Helgafell - 01.11.1954, Síða 42

40
HELGAFELL
Og dansmærin ummyndast á fluginu, stækkar, breiðir úr sér, missir
sínar útlínur, sína mannsmynd — verður að úpersónulegu fyrirbrigði, að
villtum, glæstum geysandi krafti, hún dansar svartan skara af skarlats-
búnum gæðingum á úlmum spretti yfir ilmbakkasléttuna, mitt í æsandi
krafti sumardagsins.
Og þegar æðið hefur náð hámarki sínu, hægist sýnin skyndilega, dans-
mærin stanzar — og horfir sturluðum augum út í bláinn, á eftir ein-
hverju sem brast, og hvarf út í túnnð.
Svo brosir hún til áhorfendanna, eins og saklaus telpuhnokki, og flýr
undan lúfatakinu, líkt og lauf sem ofviðri feykir út í buskann.
★
FALDAFEYKIR
Carneval nordique
Allar. daginn hafði kingt rnður Iéttum, loftkenndum snjú, í lygnu
veðri, með gný í fjarska.
En undir kvöld var stytt upp, og skollinn á garður úr norðri. Laus-
mjöllin þyrlaðist upp í skammdegisrökkrinu, og dansaði í háum strúk-
um fyrir vindum, sem þutu um göturnar.
Ég fékk snjúgusu upp í andlitið, stanzaði og lokaði augum, meðan
strokan leið hjá.
En þegar ég lauk þeim upp aftur kom vofulétt vera á múti mér,
svífandi í dansi, háreist og stolt — sjálf gyðjan Mjallhvít! Faldandi háu
drifhvítu skauti, með silfurspöng um svignandi mittið, þeysandi í hring-
um, hvirflandi kúfinu langt út í buskann, með súpandi reisn. Og fyrr
en mig varði hvarf hún mér að brjústi, eitt gáskafullt, glettið andartak,
gaf mér einn kaldan, brennandi koss, aðeins einn, og var rokin.
Á eftir kom allur hirðmeyjaskarinn, lausbúnar dísir og fleygifrjálsar,
og sveigðust í mýkt þegar stormarnir túku utan um þær, sentust með
þeim yfir sviðið, í skýjum af flögrandi silfruðum slæðum, hreinar og
svalar og æstar í leikinn, úlmar af ærslum og hrekkjum og taumlausum
galsa.
Þær glettast við gamla og unga, og þyrla sínu kalda konfetti út yfir