Helgafell - 01.11.1954, Síða 23

Árni Hallgrímsson:
Sundurlaust rabb um
ÞÓRBERG ÞÓRÐAR80N
i
Svo segja fróðir menn, að vordag einn árið 1912 birtist í Isafold á fyrsíu
síðu kvæði með yfirskriftinni „Nótc“, undirricað Þórbergur Þórðarson.
Þetta var allmikið kvæði, sex sjö-lína erindi, ort undir sama hæ’cti og ,,Pundið“
eftir Einar Benediktsson og í ekki ósvipuðum anda. Sagan hermir, að ,,þá
bjuggu í rauðu timburhúsi vestur undir svo nefndu Geirstúni þrír unglings-
piltar, sem allir voru að klífa upp á tmd skáldlegrar frægðar". Þeim fannst
kvæði þetta svo ískyggilegur bókmenntaviðburður, að þeir skutu á fundi til
þess að ræða málið. Hér var nefnilega fram komið nýtt séní, að því er bezt
varð séð. „Svona hafði tign þess mótazt í meðvitund ungra manna á fyrsca
og öðrum áratug aldarinnar: afskaplega gáfaður, öðruvísi en annað fólk, skín-
andi snauður, sundurtættur af bölsýni lánlausrar ævi, stóð upp við símastaura,
þegar aðrir sváfu, snýtci sér í sokkinn sinn, af því að hann átti ekki aura fyrir
tóbaksklút, gat ekki drekkt sér vegna kulda“. — Jú, hér þurfti ekki að fara
í neinar grafgöíur. Þetta mundi vera séníið, snillingurinn. Og andspænis slíku
fyrirbæri varð sérhver uppvaxandi skáldspíra að taka sig saman í andlicinu
og vera við öllu búin.
Sá, er þetta ritar, hefur nú aldrei verið orðaður við skáldskap, enda verð-
ur að játa, að hann hafði engar spurnir af þessum bókmenntaviðburði 1912.
Og sama máli gegndi um kvæðakverin tvö: Hálfa skósóla (1914) og Spaks
manns spjarir (1915). Allt fór þetta fyrir utan garð hjá honum. Bókmennt-
irnar náðu ekki til hans, fremur en slorkarlanna norður á Siglufirði, sem frá
segir í íslenzkum aðli. Þó telur hann ekki með öllu óhugsandi, að hann hefði
fengið eitthvert veður af þessum tíðindum, ef hann hefði ekki um þær mundir
dvalizt í öðru landi.
2
Fyrstu kynni mín af Þórbergi Þórðarsyni urðu á miðju sumri 1920. Ekki
svo að skilja, að fundum okkar bæri þá saman, því það varð ekki fyrr en