðaeftirlits ríkisins um ára-
mótin 1989-90.
Útför Hauks verður frá Ás-
kirkju í Reykjavík í dag, 17.
febrúar 2012, og hefst athöfnin
kl. 13.
Jóna Lára Sig-
ursteinsdóttir, þau
eiga þrjú börn.
Gerði, f. 10. maí
1949, hennar mað-
ur er Gunnlaugur
Tóbíasson, þau eiga
einn son, fyrir átti
Gerður eina dóttur.
Helgu Fríði, f. 14.
nóvember 1952.
Með eftirlifandi
eiginkonu sinni
Guðlaugu Jónsdóttur eignaðist
Haukur þrjá syni. Smára, f. 22.
mars 1961, kona hans er Sig-
urrós Einarsdóttir þau eiga
tvær dætur. Hauk, f. 14. október
1964, með fyrri konu sinni Guð-
rúnu Elínu Guðlaugsdóttur
eignaðist Haukur þrjú börn, þau
slitu samvistum. Sambýliskona
Hauks er Hilde K. Kaasa. Inga,
f. 9. júní 1973, með fyrri konu
sinni Oddbjörgu Jónsdóttur
eignaðist Ingi eina dóttur, þau
slitu samvistum. Sambýliskona
Inga er Súsanna Andreudóttir.
Það fækkar jafnt og þétt í röð-
um þeirra hugsjónamanna sem
létu gæði og fagmennsku í öku-
námi sig varða upp úr miðri síð-
ustu öld. Einn í þeim hópi var
Haukur A. Bogason ökukennari.
Haukur hóf að starfa við öku-
kennslu árið 1954 og starfaði á
þeim vettvangi allt fram til ársins
1972 er hann réðst til starfa hjá
Bifreiðaeftirliti ríkisins sem þá
hafði m.a. á sinni könnu fram-
kvæmd ökuprófa. Nokkru eftir
að Haukur hóf þar störf tók hann
við starfi forstöðumanns þeirrar
deildar sem sá um framkvæmd
prófanna. Því starfi gegndi hann
af fagmennsku og stakri trú-
mennsku allt þar til hann lét af
störfum sökum aldurs undir lok
9. áratugar síðustu aldar.
Haukur gekk snemma á
starfsferli sínum til liðs við Öku-
kennarafélag Íslands og var
ávallt virkur félagi meðan hann
starfaði sem ökukennari. Hann
gegndi ýmsum trúnaðarstörfum
fyrir félagið, átti m.a. sæti í
nefndum og stjórnum þess á
sjötta og sjöunda áratugnum.
Haukur hafði góða nærveru og
þægilega framkomu og lagði sig
ávallt fram við að sýna þeim sem
til hans leituðu liðlegheit og
skilning. Það var ætíð gott að
leita til Hauks með vandamál
sem upp gátu komið. Um nokk-
urra ára skeið var hann einn
helsti leiðbeinandi ökukennara-
efna hér á landi og það starf fórst
honum vel úr hendi. Um það get-
ur undirritaður vitnað.
Ökukennarafélag Íslands á
Hauki Bogasyni margt að þakka,
ekki síst fyrir framlag hans til
vandaðs ökunáms hér á landi, og
því til staðfestu var hann sæmdur
gullmerki félagsins fyrir nokkr-
um árum. Um leið og Ökukenn-
arafélag Íslands þakkar Hauki
samfylgdina sendum við fjöl-
skyldu hans okkar bestu samúð-
arkveðjur.
Guðbrandur Bogason.
Haukur Arnars
Bogason