Morgunblaðið - 19.10.2012, Blaðsíða 32

32 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 19. OKTÓBER 2012
✝ Ingveldur(Inga) Einars-
dóttir fæddist í
Reykjavík 23. jan-
úar 1950. Hún lést
á gjörgæsludeild
Landspítalans við
Hringbraut 9. októ-
ber sl.
Foreldrar henn-
ar voru Einar Ög-
mundsson bifreiða-
stjóri, f. 23.10.
1916, d. 3.6. 2006, og Margrét
Bjarnadóttir húsmóðir, f. 26.6.
1914, d. 25.12. 2003. Systkini
Ingveldar eru Ögmundur Ein-
arsson, f. 1942, kvæntur Magda-
lenu Jónsdóttur, Ingibjörg Ein-
arsdóttir, f. 1946, gift Júlíusi
Sigurbjörnssyni, Þórunn Ein-
arsdóttir, f. 1956, gift Frank
Jensen.
Inga giftist 3. júlí 1971 eft-
irlifandi eiginmanni sínum
Trausta Sveinbjörnssyni raf-
magnsiðnfræðingi, f. 22.1. 1946.
Foreldrar hans eru Borghildur
Þorláksdóttir frá Veiðileysu, f.
28.6. 1924, og Sveinbjörn Ólafs-
son frá Syðra-Velli, f. 17.10.
1916, d. 30.5. 2012. Inga og
Trausti eignuðust þrjá syni: 1)
Björn, f. 13.2. 1971, kvæntur
Helgu Halldórsdóttur, f. 22.4.
1963. Börn þeirra: Kristjana, f.
19.10. 1998, og Karl Trausti, f.
8.5. 2002. 2) Bjarni Þór, f. 24.12.
1974, kvæntur Sig-
rúnu Ögn Sigurð-
ardóttur, f. 3.8.
1974. Börn þeirra:
Arnar Smári, f.
16.6. 2000, Davíð
Freyr, f. 6.9. 2002,
Brynjar Þór, f.
8.10. 2010, óskírð-
ur, f. 29.9. 2012. 3)
Ólafur Sveinn, f.
5.5. 1977, í sambúð
með Eydísi Eyþórs-
dóttur, f. 23.10. 1977. Sonur
þeirra er Eyþór Ingi, f. 11.10.
2011.
Inga ólst upp í Grímshaga í
Reykjavík og stundaði nám við
Melaskóla, Hagaskóla og Hér-
aðsskólann á Reykjum í Hrúta-
firði þar sem hún lauk gagn-
fræðaprófi. Inga kynntist
Trausta, eftirlifandi eiginmanni
sínum, árið 1969 og hófu þau bú-
skap í Hafnarfirði árið 1971 þar
sem hún bjó til dauðadags. Inga
vann ýmis störf yfir ævina, en
þegar drengirnir voru litlir var
hún heimavinnandi. Hún starf-
aði á gæsluvöllum, í Sundhöll
Hafnarfjarðar, á St. Jósepsspít-
ala, Borgarspítalanum og síð-
ustu árin vann hún á Hrafnistu í
Hafnarfirði þar til hún veiktist.
Útför Ingu fer fram frá Víði-
staðakirkju í Hafnarfirði dag,
19. október 2012, og hefst at-
höfnin kl. 13.
Í huga mínum himinninn er fjarri
og held ég fái að vera hér um sinn.
Þó englar Guðs mér þrái að vera nærri
þeir fá þó bara að svífa um huga minn.
Þín návist Guð mér gefur allt svomikið
og gakk þú með mér ævi minnar veg.
Ég vildi þú gætir aldrei frá mér vikið
og bið þú verndir mig meðan ég er.
Það veit ei nokkur ævi sína alla
og án þín Guð er lífið búið spil.
Því á þig einhver engillinn mun kalla
þá endar þetta líf ef rétt ég skil
þá endar þetta líf ef rétt ég skil.
Þú velja skalt þann veg sem virðist
greiður
þinn vilji mun þig leiða í rétta átt.
Lof hjarta þínu að tala sértu leiður
og lífi þínu tak í gleði og sátt.
Svo vil ég minna á ljósið sem þér lýsir
þá leið sem Guð þér fylgir alla tíð.
Þú anda hans í hjarta þínu hýsir
og heldur fast í hann um ár og síð.
Það veit ei nokkur ævi sína alla
og án þín Guð er lífið búið spil.
Því á þig einhver engillinn mun kalla
þá endar þetta líf ef rétt ég skil
þá endar þetta líf ef rétt ég skil.
(Ólafur Sveinn Traustason)
Elsku Inga mín. Hvað þú varst
dugleg í öllum þínum veikindum,
kvartaðir ekki þótt þú hafir þurft
að fara þrisvar sinnum í viku í skil-
un og þrjá tíma í senn. Það var líka
tekið vel á móti þér af starfsfólk-
inu á skilunardeild Landspítalans
og það létti þér lífið. Svo beiðst þú
allaf eftir stelpunum þínum sem
komu til þín; Elísabetu sem kom
og setti þig í sturtu, blés hárið og
snyrti neglur og Þorbjörgu sem
fór með þig út að ganga.
Það er erfitt fyrir mig að kveðja
þig. Þú fórst allt of snemma, við
sem vorum svo bjartsýn á að þú
fengir nýja lifur og nýtt nýra og
gætir hafið nýtt líf. En það er ekki
alltaf sem hlutirnir ganga upp og
ég veit að læknarnir okkar gerðu
allt fyrir okkur sem hægt var að
gera. Mig langar að þakka okkar
bestu læknum, þeim Sigurði
Ólafsssyni og Runólfi Pálssyni,
sem hugsuðu um okkur frá fyrsta
degi. Svo og starfsfólki á 13E fyrir
mjög góða umönnun.
Elsku Inga mín, takk fyrir allt
og allt.
Þinn eiginmaður og besti vinur,
Trausti.
Nú er hún mamma dáin langt
fyrir aldur fram. Hún var ung
þegar hún átti okkur bræðurna og
stóð sig með prýði að koma okkur
til manns. Eða það finnst okkur.
Hún fæddist í Hólabrekku á
Grímsstaðaholtinu og bjó í Gríms-
haga sín uppvaxtarár. Hún kynnt-
ist pabba fyrir tvítugt og var búin
að eiga okkur alla 27 ára gömul.
Þau keyptu fokhelda íbúð í Fög-
rukinn í Hafnarfirði og fluttu inn í
hana á brúðkaupsdaginn 3. júlí ár-
ið 1971.
Úr Fögrukinn eigum við bræð-
urnir góðar minningar. Mamma
vann heima á meðan við vorum
litlir og þar sem pabbi vann lang-
an vinnudag sá hún um allt sem
fylgir því að ala upp þrjá pjakka.
Hún stóð sig vel í því hlutverki og
gekk bæinn þveran og endilang-
an, mælti sér t.d. mót við trillu-
karlana niður á höfn og fékk hjá
þeim soðningu.
Árið 1983 keyptu mamma og
pabbi lóð í Álfabergi og fluttum
við þangað inn þann 30. desember
1984. Nóg var um að vera meðan á
húsbyggingunni stóð og var
mamma ávallt mætt með kaffi og
meðlæti fyrir þá sem voru á staðn-
um. Þegar við fluttum inn bjuggu
þau okkur bræðrum gott heimili í
Álfabergi 14.
Við bræður með föður okkar
vorum virkir í íþróttastarfi með
frjálsíþróttadeild FH og á
mamma sinn þátt í að við áttum
farsælan feril. Sama hvað æfing-
arnar drógust á langinn fram eftir
kvöldi þá var heitur matur á borð-
um þó svo að enginn kæmi í mat á
sama tíma.
Mamma var félagi í Skíðadeild
Hrannar í Skálafelli ásamt okkur
feðgunum. Það voru ófá skiptin
sem við fórum saman á skíði og
sérstaklega minnisstæðar ferðirn-
ar um páskana. Þá var mamma
búin að elda hangikjöt með upp-
stúf og kartöflum og uppskárum
við öfund félaga okkar sem fengu
aðeins samlokur með smjöri og
osti. Einnig eru ferðirnar í Veiði-
leysufjörð á Ströndum okkur
bræðrunum mjög minnisstæðar.
Þá voru vegirnir bágbornir og
þurfti að stoppa oft á leiðinni. Þá
var mamma tilbúin með nesti og
heitt kakó til að gera okkur klára
fyrir næsta hluta leiðarinnar.
Mamma og pabbi keyptu sér felli-
hýsi fyrir nokkrum árum sem þau
notuðu mjög mikið á sumrin og
var mamma mjög stolt af því.
Jákvæðni, léttlyndi og húmor
voru persónueinkenni mömmu.
Var hláturmild, glöð og jákvæð
sem var hennar mesti styrkur í
veikindunum. Þar sem mamma
beið eftir að komast í aðgerð í
Gautaborg mátti hún ekki fara
nema í hálftíma fjarlægð frá
Reykjavíkurflugvelli. Þegar
yngsta barnabarnið fæddist þann
29. september síðastliðinn stálust
þau pabbi á fæðingardeildina á
Akranesi til að sjá litla strákinn.
Það var dýrmætt að hún skyldi ná
að sjá öll barnabörnin sín.
Mamma var afskaplega stolt af
fjölskyldu sinni og voru barna-
börnin henni allt. Þeirra missir er
mikill.
Móðir okkar sýndi ótrúlegan
viljastyrk, æðruleysi og hetjulund
á þessum erfiðu tímum. Þó að
hvert áfallið ræki annað þá reis
hún sterkari en áður upp. Síðustu
dagana var hún einmitt mjög já-
kvæð og tilbúin að fara í aðgerð-
ina. Þess vegna var öllum brugðið
þegar kallið kom. Mamma fór allt
of fljótt frá okkur.
Björn, Bjarni Þór og Ólafur
Sveinn Traustasynir.
Elsku amma Inga.
Við söknum þín svo mikið og
hugsum um allar skemmtilegu
stundirnar okkar saman. Þegar
þú komst í heimsókn með afa upp í
Borgarnes til okkar varstu alltaf
skellihlæjandi og auðvitað með
fulla poka af bakkelsi úr bakarí-
inu. Þú varst alltaf svo fín og
glæsileg og oftast í nýjum fötum.
Þegar við vorum hjá ykkur í Hafn-
arfirði á gamlárskvöld þá áttum
við öll svo skemmtilegar stundir.
Þú varst búin að baka og hita
súkkulaði þegar allir voru búnir
að sprengja upp flugeldana. Þú
hugsaðir alltaf svo vel um alla og
þú kallaðir okkur alltaf „ljósið
þitt“. Það var líka svo gaman þeg-
ar þú hélst upp á síðustu jólin þín
hér hjá okkur í Borgarnesi, við
munum hugsa til þín og við vitum
að þú munt vera hjá okkur. Við
biðjum þig um að passa okkur og
varðveita og vera engillinn okkar
uppi á himninum. Við gleymum
þér aldrei elsku amma, þú verður
alltaf ljósið okkar.
Ég sendi þér kæra kveðju
nú komin er lífsins nótt,
þig umvefji blessun og bænir
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfinn úr heimi
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir)
Arnar Smári, Davíð Freyr,
Brynjar Þór og óskírður
Bjarnason.
Nú fegurð þín er fjarri
þú farin ert okkur frá.
Svo blíð er minningin af þér
svo blíð það berast tár.
Ein stjarna lýsir stjarna mest
Stór með hlýjum bjarma.
Þú ert á himni og í huga mér
elsku duglega amma.
(Ólafur Sveinn Traustason.)
Það er erfitt að trúa því að þú
sért farin frá okkur, þín verður
ávallt sárt saknað.
Þinn ömmustrákur,
Eyþór Ingi, Ólafur Sveinn
og Eydís.
Ég minnist orða móður okkar
þegar hún sagði stundum að Ingu
hefði legið á í heiminn og nú hefur
hún kvatt okkur alltof fljótt.
Stundum tekur lífið einhverja þá
stefnu sem okkur hefur ekki órað
fyrir og örlagadísirnar spinna sína
þræði. Minningarnar hrannast
upp, ég man fyrst eftir Ingu í
rimlarúminu sínu með vafið um
fæturna því það átti að rétta með-
fædda skekkju. Mér fannst vafn-
ingarnir afar flottir og öfundaði
hana af þessu en meðferðin náði
tilætluðum árangri og fáir höfðu
fallegri fætur en Inga.
Inga var sem barn og ungling-
ur viljug og fljót til sendiferða,
stökk út í búðir á Fálkagötunni oft
á dag og við sem eldri vorum
skildum ekki hvað hún var létt á
fæti.
Hún sýndi fleiri tilburði í hreyf-
ingum, lagði stund á ballett og
reyndi að kenna mér sporin á
kvöldin. Hún átti sérlega létt með
að læra lög og texta og naut þess
alla tíð að dansa og syngja. Sem
unglingur var hún í hópi aðdáenda
Bítlanna og fyllti herbergið sitt af
myndum af dýrlingunum. Þetta
gekk samt fulllangt því ég minnist
margra kvölda þar sem hún stökk
fram úr herberginu hálfsmeyk því
þá fannst henni myndirnar lifna
við svo henni varð ekki um sel.
Á unglingsárunum fór hún í
Reykjaskóla og þar kynntist hún
góðu fólki og heimavistarlífið
fannst henni skemmtilegt. Að
sveitadvölinni lokinni vann hún
m.a. í leikskólum og leið alla tíð vel
meðal barna.
Einn góðan veðurdag birtist
ungur maður á tröppunum í
Grímshaga og mamma hélt að
hann væri að spyrja eftir mér en
svo var nú aldeilis ekki. Þarna var
Trausti mættur og frá þeim degi
hefur hann staðið þétt við hlið
Ingu, stutt hana til allra góðra
verka og á nú um sárt að binda.
Þau hafa arkað saman æviveginn í
rúmlega fjörutíu ár, eignast sam-
an þrjá yndislega drengi og
barnabörnin eru orðin sjö. Þau
hófu búskap í Hafnarfirði enda
Trausti sannur Gaflari.
Ingu leið alltaf vel í Hafnarfirði
og fjölskylda Trausta var henni
mjög kær. Heimilið var fallegt og
vel um það hugsað, Inga var
prinsessan á heimilinu og studdi
sína menn í orði og verki og þau
voru ófá íþróttamótin sem hún
sótti til að hvetja drengina sína til
dáða. Oft var mannmargt á heim-
ilinu og allir velkomnir í mat eða
jafnvel gistingu.
Hver svo sem máttur örlaga-
dísanna er þá er erfitt að sætta sig
við að nú sé Inga horfin úr okkar
lífi. Hún var aðeins yngri en ég og
samt man ég svo margt úr okkar
uppvexti sem mun svo sannarlega
fylgja mér í framtíðinni. Myndirn-
ar sem koma fram eru breytilegar
eftir aldursskeiðum. Sem lítil
stúlka var bjart yfir henni, hún
var létt og kát, sem unglingur
birtist hún með stríðsmálningu
um augun og í mjög stuttum pils-
um og sem fullorðin kona var hún
alltaf vel upp færð og fram á síð-
ustu stundu naut hún þess að
kaupa sér falleg föt.
Það leið vart sá dagur að við
ræddum ekki saman í síma og
þeirra stunda mun ég nú sakna.
Hún tók veikindum sínum af
æðruleysi og var staðföst í barátt-
unni. Á þessari sorgarstundu
sendi ég Trausta, Birni, Bjarna
Þór, Ólafi og fjölskyldum þeirra
innilegar samúðarkveðjur og bið
þess að allar góðu minningarnar
nái að ylja þeim í framtíðinni.
Ingibjörg Einarsdóttir.
Inga mágkona mín var einstök
kona, hlý, umhyggjusöm, jákvæð,
hress og skemmtileg. Hún hafði
sérstakt lag á að sjá spaugilegu
hliðarnar á lífinu, sagði skemmti-
lega frá og gerði óspart grín að
sjálfri sér. Við hlógum oft og mikið
að einhverju fáránlegu sem hún
hafði lenti í, skemmtisögum af
strákunum hennar eða af gullmol-
unum hennar sem hún sá ekki sól-
ina fyrir, barnabörnunum.
Í mörg ár hefur varla liðið sá
dagur að við heyrðum ekki hvor í
annarri og oftar en ekki hringdi
hún. Bara til að heyra hvernig ég
hefði það eða til að skamma mig ef
ég svaraði heimasímanum á laug-
ardagskvöldi. Við höfðum alltaf
nóg að spjalla um og alltaf bar hún
sig vel þrátt fyrir erfið veikindi.
Inga bar mikla umhyggju fyrir
fólki og nutum við mæðgur góðs af
því. Það var ekki ósjaldan sem hún
bauð okkur í mat, heita pottinn
eða með þeim Trausta í fellihýsið
þar sem við áttum góðar stundir
saman.
Stuðningur þeirra Ingu og
Trausta við okkur mæðgur á erf-
iðum tíma í okkar lífi var ómet-
anlegur og verður seint þakkaður.
Inga var ótrúlega dugleg að
rækta samband sitt við vini sína
og ættingja, bæði með innliti og
hringingum. Hún hringdi oft
þrisvar á dag í mömmu meðan
mamma gat ennþá svarað í síma
auk þess að kíkja inn til þeirra
pabba á leið í vinnuna. Inga hafði
oft á orði hvað hún saknaði þess að
geta ekki lengur spjallað við
mömmu í síma.
Ég veit að það eiga margir eins
og ég eftir að sakna þess að heyra
ekki í Ingu. Hún var húmoristi
fram í fingurgóma og fólk sem
kynntist henni gleymir henni ekki.
Elsku Trausti, Björn, Bjarni
Þór, Ólafur Sveinn og fjölskyldur,
ykkar missir er mikill og megi
góður guð styrkja ykkur á þessum
erfiða tíma.
Elsku Inga, það er sárt að
kveðja þig en minningin um þig
lifir í hjarta mínu.
Þín mágkona,
Ólöf Þóra.
Ég trúi ekki enn að kominn sé
sá tími að ég þurfi að kveðja þig,
elsku Inga mín. Ég er ennþá að
venjast því að þú hringir ekki á
kvöldin, það mun taka mig langan
tíma. Síminn hringdi á hverju
kvöldi og alltaf vissi ég að það
varst þú. Þú varst bara að tékka á
okkur, hvað væri að frétta og hvað
við hefðum gert yfir daginn. Þú
varst svo einstaklega hugulsöm,
elsku Inga, hugsaðir svo vel um
aðra.
Takk fyrir allt sem þú gerðir
fyrir mig. Öll kvöldin sem þú
leyfðir mér og Kristjönu að koma,
fara í heita pottinn, horfa á mynd-
ir og gista. Keyptir bakarísmat í
morgunmat, bakaðir með okkur í
kaffitímanum, keyptir nammi fyr-
ir kvöldið og ég gæti endalaust tal-
ið upp hvað þú dekraðir við okkur
út í eitt.
Takk fyrir allar ferðirnar í Fjöl-
skyldu- og húsdýragarðinn, allar
útilegurnar og ferðalögin sem við
fórum í saman þar sem við spil-
uðum og spjölluðum fram á nótt.
Takk fyrir að hugsa til mín, bjóða
mér í mat og hringja oft að tékka á
mér þegar ég var ein heima. Ég
verð þér ævinlega þakklát.
Við stríddum hvor annarri
endalaust, þú mér fyrir að tala of
mikið og fyrir að vera frekja og ég
þér fyrir að vera lítil. Svo rifumst
við um það hvor væri meiri
brussa. Það þurfti ekki mikið til að
fá þig til að hlæja og gátum við
hlegið saman endalaust. Ég sakna
þess að sjá þig brosa og heyra
hlátur þinn sem var svo sérstakur.
Ég trúi því ekki enn að þú sért
farin frá okkur, elsku Inga. Þú
varst mér svo mikilvæg og mér
þótti svo vænt um þig. Ég dáist að
þér, Inga mín, hversu sterk þú
varst gegnum veikindin. Þú varst
einstök manneskja, hjarthlý og
góð. Minning þín mun lifa í hjarta
mínu að eilífu.
Ásta Eygló.
Látin er, langt um aldur fram,
Ingveldur Einarsdóttir. Maður
hennar er Trausti Sveinbjörns-
son, bróðursonur minn. Sextíu og
tvö ár eru ekki hár aldur. Það er
enginn að hugsa um annað en lífið
og starfið á þeim aldri, og þó hún
hafi kennt sér meins á þessu ári
héldu allir að úr myndi rætast. En
svo er allt í einu slökkt á ljósinu
sem lýst hefur upp lífið og fjöl-
skylduna.
Inga og Trausti höfðu það fyrir
sið nokkur síðustu árin að kalla
eldra fólkið í stórfjölskyldunni frá
Syðra-Velli í kaffi þegar fór að
lengja daginn á vorin, á sitt fallega
heimili í Álfaberginu í Hafnarfirði.
Þetta framtak þeirra hjóna lýsir
hugulsemi og rausn, að leggja
heimili sitt undir svona fagnað og
að koma saman og hittast. Við sem
nutum þess búum að því og þökk-
um af alhug framtak þeirra hjóna
og geymum þessar stundir í minn-
ingasjóði okkar. Ég minnist fleiri
samverustunda á síðustu árum,
t.d. ættarmótanna í Félagslundi,
sem þau tóku alltaf þátt í.
Ég sendi fjölskyldunni, eigin-
manni, sonum, tengdadætrum og
sonarbörnum mínar innilegustu
samúðarkveðjur og bið þess að ár-
in sem framundan eru megi verða
þeim hlý.
Jón Ólafsson.
Inga vinkona er dáin. Harmur
og söknuður leitar á hugann. Við í
skíðadeild Hrannar drúpum höfði
og hugsum með söknuði til Ingu.
Að starfa í íþróttafélagi og jafn-
vel keppa finnst manni ekki passa
við fyrstu sýn, þegar maður
hugsar til Ingu vinkonu.
Ef betur er að gáð er það þó
ósköp eðlilegt þegar maður hugs-
ar um Ingu og Tausta og aukin-
heldur þegar synirnir koma inn í
myndina.
Heildarmyndin er jú að keppn-
ismenn ná ekki árangri, verða
ekki góðir, ef enginn hugsar um
matinn, já og sokkana. Fá orð
segja oft mikið.
Við þökkum áratuga samfylgd
og öll brosin.
Þökkum fyrir öll áramótaboðin
á heimili þeirra, þar sem við héld-
um aðalfundi skíðadeildarinnar.
Biðjum Trausta, Birni, Bjarna
og Ólafi og fjölskyldum þeirra
guðsblessunar í harmi þeirra.
Torfi og Margrét.
Ég vil gjarnan lítið ljóð
láta af hendi rakna.
Eftir kynni afargóð
ég alltaf mun þín sakna.
(Guðrún V. Gísladóttir)
Enn er höggvið skarð í okkar
litla klúbb.
Eftir baráttu við mikil veikindi
hefur Inga vinkona okkar nú kvatt
þennan heim.
Í rúm þrjátíu ár hafa leiðir okk-
ar legið saman. Í fyrstu var það í
gegnum börnin okkar sem við
kynntumst og sá kunningsskapur
þróaðist í vináttu sem hefur varað
alla tíð síðan. Ýmislegt var brallað
á þessum árum til viðbótar við að
hittast reglulega og þykjast
sauma og prjóna. Farið var t.d. í
útilegur, sumarbústaði, kaffihús
o.fl. en efst er þó í minningunni
ferðin í Veiðileysu með þeim hjón-
um fyrir tveimur árum.
Mikið eigum við eftir að sakna
hennar úr hópnum og hennar
hnyttnu tilsvara og dillandi hlát-
urs því alltaf var stutt í húmorinn.
Hún var manneskja sem bar hag
annarra fyrir brjósti og hefur
reynst okkur vel þegar eitthvað
hefur bjátað á í lífi okkar. Hún var
ákaflega stolt af drengjunum sín-
um og ekki síður öllum barna-
börnunum. Viku áður en hún lést
var hún með okkur og lék þá við
hvern sinn fingur og montaði sig
af nýjasta barnabarninu sem hún
var nýbúin að sjá.
Kæra vinkona, hvíl í friði og
takk fyrir samfylgdina.
Elsku Trausti, synir, tengda-
dætur og barnabörn, megi góður
guð gefa ykkur styrk í sorginni.
Minningin lifir.
Kolbrún, Alma, Sigurbjörg
og Ingibjörg.
Fyrir hálfum mánuði áttu
nokkrir vinir úr skíðadeild Hrann-
ar notalega samverustund á veit-
ingastað í miðborginni til að
spjalla og njóta lífsins. Það var
sérstaklega gleðilegt að Inga
treysti sér til að koma og eiga
þessa samverustund með okkur,
glæsileg og vel tilhöfð að vanda
þrátt fyrir áleitin veikindi. Fráfall
hennar minnir á hvað sérhver
stund lífsins er dýrmæt. Okkur
þótti öllum vænt um að hitta hana.
Ingveldur
Einarsdóttir