Morgunblaðið - 06.11.2012, Page 27

MINNINGAR 27
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 6. NÓVEMBER 2012
✝ Kristinn Gunn-arsson fæddist
í Reykjavík 10.
september 1919.
Hann lést á Hjúkr-
unarheimilinu Sól-
túni 22. október
2012.
Foreldrar hans
voru Gunnar Þórð-
arson frá Hala í
Holtum, kaup-
maður í Reykjavík,
og Málfríður Jónsdóttir frá
Bíldsfelli í Grafningi, húsfreyja.
Albræður Kristins voru Jón og
Þórleifur, sem létust í frum-
bernsku. Þau hjón tóku í fóstur
systurdóttur Málfríðar, Málfríði
Hannesdóttur f. 1920 og ólu
hana upp. Gunnar faðir Kristins
lést í Kaupmannahöfn 1926, og
árið 1933 giftist Málfríður Kol-
beini Högnasyni, skáldi og
bónda, í Kollafirði, og eignuðust
þau tvö börn saman, Gerði f.
1933 og Gunnar f. 1937.
Kristinn kvæntist 2. júlí 1949
Bryndísi Jóhannsdóttur, frá
Skriðufelli í Þjórsárdal. For-
eldrar hennar voru hjónin Jó-
hann Ólafsson, bóndi á Skriðu-
felli, og kona hans Þórdís
Andlát Gunnars föður Krist-
ins hafði áhrif á fjölskylduna.
Hún flutti af Laugavegi í Þing-
holtin þar sem þau bjuggu uns
þau fluttu í Kollafjörð þegar
Kristinn var tólf ára. Kristinn
minntist þessara heimila með
hlýju og gleði, honum leið vel í
Þingholtunum og þá ekki síður í
Kollafirði. Þar var fjölskyldan
stærri, Kolbeinn átti fjögur börn
af fyrra hjónabandi. Móður-
bróðir Kristins, Sveinbjörn
Jónsson, bjó hjá Málfríði systur
sinni sem skólasveinn og var
Kristinn mjög handgenginn
honum. Á skólaárum Kristins
bjó hann hjá Sveinbirni og fjöl-
skyldu hans við Marargötu og
síðar í Ártúnsbrekku. Börn
Sveinbjarnar, Jón og Helga,
voru Kristni góðir félagar.
Þau hjón, Kristinn og Bryn-
dís, hófu sinn búskap í
„Hvammi“, Laugarnesvegi 54, í
sama húsi og Málfríður móðir
Kristins bjó með börnum sínum.
Síðar byggðu þau sér hús í
Steinagerði og enn síðar í Ás-
enda, þar sem Bryndís býr.
Einnig byggðu þau mynd-
arlegan sumarbústað, Skóga, í
landi Skriðufells. Síðustu fimm
árin dvaldi Kristinn á Hjúkr-
unarheimilinu Sóltúni. Allir
lögðust á eitt við að létta byrði
hans í veikindunum.
Útför Kristins fer fram frá
Laugarneskirkju í dag, 6. nóv-
ember 2012, og hefst kl. 13.
Björnsdóttir, hús-
freyja á Skriðufelli.
Börn Kristins og
Bryndísar eru Þór-
unn f. 1.12. 1949,
maki Garðar Jó-
hann Guðmund-
arson, Þórdís f.
12.10. 1951, maki
Ásgeir Magnússon,
Gunnar f. 9.8. 1955,
maki Claudia
Piccenoni og Jó-
hann f. 2.12. 1961, maki Sólveig
Ólafsdóttir. Barnabörnin eru sjö
og langafabörnin fjögur.
Kristinn varð stúdent frá MR
1939, lauk lögfræðiprófi frá HÍ
1945, varð héraðsdóms-
lögmaður 1946 og hæstarétt-
arlögmaður 1956. Hann hóf
störf sem fulltrúi á lög-
fræðistofu Sveinbjörns Jóns-
sonar og Gunnars Þorsteins-
sonar og var þar til 1954. Rak
lögfræðistofu í Reykjavík til
1962. Hann varð fulltrúi í sam-
gönguráðuneyti 1962 og deild-
arstjóri frá 1970 til starfsloka
1984. Þá vann Kristinn við gerð
ágripa fyrir Hæstarétt meðan
heilsan leyfði, síðustu árin með
dyggri aðstoð Bryndísar.
Nú er elsku pabbi okkar fall-
inn frá eftir langa og farsæla ævi.
Margs er að minnast, en efst í
huga er umhyggja hans, hlýja,
einstök greiðvikni og tryggð við
fjölskyldu og vini.
Pabbi kynntist ýmsum hliðum
lífsins ungur að árum. Hann átti
eldri bræður sem hann kynntist
ekki, því þeir létust fyrir fæðingu
pabba. Hann talaði um föður sinn
sem hann missti á sjöunda ári og
hafði þá verið fjarri á heilsuhæli
frá því pabbi var á fjórða ári. En
pabbi átti móður- og föðurfjöl-
skyldur sem studdu hann í upp-
vexti og alla tíð. Við systkin nut-
um þeirrar hlýju sem einkenndi
samskipti pabba við föður- og
móðurfólk sitt.
Tveggja ára gamall eignaðist
pabbi fóstursystur, Fríðu systur,
sem var systurdóttir móður hans.
Tólf ára eignaðist pabbi stjúpföð-
ur og stjúpfjölskyldu, þegar móð-
ir hans giftist Kolbeini Högna-
syni í Kollafirði, og síðar tvö
hálfsystkin. Pabbi hélt alltaf upp
á Þingholtin þar sem hann átti
sín fyrstu ár, en sagði að það
hefði verið mikil upplifun og
frelsi að flytja í sveitina þar sem
hann naut sveitasælunnar og ná-
lægðar við fjöruna og sjóinn.
Pabbi minntist þess er þeir
Sveinbjörn móðurbróðir hans
ræddu framtíðina. Gunnar afi
hafði beðið mág sinn að styðja
hann og styrkja og helst skyldi
pabbi ganga menntaveginn. Á
námsárunum bjó pabbi hjá
Sveinbirni og fjölskyldu hans í
Ártúnsbrekku við Elliðaár. Það
urðu örlagarík ár því þar kynnt-
ist hann móður okkar og framtíð
þeirra var ráðin.
Pabbi og mamma voru gestris-
in og örlát, og þar var ekki farið í
manngreinarálit. Heimilið stóð
opið öllum og nutu margir góð-
vildar þeirra og stuðnings. Þessi
reynsla var dýrmætt veganesti.
Viðhorf og viðurgjörningur for-
eldra okkar við þá er þangað leit-
uðu gerði okkur systkin víðsýnni
og skilningsríkari gagnvart
margbreytileika lífsins.
Pabbi var mikill fjölskyldu-
maður, og þrátt fyrir mikla
vinnusemi gaf hann sér alltaf
tíma til að gera ýmislegt með
okkur systkinunum og síðar
barnabörnunum. Hann var
áhugamaður um hollustu, svo
sem mataræði og hreyfingu,
hann hjólaði og stundaði sund
daglega. Sund varð okkar fjöl-
skylduíþrótt.
Pabbi var tónelskur og hafði
ungur lært á orgel, hlustaði mikið
á útvarp, t.d. þætti um þjóðlegan
fróðleik, menningu, sögu, listir,
þjóðmál, og sígilda tónlist. Þá
unni hann bókalestri. Oft sátum
við öll við eldhúsborðið og pabbi
fræddi okkur um það sem hann
hefði verið að hlusta á eða lesa.
Sumarbústaðurinn Skógar í
Þjórsárdal var unaðsreitur for-
eldra okkar í meira en 30 ár, þar
sem þau nutu samvista við fjöl-
skylduna í friðsæld og ró.
Pabbi dvaldi á hjúkrunarheim-
ilinu Sóltúni síðustu fimm ár æv-
innar, og þökkum við starfsfólki
góða umönnun þann tíma.
Mamma var eins og klettur við
hlið pabba í veikindum hans og
gerði honum kleift að njóta þess
tíma eins og best verður á kosið.
Elsku hjartans pabbi okkar,
við þökkum þér allar þær stundir
sem við fengum að vera með þér
og allt það sem þú gerðir fyrir
okkur.
Hvíl í guðs friði.
Þórunn, Þórdís, Gunnar
og Jóhann.
Ég sá tengdaföður minn heit-
inn í fyrsta skipti 1. janúar 1977,
og það var góð byrjun á góðu ári.
Ég hafði nýverið kynnst dóttur
hans Þórunni, og eins og hans var
von og vísa tók hann mér eins og
við hefðum þekkst í áraraðir.
Þannig var Kristinn í fasi, hann
var blátt áfram, og framkoma
hans var sú sama við alla.
Það sem mér fannst einkenna
Kristin mest var augnaráðið, aug-
un heiðblá og skær, og hann
horfði beint í augu viðmælanda
síns. Það sem hann sagði hafði
meiri þunga þegar þetta tæra
augnatillit fylgdi. Kristinn var af
„gamla skólanum“. Orð hans
stóðu eins og stafur á bók, og
hann ætlaðist til þess sama af
öðrum. Hann var ótrúlega greið-
vikinn og lagði mikið á sig til að
leysa alls konar mál fyrir vini,
vandamenn og vandalausa. Þessi
greiðvikni og samkennd með
náunganum, átti stóran þátt í því
að Kristinn hætti rekstri lög-
mannsstofu sinnar. Honum féll
illa að rukka fólk og ganga að eig-
um þess, vildi „geta sofið um næt-
ur“, eins og hann orðaði það.
Þegar ég kom inn í fjölskyld-
una, þá var Kristinn „í ráðuneyt-
inu“ eins og hann kallaði það, sem
þýddi að hann var deildarstjóri í
samgönguráðuneytinu. Hann var
líka með mikla starfsemi við und-
irbúning mála fyrir dómstóla. Þá
var ljósritunartæknin stutt á veg
komin, og hann fjölritaði allt, var
með konur úti í bæ í vinnu við að
vélrita á stensla, sem síðan þurfti
að lesa saman og leiðrétta. Og síð-
an var fjölritað, og tekið saman og
þegar mikið var að gera, þá var
allt heimilið undirlagt, stofuborð,
sófaborð og stólar, og öll fjöl-
skyldan að vinna, og jafnvel gest-
ir og gangandi drifnir með. Um-
svifin minnkuðu þegar ljósritun
kom til, vélritun féll að mestu nið-
ur, nema ágripin, sem Kristinn
samdi sjálfur á kúlu-ritvélina
sína. Kristinn vann við þetta eins
lengi og heilsan leyfði, með
dyggri aðstoð Bryndísar.
Kristinn var mikill fjölskyldu-
maður, hann undi sér best með
börn sín og Bryndísi sér við hlið.
Hann var mjög heimakær, vildi
helst vera heima, eða í sumarbú-
stað þeirra hjóna, og var þá hrók-
ur alls fagnaðar. Kristinn var
vinnusamur með afbrigðum, hann
vann fullt starf „í ráðuneytinu“,
og ágripagerð og málaundirbún-
ing þess utan. Mér er undrunar-
efni hvernig Kristinn gat afkast-
að því sem hann gerði, og svo var
hann víðlesinn, og vel að sér um
menn og málefni. Það var alltaf
gaman að ræða við Kristin og
hann hafði líka fágætan eiginleika
en það var gott að þegja með hon-
um. Dóttir hans, kona mín, kom
að okkur þegjandi í stofunni í Ás-
enda og fannst við fáskiptnir en
báðir svöruðu því sama: „Við er-
um að tala saman þegjandi.“ Það
þarf ekki alltaf að tala í beit, nær-
veran ein dugar oft vel.
Mig langar að enda þessi fá-
tæklegu orð með þökkum til vinar
míns og tengdaföður fyrir sam-
fylgdina. Það eru forréttindi að
vera í fjölskyldu Kristins. En það
er gott að eiga minningar um
góða menn, og allir sem kynntust
Kristni Gunnarssyni eiga nóg af
slíkum minningum.
Garðar Jóhann.
Kristni tengdaföður mínum
kynntist ég ekki fyrr en eftir að
hann var orðinn heimilisfastur í
Sóltúni. Til að byrja með saknaði
hann heimilisins í Ásenda og beið
löngum tilbúinn til að fara heim.
Með tímanum breyttist viðhorfið
og Sóltún varð sannarlega að
heimili hans.
Bryndís tengdamóðir mín átti
stóran þátt í þessari hugarfars-
breytingu því þessi breyting á
högum þeirra þýddi ekki að þau
væru nú aðskilin. Hún varði
hverjum degi með sínum manni,
þau voru áfram lífsförunautar og
félagar. Heimili er jú þar sem
ástvinir eru og þannig var um-
gjörðin um heimili Kristins í Sól-
túninu.
Börn, tengdabörn og barna-
börn sameinuðust í að taka þátt í
daglegu lífi með Bryndísi og
Kristni. Komið var saman í Sól-
túninu þegar mikið stóð til,
stórhátíðir, afmæli og merkisvið-
burðir á lífsleiðinni, en ekki síður
í daglegu amstri.
Afi Diddi var Heklu Bryndísi
ákaflega kær enda ólst hún upp
fyrstu árin hjá ömmu og afa í Ás-
endanum þar sem hún var í pöss-
un. Eins var það Jóhanni mikils
virði að kynna Hrafnkel Húna
fyrir afa sínum.
Ég kynntist Kristni í gegnum
konu hans, börn og barnabörn.
Ég kynntist þeirri væntumþykju
sem hann var umvafinn, virðingu
og vinsemd, og veit að eftir henni
var tekið. Umhyggja fjölskyld-
unnar þessi síðustu ár er vitnis-
burður um að góður maður er
genginn. Kristins verður sárt
saknað af sínu fólki. Ég kveð
hann og vænti þess að hann sé nú
endanlega kominn heim.
Sólveig Ólafsdóttir.
Hann afi minn er látinn, ekki
neinum að óvörum, hann var bú-
inn að vera veikur lengi, en það
er alltaf sárt að sjá á bak þeim
sem áttu stóran þátt í að móta
mann á æsku- og unglingsárun-
um.
Ég var, eins og flest önnur
barnabörn afa og ömmu, í pössun
hjá þeim yfir daginn meðan pabbi
og mamma voru í vinnu. Við
pabbi komum yfirleitt fyrir átta,
og afi var alltaf vaknaður og tók á
móti okkur með bros á vör –
nema einu sinni þegar við þurft-
um að dingla mörgum sinnum, og
þá kom afi fram á náttfötunum og
hafði sofið yfir sig. Áreiðanlega í
eina skiptið á ævinni sem hann
svaf yfir sig, hann var yfirleitt
vaknaður um fimmleytið.
Ég var svo lánsamur að eyða
sumarfríum mínum hjá afa og
ömmu á fyrri unglingsárum mín-
um. Það var gaman að hjálpa
þeim og njóta samvista við þau.
Afi var alltaf vinnandi, en aldrei
svo upptekinn að hann hefði ekki
tíma fyrir spurulan ungling, og
það var gaman að tala við afa,
hann vissi svo til allt. Og hann
notaði oft orð sem ég skildi ekki,
en hann var óþreytandi að skýra
þau út og orðaforði minn jókst
mikið þennan tíma. Amma gerði
það sama, svo ég á nokkuð
óvenjulegan orðaforða af manni á
mínum aldri. Það var virkilega
gaman að hjálpa ömmu í garð-
inum og í sumarbústaðnum.
Afa fannst gott að fá nammi,
og við pabbi reyndum alltaf að
eiga eitthvað af gotti handa hon-
um þegar þau komu í heimsókn
til okkar. Honum fannst súkku-
laði best, og það var alltaf til, og
einhvern veginn vildi það svo til
að afi settist alltaf hjá súkku-
laðinu, þótt það væri fært til.
Hann hafði einhverja eðlisávísun
á súkkulaði.
Það var oft glatt á hjalla hjá
okkur afa og ömmu í Ásendanum,
og mér finnst það gott að eiga
þessar minningar um þau afa og
ömmu. Afi var raungóður maður,
og það kom alls konar fólk til
hans í leit að góðum ráðum, sum-
ir reglulega, aðrir bara einu
sinni. Ég held að allir hafi fengið
einhverja lausn sinna mála.
Ég gleðst yfir því að þegar eig-
inkona mín, Hoshi, kom til lands-
ins í sumar, þá fékk hún tækifæri
til að kynnast afa örlítið. Þau
héldust í hendur og brostu bæði.
Hoshi sendir öllum aðstandend-
um afa samúðarkveðjur sínar. Ég
er ríkur að góðum og ljúfum
minningum um sérstakan og góð-
an afa. Þær minningar hlýja mér
núna, þegar afi er kvaddur hinstu
kveðju.
Paul Gunnar Garðarsson.
Heimsóknir til afa Didda og
ömmu Gógó hafa skipað stóran
sess í lífi okkar barnabarnanna.
Þó langt sé á milli okkar í aldri,
eigum við öll sömu minningar um
tilhlökkun og öryggi sem fylgdu
því að vera hjá ömmu og afa.
Sundferðirnar stóðu þar sérstak-
lega upp úr, en fátt var jafn
skemmtilegt og að fara með
ömmu og afa í sund og fá ávallt ís
eða pylsu á eftir. Þá bauð afi okk-
ur oft velkomin inn á skrifstofuna
sína, heima í Ásenda. Þar hring-
aði Begga kisa sig gjarnan á stól
og Rás 1 hljómaði í útvarpinu. Á
skrifstofunni fengum við barna-
börnin að fara í skrifstofuleik og
æfa okkur að vélrita, ljósrita eða
skrifa mikilvæg skjöl sem við
ímynduðum okkur að hefðu til-
gang í þeim lögfræðilegu störfum
sem afi stundaði svo ötullega.
Þetta var eins og ævintýraheim-
ur, þar sem við börnin fengum
tækifæri til að stíga inn í heim
fullorðinna. Afi sagði okkur
gjarnan sögur fyrir háttinn og
voru útilegumannasögurnar sér-
staklega í uppáhaldi. Þá áttum við
ófáar stundir saman í sumarbú-
staðnum Skógum í Þjórsárdal.
Afi kunni vel að meta þá kyrrð,
náttúrufegurð og það næði sem
Þjórsárdalurinn bauð upp á.
Með þakklæti í hjarta og hlýju
hugsum við til afa Didda. Afa
okkar sem var svo ljúfur, fróður,
vinnusamur og barngóður, en allt
eru þetta kostir sem gerðu hann
að þeirri sterku og góðu fyrir-
mynd sem við höfum litið upp til
og lært af í gegnum þau ár sem
við áttum með honum. Sögur sem
geyma minningar um hann munu
ylja okkur, börnum okkar og
barnabörnum um hjartarætur um
ókomna framtíð.
Bryndís Björk Ásgeirsdóttir,
Magnús Kristinn Ásgeirsson
og Ásdís Sigríður
Ásgeirsdóttir.
Kristinn
Gunnarsson
✝
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir, bróðir og afi,
SIGFÚS JÓNSSON,
Skúlagötu 20,
fyrrv. forstjóri
Innkaupastofnunar Reykjavíkur,
verður jarðsunginn frá Háteigskirkju
fimmtudaginn 8. nóvember kl. 15.00.
Bergljót Sigurðardóttir,
Sigurður Sigfússon, Hrund Einarsdóttir,
Kristján Sigfússon, Ragnhildur Sigurjónsdóttir,
Sólveig Jónsdóttir,
Kristján Jónsson,
Finnur Hrafn Jónsson
og fjölskyldur.
✝
Ástkær faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi,
VIGFÚS ÓLAFSSON,
Víðilundi 9,
Akureyri,
lést á Sjúkrahúsi Akureyrar föstudaginn
19. október.
Útför hans fer fram frá Akureyrarkirkju
miðvikudaginn 7. nóvember kl. 13.30.
Anna Gunnur Vigfúsdóttir, Anton Sölvason,
Sigurlaug María Vigfúsdóttir,
Sigurður Vigfússon, Þóra Elísabet Leifsdóttir,
Hulda Vigfúsdóttir, Ómar Stefánsson,
Gunnar Vigfússon, Jóhanna María Friðriksdóttir,
Dóra Vigdís Vigfúsdóttir, Ámundi Sjafnar Tómasson,
afa- og langafabörn.
✝
Elskulegur eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir, afi og langafi,
STEFÁN VALDIMAR ÞORSTEINSSON,
fv. feldskeri,
Silfurteigi 6,
Reykjavík,
sem lést á Landspítalanum við Hringbraut þriðjudaginn
30. október, verður jarðsunginn frá Laugarneskirkju
föstudaginn 9. nóvember kl. 11.00.
Anna Margrét Cortes,
Björg Cortes Stefánsdóttir, Halldór I. Elíasson,
Steinunn Guðbjörg Stefánsdóttir,
Stefán Valdimar Halldórsson,
Anna Margrét Halldórsdóttir, Haraldur D. Þorvaldsson,
Steinar Ingimar Halldórsson, Xue Li,
Halldór Alexander, Jökull Ari og Hugrún Eva Haraldsbörn.
✝
Ástkær móðir, tengdamóðir, amma, dóttir,
systir, mágkona og frænka,
GUÐRÚN DÝRLEIF KRISTJÁNSDÓTTIR
lögmaður og hjúkrunarfræðingur,
sem lést miðvikudaginn 24. október, verður
jarðsungin frá Neskirkju við Hagatorg
miðvikudaginn 7. nóvember kl. 15.00.
Þeim sem vilja minnast Dýrleifar er bent á minningarsjóð
í hennar nafni til að efla rannsóknir á sviði auðlinda- og
umhverfisréttar og á sviði geðverndar, bankareikningur:
0331-13-307298, kt. 570297-2289.
Fyrir hönd vina og ættingja,
Kristján Gerhard, Hjördís Erna Sigurðardóttir,
Rebekka Rut, Rannveig Lára og Rúnar Máni,
Unnur Jónsdóttir,
Stefán Kristjánsson, Ólöf H. Bjarnadóttir,
Guðríður A. Kristjánsdóttir, Ómar B. Hansson,
Kristín Jóna Kristjánsdóttir, Hafsteinn Már Einarsson
og systkinabörn.