Morgunblaðið - 19.01.2013, Blaðsíða 38

38 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 19. JANÚAR 2013
✝ Anna SigríðurÞorbergsdóttir
fæddist í Hraun-
bæ, Álftaveri, 23.
júlí 1938. Hún lést
á Heilbrigð-
isstofnun Suður-
lands á Selfossi 10.
janúar síðastliðinn.
Foreldrar henn-
ar voru hjónin
Guðlaug Marta
Gísladóttir, f. 4.9.
1903, d. 2.9. 1989, frá Norð-
urhjáleigu í Álftaveri, og Þor-
bergur Bjarnason, f. 4.5. 1902,
d. 22.11. 1994, frá Efri-Ey í
Meðallandi. Þau hjónin bjuggu
allan sinn búskap í Hraunbæ í
eftirlifandi eiginmanni sínum
Guðgeiri Sumarliðasyni frá
Hlíð í Skaftártungu. Anna og
Guðgeir eignuðust fimm dætur.
1) Þórunn, f. 1965, maður henn-
ar Einar Ólafsson, eiga þau
þrjú börn. 2) Lilja, f. 1967, mað-
ur hennar Sigfús Sigurjónsson,
eignuðust þau fjögur börn.
Fyrsta barn þeirra lést á fyrsta
aldursári. 3) Þórgunnur María,
f. 1973, maður hennar Sigurður
Ómar Gíslason, eiga þau tvö
börn. 4) Guðlaug Berglind, f.
1976, maður hennar Erlendur
Ingvarsson eiga þau þrjú börn.
5) Sóley Gíslína, f. 1980, maður
hennar Daði Steinn Arnarsson,
eiga þau tvo syni. Barna-
barnabörnin eru orðin þrjú
talsins.
Útför Önnu Sigríðar fer fram
frá Grafarkirkju í Skaftártungu
í dag, laugardaginn 19. janúar
2013, og hefst athöfnin klukkan
14.
Álftaveri. Anna var
tíunda í röð þrett-
án systkina sem
komust til fullorð-
insára, eitt fæddist
andvana og eru níu
þeirra á lífi. Anna
Sigríður giftist Sig-
urði Jónssyni 1958
frá Norðurgarði
Mýrdal. Þau skildu.
Anna og Sigurður
eignuðust tvo syni
1) Hörður, f. 1958, kona hans
Anna Pálína Jónsdóttir, eiga
þau þrjú börn. 2) Rúnar, f.
1960, kona hans Hulda Jóhanna
Eðvaldsdóttir, eiga þau þrjú
börn. 14. maí 1965 giftist Anna
Móðir mín er fallin frá eftir erf-
iða baráttu síðustu mánuði en
æðruleysinu, hlýjunni og andleg-
um styrk sínum hélt hún alveg
fram í andlátið.
Minningarnar eru óteljandi
allt frá æsku er hún saumaði á
okkur fín föt, t.d. apaskinnsgall-
ana sem voru toppurinn í þá daga,
einnig fínustu jólaföt. Einnig
kenndi hún okkur að prjóna,
fyrstu sigrarnir á því sviði voru að
geta prjónað sína eigin réttar-
sokka og vettlinga. Dagsferðir
inn í afrétt eru eftirminnilegar,
sjá féð, finna plöntur og spyrja
mömmu hvað þær hétu, einnig
var nestið mikilvægur þáttur í
ferðunum. Hér væri margt hægt
að nefna fleira. Gott var að eiga
mömmu að í öllu.
Takk fyrir að vera börnunum
mínum góð amma, þau eiga líka
fjölda góðra minninga um þig.
Takk fyrir allt saman. Blessuð sé
minning þín.
Blómin falla, fölskva slær
á flestan ljóma. –
Aldrei hverfur
angan sumra blóma.
Þannig varstu vinur, mér
sem vorið bjarta.
Það sem gafstu
geymist mér í hjarta.
Ilma sprotar, anga lauf,
sem aldrei falla.
Drottinn launi
elskuna þína alla.
(Sigurbjörn Einarsson)
Hvíl í friði. Þín dóttir,
Þórgunnur María.
Elsku mamma mín, amma og
tengdamamma. Komið er að
kaflaskiptum. Baráttu þinni við ill-
vígan sjúkdóm er lokið. Minning-
arnar eru margar og verður þeim
ekki öllum komið fyrir í þessari
grein. Ég er afskaplega þakklát
fyrir allt sem þú kenndir okkur og
undirbjóst okkur þannig fyrir
framtíðina og studdir okkur í því
sem við tókum okkur fyrir hend-
ur. Æskuslóðirnar þínar í
Hraunbæ voru þér mjög kærar og
var alltaf mikill spenningur og eft-
irvænting að fara fram að
Hraunbæ og heimsækja afa,
ömmu og Bjarna. Var þá gjarnan
tekið í spil eða skroppið austur í
mýri og folöld skoðuð. Í Austur-
hlíð var gott að alast upp, þar
lærði maður utandyra að umgang-
ast og sinna skepnum og að það að
leggja rækt við jörðina er mikil-
væg. Innandyra lærði maður ým-
islegt er viðkom matseld, bakstri
og prjónaskap. Svo var oft gripið í
spil á kvöldin þegar störf dagsins
voru búin og var þá oft spilaður
marías, rommí, sprauta og púkk
sem við spiluðum á jólunum en þú
hafðir óskaplega gaman af því að
spila. Eftirminnilegt er þegar fjós-
ið var byggt í Austurhlíð en eftir
niðurskurð á fénu var byggt fjós í
tveimur hlutum sitt hvort sumar-
ið. Hörður var þessi tvö sumur í
Austurhlíð og smíðaði fjósið og all-
ir kepptust við að hjálpa til við
smíðarnar. Þetta voru skemmti-
legir tímar og var oft skroppið til
fjalla þessi sumur, inn í Blautulón
og Lónakvíslalón og lögð net til að
veiða bleikju. Allar Egilsstaða-
ferðirnar eru ógleymanlegar og er
sú fyrsta eftirminnilegust en þá
flaugst þú með okkur litlu stelp-
urnar frá Reykjavík til Egilsstaða.
Óskaplega áttum við skemmtileg-
an dag saman á sextugsafmælinu
þínu þegar þú komst ásamt Mæju,
Lilju og strákunum inn í Hóla til
mín og við grilluðum læri og slegið
var upp dýrindis veislu í kjallaran-
um í Hólakofanum. Á sjötugsaf-
mælinu þínu var ekki síður gaman
þegar haldin var veisla á blettin-
um heima í Austurhlíð í stóru
tjaldi. Ógleymanleg er ferðin okk-
ar til Danmerkur í ferminguna
hennar Hólmfríðar. Gestrisni þín
hefur alltaf verið mikil og þú
kunnir svo sannarlega að taka vel
á móti fólki og alltaf var nóg til í
búrinu af allskonar góðgæti þegar
maður kom heim að Austurhlíð og
hafði kannski ekki verið heima um
hríð þá var alltaf mjög gott að fara
könnunarleiðangur í búrið og
smakka á hinum og þessum köku-
sortum og góðgæti. Eftir að ég
flutti út að Skarði fækkaði sam-
verustundunum okkar en þá
spjölluðum við oft og lengi saman í
síma og svoleiðis fylgdist þú með
Sumarliða og Helgu Fjólu og bú-
skapnum hér í Skarði og ég fékk
fréttir að austan. Dýrmæt var
samveran síðastliðna tvo og hálfan
mánuð eftir að þú varst komin á
spítalann en það var svo margt
sem þú sagðir mér sem ég hafði
aldrei heyrt áður. Dýrmætt er fyr-
ir okkur að þú skyldir geta séð
litlu stelpuna okkar sem fæddist
28. desember síðastliðinn og ég
veit að það var þér mikils virði.
Takk fyrir allar þær stundir sem
við áttum með þér. Minning þín er
ljós í lífi okkar.
Berglind, Erlendur,
Sumarliði, Helga Fjóla
og óskírð Erlendsdóttir.
Elsku mamma, ég trúi því ekki
enn að þú sért dáin. Það er ekki
hægt að lýsa því hvað það er sárt
að hitta þig ekki oftar. Þú varst
mér svo kær. Ég er óendanlega
þakklát fyrir að hafa verið svo
heppin að fá að vera dóttir þín.
Það eru forréttindi. Þú kenndir
mér margt og varst alltaf ráðagóð
og skilningsrík. Þú varst líka svo
skemmtileg, það var alltaf stutt í
grínið og gleðina hjá þér. Þú skilur
eftir hjá mér hafsjó af frábærum
minningum um þig, það er erfitt
að velja hvað upp skal talið hér.
Mér dettur fyrst í hug eitt atvik
sem við erum oft búnar að hlæja
að. Einu sinni vorum við að mjólka
í Austurhlíð og vorum að fíflast
dálítið, við vorum að æfa okkur að
syngja óperuaríur, mjög gaman
hjá okkur. Þá kom fisksalinn. Við
heyrðum auðvitað ekkert þegar
hann renndi í hlað því við sungum
svo hátt. Fisksalinn var dálítið
glottuleitur þegar hann kom inn í
fjós og spurði hvort við vildum
kaupa fisk. Við æfðum held ég
ekki mikið oftar aríur. Stundum
fórum við stelpurnar fram að
Hraunbæ, ég, þú, Mæja og Berg-
lind. Þá sungum við yfirleitt báðar
leiðir. Það var mikið fjör og alltaf
svo gaman að koma að Hraunbæ.
Pabbi fór líka stundum með okkur
þangað.
Það er ekki hægt að sleppa því
að minnast á matargerðina þína
og baksturinn, þvílíkt gómsæti allt
sem þú bjóst til. Svo slóstu nú ekki
slöku við í garðinum, þar var þvílík
paradís. Þegar það var mjög gott
veður á sumrin fékk ég oft leyfi
hjá þér til að fara út að borða í
Dallas og þá tókst þú sko þátt í því
ásamt fleirum.
Þegar ég hugsa til baka finnst
mér svo merkilegt hvað þú gafst
þér alltaf tíma til að sýna okkur
öllum athygli, hrósa okkur og
varst alltaf þolinmóð við okkur. Þú
máttir alltaf vera að því að hlusta á
okkur, hugga, og hughreysta okk-
ur og spila við okkur. Þú settir
alltaf í forgang að sinna okkur öll-
um þrátt fyrir mannmargt heimili
og fjölda bústarfa. Samt datt aldr-
ei niður reglan á matmálstímum,
þeir féllu aldrei niður þrátt fyrir
mikið annríki.
Það gladdi mig innilega þegar
þið pabbi fóruð með mér inn í af-
rétt í sumar. Það var svo gott veð-
ur og svo skemmtilegt hjá okkur.
Takk fyrir allt, elsku mamma
mín. Ég læt hér fylgja með fallega
vísu sem þér kom í hug í veikind-
um þínum. Þú sagðir mér að þessa
vísu hefðir þú lært sem barn.
Detta úr lofti dropar stórir,
dignar um í sveitinni.
Tvisvar sinnum tveir eru fjórir,
taktu í horn á geitinni.
Elsku mamma, ég mun alltaf
sakna þín svo mikið, kærleikur
þinn mun alltaf umlykja okkur öll.
Hvíldu í friði.
Sóley Gíslína Guðgeirsdóttir.
„Sæl og blessuð nafna mín.“
Þessa setningu var svo notalegt að
heyra frá Önnu þegar við hitt-
umst.
Ég minnist tengdamóður minn-
ar með sorg í hjarta og þakklæti í
huga.
Sorg yfir að hitta hana ekki
lengur og gleði yfir að hafa fengið
að kynnast þessari einstöku konu
sem hefur alltaf reynst mér svo
vel.
Þær voru ófáar stundirnar í
eldhúsinu í Austurhlíð með kaffi-
bolla í hendi og spjallað um alla
hluti.
Fjölskyldan var henni alltaf
efst í huga og hún sýndi mikinn
áhuga á hvað börnin hennar voru
að gera bæði í leik og starfi. Ekki
Anna Sigríður
Þorbergsdóttir
✝ Vigdís GuðrúnFinnbogadóttir
fæddist á Hóli í
Bakkadal í Arn-
arfirði 25. ágúst
1922. Hún lést á
Heilbrigðisstofnun
Patreksfjarðar
sunnudaginn 13.
janúar 2013. Hún
var dóttir hjónanna
Finnboga Jóns-
sonar, bónda á Hóli,
f. 3. janúar, 1891, d. 20. júlí 1975
og konu hans, Sigríðar Gísladótt-
ur, f. 25. apríl 1896, d. 27 mars
1959. Vigdís var þriðja elst í sjö
systkina hóp, tvö þeirra eru á lífi.
Systkini hennar eru: Jón Guð-
bergur, verslunarmaður í Reykja-
vík, f. 9. febrúar 1919, d. 4. júlí
1986, Jóhanna Finnbogadóttir,
Reykjavík, f. 21. september 1920,
d. 31. mars 2002, Ragnhildur Gísl-
ína, f. 24. febrúar 1924, d. 9. nóv-
ember 2009, Elín Ólafía, f. 23.
október 1926, Sigríður Ingibjörg,
f. 5. apríl 1931, d. 31. ágúst 1996,
Árni Marinó, sjómaður og síðar
verkstjóri, f. 5. apríl 1931.
Vigdís giftist 31.12. 1945
Bjarna Hannessyni, sparisjóðs-
stjóra og bónda, f. 30. maí 1912, d.
6. mars 1968. Foreldrar hans:
ardóttir, þau eiga tvö börn og tvö
barnabörn. Arndís leikskólastjóri,
f. 19. ágúst 1956, sambýlismaður
Skarphéðinn Guðmundsson, Arn-
dís á tvö börn og fjögur barna-
börn. Jóhanna húsmóðir, f. 26.
ágúst 1958, maki Lúðvík Guð-
jónsson, þau eiga fimm börn og
þrjú barnabörn. Hreinn verktaki,
f. 26. ágúst 1958, maki Guðný Sig-
urðardóttir, þau eiga þrjár dætur
og þrjú barnabörn. Erna banka-
starfsmaður, f. 9. júlí 1961, hún á
einn son. Gísli Ragnar, f. 18. maí
1964, hann á tvo syni.
Afkomendur Vigdísar og
Bjarna eru 83 talsins.
Vigdís óst upp á Hóli í Ketil-
dölum. Hún nam við Húsmæðra-
skólann á Staðarfelli veturinn
1941 til 1942, dvaldist hún í Hafn-
arfirði og Reykjavík 1944 flutti
síðan til Bíldudals og stofnuðu
þau Bjarni heimili sitt á Bíldudal
að Tjarnarbraut 9. 1952 hófu Vig-
dís og Bjarni búskap á Litlu-Eyri
og bjó Vigdís þar alla tíð síðan.
Vigdís helgaði heimili sínu og
börnum starfskrafta sína alla tíð.
Auk þess vann hún við rækju-
vinnslu um árabil.
Útför Vigdísar fer fram frá
Bíldudalskirkju í dag, 19.1. 2013
og hefst athöfnin kl. 14.00.
Hannes Stephensen
Bjarnason, kaup-
maður á Bíldudal, f.
26. ágúst 1878, d. 23.
desember 1931 og
Sigríður Pálsdóttir,
f. 15. febrúar 1887,
d. 29. desember
1967.
Börn Vigdísar og
Bjarna eru tólf:
Hannes, f. 17. júní
1946, bygging-
armeistari, maki Birna Jóns-
dóttir, þau eiga fjögur börn og 10
barnabörn. Helga, f. 19. júni 1947,
leikskólastjóri, maki Úlfar B.
Thoroddsen, þau eiga fjóra syni
og fimm barnabörn. Sigríður af-
greiðslustjóri, f. 2 október 1949,
gift Guðmundi Sævari Guðjóns-
syni, þau eiga þrjú börn og níu
barnabörn. Finnbjörn flugvall-
arstarfsmaður, f. 27. desember
1950. Theodór Agnar viðskipta-
fræðingur, f. 20. apríl 1952, maki
Ágústa Ísafold Sigurðardóttir,
þau eiga eitt barn og tvö barna-
börn. Svanhvít skrifstofumaður,
f. 27. janúar 1954, maki Ólafur
Arnar Kristjánsson, þau eiga þrjú
börn og þrjú barnabörn. Jón Sig-
urður byggingameistari, f. 19.
ágúst 1956, maki Heba Harð-
naust þú þess að eiga rólegri
stundir. Þú hafðir alltaf mikinn
áhuga á börnum þínum og barna-
börnum og fylgdist vel með öllu í
fjölskyldunni.
Þú vannst mikla handavinnu,
last mikið og horfðir á sjónvarpið.
Þú varst gestrisin, hafðir mikla
ánægju af að dúka borð, bjóða
kaffi og meðlæti og spjalla við
gesti.
Á fullorðinsárum hef ég oft
reynt að gera mér í hugarlund
hvernig þú gast tekist á við öll þau
krefjandi verkefni sem þú mættir
á ævi þinni. Ég kemst alltaf að
þeirri niðurstöðu, að dugnaður
þinn, gott geðslag, óbilandi kraftur
og áhugi á lífinu voru eiginleikar
sem einkenndu þig.
Þessa eiginleika vona ég,
mamma mín, að afkomendur mínir
erfi frá þér.
Hjartans þakkir fyrir allt.
Þín dóttir,
Arndís.
Elskuleg tengdamóðir mín,
Vigdís Finnbogadóttir, er látin.
Ég kynntist Dísu, eins og hún var
oftast kölluð, fyrir 38 árum, þegar
við Hannes, elsti sonur hennar,
fórum að vera saman. Við bjugg-
um í næsta húsi við Litlu-Eyri
næstu 25 árin, svo samskiptin voru
mikil. Hún tók mér og börnunum
mínum tveimur mjög vel og þau
fengu að kalla hana ömmu Dísu.
Það var alltaf gott að koma til
Dísu, hún var félagslynd og
skemmtileg kona, hafði gaman af
að segja frá lífinu í Bakkadal þar
sem hún fæddist og ólst upp.
Stundum fórum við Hannes í
bíltúr með hana þangað og stopp-
uðum þá nálægt Hóli, sem var
æskuheimili hennar og hún lýsti
öllu eins og það var í gamla daga.
Þegar synir okkar Hannesar
voru litlir og ég var heimavinn-
andi, þá fórum við Dísa saman í
Jónsbúðina á mjólkurdögum til að
versla, stundum fórum við í lengri
bíltúr í leiðinni. Þetta voru góðar
samverustundir og við ræddum
saman um lífið og tilveruna. Oft
töluðum við um bækur sem við
Með örfáum orðum langar mig
að minnast móður minnar, Vigdís-
ar Finnbogadóttur. Elsku
mamma, það eur ótal margar
minningar sem birtast er ég hugsa
um þig. Ævi þín var löng og á
margan hátt stórbrotin. Þú lærðir
fljótt á uppvaxtarárum á Hóli að
vinna flest þau störf sem unnin
voru í sveitinni. Þú varst mjög
dugleg og laghent, öll verk léku í
höndum þér. Það sannaðist vel
síðar á ævinni þegar á þig reyndi.
Þú varst skynsöm, hafðir alla tíð
einstakt lag á að koma hlutum í
framkvæmd.
Úr Ketildölum lá leið þín í hús-
mæðraskólann á Staðarfelli og
síðar til Reykjavíkur þar sem þú
varst í vist. Þá dvaldir þú hjá
Rögnu móðursystur þinni og Ólafi
í Hafnarfirði. Á kvöldin lærðir þú
fatasaum, sem nýttist þér vel á
lífsleiðinni, t.d. þegar þú þurftir að
sauma eða breyta fötum á fjöl-
skylduna.
Þegar þú komst aftur vestur í
Ketildali kynntist þú föður mín-
um, Bjarna Hannessyni frá Bíldu-
dal. Þið giftust 30. des. 1945 og
hófuð búskap á Bíldudal. Nokkr-
um árum síðar, árið 1952, fluttust
þið á Litlu-Eyri þar sem þú bjóst
alla tíð. Þið áttuð miklu barnaláni
að fagna, tólf börn eignuðust þið.
Eftir andlát föður míns hélst þú
áfram búskap á Litlu-Eyri, ásamt
því að ala upp okkur systkinin.
Það voru því ærin verkefnin sem
þú þurftir að sinna. Gott skipulag
og vinnusemi var það sem dugði.
Það var ætíð þitt kappsmál að
hlúa að börnunum og hvetja okkur
áfram bæði í námi og starfi. Skila-
boðin þín um mikilvægi þess að
klára sig í lífinu fengum við systk-
inin fljótt. Þú hafðir einstakt lag á
að leiðbeina og hjálpa okkur til að
taka þátt í verkunum sem til féllu
á heimilinu. Það var svo auðvelt að
læra af þér verkin, elda, stoppa í,
sauma og prjóna og fleira, því allt
þetta lék í höndum þér.
Þegar börnin voru uppkomin
höfðum lesið, andleg málefni og
fjölskylduna.
Við Dísa fórum líka stundum í
heimsókn til Rögnu systur hennar
í Hvestu. Þar var tekið vel á móti
okkur og það var gaman að hlusta
á þær tala saman, þær voru svo
kátar og skemmtilegar.
Dísa og Bjarni Hannesson giftu
sig árið 1945, en hann dó árið 1968.
Það var mikill missir fyrir hana og
börnin þeirra 12 og erfiðir tímar
sem fylgdu í kjölfarið, en með
dugnaði og elju gátu þau haldið
öllu í horfinu. Börnin 12 eru öll lif-
andi í dag, afkomendur hennar eru
orðnir hátt í 100 og Dísa fylgdist
vel með stóra hópnum sínum og
vildi þeim öllum svo vel, spurði oft
um hvern og einn, hvernig gengi
og hvað þau væru að læra eða
starfa.
Að lokum vil ég þakka Dísu fyr-
ir kærleiksríka samfylgd í gegnum
árin og allt sem hún gerði fyrir mig
og mína.
Guð geymi þig, Dísa mín.
Birna.
Elskuleg tengdamóðir mín,
Vigdís Finnbogadóttir húsfrú á
Litlu-Eyri, er fallin frá. Margar
fallegar og skemmtilegar minn-
ingar koma upp í hugann, leiðir
okkar lágu fyrst saman 1982, ég þá
tvítug og Dísa sextug. Frá þremur
áratugum er margs að minnast og
verður maður hugsi yfir að samt er
það aðeins þriðjungur af ævi Dísu.
Mér varð strax ljóst að hér var
mikil heiðurskona á ferð sem
kenndi mér margt verklegt og
andlegt í samferðinni og mun
minning um ljúfa, skemmtilega og
fallega móður, tengdamóður,
ömmu og langömmu lifa áfram
með okkur.
Mörg voru verkin á lífsleiðinni,
húsmóðir, bóndi og verkakona.
Einhverjum hefði þótt nóg að vera
einstæð 12 bara húsmóðir, nei svo
einfalt var þetta ekki hjá Dísu, ein-
hver hefði bugast við þessar að-
stæður, nei það var ekki í boði hjá
henni. Hún í samstarfi við elstu
börnin sín lét þetta ganga upp, þá
bæði með kúa- og fjárbú. Ótíma-
bært fráfall Bjarna 1968, breytti
framtíð þeirra og Dísa helgaði sig
viðfangsefninu heilshugar og hlúði
að börnum og búi. Svo vel stóðu
þau sig að Litla-Eyri var valið
snyrtilegasta býlið 1971 í Vestur-
Barð.
Já, Litla- Eyri varð heimur
Dísu, þrátt fyrir erilinn var tími
fyrir handavinnu og lestur góðra
bóka. Einnig var Dísa svo lánsöm
að fá tækifæri til að ferðast, þá oft-
ast til Danmerkur í heimsókn til
Theodórs og fjölskyldu. Þótt hún
færi einsömul fannst okkur eins og
við hefðum verið ferðafélagar
hennar. Því þegar heim var komið
settumst við niður með kaffi og
heimabakað og hún með sínum
skemmtilegu frásagnar- og leik-
hæfileikum sagði frá öllu í smáat-
riðum. Ljóst var á frásögn hennar
að hún naut ferðalaganna svo að í
hvert sinn lifði hún lengi á því og
breytti hversdeginum í upplifun
ævintýra.
Mikill gestagangur var á Litlu-
Eyri, sérstaklega ánægjulegt var
að vera með þeim systrum Jó-
hönnu og Rögnu í Hvestu, þá fóru
þær yfir skáldsögurnar sem þær
voruð að lesa og kepptust við að
leika atburðarásina fyrir hvor
aðra. Rann upp fyrir mér hversu
miklir heimsborgarar þær systur
frá Bakka voru. Oft fór Dísa yfir
atburði liðinna áratuga og minntist
með hlýhug æsku sinnar og talaði
fallega um foreldra og systkinin í
Bakkadal. Frá Bíldudalsárunum,
þar sem þau Bjarni stofnuðu sitt
fyrsta heimili. Sambúðina við Sig-
ríði tengdamóður sína sem hún tal-
aði um af mikilli virðingu. Upphaf
búskapar á Litlu-Eyri 1952 og
hvernig fjölskyldan sprakk út og
hversu lífið var ánægjulegt.
Tíminn líður og hefðbundnum
búskap er hætt á Litlu-Eyri 1984,
þá helgaði hún sig nýju áhugamáli
æðarrækt og dúntekju á Kárseyr-
inni.
Komið er að viðskilnaði og að
þið Bjarni sameinist að nýju, takk
fyrir allt, elsku Dísa, og sérstak-
lega dýrmætustu gjöfina sem þú
gafst mér, son þinn Hrein.
Vigdís Finnbogadóttir