Helgafell - 01.12.1943, Blaðsíða 35

Mun spurnar þörf, hver aminn er,
sem eitrar mína hiariarót,
hví vamar óræð martröð mér
að meta lífsins yndishót?
— Frá náttúrunnar lausnarlind,
sem ljóssins herra mönnum bjó,
ég barmi sný að beinagrind
og bæni mig í öskustó!
Út! út í löndin! langt á brott!
Mim leyndra dóma höfuðbók
ei veganesti nægt og gott,
— er Nostradamus saman tók?
Frá stjömum nýt ég námsins fyrst!
Er náttúran mig liefur frætt,
mun sál minni orðin opin list,
hve andar geta saman rætt.
Ei reikningsþursum ráðlegt er
við rúnahelgi að þreyta sig!
En anda finn ég yfir mér,
og anzi þeir, sem heyra mig!
Hann opnar bókina og sér teikn alheimsins
(makrokosmos).
Ó, hvílík unun brimar mér um blóð,
er blasir þetta tákn við mennskum augum!
Nú er sem heilög æska og gleðiglóð
mér geisli um æðar, leiftri mér í taugum!
Hvort var sá guð, er kynjarún þá reit,
er rót míns þjáða hugar stillir,
imz hóglát gleði hjartað fyllir,
og þrá mín dregur, djúp og heit,
þá dul af náttúrunni, er sjónir villir?
Verð ég að guði? — í ljósi um stund og stað
að starfi eg sé í þessum mjúku baugum
sköpunarmögnin, skyggnum sálaraugum.
Nú skil ég það, sem spekingurinn kvað:
„Nei, andans heimar opnir bíða!
Þitt eigið hjarta lokað stóð!
Rís, moldarbarn, og baða án kvíða
þinn barm í lífsins morgunglóð!"