Morgunblaðið - 31.07.2012, Qupperneq 23

yrði fjölbreytt og gefandi. Hann
var mikill fagmaður og efst í
huga að ég lærði sem flest og
strákurinn spjaraði sig.
Einn var sá siður frænda míns
sem margir furðuðu sig á, frá
fyrsta degi sem ég byrjaði hjá
honum, að gefa nemanum utan-
undir svo small í, svo strauk hann
mér um hinn vangann og hló og
sagði: „Þú veist frændi að nem-
inn má bara lemja köttinn.“ Eftir
að ég byrjaði að vinna hjá frænda
mínum varð ég heimagangur hjá
honum, fyrst í Auðbrekkunni og
síðar í Furugrundinni. Þar tók
Lilja móti mér og var mér alltaf
tekið eins og ég væri sonur
þeirra: „Komdu nú Viggi minn,“
sagði hún, „og fáðu þér eitthvað
að borða.“ Svo spurði hún: „Er
hann nokkuð að fara með þig
kallinn,“ eða „var hann með læti
við þig?“ Svo hló hún góðlátlega
því hún vissi að frændi minn átti
ekkert illt til.
Hann reyndist mér og fjöl-
skyldu minni einstaklega vel alla
tíð, sérstaklega eftir að við kom-
um heim frá námi í Danmörku,
og komu þau oft til okkar enda
kölluðu börnin mín hann alltaf
frændafa. Nú er hann farinn,
blessaður kallinn minn, en ég veit
að við hittumst aftur í landinu
handan fjarskans.
Guðmundi frænda mínum og
fjölskyldu hans færi ég mínar
innilegustu samúðarkveðjur.
Vignir Albertsson
og fjölskylda.
Í dag kveðjum við vin okkar
Hallvarð Sigurð Guðlaugsson frá
Búðum í Hlöðuvík. Það eru ekki
nema rétt átján ár síðan að ég
kynntist frænda mínum Hall-
varði Guðlaugssyni að einhverju
marki en Hallvarður og móðir
mín voru systkinabörn og ólust
upp saman að Búðum í Hlöðuvík.
Ekki verður sagt að kynni okkar
hafi verið neitt mjög vinsamleg
þó ekki verði sagt að þau hafi
verið fjandsamleg en stormasöm
voru þau. En hlutirnir fara ekki
alltaf eins og maður heldur í
fyrstu. Þrátt fyrir þetta brösótta
upphaf tókst með okkur Hall-
varði afar góð og farsæl vinátta
sem varði fram á síðasta dag.
Þegar ég horfi til baka þá held
ég að það hafi eingöngu hvesst
hjá honum við þá sem honum
þótti vænst um og upplifði ég það
þannig. Hallvarður hvað ávallt
fast að orði og leyndi aldrei skoð-
unum sínum. En bak við þennan
hrjúfleika var traustur og ljúfur
maður sem öllum vildi vel nema
þá helst þá blástökkunum sem
hann deildi á engan hátt skoð-
unum með svo ekki sé dýpra í
árina tekið.
Það væri hægt að segja marg-
ar bráðskemmtilegar og skondn-
ar sögur um Hallvarð en það
verður að bíða betri tíma. Þó er
hér ein sem lýsir skemmtilegu
atviki og hvað hann gat verið
hnyttinn í svörum.
Það var eitt sinn að Hallvarður
var að setja í útihurð hjá frænku
sinni í Kópavogi og leysti það
með glæsibrag enda trésmiður
góður. Eftir að hann var farinn
gekk konunni eitthvað brösug-
lega með að loka hurðinni svo
hún fékk Hallvarð til að koma
aftur og skoða málið. Þegar hann
kom skellti hann hurðinni þétt-
ingsfast þannig að hurðin lokað-
ist kirfilega og sagði: „Það á allt-
af að skella útihurðum“ og lét svo
gott heita og hvarf á brott.
Það var oft gaman að hlusta á
frásagnir Hallvarðar af ýmsum
merkilegum atvikum sem áttu að
hafa skeð. Þetta átti sérstaklega
við þegar hann var komin í sinn
heim í Hlöðuvík á Hornströndum
enda konungur í sínu ríki þar um
slóðir. Þar naut hann sín ávallt til
hins ítrasta í frásögnum fyrri
tíma enda var hann fjölfróður um
ýmsa hluti og sögumaður góður
þótt hann léti ekki alltaf stað-
reyndir eyðileggja góða sögu .
Þótt dauðinn sé ávallt óvel-
kominn og skilur eftir sig sorg og
eftirsjá er oft hægt að þakka það
að fá að fara með jafn mikilli
reisn og Hallvarður gerði. Ég
umgekkst Hallvarð nokkuð
reglulega síðustu misserin og var
hann ávallt mjög andlega hress
kátur og tókumst við á um menn
og málefni sem aldrei fyrr. Þessi
svokölluðu átök gáfu honum tölu-
verða lífsfyllingu í þeirri stöðu að
vera kominn á tíræðis aldur og
fullur meðvitaður um það að
endalokin voru ekki langt undan.
Ég vil þakka Hallvarði einstök
kynni okkar og fyrir það allt sem
hann veitti mér í andlegum og
veraldlegum efnum sem og að
veita mér innsýn í hinn stórkost-
lega heim Hornstranda.
Ég votta fjölskyldu Hallvarðar
mína innilegustu samúð við frá-
fall hans og vona að minningin
um merkan og góðan mann muni
lifa um ókomna framtíð.
Lúðvík B. Ögmundsson.
Nú þegar Hallvarður hefur
kvatt, langar mig til að minnast
hans og Lilju, konu hans. Það eru
svo margar samverustundirnar
sem dætur mínar og ég nutum
við þau um langt árabil á heimili
Önnu Grétu, frænku minnar, og
Guðmundar, sonar hans. Þar var
oft setið saman við kaffiborð eða
málsverð, enda húsráðendur
gestrisnir og gott þangað að
koma. Oftast voru þar þau góðu
hjón, Hallvarður og Lilja, og
voru órjúfanlegur hluti af heim-
ilinu.
Það sem einkenndi Hallvarð í
minningunni er hin mikla hlýja
sem hann auðsýndi alla tíð. Hann
hafði sterkar skoðanir á þjóðmál-
um og kvað stundum upp mikla
dóma, var áhugasamur um
marga hluti, verkmaður mikill og
einkar líflegur og gamansamur
við börnin, bæði barnabörnin og
litlar frænkur þeirra og frændur.
Barnabörnin veittu þeim Lilju
gleði og lífsfyllingu og Hallvarð-
ur lét yngri hjónin njóta þess.
Lilja var hæglát og nett en
smáhló að ýmsu, ákaflega indæl
kona. Nú eru þau bæði farin.
Ekki er hægt að minnast Hall-
varðar án þess að geta ferðalags
okkar Evu fyrir margt löngu í
Hlöðuvík á Hornströndum sem
voru bernskustöðvar hans, en
þeir feðgar reistu þar sumarhús.
Þar var á ferð vinahópur Guð-
mundar sem naut verunnar
ásamt þeim feðgum í hrjúfri nátt-
úrufegurð þar sem land snýr
óvarið móti úthafi og norðanátt
og vetur eru harðir en sumur
stutt og sælurík. Með vissu móti
líktist Hallvarður þessu náttúru-
fari; hann gat verið stór í sniðum.
Um leið var hann spænskur og
stoltur í temperamenti. Mér virt-
ist Lilja mæta skapferli hans með
mýkt, án þess að beygja sig. Eitt-
hvað var yngri kynslóðin að
reyna að afla sjófangs og veiða
fugla í matinn en varð lítt ágengt.
Þegar orðið var matarlítið í lok
dvalar gekk Hallvarður út með
riffil sinn og þegar hann sneri
aftur með feng sinn var elduð sú
mesta og magnaðasta fuglasúpa
að hætti Hornstranda sem um
getur. Og menn urðu saddir og
sælir.
Við þökkum Hallvarði og Lilju
hjartanlega fyrir samverustund-
irnar og sendum Guðmundi og
Önnu Grétu, Elfu Rún, Halla,
Lilju Dögg, Völu og fjölskyldum
þeirra okkar innilegustu samúð-
arkveðjur.
Berglind, Lára, Una og Eva.
MINNINGAR 23
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 31. JÚLÍ 2012
Kveðja frá Sólheimum
Íbúar Sólheima horfa nú á eftir
góðri vinkonu og samstarfs-
félaga.
Jóhanna Svanlaug Sigurvins-
dóttir lést föstudaginn 20. júlí sl.
Það var ávallt líf og fjör þar
sem Svana var og gott var að fá
að njóta nærveru hennar.
Hún hafði búið og starfað hér
að Sólheimum undanfarin ár og
það var gott að vinna með Svönu.
Í litlu samfélagi er nálægðin mikil
og samveran við hana var ávallt
góð.
Í blóma lífsins fékk hún
krabbamein, hún barðist á móti
og hafði sigur um stund. Aftur
kom krabbameinið og baráttan
varð löng og ströng.
Við teljum okkur þekkja fólk
en oft er það eins og var með
Svönu að maður sér ekki í raun
hversu stór einstaklingurinn er
fyrr en ágjöfin er sem mest.
Æðruleysi, virðing, vinátta og
lífsvilji eru orðin sem koma upp í
hugann þegar við horfum til
Svönu og Valda í baráttu hennar
síðustu misseri.
Íbúar Sólheima þakka Svönu
fyrir vináttuna og samveruna og
kveðja hana með söknuði. Við
minnumst hennar með hlýju og
virðingu.
Fjölskyldu Svönu vottum við
okkar dýpstu samúð.
Fyrir hönd íbúa Sólheima,
Guðmundur Ármann
Pétursson
framkvæmdastjóri
Svanan mín, með söknuði í hjarta
sit ég hljóð og hugsa um liðna tíð.
Um vináttuna okkar ofurbjarta,
yndisleg hún var, svo heil og þíð.
Snillingur þú varst að að prjóna og
sauma,
snúin munstur léku í höndum þér.
Ósjaldan við heyrðum kaffið krauma,
á kaffihúsi sastu oft með mér.
Í búðir margar skunduðum við saman,
Sveitabúðin Sóley bar þó af.
Alltaf var í útilegu gaman
Jóhanna Svanlaug
Sigurvinsdóttir
✝ Jóhanna Svan-laug Sigur-
vinsdóttir fæddist í
Reykjavík 25. apríl
1954. Hún andaðist
á Kvennadeild
Landspítalans
föstudaginn 20.
júlí 2012.
Útför Jóhönnu
Svanlaugar fór
fram frá Keflavík-
urkirkju 27. júlí
2012.
því andagift þín
stemninguna gaf.
Ó, Svanan mín, ég
heppnust var í heimi
að hafa kynnst þér,
þakklát mjög er ég.
Á góða staðnum
minning þína geymi
svo getir þú mér fylgt
um æviveg.
Ingibjörg í
Byggðarhorni.
Jóhanna Svana eða bara Svana
eins og við vorum vön að kalla
hana var ein af mestu máttarstoð-
unum innan Sjúkraliðafélags Ís-
lands.
Svana sat í orlofsnefnd félags-
ins allt frá upphafi er orlofsnefnd
félagsins var stofnuð 1991 og
fram til ársins 2011 er hún lét af
störfum vegna veikinda. Jafn-
framt var hún formaður nefndar-
innar á tímabili. Allt sem Svana
kom nálægt var unnið af mikilli
samviskusemi og smekkvísi eins
og orlofshúsin bera gott merki
um. Svana tók sérstöku ástfóstri
við fyrsta orlofshúsið Sigurhæð,
sem félagið eignaðist í Úthlíð í
Biskupstungum. Hún tók það
bókstaflega í fóstur og lagði af
mörkum margar vinnustundirnar
í sjálfboðavinnu, bæði við það hús
og eins og ekki síður önnur þau
hús sem félagið eignaðist. Orlofsí-
búð félagsins ber handbragði
Svönu gott vitni en hún saumaði
gardínur og annað sem prýðir
íbúðina enn í dag. Ekki varð Valdi
til að draga þar úr, miklu fremur
studdi hann Svönu er leggja
þurfti hönd á smíðaverk og annað
sem til leggst við viðhald húsa.
Það er sárt að missa unga og
atorkumikla konu úr okkar röð-
um. Konu sem lífsgleðin geislaði
af og smitaði út frá sér til allra
þeirra er með henni störfuðu.
Svana var ein af fyrstu sjúkra-
liðunum sem tóku sérnám sjúkra-
liða í hjúkrun aldraðra, enda
hafði hún hjúkrað öldruðum ár-
um saman eða þar til hún fluttist
með Valda sínum á Sólheima, en
þar störfuðu þau bæði við þjón-
ustu við þá einstaklinga sem þar
búa.
Ég vil fyrir hönd Sjúkraliða-
félags Íslands senda fjölskyldu
Svönu okkar innilegustu samúð-
arkveðjur.
Svönu færi ég mínar bestu
þakkir fyrir störf hennar í þágu
félagsins.
Minningin lifir um mæta konu
og félaga.
Kristín Á. Guðmundsdóttir,
formaður Sjúkraliðafélags
Íslands.
Sumarsólin rís úr sæ við fjörðinn.
Svo blíð og góð hún kyssir vanga
minn.
Hún þurrkar dögg af undurfögrum
blómum,
sem hvít og blá nú faðma krossinn
þinn.
Þótt söknuður og sorg mig núna þjaki,
Jakob
Helgason
✝ Jakob Helga-son fæddist á
Geirseyri, Patreks-
firði 22.3. 1925.
Hann andaðist á
Líknardeild Land-
spítalans í Kópa-
vogi 11 júlí.
Jakob var jarð-
sunginn frá Hafn-
arfjarðarkirkju 19.
júlí 2012.
og bíða verði ég nú enn
um sinn.
Þú lifir enn í mér og
minningunni.
Við sjáumst síðar elsku
afi minn.
(Sigurður William
Brynjarsson.)
Elsku hjartans
afi okkar. Þakka þér
fyrir allar ánægju-
legu stundirnar sem
þú gafst okkur. Þó
skilnaður sé ávallt erfiður þá vit-
um við að þú ert kominn á betri
stað og vakir yfir okkur öllum.
Við hittumst svo öll um síðir.
Ástarkveðjur,
Sigurður, Hildur
og Guðmundur.
Fallin er frá heiðurskonan El-
ín Þorsteinsdóttir sem heima átti
um langt árabil í Skógum undir
Eyjafjöllum ásamt manni sínum
Þórhalli Friðrikssyni og dætrun-
um fjórum. Bæði unnu þau hjónin
við Skógaskóla, hann sem stað-
arsmiður og hún sinnti ræsting-
um og fleira. Þórhallur lést fyrir
allmörgum árum og nú er Elín
kvödd hinstu kveðju með virð-
ingu og þökk.
Elín var stórmerk kona, árr-
isul, starfsöm, vönduð til orðs og
æðis og vildi öllum gott gjöra.
Gestrisni var henni í blóð borin
og voru þau hjónin mjög samhent
í höfðingsskap sínum. Þótti öllum
gott til þeirra að leita og dveljast
hjá þeim um lengri eða skemmri
tíma. Elín starfaði lengi í kven-
félagi sveitarinnar og lagði þar
sérhverju góðu máli lið. Hún
hafði sérstakt yndi af söng og
hljómlist og söng í kirkjukór Ey-
Elín
Þorsteinsdóttir
✝ Elín Þorsteins-dóttir fæddist
að Holti í Mýrdal
24. ágúst 1918. Hún
lést á Dvalarheim-
ilinu Hjallatúni,
Vík í Mýrdal mið-
vikudaginn 11. júlí
2012.
Útför Elínar fór
fram frá Selfoss-
kirkju föstudaginn
20. júlí 2012.
vindarhólakirkju
um langt árabil.
Hún var trúuð kona
og vönduð og lét sér
annt um menn og
málleysingja á sinn
góðgjarna og hljóð-
láta hátt. Þess
vegna leið öllum vel
í návist hennar.
Fyrir trausta vin-
áttu og hlýju og góð-
vild Elínar sem og
öll góð kynni fyrr og síðar viljum
við, ég og fjölskylda mín, þakka
að leiðarlokum. Það var sannar-
legur ávinningur að eiga að ná-
granna og fá að kynnast svo góðri
og vandaðri konu sem Elínu. Á
kveðjustund flytjum við dætrum
hennar, tengdasonum og öllum
öðrum vinum og vandamönnum
innilegar samúðarkveðjur. Bless-
uð sé minning Elínar
Þorsteinsdóttur.
Jón R. Hjálmarsson
HJARTAVERND
Minningarkort
535 1825
www.hjarta.is 5351800
✝
Ástkær pabbi okkar,
LÁRUS JÓNASSON
til heimilis á Dvalarheimilinu Lundi,
Hellu,
lést sunnudaginn 29. júlí.
Fyrir hönd hans nánustu,
Fjóla Lárusdóttir.
✝
Elskulegi faðir minn,
GESTUR GUÐMUNDSSON,
Lagarási 17,
Egilsstöðum,
lést á heimili sínu mánudaginn 23. júlí.
Jarðarförin fer fram í kaþólsku kapellunni
á Egilsstöðum laugardaginn 4. ágúst
kl. 14.00.
Gestur Valgeir Gestsson,
Elín Helga Kristjánsdóttir,
systkini, barnabörn og barnabarnabörn hins látna.
✝
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma
og langamma,
GUÐLAUG BÖÐVARSDÓTTIR,
Búðarstíg 8,
Eyrarbakka,
lést mánudaginn 30. júlí á
Heilbrigðisstofnun Suðurlands.
Útförin fer fram í Eyrarbakkakirkju
föstudaginn 3. ágúst kl. 11.00.
Þeim sem vilja minnast hennar er bent á Eyrarbakkakirkju.
Aðstandendur.