Helgafell - 01.12.1943, Blaðsíða 38

ANDINN
FÁST
ANDINN
FÁST
ANDINN
FÁST
ANDINN
FÁST
ANDINN
Hvers ákall nem ég?
Ægilega sýn!
Með óskakynngi dróstu mig til þín.
Til mín stóð löngum meginfýsn þíns hugar.
Hér mátt þú sjá —
Þín forógn yfirbugar!
Þú hefur grátstaf bæna beint til mín
að birtast þér og tala mínum rómi!
Ég lét að þínum sterka hugarhljómi,
og hér em eg! — Hví sækir nú á þig
svo bleikur ótti, ofurmenni?
Hvað varð um sálarinnar himinhróp,
það hjarta, er sína eigin veröld skóp
og skalf cf unaði yfir henni?
— þann móð, er svall þeim manni, er hugði sig
úr moldu hefja á andans tignarstig?
Hvar sé ég Fást og nem hans ríka róm,
hans ramma seið og kraftbirtingarhljóm?
Er þetta hann, sem undan andblæ mínum
nú engist niðri í hugardjúpum sínum
og hlyklijast áþekld hræddum ormi?
Hygg þú ekki, eldsýn! að ég víki,
— andi og maður, Fást, þinn líki!
í lífsins ílóðum, í starfsins stormi,
er ég bára og blær,
bylgjast fjær og nær,
er getnaður, gröf
og grunnlaus höf,
sogandi vogar
og lifandi logar.
Á aldanna vefstól við geimanna gný
Guðdómnum lífklæði vef ég ný!
Víðförli andi hins orkandi vilja
í umsvifum heimsins! Víst líkist ég þér!
Þú líkist þeim anda, er þér auðnast að skilja,
ekki mér!
Hverfur.