Helgafell - 01.10.1953, Blaðsíða 86

84
HELGAFELL
manna af sama þjóðerni látin gjalda
uppruna síns og „sett undir sama
hatt“.
Það er vissulega full ástæða til að
hvetja alla góða íslendinga til þess að
vera vel á verði gagnvart frægðarskrafi
og áróðursblekkingum þeirrar tegund-
ar, sem hér hefur verið drepið á, en
umfram allt mega menn aldrei láta
góð verk gjalda óþolinmóðra höfunda
sinna.
Reimleikum af létt
Engin þjóð í heimi mun eiga yfir
höfði sér fleiri nefndir og illræmdari
en sú, er byggir þennan úthafshólma.
Fer þó ekki lengur á milli mála, að
flestar þær ,,sendingar“, sem efldar
hafa verið gegn þjóðinni nú um langt
skeið, séu þaðan sprottnar. Þá hafa og
á síðari tímum enn aðrar opinberar
stofnanir, hin svokölluðu ráð, haldið
uppi mjög harðvítugri keppni við
nefndirnar um óvinsældir meðal al-
mennings, og mun Fjárhagsráð það, er
síðasta heimsstyrjöld neyddi upp á
þjóðina, eiga þar sómann af forust-
unni. Er nú svo komið, að flestir borg-
arar landsins munu telja sig geta rakið
upptök rauna sinna inn á innstu skrif-
stofur þessa óheillaráðs. Sem betur fer
mun nú fyrirtæki það, sem þannig
hefur um hríð haft með höndum yfir-
skipulagningu þjóðarógæfunnar, vera
um það bil að syngja útgönguversið,
og ber vissulega að fagna því, ef þess-
um óhugnanlegu reimleikum stríðsár-
anna verður nú loks létt af þjóðinni.
Þó að ótrúlegt sé hefur sá háttur
verið hafður á að leita uppi hina beztu
menn til ráðninga í nefndir og er þó að
jafnaði enn meira vandlætis gætt við
skipanir í hin háttvirtari ráð. En sú virð-
ist náttúra beggja þessara fyrirtækja,
að því verr gefast þau sem til þeirra
veljast betri menn. Verður slíkt raun-
ar skiljanlegt, þegar á það er litið, að
þeim, er þar starfa, er að fyrra bragði
skorinn sá stakkur, að skyldurækni og
heiðarleiki verður þeim einungis fjöt-
ur um fót. Er þess skemmzt að minn-
ast, að til formennsku í Fjárhagsráði
valdist — hvorki meira né minna en
guðfræðingurinn, sagnfræðingurinn og
listamaðurinn Magnús Jónsson, fjöl-
gáfaður og geníal húmanisti, og einn
hinna ágætustu manna og vinsælustu.
Ætti það vissulega að vera nærtæk
sönnun þess, að ,,góð meining enga
gerir stoð“, þegar nefndir og ráð eru
annars vegar. — Hinn fjölmenni vina-
hópur Magnúsar Jónssonar fagnar því
af alhug, að hann skuli nú laus úr
sinni löngu útlegð, og býður hann vel-
kominn heim til lífsins, sem vonandi
fær enn lengi að njóta drengskapar
hans og hæfileika.