Helgafell - 01.03.1942, Blaðsíða 36

22
HELGAFELL
annars er það hálfódrengileg hernaðar-
aðferð að hríðskjóta á varnarlausan
vegfaranda úr óvígum virkjum og það
án hernaðaryfirlýsingar, alveg eins og
stórveldi ættu í hlut. En hvað sem því
líður: „Guancharnir" á kanarísku
eyjunum eru ólíklegir til að hverfa að
fullu, meðan fært er yfir höfin, nema
eyjarnar skylduein-
hvern tíma sökkva
í myrkvan mar —
í kjölfar megin-
landsins, Atlantis,
sem þær eru taldar
einu leifarnar af.
Gullinskýjað kvöldið liggur með sér-
stakri blíðu yfir Santa Cruz. Mikill
friður fylgir rökkrinu í hinum þröngu
gatnasundum. Alls staðar rekst maður
á smátorg, skyggð trjám og þakin
litsterkum blómum. Stundum er mað-
ur í vafa um, hvort um torg eða húsa-
garð er að ræða. Húsin, í fölum vatns-
litum, bláum, rauðum og grænum,
renna smátt og smátt meir og meir
saman við kveldaðan himininn og
slokknandi glóð skýjaslikjunnar. 011
festa sogast burt úr múrunum með
hverfandi dagsljósinu, þeir standa eftir
óraunhæfir — og þöglir, — umlykja
mann friði álaga og álfheillunar, —
svölum friði. Það er svo gott, að nótt-
in og draumarnir bíða. Villifíkjutréð
með sínum gilda, slétta, silfraða bol
stendur sem steypt væri í jurtagörðun-
um. Fjaðraakasían teiknar sínar leik-
andi línur mót deyjandi dagsetrinu,
reiðubúin að lyfta sér með hljóðum
vængjaslögum út í þögula nóttina. Og
meðan nokkur dagskíma er á lofti, gló-
ir á eimyrju jólastjörnunnar, — það er
ekki eingöngu undir heklu snjávar og
fargi hraungarða, að eimir af eldi, að
sýður í gígum. Lífið á marga gos-
munna.
Ég stend og horfi á tré, sem ég ekki
veit nafnið á. Þungir blómklasar hanga
eins og hnígandi blóðdropar frá grein-
um, sem samlagast skugga komandi
nætur meir og meir með hverju andar-
taki. Ég skyggnist út úr sundinu, sem
á þessa dýrmætu eign, og mér opnast
sýn, — eldhnötturinn er að hverfa bak
við eldkeiluna. Þau sameinast, — og
dagurinn deyr að fullu. Hvílíkur dag-
ur! .... Nóttin er að vakna til lífs.
Skuggar mæla, draumar vefa völuspár.
Lífið (sem felur í sér dauðann) er
hlekkjað saman af ljósi og myrkri, hita
og kulda, degi og nótt. Athöfn dagsins
sprettur af fræjum draumanna. Vel
má vera, að á slíku kvöldi hafi Kristó-
fer Kólumbus ráfað um göturnar í Las
Palmas, höfuðborg eyjanna á Gran
Canaría (Stóru Hundey). Vera má, að
hann hafi numið staðar á litla þrí-
strenda torginu við dyr Santa Antonio
Abad, sem líklega er minnsta kirkja í
heimi, — ef til vill að undanteknum ís-
lenzku torfkirkjunum, — og þrátt fyrir
einfaldleikann einhver hin fallegasta.
Til er sögn um, að þar hafi hann hlýtt
messu árið 1492, áður en hann lagði
upp vestur.
Jarðhnötturinn snýst hálfan hring,
— og þarna er sólin aftur. Dagar og
nætur eru náðargjafir ferðalangi með
tæpan tíma, — og hver er sá, sem ekki
verður tímatæpur milli eldfjalla og sól-
hnatta ? Sólbál á himni, ylur und ilj-
um, ólgandi blóð. Lífið hverfur sem í
leiðslu. Á nóttunni felur svefnværðin
glóðirnar í eldgíg hjartans. Að morgni
vaknar hann á ný og spýr eldi og ösku.
Það er enn glænýr morgunn, sjó-
svalur og hressandi, þegar ég lalla upp
í bæinn, — mig langar til að kynnast
eyjunni að degi. Spænskan mín er ekki
á marga fiska, en nægir til að semja
við bifreiðarstjóra. Áður varir erum við