Helgafell - 01.10.1953, Blaðsíða 89

ÁFÖRNUM VEGI
87
silkiklúta og eitthvaÖ af öörum fatn-
aði fyrir nokkur þúsund krónur, áður
en hann fór heimleiðis eftir fárra daga
dvöl hér á landi.
Það er mikilvægt fyrir þessa fá-
tnennu og afskekktu þjóð að fá að
njóta þeirra örfandi og uppbyggjandi
áhrifa, se-m heimsóknir erlendra lista-
manna geta haft í för með sér, ef vel
tekst um val þeirra. En hér, ekki síður
en á öðrum sviðum, er full ástæða til
að hafa gát á hvað fæst fyrir pening-
ana, og er athugandi, hvort ekki er
orðið nauðsynlegt fyrir þau stjórnar-
völd, sem eftirlit hafa með þessum
,,innflutningi“, að hafa sér til ráðu-
neytis einhverja aðila, sem sérstaka
reynslu og þekkingu hafa á þessum
málum.
Mestallur kostnaður við slíkar heim-
sóknir útlendinga er hinn sami, hvort
sem í hlut eiga snillingar eins og Rud-
olf Serkin og Dietrich Fischer-Dieskau
eða trúðar og loddarar af lélegustu teg-
und. Það hefur einnig komið í ljós að
íslenzk alþýða er ekki svo skyni
skroppin, að hún finni ekki hvar feitt
er á stykkinu eða láti til lengdar glepj-
ast af auglýsingaskrumi og skrípalát-
um. Þess vegna er engin ástæða eða
afsökun fyrir að leggja í kostnað við
að flytja hingað aðra en úrvals lista-
menn. Það mun líka koma í ljós, að
það borgar sig bezt fyrir alla aðila,
þegar til lengdar lætur.
'<La traviata"
Sú varð niðurstaðan eftir nokkrar
orðahnippingar, sem enn munu vera í
minni þeim er annars láta sig slíka
hluti nokkru skipta, að Þjóðleikhúsið
eða hin vísa stjórn þess taldi þá nauð-
syn mesta íslenzkum leikhúsgestum yf-
irleitt, og væntanlegum óperu-unnend-
um sérstaklega, að sýna þeim í vor
sem leið óperuna ,,La traviata“ eftir
Verdi. Hljómsveitarstjóri var dr. Vict-
or Urbancic, leikstjóri Simon Edward-
sen og söngvarar í aðalhlutverkum
Hjördis Schymberg hirðsöngkona frá
Stokkhólmi og óperusöngvararnir Ein-
ar Kristjánsson og Guðmundur Jóns-
son. Er þetta önnur óperan, sem Þjóð-
leikhúsið tekur til flutnings á eigin
spýtur á þeim fjórum leikárum, sem
liðin eru sðan það tók til starfa. Hin
fyrri var ,,Rígólettó“ eftir sama höf-
und, sýnd árið 1951. Auk þess sýndi
leikhúsið árið 1952 óperettuna ,,Leður-
blökuna“ eftir Johan Strauss, sem með
réttu má segja að sé ígildi óperu af
léttara tagi.
Þjóðleikhúsið hefur þá skyldu gagn-
vart þjóðinni að standa fyrir óperu-
flutningi. Skylda þess er ekki aðeins
sú, að sjá leikhúsgestum fyrir einni eða
fleiri óperum árlega, heldur jafnframt
og ekki síður að sýna nú, á fyrstu ár-
um starfsemi sinnar, nokkurn þver-
skurð af óperubókmenntunum yfirleitt,
eftir því sem aðstæður leyfa. Þess
vegna hefði í upphafi þurft að gera á-
ætlun um óperuflutning Þjóðleikhúss-
ins nokkur ár fram í tímann, engu síð-
ur en ætla má að gerð sé fyrir fram
áætlun um leikritaflutninginn á hverju
starfsári. Liggur og í augum uppi, að
því færri óperur, sem fluttar eru, því
betur þarf að vanda og skipuleggja
val þeirra. Hefði slík áætlun verið gerð
um óperuflutninginn af mönnum, sem
þekkingu hafa á óperutónlist, og með
•menningarsjónarmið og virðingu leik-
hússins fyrir augum, mundi ,,La tra-
viata“ ekki hafa verið valin til sýn-
ingar að þessu sinni, ekki af því að
neitt sé að þeirri óperu að finna í sjálfu