Kjarninn - 17.07.2014, Blaðsíða 65

09/09 áliT
þróunarinnar hið æskilega náttúrufar er sem við vildum
snúa aftur til? Er eitt ártal betra en annað í því?
Unnendur íslenskrar náttúru þurfa ekki að hafa neinar
áhyggjur af því að birkiskógar, sem Snorri Baldursson kallar
náttúru- og menningararf okkar, séu í hættu. Birkiskógar
munu breiðast út á komandi tíð með minnkandi beit sauðfjár
og hlýnandi loftslagi. Þeir munu stækka hraðar en nytja-
skógarnir. Barrviðarskógar munu ekki bera birkiskógana
ofurliði næstu aldirnar, jafnvel þótt við ákveðum að taka
nokkur prósent landsins undir nytjaskóga með barrviði. Á
endanum gæti samt farið svo, kannski eftir önnur 1.100 ár, að
Ísland yrði eins og Skandinavía, að mestu vaxið barrviði en
birkiskógar yxu aðallega til fjalla. Því munu íbúar landsins
venjast smám saman og ekki vilja sleppa hendinni af skógum
sínum. Þá skipta tilfinningar okkar sem nú lifum ekki máli.
Í Ársriti Skógræktar ríkisins sem er nýkomið út er forvitni-
leg grein eftir Björn Traustason, Þorberg Hjalta Jónsson og
Bjarka Þór Kjartansson, sérfræðinga á Mógilsá, þar sem
fram kemur að ef meðalhiti á Íslandi hækkar um 2 °C hækki
skógarmörk á Íslandi svo mikið að birki geti vaxið á mestöllu
hálendi Íslands. Birkið, flóra Íslands og annar náttúruarfur
virðist því ekki í neinni hættu.
græðum jörðina
Mikilvægt er að jarðarbúar græði upp auðnir og gróðurlítil
svæði. Rétt eins og þjóðir hafa skyldum að gegna við nátt-
úruarf sinn, að gæta þess að einkennandi jurtir og vistkerfi
varðveitist, má líta svo á að þær þjóðir sem eiga auðnir sem
orðið hafa til af mannavöldum hafi skyldum að gegna við
mannkynið – og jörðina sjálfa – að klæða þessar manngerðu
auðnir gróðri aftur. Ásamt því að stöðva fólksfjölgun, hætta
losun gróðurhúsalofttegunda og láta af ósjálfbærum lifnaðar-
háttum hlýtur mannkyninu að bera skylda til að rækta
gróður sem tryggir að áfram verði hægt að lifa á jörðinni.
Ísland er á jörðinni.