Morgunblaðið - 19.01.2013, Blaðsíða 44

44 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 19. JANÚAR 2013
✝ HólmfríðurSteinþórsdóttir
fæddist á Húsavík
25. júlí 1917. Hún
lést á Heilbrigð-
isstofnun Siglu-
fjarðar 6. janúar
2013. Foreldrar
hennar voru Guð-
rún Halldórsdóttir,
fædd 6. október
1885, látin 30. ágúst
1954, og Steinþór
Matthías Stefánsson, fæddur 7.
september 1891, látinn 3. júlí
1967. Bræður hennar eru Stefán
látinn, Halldór, Gunnar látinn.
Nítján ára gömul fluttist Hólm-
fríður til Siglufjarðar, þar kynnt-
ist hún manni sínum Birni Stefáni
Ólafssyni, f. 10. júlí 1917, d. 4. nóv-
ember 1965. Þau eignuðust tíu
börn: 1) Unnur, maki Rögnvaldur
Þórhallsson. 2) Birgir, lést á
fyrsta ári. 3) Arnfinna, maki Ey-
steinn Aðalsteinsson. 4) Guðrún,
maki Helgi Magnússon. 5) Ólafur
Kristinn, d. 15. september 1985,
maki Kolbrún Símonardóttir. 6)
Ólína Sigríður, maki
Hólmgeir Óskarsson.
7) Rósa, maki Guð-
berg Guðmundsson. 8)
Birna. 9) Elín Sigríð-
ur, maki Vilhjálmur
Andrésson. 10) Stein-
unn Helga, maki
Sigurður I. Halldórs-
son. Afkomendur
Hólmfríðar eru í dag
129.
Hólmfríður og
Björn bjuggu á Siglufirði þar til
Björn lést, eftir lát hans fluttist
Hólmfríður til Reykjavíkur. Þar
kynntist hún Ásgeiri Sigurðssyni
og bjó með honum þar til hann
lést eftir tveggja ára hjónaband.
Hólmfríður vann utan heimilis
eins og kostur var, bæði við síld-
arsöltun og saumaskap. Hólm-
fríður fluttist aftur til Siglu-
fjarðar 1990 þar sem hún bjó til
æviloka.
Hólmfríður verður jarðsungin
frá Siglufjarðarkirkju í dag, 19.
janúar 2013, og hefst athöfnin kl.
14.
Ástkær móðir okkar Hólm-
fríður, Fríða Steinþórs eins og
hún var alltaf kölluð, lést 6. jan-
úar sl. Með nokkrum orðum vilj-
um við systurnar Abbý, Guðrún
og fjölskyldur minnast hennar
og þakka. Elsku mamma, þú
varst svo sterk alveg frá barn-
æsku að þú varðst ein með móð-
ur þinni eftir að pabbi þinn fékk
berkla og þurfti að fara frá ykk-
ur á stofnun og móðir þín varð
að láta bræður þína þrjá frá sér
til ættingja sem ólu þá upp.
Þetta hafði mikil áhrif á þig. Ég
man líka vísuna sem þú fórst oft
með og sagðir að mamma þín
hefði svæft þig með sem var
Sofðu barn mitt blíða, byrgðu
augun þín. Litla ljósið fríða, lífs-
ins vonin mín. 19 ára kemur þú
til Siglufjarðar til að vinna á
Hótel Hvanneyri og kynntist
pabba, Birni Ólafssyni. Þið eign-
uðust 10 börn sem var mikið á
þeim árum þegar ekki voru raf-
magnstæki til húsverka.
Við systurnar munum vel all-
an dugnað sem fylgdi því að þvo
á þvottabretti. Vaskafat var not-
að þegar bakað var. Við fengum
að hræra og kallaðir þú mig
haldreipið þitt og gerðir það
fram á síðasta dag. Við munum
líka hvað þú saumaðir falleg föt á
okkur systkinin; kjóla, kápur og
buxur, allt lék þetta í höndunum
á þér. Við vitum að á þinni löngu
ævi var ýmislegt sem þú gekkst í
gegnum en tókst öllu með stakri
ró.
Pabba misstir þú 48 ára göm-
ul og fluttir til Reykjavíkur með
yngstu systurnar. Margt fleira
gekk svo á en þú fórst í gegnum
það með þínu sérstaka æðruleysi
sem fylgdi þinni sterku trú á lífið
alla tíð. Eftir að þú fluttir til okk-
ar á Hlíðarveginn, sem var fjöl-
skyldum okkar mikil ánægja,
kynntumst við þér betur. Marg-
ar áttum við gleðistundirnar með
þér þegar komið var saman við
hátíðleg tækifæri og þú tókst
harmonikkuna og ég gítarinn og
spiluðum af miklum krafti, þar á
meðal í 90 ára afmælinu þínu. Þá
var spilað til klukkan þrjú að
nóttu og skemmtu afkomendur
þínir sér mjög vel. Þetta var af-
rek. Þú vart stórkostleg. Á þess-
um tímamótum var heitasta ósk
þín að fara til Húsavíkur og í
Aðaldalinn og það gerðu þau
Guðrún og Helgi, fóru með þig á
Hótel Reynihlíð og á tónleika
sem Helgi Svavar og fleiri voru
með í Gamla bænum. Þér fannst
þetta besta afmælisgjöfin sem
þú hafðir fengið. Elsku mamma,
við munum alltaf minnast þín
sem flottrar konu sem hafði un-
un af tónlist, fallegum fötum og
fjölskyldunni sinni. Guð blessi
þig.
Þínar dætur,
Arnfinna, Guðrún
og fjölskyldur.
Nú er komið að kveðjustund-
inni, Hólmfríður Steinþórsdóttir
eða Fríða eins og hún var alltaf
kölluð, er fallin frá.
Ég kynntist Fríðu 1977 þegar
leiðir okkar Steinunnar dóttur
Fríðu lágu saman. Strax voru
mér ljósir kostir Fríðu, hún var
hörkudugleg, hlý í viðmóti, fróð
og hafði frásagnarhæfileika,
skemmtileg og hrókur alls fagn-
aðar þegar fjölskyldan var sam-
ankomin.
Fríða fæddist á Húsavík og
var stolt af þingeyskum uppruna
sínum, fyrir um 10 árum ókum
við Steinunn með Fríðu til Húsa-
víkur. Gaman var að heyra hana
rifja upp minningar um æskuár-
in á Húsavík, Fríða lýsti því sem
fyrir augu bar m.a. nöfnum eldri
húsa sem hún mundi vel eftir,
síðan var ekið upp að Botnsvatni
en þangað hafði Fríða m.a. farið
sem ung stúlka í berjamó. Í
þessari ferð kom vel í ljós hve
Fríða var vel ern, hún sagði sög-
ur af mönnum og málleysingjum
eins þær hefðu gerst í gær þó
hún væri 85 ára.
Tvítug flutti Fríða til Siglu-
fjarðar þar sem hún kynntist
Birni Ólafssyni, Bubba Óla, og
eignuðust þau 10 börn og kom-
ust níu þeirra til fullorðinsára,
Bubba sinn missti Fríða af slys-
förum 1965 og í framhaldinu
flutti Fríða til Reykjavíkur
ásamt yngstu dætrunum.
Það þarf dugnað til að koma
níu börnum til manns og þar
stóð Fríða sig með miklum sóma,
hún vann utan heimilis eins og
kostur var, m.a. við síldarsöltun
og jafnvel með dæturnar sér við
hlið á síldarplaninu.
Fríða mátti þola mikið mót-
læti í lífinu. Eftir að hafa flust til
Reykjavíkur kynntist hún Ás-
geiri Sigurðssyni en Ásgeir lést
af slysförum fáum árum síðar.
Þá missti hún son sinn Óla Kidda
og sonarson af slysförum með
fárra ára millibili. Í mótlætinu
sýndi Fríða mikinn styrk og lét
ekki bugast heldur hélt áfram
með sinn dugnað og bjartsýni að
leiðarljósi.
Mín kynni af Fríðu hafa alla
tíð verið mér mjög gefandi, börn
okkar Steinunnar, þau Íris, Hall-
dór og Hólmfríður bundust
ömmu Fríða sterkum böndum og
var hún í miklum metum hjá
þeim.
Fríða á í dag 129 afkomendur,
á ættarmótum var Fríða alltaf
drottningin, hún kunni að
skemmta sér og öðrum m.a. með
harmonikkuleik. Þegar haldið
var upp á 90 ára afmæli Fríðu
norður í Eyjafirði í júlí 2007,
seint á laugardagkvöldinu dreif
Fríða sig fram náði í nikkuna og
spilaði fram yfir miðnætti við
góðar undirtektir afkomenda
sinna og mikið fjör.
Sl. sumar varð Fríða 95 ára og
var henni haldin afmælisveisla á
Siglufirði. Það var gaman þegar
Fríða mætti á staðinn, hún var
glæsileg að vanda, þekkti alla og
var í sínu góða skapi.
Fríða var ávallt mjög heilsu-
hraust, ég minnist þess tæplega
að hún hafi dvalið á sjúkrahúsi.
Þá var hún vel ern fram til síð-
asta dags.
Síðastliðið haust var Fríða
farin að huga að 96 ára afmæli
sínu og langaði þá að fara í rútu
með dætrunum til Húsavíkur.
Það verður hins vegar ekkert af
þeirri ferð því Fríða er farin í
annað og lengra ferðlag og víst
er að hún mun gleðja samferða-
fólk sitt með jákvæðri nærveru
og vonandi verður harmonikka á
staðnum.
Undanfarin ár dvaldi Fríða á
Heilbrigðisstofnun Siglufjarðar
við mjög góða umhyggju.
Ég vil að lokum þakka elsku-
legri tengdamóður minni fyrir
einstaklega góð kynni og hlýja
vináttu frá því við kynntust
fyrst.
Hvíldu í friði.
Sigurður I. Halldórsson.
Ég deildi elsku ömmu minni
með rúmlega 100 öðrum afkom-
endum hennar og ekki var óal-
gengt að 8-10 nýir afkomendur
bættust í hópinn á hverju ári.
Amma var mikill húmoristi, í
seinni tíð hafði hún orð á því að
henni fyndist nú stundum eins
og að hún væri atriði í sirkus. Af-
komendurnir kepptust við að
koma og sýna yngstu börnunum
þessa lang- eða langalangömmu
eins og hún væri eitthvert ein-
stakt fyrirbrigði og í staðinn
spilaði hún eða söng og sagði
sögur. Hún var „performer“ af
Guðs náð.
Hólmfríður
Steinþórsdóttir
✝ Einar KristinnKlemenzson
fæddist 4.11. 1930.
Hann lést 12.1.
2013. Faðir: Klem-
enz Árnason, f. 22.
2. 1891, d 1.10.
1980. Móðir: Gunn-
heiður Heiðmunds-
dóttir, f. 5.4. 1893,
d. 27.4 1982. Systk-
ini: Tala, Ragnheið-
ur, Högni, Gunnar,
Heiðmundur Einar, Magnús og
Sveinn.
Eftirlifandi eiginkona Einars
er Hrefna Finnbogadóttir, f.
22.4. 1932. Foreldrar Hrefnu
voru Finnbogi Einarsson, f.
28.12. 1889, d 17.2. 1985 og
Kristín Einarsdóttir, f. 20.4.
1888, d. 7.3. 1986.
Einar og Hrefna gengu í
hjónaband 19.12. 1953. Börn
þeirra:
Kristín, f. 22.6. 1953, gift Sig-
urjóni Rútssyni. Börn: 1) Einar
Kristinn Stefánsson, börn a)
Matthildur. 2) Hrefna gift, Þor-
geiri Ragnarssyni, börn : a) Ás-
laug Lilja b) Sigurjón Kári. 3)
Rútur Skæringu, giftur Ólöfu
Vignisdóttur. 4) Viktor Smári. 5)
leifsdóttur. Börn 1) Ársæll,
sambk. Þorgerður Jóna Guð-
mundsdóttir, börn: a) Saga. b)
Bjarni. 2) Erpur Snær, sambýlis-
kona Þórey Þorkelsdóttir, börn:
a) Jón Haukur b) Guðrún Sif 3)
Elmar Reyr. 4) Irpa Þöll.
Einar ólst upp í Görðum við
búskap og veiðar. Eftir skóla-
göngu og fermingu byrjaði Einar
að vinna utan heimilis, við ýmis
störf en á 16. ári fór hann á ver-
tíð. Næstu ár var hann ýmist á
vertíðum og á Lóranstöðinni
Reynisfjalli. Vorið 1953 tóku Ein-
ar og Hrefna við búi af for-
eldrum Hrefnu í Neðri-
Presthúsum og keyptu jörðina
Reynisdal. Samhliða búskapnum
vann Einar ýmis störf utan heim-
ilis. Frá 1965 vann hann við lög-
gæslu eða í um 17 ár og sem slát-
urhússtjóri hjá SS í Vík í 12 ár.
Einar stundaði veiðar af ástríðu
alla sína tíð og gerði m.a. út bát
ásamt félögum sínum frá hafn-
lausri strönd Reynishverfis. Ein-
ar starfaði að félagsmálum var
félagi í Lionsklúbbnum Suðra til
fjölda ára og stundaði hann bæði
skák og brids. Þrátt fyrir stutta
skólagöngu var Einar vel að sér,
var Njála t.d. í miklu uppáhaldi
og kunni hann m.a. Gunn-
arshólma utan að. Einar var um
árabil meðhjálpari og hringjari í
Reyniskirkju.
Útför Einars fer fram frá
Reyniskirkju laugardaginn 19.
janúar 2013 kl. 14.
Ríkharður.
Viggó Rúnar, f.
22.9. 1955, dáinn
19.8. 2004. Eftirlif-
andi eiginkona hans
er Elísa Berglind
Adolfsdóttir. Börn:
1) Jón Ingi Smára-
son, börn: a) Daníel
Ingi. b) Ingibjörg
Karitas. 2) Róbert
Birkir, d. 2003. 3)
Lovísa Dögg,
sambm. Guðmundur Magnússon,
börn a) Viggó Rúnar Sigurðsson,
b) Elísa Sigurrós c) stúlka, f.
2012. 4) Hlynur Freyr. Klemens
Árni, f. 25.1. 1958, börn: 1) Jón
Þór giftur Söru Pálsdóttur, börn:
a) Breki Páll. b) Stefanía. 2)
Sunna Dís, sambm. Haukur Dór.
3) Birta Mjöll, sambm, Árni
Freyr Ársæls. Finnbogi, f. 8.5.
1960. Heiða Dís, f. 21.9. 1963, gift
Snorra Snorrasyni börn: 1) Elv-
ar. 2) Sævar. 3) Hafþór. Signý, f.
3.4. 1965, sambm. Flosi Arn-
órsson. Börn 1) Guðrún Hildur
Thorstensen, sambm. Jón Skjöld-
ur Níelsson. 2) Freyja Huld
Hrólfsdóttir, unnusti, Halldór
Vilhjálmsson. Haukur, f. 3.4.
1965, kvæntur Sóleyju Rut Ís-
Komið er að kveðjustund. Afi
úti í sveit hefur kvatt okkur og
víst er að margir sakna hans.
Hann gegndi mikilvægu hlut-
verki innan fjölskyldunnar og
víðar. Þótt sárt sé að kveðja er
gott að hugga sig við að afi skilur
einungis eftir ljúfar minningar.
Þegar ég kalla fram mynd hans í
huga mér birtist hún auðveld-
lega. Afi – myndarlegur, stór og
sterkur með fallegt bros og kank-
víst augnaráð. Honum fylgdi ró
og yfirvegun en einnig fjör og
kátína.
Afi var einn af þessum mönn-
um sem vöktu athygli. Ekki með
látum og hamagangi heldur var
eitthvað við hann. Hann var
sjarmerandi. Vissulega var hann
áberandi, stór og sterkur með
myndarlegt andlit, en auk þess
var fas hans og framkoma
heillandi. Hann var félagslyndur,
hafði gaman af að ræða menn og
málefni og hafði ætíð eitthvað til
málanna að leggja. Hann las mik-
ið og hafði gaman af Stiklum og
öðru efni er fjallaði um mannlíf.
Handbolti var í uppáhaldi og hon-
um þótti gaman að tefla og spila.
Afi var náttúrubarn og naut þess
að skreppa niður í fjöru. Honum
þótti vænt um heimahagana enda
bjó hann í einni fallegustu sveit
landsins. Hann hafði gaman af að
ferðast um landið og blanda geði
en hafði ekki þörf fyrir að kanna
önnur lönd. Hann bjó yfir góðri
dómgreind, var fastur fyrir og
ákveðinn ef þess þurfti. Hann var
heiðarlegur, réttsýnn og fylgdi
sínum grundvallarreglum. Hon-
um var því oft treyst fyrir erf-
iðum verkefnum og ábyrgðar-
stöðum. Auk þess að vera bóndi
þá sinnti hann ýmsum störfum
gegnum tíðina. Hann var m.a.
lögreglumaður, sláturhússtjóri
og veiðimaður. Hann lagði net í
ósinn, veiddi fýl og lunda og var
fýlaverkun hans og ömmu víð-
fræg. Mamma og pabbi lærðu þá
list af þeim. Slátrað var á hverju
hausti, matargerð stunduð og áð-
ur fyrr höfðu þau mjólkurbú og
hænur. Amma hafði sína hesta en
undir það síðasta voru um 30
kindur eftir og aðstoðaði pabbi
við búskapinn. Amma og afi voru
samhent í þessu sem öðru og er
missir ömmu mikill.
Afi var stríðinn og þótti ekki
leiðinlegt að erta samferðafólk
sitt. Hann var lúmskur þegar
hann plataði fólk í samræður þar
sem hann dró fram hið spaugileg-
asta í skoðunum og öðrum tikt-
úrum manna. Hann sagði krökk-
um ýkjusögur og skemmti sér
stundum við að espa upp frúna
með vel völdum kommentum og
amma spilaði með. Þegar hún
hafði af kostgæfni valið sín and-
svör þá leit afi á okkur brosandi
og axlirnar hristust upp og niður.
Þá var gaman. Amma og afi voru
skemmtileg hjón. Að mörgu leyti
ólík en áttu vel saman og alltaf
hrifin af hvort öðru. Þau áttu sér
langa sögu en ávallt var þessi
neisti á milli þeirra sem ég held
við leitum öll að.
Ég var hreykin af afa mínum.
Mér fannst hann glæsilegur og
traustur. Hann var góð fyrir-
mynd, mikil barnagæla og ég
fullyrði að allir hans afkomendur
hugsa til hans með hlýju og virð-
ingu. Hann var jafnvel fallegur
og tilkomumikill að lífinu loknu,
þegar við kvöddum hann í hvítu
líni. Hann skipaði stóran sess í lífi
okkar og með fráfalli hans verða
vatnaskil. Þá finnum við fyrir
þeirri ábyrgð að halda minningu
hans á lofti og taka við kyndlin-
um. Nú þurfum við að minnast
þess sem afi kenndi okkur og
nýta það. Blessuð sé minning þín,
kæri afi.
Hrefna Sigurjónsdóttir.
Það er með söknuð í hjarta
sem við kveðjum hann afa okkar í
Presthúsum en á sama tíma horf-
um við til baka með hlýhug og
einskæru þakklæti. Þakklæti fyr-
ir allar þær stundir sem við átt-
um saman í gegnum tíðina og
munu koma til með að sitja eftir
sem minningar um þennan góða
mann.
Þegar við vorum litlir fannst
okkur við aldrei vera stærri og
sterkari en þegar við fengum að
hjálpa afa í fjósinu og alltaf feng-
um við að fara með þó svo eflaust
hafi verið lítið gagn í okkur
lengst af. Síðar varð það þó að ár-
legum viðburði að mæta síðsum-
ars í fýlaveiðarnar þar sem við
gátum hlaupið eftir fuglinum út
um hvippinn og hvappinn á með-
an afi stjórnaði veiðinni úr hilux-
inum og tók svo fagnandi á móti
okkur eftir hverja ferð og bauð
upp á kók og kex áður en leitað
var á ný svæði. Sjaldan var afi
jafn spenntur og þegar vel gekk
að veiða og spenningurinn smit-
aðist auðveldlega yfir á okkur.
Maður lagði sig alltaf hundrað
prósent fram þegar maður vann
með afa.
Þegar við minnumst afa sjáum
við hann fyrir okkur við eldhús-
borðið í Presthúsum. Við sitjum á
bekknum og hann situr á móti.
Útvarpið er í gangi og hann
hlustar á fréttirnar og strýkur
sér um ennið. Svo spilum við
rússa eða sitjum og spjöllum. Afi
laumar inn léttri stríðni í átt að
ömmu sem svarar í sömu mynt,
en afi glottir ennþá enda tak-
markinu náð. Það var aldrei langt
í húmorinn hjá afa.
Við munum sakna hans afa
okkar sárt, en ef við getum lifað
okkar lífi með sama dugnaði og
góðmennsku og hann þá mun
minning hans lifa.
Hvíldu í friði, elsku afi.
Elvar, Sævar og
Hafþór Snorrasynir.
Fallinn er frá góðvinur minn,
Einar í Prestshúsum. Hann hafði
ekki gengið heill til skógar und-
anfarin ár og síðustu mánuði fór
heilsu hans ört hrakandi. Hann
lést á sjúkrahúsinu á Selfossi að-
faranótt sl. sunnudags. Ég vil
minnast hans nokkrum orðum.
Ekki er mér unnt að tala um
Einar án þess að hafa Hrefnu,
konu hans, í sama orðinu. Þeim
hjónum kynntist ég fljótlega eftir
komu mína til Víkur í október
1962. Þau bjuggu í Neðri-Prests-
húsum. Þá þegar þótti mér tals-
verður fólksfjöldi vera þar í
heimili, en þau hjón höfðu þá
eignast fjögur börn á fimm árum
og einnig dvöldu hjá þeim rosknir
foreldrar Hrefnu. Satt að segja
hafði ég, Reykjavíkurpilturinn,
aldrei fyrr komið á mannfleira
heimili. Þó áttu þau hjón eftir að
bæta um betur, því enn fæddust
þrjú börn, síðast tvíburar. Meðan
börnin voru ung og gömlu hjónin,
Kristín og Finnbogi, lifðu kom ég
iðulega í læknisvitjanir í Prests-
hús, en smám saman breyttust
komur mínar í vináttuheimsókn-
ir, ekki síst þótti gaman að koma
við í reiðtúrum, hvort heldur var
innansveitar eða eftir að ég var
fluttur til Reykjavíkur í tengslum
við lengri ferðir. Já, svo ekki sé
minnst á árlegar fýlaveislur um
alllangt skeið.
Ekki varð hjá því komist að
taka eftir því hve skemmtilega
ólík þau voru hjónin Einar og
Hrefna, bæði í sjón og raun. Ein-
ar með stærstu mönnum og þrek-
inn eftir því, rólegur, íbygginn og
launkíminn og að því virtist sein-
þreyttur til vandræða, en Hrefna
lágvaxin, kvik í hreyfingum og at-
höfnum öllum, vildi láta hlutina
ganga. Ekki fannst manni fara á
milli mála, að Hrefna væri áhuga-
samari um búskapinn og í fljótu
bragði gat maður ætlað að þau
væru lítt samstiga, en það hygg
ég hafa verið frekar á yfirborð-
inu. Þau virtust hafa gaman af að
kýtast á léttum nótum.
Einar var mikill veiðimaður,
hvort heldur var á fugl eða fisk og
um tíma stóð stóreflis plastbátur
í hlaði, sem róið var á til fiskjar úr
Reynisfjöru. Silung veiddi Einar
í net í Dyrhólaós og Heiðarvatni,
háfaði lunda í Reynisfjalli fram
eftir öllum aldri og fýll var tekinn
á ósnum á hverju sumri og voru
þau Prestshúsahjón þekkt að
góðri verkun þess góðgætis. Mér
brá nokkuð, þegar Hrefna tjáði
mér í vetur, að enginn fýll hefði
komið í hús í fyrrasumar. Enn
einum kafla lífsins er lokið. Ekki
verður framar sest að fýlaveislu
hjá þeim hjónum og staðan tekin
á tilverunni. Ekki man ég í fljótu
bragði, hve marga gesti ég hef
dregið með mér í slíkar veislur til
þeirra, en allir luku þeir upp ein-
um munni um, hversu skemmti-
legt hefði verið að kynnast þeim
hjónum, og ekki síður hve fýllinn
hefði verið góður, en fæstir höfðu
smakkað hann áður.
Á yngri árum starfaði Einar
sem tímavörður á Lóranstöðinni
á Reynisfjalli og meðfram bú-
skapnum starfaði hann um árabil
sem lögreglumaður í sýslunni við
góðan orstír. Alltaf jafn rólegur
og yfirvegaður. Einnig sinnti
hann akstri sjúkrabifreiðar á
móti öðrum. Var gott að eiga
hann að í hvoru hlutverkinu sem
var.
Einars verður saknað. Ég
votta Hrefnu og fjölskyldunni
samúð.
Vigfús Magnússon.
Einar
Klemenzson