Helgafell - 01.12.1943, Blaðsíða 36

Hve fellt í samheild allt, sem augað skoðar,
hver orka og líf sem þræðir sömu voðar!
Hve himinöflin stöðugt stíga og hníga
og stjörnubrunnsins skjólur hækka og síga!
Á ylvængjum ofan þau sveima
og yngjandi um jörðina streyma
með samróma hljómum um heima og geima!
Ó, hvílík sýn! en aðeins, aðeins sýn!
Ó, alheimsmóðir, hvar er leið til þín?
Ó, brjóst, sem eruð brunnar lífsins, þið,
sem bæði jörð og himinn alast við,
ó, brjóst, sem lífsmagn visnum barmi veitið,
ó, viskubrjóst, sem mér um svölun neitið!
Hann flettir bókinni gramur í bragði og nem-
ur staðar við teikn jarðarandans.
Hve dulrún þessi ólíkt á mig fær!
Þér, andi jarðar, stend ég nær!
Við einkunn þína afls og þors ég kenni,
sem ungur drúfnasafi glói og brenni! —
Út vil ég! — á höfin halda!
háum, björtum seglum tjalda,
kvöl og sælu grípa og gjalda,
geiglaus taka lending kalda!
Myrkvi rnn höfuð mér!
— máninn hulinn sýn ...
lampalýsan dauð!
Eimur rýkur! ... rauð
logaleiftur iða um augu mín!
Ofan úr hvelfingu
andar skelfingu,
um mig fer ...
Ég finn þinn blæ, ó bæna minna andi!
Birzt þú mér!
Mér er sem önd og blóð í báli standi!
Ég berst í hring um
brim af ungum tilfinningum!
Ég finn mitt hjarta og hug á valdi þínu!
Þú hlýtur! skalt! þótt glati eg lífi mínu!
Hann tekur bókina í hönd sér og mælir fram
teikn andans. Rauðum loga bregður á loft;
andinn birtist í loganum.