Morgunblaðið - 19.10.2012, Síða 33

MINNINGAR 33
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 19. OKTÓBER 2012
✝ Guðrún JónínaSveinbjörns-
dóttir fæddist að
Kolgrímastöðum,
Saurbæjarhreppi í
Eyjafirði 23. júlí
1919. Hún lést á
Hjúkrunar- og
dvalarheimilinu
Hlíð á Akureyri 7.
október 2012.
Foreldrar henn-
ar voru Sveinbjörn
Sigtryggsson, síðast bóndi í
Saurbæ í Eyjafirði, f. 9.6. 1882,
d. 17.10. 1938 og Sigrún Þuríður
Jónsdóttir kona hans, f. 28.11.
1882, d. 18.1. 1945. Guðrún var
næstyngst sex systkina, en þau
voru: Rósa Ingibjörg, f. 29.6.
1904, d. 9.11 1967. Herbert, f.
28.7. 1906, d. 31.5. 1992. Daníel,
f. 10.8. 1911, d. 1.10. 1976. Sig-
tryggur, f. 12.2. 1916, d. 19.1.
1999. Hrafn, f. 12.5. 1928, d.
21.9. 1997. Guðrún ólst upp á
Kolgrímastöðum, Hleiðargarði
og Saurbæ.
Fyrri maður Guðrúnar var
Sóphus Franz Jónsson Trampe,
f. 22.11. 1915, d. 14.10. 1941.
Börn Franz og Guðrúnar eru:
1937 til 1938. Guðrún og Bern-
harð hófu sambúð á Grund 1945
og bjuggu þar til ársins 1959, er
þau tóku við nýbyggðu félags-
heimili Hrafnagilshrepps sem
fékk nafnið Laugarborg þar
sem Bernharð tók að sér hús-
vörslu. Bernharð lést í lok árs
1969 og tók Guðrún þá við starf-
inu. Guðrún kenndi handavinnu
við Barnaskóla Hrafnagils-
hrepps í mörg ár. Einnig hélt
hún saumanámskeið fyrir konur
í sveitinni. Hún heklaði mikið og
eiga flestir afkomendur hennar
rúmföt með milliverki sem hún
gerði. Þegar Hrafnagilsskóli tók
til starfa árið 1971 var hún ráðin
til starfa í mötuneyti skólans og
starfaði þar uns hún flutti til Ak-
ureyrar árið 1980. Þá hóf hún
störf í eldhúsi Dvalarheimilisins
Hlíðar og starfaði þar til 72 ára
aldurs. Guðrún var virk í fé-
lagsmálum, m.a. starfaði hún
með kvenfélaginu Iðunni í
Hrafnagilshreppi, kvenfélagi
Akureyrarkirkju og verkalýðs-
félaginu Einingu. Einnig starf-
aði hún með leikfélaginu í
Hrafnagilshreppi og söng í
kirkjukór Grundarkirkju. Guð-
rún hafði yndi af ferðalögum og
ferðaðist mikið bæði innanlands
og utan.
Útför Guðrúnar fer fram frá
Akureyrarkirkju í dag, 19. októ-
ber 2012, og hefst útförin kl.
13.30.
Brynjar, f. 16.7.
1939, maki Ásta
Pálsdóttir, f. 20.4.
1940. Þau eiga þrjá
syni, sex barna-
börn og fjögur
barnabarnabörn.
Ragnhildur, f.
8.11. 1940, maki.
Gísli Kristinn Lór-
enzson, f. 7.11.
1937. Þau eiga
fjögur börn og
fimm barnabörn.
Seinni maður Guðrúnar var
Bernharð Pálsson mjólk-
urbifreiðarstjóri, f. 27.8. 1903,
d. 29.12. 1969. Börn Guðrúnar
og Bernharðs eru: Sigrún, f. 2.5.
1946, maki Valur Baldvinsson,
f. 9.1. 1941. Þau eiga þrjú börn
og sjö barnabörn. Aðalsteinn, f.
6.2. 1954, maki Ragna Ágústs-
dóttir, f. 20.3. 1957. Þau eiga
tvo syni og fimm barnabörn.
Sigríður, f. 22.4. 1955, maki
Valgeir Anton Þórisson, f. 29.4.
1952. Þau eiga fjögur börn og
sex barnabörn.
Guðrún var í hópi fyrstu
nemenda Húsmæðraskólans á
Laugalandi í Eyjafirði veturinn
Elsku besta Gunna amma
mín.
Hér sit ég og horfi á mynd af
þér og borða appelsínu-súkku-
laðikexið sem ég fékk alltaf hjá
þér. Minningarnar sem ég á um
þig hafa vaknað síðustu daga. Ég
kveiki á kerti á hverjum degi og
hugsa um þig.
Ég man eftir þeim fjölmörgu
nóttum sem ég gisti hjá þér. Það
var alltaf jafn gaman og spenn-
andi. Þá fórum við í Hrísalund
eða í búðina á horninu og ég fékk
að velja kvöldmatinn. Soðnar
kjötfarsbollur urðu oftar en ekki
fyrir valinu. Ég fékk auðvitað
líka að velja eitthvað gott með
kaffinu og þá voru kleinuhringir
með súkkulaði oftast keyptir.
Við spiluðum og spiluðum löngu-
vitleysu og ýmis skemmtileg
spil. Ég man þegar ég kenndi
þér spilið „Hæ gosi“ hvað við
hlógum mikið.
Gönguferðirnar okkar voru
líka ótal margar. Græna nestis-
taskan var oftast með í för og
stoppuðum við oftast í Lysti-
garðinum í lautinni okkar og
fengum okkur nesti. Við rifjuð-
um þetta nú oft upp og hlógum
einnig mikið að ferðinni þegar
við ákváðum að labba í Brynju
og fá okkur ís. Ég dró þig í
óbyggðir og lét þig renna þér á
rassinum niður langa gras-
brekku fyrir utan gamla leik-
skólann minn. Þér þótti það nú
ekki vandamál þótt þú værir orð-
in nokkuð fullorðin, enda varstu
svo ótrúlega hress og til í nánast
hvað sem er.
Ég er svo ánægð að eiga
sængurverið, sem ég svaf alltaf
með hjá þér, uppi í skáp. Það er
svo gott að horfa á það og muna
eftir þessum yndislega tíma.
Við þig gat ég alltaf talað um
allt milli himins og jarðar. Það er
einn dagur sem ég man svo
sterkt. Áður en ég flutti suður til
þess að fara í Hússtjórnarskól-
ann kom ég til þín einn laug-
ardag því þú ætlaðir að kenna
mér að prjóna sokka. Þessi dag-
ur var svo yndislegur, við spjöll-
uðum saman um allt og ekkert,
prjónuðum, fengum okkur gott
að borða, hlustuðum á tónlist og
ég leyfði þér meira að segja að
hlusta á upptöku frá því að ég fór
til miðils. Þessi dagur var einn af
þeim bestu.
Eftir að ég flutti suður töluð-
um við mikið saman í síma. Þú
varst alltaf svo dugleg að hringja
og ég reyndi að vera dugleg líka.
Eitt sinn þegar þú hringdir voru
vinkonur mínar í heimsókn en ég
spjallaði nú samt við þig í góðan
hálftíma. Vinkonur mínar voru
alveg hissa hvað ég gæti talað við
ömmu mína um marga hluti. Það
var svo gott og gaman að tala við
þig.
Ég er svo þakklát fyrir allar
stundirnar sem við áttum saman,
allar næturnar, gönguferðirnar,
matartímana, spilakvöldin, kaffi-
húsaferðirnar og allt spjallið í
símann. Ég er líka svo þakklát
fyrir allt sem þú kenndir mér. Ég
veit allavega hvernig amma ég
ætla að verða.
Elsku amma, eins og stendur
á plagginu sem ég gaf þér árið
1999, þá ertu og munt alltaf
verða besta amma í heimi.
Ég veit að þér líður vel núna
elsku amma og ég veit að þú fylg-
ist með okkur áfram. Ég hugsa
til þín og sakna þín sárt alla
daga.
Hvíldu í friði elsku amma mín.
Þín
Hrönn.
Þó svo að elskuleg amma okk-
ar hafi náð þeim dásamlega aldri
að verða 93 ára þá finnst okkur
nú samt að hún hafi dáið fyrir
aldur fram. Amma var alltaf fast-
ur punktur í tilverunni og nú
streyma minningar fram um
hennar fallega viðmót, hlýjan
faðm, endalausan tíma og bestu
pönnukökur í heimi. Amma gat
allt, prjónaði yndislega lopa-
sokka svo engum í fjölskyldunni
á nokkurn tímann að vera kalt á
tánum, heklaði teppi fyrir lang-
ömmubörnin, saumaði ótalmargt
á gráu flottu saumavélina og
föndraði svo margt fallegt sem á
eftir að minna okkur á ömmu
lengi. Amma var sannarlega
dugnaðarforkur og mikil fé-
lagsvera. Hún hafði ætíð mikinn
áhuga á lífi okkar barna-
barnanna og hringdi reglulega til
að heyra hvernig langömmu-
börnin höfðu það, hvað við hefð-
um fyrir stafni og hvernig það nú
gengi. Maður gat alltaf spurt
ömmu hvað væri að frétta af
frændsystkinunum, það var hún
alltaf með á hreinu.
Það var ætíð mikið líf í kring-
um ömmu og við höfum hugsað
að svona vildum við líka eldast.
Taka lífinu með opnum örmum
og njóta þess.
Gunna amma var alltaf til
staðar og það var svo yndislegt
að finna hvað hún hafði mikinn
áhuga á að vera hluti af okkar
lífi, og þegar hluti af lífinu hverf-
ur frá manni situr sorgin eftir.
Elsku besta amma okkar, mik-
ið óskaplega sem við söknum þín.
Við vitum að þér líður vel og við
látum okkur líða vel með því að
rifja upp allar okkar góðu stund-
ir.
Hvíl í friði, elsku amma.
Halla, Heiða og
Þórir Gunnar.
Þá hefur amma í Laugarborg
kvatt þennan heim eftir langa
ævi. Við kölluðum hana ömmu í
Laugarborg, því hún bjó í Fé-
lagsheimilinu Laugarborg í
Eyjafirði meðan við barnabörnin
hennar vorum að vaxa úr grasi.
Ég hef undanfarin ár oft haft á
orði að ég sé afar stoltur að eiga
ömmu á lífi, sjálfur kominn á sex-
tugsaldur. Ég er sjálfsagt ekki
einn um að hafa það á tilfinning-
unni að þeir sem manni þykir
vænt um séu eilífir. Þótt við fjöl-
skyldan hennar ömmu höfum öll
vitað að hverju stefndi undan-
farna mánuði, var eins og tíminn
stöðvaðist um stundarsakir við
fréttir af andláti hennar.
Þegar ég var barn bjuggum
við fjölskyldan í Vestmannaeyj-
um. Tilfinning mín í þá daga var
eins og amma byggi í annarri
heimsálfu, en ferðalag til hennar
var langt og tímafrekt. Því var
alltaf mikil tilhlökkun að fara
norður á hverju sumri. Alltaf var
jafn yndislegt að koma norður til
ömmu. Ég fann hvað ég var vel-
kominn til hennar.
Amma var sístarfandi. Í
bernskunni minnist ég hennar
mikið við saumavélina, er hún
tók að sér saumaskap auk hús-
vörslunnar í Laugarborg og þrifa
í gamla barnaskólanum að
Hrafnagili, svo nokkuð sé nefnt.
Þegar Unglingaskólinn að
Hrafnagili var byggður, var hún
með marga verkamennn í fæði.
Alltaf leyfði hún okkur krökkun-
um að vera í kringum sig. Við
barnabörnin vorum ekki gömul
þegar hún kenndi okkur að bera
borð og stóla í salnum í Laug-
arborg. Einnig lét hún okkur
hjálpa sér að skúra salinn daginn
eftir dansleiki. Það fór ekkert
mikið fyrir því þótt amma hefði
nóg að starfa. Það var henni svo
eðlilegt. Þótt hún væri með
margt á prjónunum, lét hún sig
ekki muna um að taka á móti
skyldmennum og vinum til gist-
ingar um lengri eða skemmri
tíma.
Haustið 1973 hóf ég nám í
Hrafnagilsskóla. Bjó ég hjá
ömmu í tvo vetur. Fyrir þetta er
ég mjög þakklátur. Margt var
brallað skemmtilegt í Laugar-
borg. Valgeir Anton var að ganga
í fjölskylduna og var fluttur í
Laugarborg. Honum og Aðal-
steini, föðurbróður mínum, leidd-
ist ekki að hamast í unglingnum.
Ömmu fannst yfirleitt nóg um og
lét það óspart í ljósi. Málin end-
uðu oftast þannig að þegar bullið
keyrði um þverbak, gat hún lítið
aðhafst annað en hlæja með okk-
ur hinum.
Amma hringdi alltaf í mig á af-
mælisdaginn minn. Það yljaði
mér alla tíð og var fastur punkt-
ur í tilverunni.
Mjög tómlegt þykir mér að
eiga ekki eftir að koma til ömmu
aftur. Það er einlæg von mín að
við eigum eftir að hittast aftur
þótt síðar verði. Ég sakna henn-
ar mikið, enda hef ég átt hana að
í meira en hálfa öld. Ásta okkar
spyr mikið um langömmu sína,
hvort hún hitti hana aldrei aftur
og segist sakna hennar mikið.
Við biðjum góðan Guð að
blessa minningu ömmu í Laug-
arborg og kveðjum hana með
þökk og virðingu. Óskum við
henni góðrar ferðar inn í sum-
arlandið.
Öllum aðstandendum sendum
við okkar innilegustu samúðar-
kveðjur. Eftir sitja minningar
um góða ömmu.
Páll Brynjarsson,
Elsa og Ásta.
Há og grönn, rösk til allra
hluta og hrein og bein. Hafði gott
auga fyrir kímilegum hlutum, gat
verið svolítið hvöss ef henni
þurfa þótti en hjartað stórt og
hlýtt. Þannig var Gunna í Laug-
arborg. Aldrei neitt væl eða
kvartað þótt lífið hefði ekki alltaf
verið dans á rósum. Það var helst
á síðasta sprettinum að henni
þótti lakara að vera ekki lengur
til neins gagns að eigin áliti. Allt
til loka auðgaði hún samt líf sam-
ferðafólksins.
Leiðir lágu saman þegar við
unnum allar í Hrafnagilsskóla á
áttunda áratug síðustu aldar.
Eins og gengur fluttu menn sig
um set og hver fór í sína áttina.
Til að rækta vináttuna áttum við
árleg stefnumót við Gunnu í
kringum jólin í aldarfjórðung og
glöggvuðum okkur dálítið. Það
var gefandi og gaman. Fyrstu ár-
in bauð Gunna heim en þegar
Elli kerling bankaði upp á kom
hún til okkar. Það brást ekki að í
hvert sinn sem við hittumst sagði
hún: „Ekkert skil ég í því að þið
svona ungar viljið vera með
svona gamalli konu.“ Gunna átt-
aði sig ekki á því að við sem nú
erum komnar á sjötugsaldur nut-
um þess alla tíð að vera samvist-
um við hana. Hún hafði sam-
skiptahæfni sem sneiddi framhjá
öllu bili milli kynslóða, var
áhugasöm um menn og málefni,
með eindæmum minnisgóð og
sagði vel frá. Hún var hafsjór
fróðleiks um lífshætti og atburði
liðins tíma en fylgdist einnig vel
með nútímanum.
Nú hefur Gunna í Laugarborg
lagt upp í hinstu ferð, komin á tí-
ræðisaldur. Þar bíða vinir í varpa
sem von er á gesti.
Við kveðjum kæra vinkonu og
þökkum fyrir samfylgdina. Fjöl-
skyldu Gunnu eru færðar sam-
úðarkveðjur.
Emilía Baldursdóttir,
Rósa Eggertsdóttir og
Þórdís H. Jónsdóttir.
Nú er haustið í sínum fegursta
skrúða og haustlaufin falla hvert
af öðru. Alltaf fyllist maður sökn-
uði, þegar sumarið hverfur á
braut og þessi árstími tekur við,
hvað þá þegar góðir vinir kveðja
eins og mín besta vinkona Guð-
rún Sveinbjörnsdóttir. Enginn
hefur reynst mér tryggari en ein-
mitt hún, betri en nokkur annar
óskyldur. Alltaf var hún boðin að
rétta hjálparhönd, sem ég fæ
aldrei fullþakkað. Fjölmargar
dýrmætar gjafir færði hún mér.
Fallega hluti sem hún hannaði og
saumaði, hún var listamanneskja
í höndunum og reyndar allt til
lista lagt, forkur dugleg og þurfti
svo sannarlega á því að halda.
Ung varð Gunna ekkja, missti
æskuunnusta sinn Frans
Trampe frá tveimur ungum
börnum þeirra. Söknuðurinn var
sár og erfiðleikar fylgdu. Seinna
kynntist hún öðrum góðum
manni, Bernharði Pálssyni, sem
varð hennar lífsförunautur, þau
eignuðust þrjú börn. Öll eru
börnin hennar fimm glæsilegt og
gott fólk sem hún var stolt af.
Ég á margar yndislegar minn-
ingar frá liðnum árum af ferða-
lögum sem við fórum í, bæði inn-
anlands og utan, og skemmtum
okkur dásamlega, og allar þær
gleðistundir eru perlur í huga
mínum og ylja mér.
Hjartkærar kveðjur fylgja
þessum fátæklegu orðum, frá
mér og börnunum mínum, sem
fengu að vera langtímum saman í
sveit hjá henni. Samúðarkveðjur
sendi ég börnum hennar og fjöl-
skyldum þeirra.
Blessuð sé minning þín, kæra
vinkona.
Hjördís Björnsdóttir (Dísa).
Á lífsins göngu mætum við
mörgum samferðamönnum og
hafa þeir mismunandi áhrif á
okkur. Sumir eru okkur sam-
ferða litla stund og aðrir lengur.
Sumir gleymast en öðrum tengj-
umst við órjúfandi böndum.
Ef ég væri spurð að því, hverj-
ir hefðu haft mest áhrif á mig í
uppvextinum, þá yrði svarið að
fyrir utan foreldra mína væru
það Gunna og Benni í Laugar-
borg. Hjá þeim átti ég mitt annað
heimili og var oft erfitt að fá mig
heim þaðan. Þar voru líka vinir
mínir Sigga og Steini. Ég var
bundin þeim öllum órjúfandi
böndum.
Í Laugarborg voru allir vel-
komnir. Þar var talað við okkur
krakkana eins og fullorðið fólk,
það var að minnsta kosti alltaf
hlustað á okkur. Ógleymanlegar
eru ferðirnar í mjólkurbílnum
með Benna, þar sem við Sigga
burðuðumst með mjólkurbrús-
ana til þess að létta undir með
honum. Og þau voru ófá skiptin
þar sem ég hljóp niður í Mjólk-
ursamlag eftir skóla á föstudög-
um, til þess að vita hvort ég
mætti fara með honum heim.
Hann kallaði mig stelpuna sína
og brosandi sagði hann, að ég
mætti fara með honum. Hlýjan
skein úr augum hans og ég fyllt-
ist gleði og var fljót upp í bílinn.
Gunna tók mér opnum örmum
þegar við komum frameftir. En
sjálfsagt hefur hún haft nóg ann-
að að gera og ekki þurft að bæta
við fleiri börnum, en hún lét mig
aldrei finna það. Í Laugarborg
var alltaf nóg að gera og reyndi
ég eftir bestu getu að hjálpa til
en hvort það var gagn í því veit
ég ekki. Þegar árin liðu fékk ég
að aðstoða í mötuneytinu hjá
Gunnu ásamt Siggu vinkonu
minni þegar verið var að byggja
Hrafnagilsskóla. Þar lærði ég
margt. Kaffið sem ég lagaði þar í
byrjun var ódrekkandi. En ekki
fékk ég skammir, það er í
þynnsta lagi kaffið sagði ráðs-
konan – og ég lærði af þessu og
vandaði mig betur næst.
Ég hugsa oft, ef ég hef staðið
frammi fyrir ákvörðunum varð-
andi börnin mín, hvernig ætli
Gunna hefði tekið á þessu, Aldrei
gleymi ég því þegar við ungling-
arnir lentum utan vega á bílnum
hans Steina eftir ballferð og
komum heim ósköp skömmustu-
leg. Gunna var sofnuð og vöktum
við hana með þessari frétt. Það
voru ekki lætin, heldur talað ró-
lega við okkur og þegar hún hafði
fullvissað sig um að við værum
ómeidd, þá taldi hún ekki ástæðu
til þess að vera með hávaða.
Elsku Gunna mín, veganestið
sem þú sendir mig með út í lífið
er ómetanlegt og minning ykkar
hjóna mun ávallt fylgja mér. Við
Úlfar kveðjum þig með þakklæti.
Þína leið til ljóssins bjarta
lýsi drottins verndarkraftur.
Með kærleiksorð í klökku hjarta
kveðjumst núna, sjáumst aftur.
(Hákon Aðalsteinsson)
Elfa Bryndís Kristjánsdóttir.
Guðrún
Sveinbjörnsdóttir
Andlát hennar rúmum tveimur
sólarhringum síðar kom því eins
og þruma úr heiðskíru lofti þótt al-
varleg veikindi hennar væru ljós.
Áratuga kynni okkar eru marg-
vísleg. Gegnum félagsstarf af
ýmsum toga höfum við upplifað
margt saman með Trausta og
Ingu. Skíðafélag, skálalíf, gömlu
dansana, hjónaklúbb, ferðalög,
útihátíðir, mótahald, útilegur, fé-
lagsfundi, gönguferðir og ekki má
gleyma kökukvöldunum. Minn-
ingarnar eru bara góðar.
Inga var miðpunktur fjölskyld-
unnar og naut sín með blik í auga
og spékopp á kinn. Það var óskap-
lega gaman að heyra Ingu segja
frá, – enda frásögnin blönduð
góðri spauggreind. Hláturinn
glaður og græskulaus. Það var
sannarlega gaman að hlæja með
henni.
Samhent komu þau Trausti upp
fallegu heimili þar sem farsæld
fjölskyldunnar var í fyrirrúmi.
Alltaf stóð hún eins og klettur með
strákunum sínum, meðal annars á
íþróttavellinum. Einkabílstjóri
þeirra milli æfingastaða. Hag-
ræddi matartímum í samræmi við
æfingar. Strákarnir voru líka í
góðum málum og góðum fé-
lagsskap. Allir góðir félagar, sam-
stilltir og nánir foreldrum sínum.
Heilsunni fór hrakandi og
Trausti vék ekki frá Ingu sinni í
þessari þrautagöngu en „ekkert
stöðvar tímans vald og vængja-
blak“, eins og sagt var. Eiginmað-
ur, synir, tengdadætur, barna-
börn og aðrir ástvinir eiga um sárt
að binda við ótímabært fráfall
hennar.
Á þessari kveðjustundu er efst í
huga okkar þakklæti fyrir góð
kynni, hjálpsemi og vináttu um
árabil.
Ástvinum Ingu sendum við ein-
lægar samúðarkveðjur.
Guðmundur H. Einarsson
og Vilborg Runólfsdóttir.
Fjölskylda mín og ég kynnt-
umst Ingu fyrir rúmlega 23 árum
þegar við fluttum í götuna Álfa-
berg í Hafnarfirði. Hún kom bros-
andi á móti okkur með þeirri vel-
vild, góðmennsku og hlýju sem
einkenndi hana alla tíð.
Á þeim tíma voru flestir frum-
byggjar götunnar að vinna að því
að gera garða sína sem fallegasta
og var Inga þar engin undantekn-
ing. Á björtum vor- og sumar-
kvöldum voru alltaf margir íbú-
anna úti í görðunum að
gróðursetja og bera saman bækur
sínar um trjárækt og blómskrúð.
Þá var líka margt barna í götunni
sem voru úti að leika sér á sama
tíma. Því má segja að Álfabergið
hafi iðað af lífi og fjöri og sam-
gangur íbúa mun meiri en þegar
garðarnir voru tilbúnir og börnin
orðin stór. Inga var mjög barngóð
kona og fjarska vinsæl meðal
barnanna í götunni. Hún átti
ómælt magn af fótboltasleik-
ibrjóstsykri sem var mjög eftir-
sóttur og hún deildi út með mikilli
gleði. Fór það svo að eitt sinn var
hún kosin „vinsælasta konan“ í
Álfabergi af börnunum þar og
fékk blómvönd sem börnin tíndu
sem verðlaunagrip. Dætrum mín-
um var hún einstaklega góð og um
tíma áttu þær skemmtilegar
stundir hjá henni eftir skóla á
meðan við foreldrarnir vorum við
vinnu.
Það er sjónarsviptir að Ingu og
söknuður að því að sjá hana ekki
lengur koma skeiðandi niður Álfa-
bergið í gönguferð, en oft kom hún
við hjá okkur þegar hún átti leið
framhjá. Það er missir að elsku-
legri konu sem ætíð var full góð-
vildar og ljúfmennsku og öllum
vildi gott gera. Megi Guð styrkja
Trausta, synina þrjá, tengdadæt-
urnar og barnabörnin sem voru
Ingu einstaklega kær, svo og fjöl-
skylduna alla.
Við fjölskyldan kveðjum Ingu
með virðingu og hjartans þakk-
læti fyrir hennar vináttu, um-
hyggju og elskusemi.
Guð blessi minningu hennar.
Laura Sch. Thorsteinsson
og fjölskylda.