Morgunblaðið - 19.10.2012, Síða 34

34 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 19. OKTÓBER 2012
✝ Kristján Sól-bjartur Ólafs-
son fæddist í
Reykjavík 6. mars
1948. Hann and-
aðist á heimili sínu
12. október 2012.
Foreldrar hans
voru hjónin Ólafur
Páll Betúelsson bif-
reiðarstjóri, f. 23.1.
1911 á Höfn í Horn-
vík, d. 28.11. 1990
og Kristjana Sigríður Sólbjört
Kristjánsdóttir húsfreyja, f.
26.11. 1908 í Breiðadal í Önund-
arfirði, d. 22.11. 1979.
Kristján kvæntist 24. júní
1967 Kolbrúnu Óðinsdóttur, f.
12.5. 1948, dóttir hjónanna Óð-
ins Rögnvaldssonar, f. 24.10.
1928, og Huldu Arnórsdóttur, f.
29.2. 1928. Þau hjónin eignuðust
þrjár dætur: 1) Hrafnhildi, f.
1967, gift Jóhannesi Bjarna
Björnssyni. Saman eiga þau
börnin Kristján, Sólbjörtu og
Ara. 2) Hrund, f. 1970, gift
Ágústi Jenssyni, saman eiga þau
Glódísi Evu. 3) Huldu Sigríði, f.
1972, gift Gunnari Birni Gunn-
arssyni, saman eiga
þau Franziscu. Af
fyrra sambandi á
hún börnin Kol-
brúnu og Kára Arn-
arsbörn.
Kristján gekk í
Langholtsskóla og
lauk síðar stúdents-
prófi frá Mennta-
skólanum í Reykja-
vík. Hann var einn
af stofnendum
Húsgagnaverslunarinnar Lín-
unnar árið 1976, og starfaði þar
sem framkvæmdastjóri til ársins
2004. Hann gekk í Junior Cham-
ber Reykjavík 1974 og starfaði
þar að nefndastörfum, við leið-
beinendastörf og útbreiðslu.
Hann var varaforseti JCR og
starfaði með landsstjórn JCÍ að
erlendum samskiptum. Kristján
gekk í Frímúrararegluna og
starfaði þar í 16 ár lengst af í
trúnaðarstörfum. Hann hafði
mikila ánægju af þeim störfum
og félagsskap.
Útför Kristjáns fer fram frá
Hallgrímskirkju í dag, 19. októ-
ber 2012, kl. 15.
Þá ertu farinn, elsku pabbi, og
baráttunni lokið. Þó líkn hafi ver-
ið í burtförinni er erfitt að kveðja,
að heyra ekki framar ljúfa rödd-
ina og horfa aldrei framar í hlýju
augun þín. Sorgina og söknuðinn
verður nú að reyna að deyfa með
fallegum minningum. Minningum
um pabbann sem fannst ekkert
betra en vera umvafinn fjöl-
skyldu sinni og vinum, pabbann
sem elskaði að ferðast og leyfa
öðrum að njóta staðanna sem
hann hafði áður heimsótt, pabb-
ann sem bjó yfir svo mörgum
hæfileikum og kom manni sífellt á
óvart með „strandónískum“
lausnum eins og hann kallaði það.
Við áttum svo ótal margar
skemmtilegar og góðar stundir
saman og fyrir þær er ég svo inni-
lega þakklát. Þakklætið var þér
líka efst í huga þegar þú horfðir
yfir farinn veg. Þú hafðir verið
heppinn, áttir ástríka fjölskyldu
og hafðir lifað viðburðaríku lífi.
„Mér hefur alltaf legið svo mikið
á í lífinu,“ sagðir þú við mig þegar
við ræddum um athafnasemina í
gegnum árin. En í þeim orðum
felst kannski sú huggun sem við
leitum eftir, huggunin um að þú
hafir náð að nýta jarðvistina til
hins ýtrasta.
Hinn ljúfi blær.
Úti hvín vindurinn
í greinum trjánna,
sem í saklausri nekt sinni
geta enga björg sér veitt.
En þau láta ekki
klæðleysið hindra sig
í að stíga sinn villta dans
á dansiballi lífsins.
(KSÓ)
Hvíl í friði, elsku pabbi.
Þín
Hrafnhildur.
Ég er fimm ára, ég hleyp eins
og fætur toga á móti þér til þess að
segja þér að ég megi fara heim af
sjúkrahúsinu sem ég hafði dvalið á
í nokkra daga en upplifði sem
heila eilífð. Þú tekur mig blíðlega í
fangið þar sem ég er örugg og þú
umvefur mig hlýju. Ég er svo stolt
af því að eiga svona stóran, sterk-
an og fallegan pabba. Ég er sjö
ára og ég kalla þig fundaskjóðu af
því að þú varst sífellt á fundum hjá
JC. Ég vildi hafa þig heima hjá
okkur mömmu og systrum mín-
um. Ég er átta ára og þú kallar
mig kerruna þína vegna þess að
ég vil alltaf vera með þér í eftir-
dragi. Þú leyfir mér alltaf að koma
með þér í vinnuna og allar þær út-
réttingar sem fyrirtækjarekstur
krafðist. Þú lést mig leysa ýmis
verkefni sem ég réð við þannig að
ég upplifði mig mikilvæga. Ég er
10 ára og þið mamma gefið okkur
systrum skíði í jólagjöf sem verð-
ur upphafið að mörgum skemmti-
legum skíðaferðum sem var farið í
við öll tækifæri næstu árin í Blá-
fjöll og Skálafell. Ég er 12 ára og
ræð mig í vinnu til þín við að slá
grasið í garðinum, mála grind-
verkið og pússa skóna þína. Þú
kenndir mér að ég þurfti að vinna
mér inn fyrir peningum. Ég er 14
ára og þú sendir mig til Danmerk-
ur til þess að dvelja hjá dönsku
vinafólki um sumarið. Ég lærði að
standa á eigin fótum. Ég er 15 ára
og er í uppreisn og finnst þú ekk-
ert skemmtilegur lengur, það er
erfitt að vera ekki kerran þín leng-
ur og ég þarf að fara mínar egin
leiðir. Ég er 19 ára og ég byrja að
vinna hjá ykkur mömmu í búðinni.
Þetta átti að vera sumarvinnan
mín en ég er enn að vinna þar.
Þegar ég var rétt rúmlega tvítug
settir þú mig inn í reksturinn og
treystir mér fyrir ýmsum hlutum
þannig að þið mamma gátuð verið
lausari við frá rekstrinum yfir
sumartímann. Þú varst svo ná-
kvæmur og akkúrat maður, ég
lærði ábyrgð, vinnusemi og góð
vinnubrögð af þér. Ég er 26 ára og
þið mamma endurbyggið húsið í
Hornvík sem föðurbróðir þinn
byggði. Flestum fannst þetta óðs
manns æði en þú sást þetta sem
verðugt verkefni. Ég lærði að
hindranir eru til þess að komast
yfir þær, ekki til þess að stoppa
mann. Þú ert orðinn veikur og þú
segir mér að þú óttist ekki dauð-
ann, þú sért þakklátur fyrir
hversu innihaldsríku lífi þú hefur
lifað með mömmu og hvað þú sért
heppinn að eiga góða fjölskyldu.
Þú tókst á við veikindi þín eins og
hvert annað verkefni sem þú
þurftir að glíma við og þú gerðir
það af miklum hetjuskap og æðru-
leysi. Við nýttum tímann vel sam-
an eftir að við vissum af veikind-
unum og í hvað stefndi. Við fórum
í fjölmargar ferðir til útlanda og
stendur minningin hæst þegar við
vorum í vélsleðaferð í Utah og þú
sagðir við mig hvað það hefði verið
notalegt að í hvert sinn sem þú
leist aftur fyrir þig hafðir þú kerr-
una þína alltaf í förunum þínum.
Hjarta mitt er brotið í þúsund
mola og söknuðurinn er meiri en
orð fá lýst. Kerran þín þarf að
nýta sér allt það sem þú kenndir
henni á lífsleiðinni og vera sterk
eins og þú varst alltaf. Megi Guð
almáttugur geyma þig um alla ei-
lífð, elsku pabbi minn.
Þín
Hrund.
Nú þegar minn elskulegi
tengdafaðir er fallinn frá, langt
fyrir aldur fram, sækja á mann
margar minningar. Það eru sælar
minningar og hlýjar. Hugurinn
reikar til þeirra fjölda ævintýra
sem ég hef upplifað við það að fá
að fylgja honum og Kollu í gegn-
um tíðina, en þau voru einstaklega
örlát á að bjóða okkur með sér í
ferðir. Kannski er réttara að segja
að maður hafi elt Kristján því
ferðin var alltaf svo mikil á honum
að við sem yngri vorum áttum fullt
í fangi með að fylgja. Ferðinni var
oftar en ekki heitið um grundir
landsins, enda var hann mikill
náttúruunnandi og óþreytandi til
ferðalaga. Undir handleiðslu
Kristjáns veiddi ég fyrsta laxinn
og gerðist síðan afleysingamaður
hans við laxveiðar, sem er líklega
ein besta staða sem ég hef gegnt
um dagana. Ógleymanlegar eru
jeppaferðirnar um landið og með
honum ók ég fyrst um fjöll að vetri
til, bæði á bíl og á vélsleða. Æv-
intýrin teygðu sig út fyrir land-
steinana, Disney World, Kletta-
fjöllin og Las Vegas eiga það
sameiginlegt að vera hluti margra
ævintýra sem við upplifðum sem
urðum þeirrar gæfu aðnjótandi að
fá að elta Kristján um Bandaríkin,
sem urðu honum hugleikin hin síð-
ari ár.
Eitt eftirminnilegasta ævintýr-
ið er þó líklega endurreisnin á bæ
þeim sem föðurbróðir hans hafði
byggt á jörðinni Höfn í Hornvík,
þar sem faðir hans hafði fæðst og
vaxið úr grasi. Af útsjónarsemi og
ráðdeild, sem Kristjáni var eðlis-
læg, tókst honum og Kollu að
reisa höll ævintýranna í Hornvík.
Urðu nú til Hafnarskottur og
Hornvíkingar sem undu hag sín-
um vel hjá ömmu og afa í Hornvík,
við að elta refi, veiðar, smíði fugla-
húsa, klífa kletta, busla og blotna í
óteljandi lækjum og lindum, í um-
hverfi sem fátt jafnast á við.
Sterk vinátta og hjálpsemi voru
hluti þeirra mannkosta sem Krist-
ján bjó yfir og þau hjón bæði. Hafa
þau haldið þétt utan um fjölskyld-
una og passað upp á að hvergi
vanti neitt. Mér er minnisstætt að
fljótlega eftir að við Hrafnhildur
tókum saman ræddum við um það
að foreldrar hennar væru sem
óaðskiljanlegt kærustupar. Tutt-
ugu árum síðar hafði ekkert
breyst, ástin og hlýjan sem þau
báru með sér var næstum áþreif-
anleg og smitaði út frá sér. Það er
því óhætt að segja að Kristján hafi
verið mikill gæfumaður og gæfu-
samur í öllu því sem hann tók sér
fyrir hendur. Verður hans sárt
saknað, en minningarnar lifa og
ylja.
Þinn vinur og tengdasonur,
Jóhannes Bjarni.
Kristján var hornsteinn og höf-
uð fjölskyldu sinnar. Það er ekki
oft á lífsleiðinni að maður kynnist
manneskju með þeirri reisn og
glæsileika sem Kristján hafði
ávallt til að bera. Hann var fálátur
en framkoma hans og atgervi var
allt með þeim hætti að hans per-
sóna krafðist sjálfkrafa virðingar.
Hár, virðulegur, ákveðinn og
hjartahlýr. Hann gaf sér þó engan
tíma í vitleysishjal og gat einfald-
lega horft í gegnum menn sem
hann ekki treysti. Það var hins-
vegar fátt sem Kristján vildi ekki
gera fyrir vini sína og nánustu
fjölskyldu.
Þegar tengdafaðir minn hafði
ákveðið að takast á við eitthvert
verkefni einhenti hann sér ávallt
af fullum skriðþunga. Skipulags-
hæfileikar hans og einbeiting áttu
sér fáa líka og kláraði hann öll sín
verkefni hratt og vel af mikilli ná-
kvæmni. Kristjáni fannst heldur
ekki gott að sitja auðum höndum
og því var hann duglegur við að
finna sér ný verkefni jafnóðum og
öðrum verkefnum lauk. Má sem
dæmi nefna að þegar hann var bú-
inn að greinast veikur gat hann
samt ekki auðum höndum setið og
réðst í nýbyggingu einbýlishúss
sem hann síðan kláraði á mettíma.
Var honum þá sérstaklega um-
hugað að búa vel til framtíðar fyrir
Kolbrúnu eiginkonu sína.
Flest þeirra verkefna sem
Kristján kastaði sér út í höfðuðu
þó sérstaklega til áhugamála
hans, sbr. snjósleða, fornbíla, flug-
vélar, útilegur, mynt- og frí-
merkjasöfnun, húsið í Utah, bú-
staði þeirra hjóna í Hornvík og á
Þingvöllum og svo síðast en ekki
síst endalaust óeigingjarnt starf
fyrir JC og frímúrarahreyfinguna.
Við Kristján áttum margar
góðar minningar en stundum átti
hann það til að leggja mér hönd á
öxl og segja „elsku vinur“. Mér
eru minnisstæð fyrir nokkrum ár-
um yndisleg jól sem við fjölskyld-
an áttum saman í sumarbústað
þeirra hjóna við Þingvallavatn.
Kyrrlátur aðfangadagur með ný-
föllnum snjó og útsýni langt yfir
Þingvallavatn með Skjaldbreið í
miðjum sjóndeildarhring. Í reynd
áttum við margar svona stundir
saman en Kristján og Kolbrún
buðu oft í miklar fjölskylduveislur
þar sem dætur þeirra, tengdasyn-
ir og barnabörn komu saman. Við
þau tækifæri sá Kristján ávallt til
þess að veitt væri rausnarlega og
einungis eðal rauðvín á borðum.
Tel ég að leitun sé að jafn stór-
glæsilegum hjónum og þeim Krist-
jáni og Kolbrúnu. Kristján hár og
grannur og Kolbrún ávallt svo
tignarleg og falleg.
Það er sárt til þess að hugsa að
Kristján hafi þurft að fara svona
snemma en þegar litið er um far-
inn veg stendur eftir ótrúleg sig-
urganga Kristjáns þar sem vel
lukkað hjónaband, heilbrigð börn
og barnabörn, traustir vinir, vel-
gengni í starfi og fjármálum eru
minnisvarði um einstaklega gott
og mjög hamingjusamt líf. Í raun
held ég að fáum blessist annað eins
lífshlaup og auðnist jafn samheldin
fjölskylda.
Fram á síðasta dag var Kristján
með sinni skipulagshæfni að
ganga frá sínum málum og búa allt
í haginn fyrir fjölskyldu sína. Allt
frágengið og öllu skipulega raðað í
möppur. Ótrúlegur frágangur sem
vottar þann mikla og stórbrotna
karakter sem Kristján var.
Þinn tengdasonur
Gunnar Björn.
Þegar ég gekk inn í Aflakór leið
mér eins og þú hefðir bara skropp-
ið í Akralind og kæmir aftur. En
svo sá ég þessa fallegu og stóru
mynd af þér umkringda kertum og
englum, þá neyddist ég til að horf-
ast í augu við að þú værir farinn og
að sjúkdómurinn hafði sigrað,
þrátt fyrir styrk þinn. Ég fór bein-
ustu leið í afaherbergi og náði mér
í albúm til að rifja upp fallegar
minningar og kæfa sorgina. Þá
hugsaði ég með mér að ég væri
ríkasta manneskja í heimi því ég
ætti svo mikið af dýrmætum minn-
ingum, að ég hefði átt besta afa
sem hægt væri að óska sér, afa
sem er svo miklu meira en bara afi.
Afi sem fór með mig að veiða, afi
sem leiddi mig í fjallgöngum, afi
sem nennti endalaust að spila við
mig fiska-samstæðuspilið, afi sem
kenndi mér á gönguskíði og vél-
sleða, afi sem kenndi mér að meta
náttúruna.
Ég vil þakka þér fyrir sam-
veruna og vináttuna í gegnum öll
þessi ár. Ég elska þig og þú munt
alltaf eiga stað í hjarta mínu.
Ég kveð þið með uppáhalds-
bæninni þinni, bæninni sem ég og
Glódís vorum vanar að syngja fyr-
ir þig í Hornvíkinni:
Leiddu mína litlu hendi,
ljúfi Jesús, þér ég sendi
bæn frá mínu brjósti, sjáðu,
blíði Jesús, að mér gáðu.
Hafðu gát á hjarta mínu
halt mér fast í spori þínu,
að ég fari aldrei frá þér,
alltaf, Jesús, vertu hjá mér.
Um þig alltaf sál mín syngi
sérhvern dag, þó eitthvað þyngi.
Gef ég verði góða barnið,
geisli þinn á kalda hjarnið.
(Ásmundur Eiríksson)
Þín
Sólbjört (Hafnarskotta nr. 2).
Elsku afi. Ég man þegar við fór-
um saman á vélsleða og þegar við
fórum með Studebaker-vörubílinn
í viðgerð. Seinna náðum við í
gamla Doddann, fornbílinn sem þú
fluttir heim frá Ameríku.
Ég man svo vel eftir vísununum
þínum um mig sem byrjuðu t.d.
með: Kári klári, sparar ekki spörk-
in og skorar bara mörkin. Við átt-
um svo margar góðar stundir í
Hornvíkinni þar sem þú kenndir
mér að veiða og njóta náttúrunnar.
Takk fyrir að gefa þér tíma til
þess að smíða með mér gítara, bíla
og svo margt fleira. Ég mun aldrei
gleyma þér, elsku afi minn.
Þinn Hornvíkingur … lingurinn
þinn,
Kári Arnarsson 10 ára.
Þann 12. október sl. missti ég
ekki bara afa minn heldur líka einn
besta vin minn og mína helstu fyr-
irmynd í lífinu. Hlutirnir sem við
afi höfum baukað saman í gegnum
árin eru svo margir að maður veit
ekki hvar skal byrja. Allt frá því
að vera staddir saman norður á
Hornströndum að skipta um
rotþró í að vera villtir á vélsleða
einhvers staðar í Utah-fylki í
Bandaríkjunum. Ég er ekki viss
um að allir drengir eigi slíkar
minningar um afa sinn, þannig að
þakklæti er það sem kemur fyrst
upp í hugann þegar ég hugsa til
afa. Maðurinn sem kenndi mér að
kasta flugu, keyra vélsleða, skjóta
úr byssu og gerði heiðarlega til-
raun til að fá mig til að stunda
gönguskíði með sér, sem endaði
með eftirminnilegri göngu úr
Hornvík í Veiðileysufjörð á vor-
mánuðum þegar ég var 10 ára. Afi
virtist aldrei verða uppiskroppa
með hugmyndir að hlutum sem
við gátum gert saman. Ætli það sé
ekki þess vegna sem söknuðurinn
ristir svo djúpt. Ég mun alltaf
geyma minningu þína í hjarta
mínu, ég elska þig.
Kristján Jóhannesson.
Elsku elsku afi.
Ég trúi því varla að þú sért ekki
lengur hjá okkur. Við gerðum
margt skemmtilegt saman og átt-
um svo marga brandara, eins og
þegar ég var lítil, þá sagði ég oft
„dú dida dadda“ og benti á sætið
við hliðina á mér, en þá var ég að
meina: „Þú situr þarna.“ Svo var
það líka leikurinn okkar með að
blikka augunum rosa oft og
hratt … og svo allt í einu stopp-
uðum við. Svo grínuðumst við líka
með platsjónauka þar sem við
horfðum í gegnum hendur okkar.
Uppáhaldsspilið okkar var
Rummikub sem við spiluðum í
Hornvíkinni. Oft gengum saman í
stígvélum niður í fjöru til þess að
kanna hvort kominn væri fiskur í
netið.
Elsku elsku afi minn. Það er
sérstaklega sorglegt þegar ein-
hver eins og þú, sem hefur aldrei
gert neinum mein, verður veikur.
Kæri Guð, passaðu afa vel.
Kveðja
Kolbrún („du dida dadda“).
Frændi minn, Kristján S.
Ólafsson, er fallinn frá eftir langa
og einstaklega hetjulega baráttu.
Á Langholtsvegi 156 höfðu feð-
ur okkar, sem voru bræður, byggt
sér hús saman og við Kristján ól-
umst upp í þessu húsi í um 20 ár.
Við vorum fæddir hvor sínum
megin við áramótin og því hvor á
sínu skólaárinu. Samgangurinn
var náinn öll uppvaxtarárin og
flest, sem við gerðum, voru sam-
eiginleg verkefni og áhugamál.
Frímerkja- og myntsöfnun, ljós-
myndun og körfuboltinn hjá ÍR
voru sameiginleg viðfangsefni.
Óli, faðir Kristjáns, var handlag-
inn við alla hluti og kenndi okkur
til verka við smíðar og alls konar
dútl, sem við höfðum gaman af.
Kristján erfði handlagnina frá föð-
ur sínum og verkskipulagshæfi-
leikana og nýttust þeir honum alla
tíð í rekstri og lífinu sjálfu. Vand-
virkni, snyrtimennska og hjálp-
semi einkenndu Kristján í öllum
verkum hans á lífsleiðinni. Vinnu-
semi var honum í blóð borin og
hann var hraðvirkur og afkasta-
mikill í öllu, sem hann tók sér fyrir
hendur.
Kristján var í MR, lærði hús-
gagnasmíði, vann við verslun hjá
Orku og Vörumarkaðnum í fjögur
ár, þar sem við vorum samstarfs-
félagar. Húsgagnaverslunin Lín-
an, sem hann stofnaði ásamt fjöl-
skyldunni, varð hans ævistarf í
yfir 30 ár. Hann var farsæll í við-
skiptum og sinnti sínum rekstri af
alúð og treysti viðskiptasambönd-
in með mikilli tryggð við marga
erlenda vini sína í húsgagnageir-
anum, einkum á Norðurlöndum.
Kristján sinnti félagsmálum af
áhuga. Hann varð félagi í JC
Reykjavík 1974 og starfaði í um 10
ár í JC-hreyfingunni m.a. sem
varaforseti JC Reykjavíkur og í
fjölbreyttum nefndastörfum og
sem leiðbeinandi. Hann starfaði í
Frímúrarareglunni og naut virð-
ingar fyrir sín störf þar og lagði
sig fram um að segja yngri bræðr-
Kristján Sólbjartur
Ólafsson
✝ Ófeigur Gúst-afsson fæddist í
Reykjavík 26. nóv-
ember 1979. Hann
lést á Landspítal-
anum 6. október
2012.
Ófeigur var son-
ur hjónanna Rann-
veigar Haralds-
dóttur, f. 10. ágúst
1954, og Gústafs
Gústafssonar, f. 10.
febrúar 1954. Bræður hans eru
Haraldur Gústafsson, f. 22. mars
1970, giftur Láru B. Gunnars-
dóttur, börn þeirra eru Rann-
veig Lóa og Sonja Hlín. Gústaf
Gústafsson, f. 7. janúar 1973,
giftur Sigrúnu
Bragadóttur, börn
þeirra eru Hilmar,
Soffía, Sigmundur
Bragi, Gústaf Már
og María Dís.
Ófeigur giftist 2.
júní 2001 Þórunni
Berglindi Elías-
dóttur, f. 31.10.
1980, þau eiga tvær
dætur, Andreu Rut,
f. 28. janúar 2001,
og Ásdísi Birtu, f. 11. apríl 2005.
Ófeigur verður jarðsunginn
frá Egilsstaðakirkju í dag, 19.
október 2012, klukkan 13.30.
Meira: mbl.is/minningar
Elsku Offi. Ég hef saknað
þín mikið.
Þú hefur verið til staðar frá
því ég man eftir þér.
Þú varst mér sem faðir og ég
veit að þér þótti vænt um okkur
öll; mig, Berglindi, Aron, Ás-
dísi, Andreu, mömmu og alla
aðra sem þú þekktir.
Þú varst eins og besti vinur
minn. Komdu aftur. Komdu aft-
ur til okkar … við söknum þín
öll. Öll tárin sem hafa fallið eft-
ir að þú fórst til himnaríkis. Þú
verður alltaf í hjörtum okkar.
Þú varst besti, hjartabesti
og ljúfasti maður sem ég
þekkti.
Við móðir mín höfum beðið
Guð að láta þig rísa upp frá
dauðum. En ég veit núna að
Guð vill hafa þig á betri stað.
Mér þykir vænt um þig.
Samúel Kristinn Cassis.
Ófeigur
Gústafsson