Morgunblaðið - 19.01.2013, Blaðsíða 40

✝ Hafþór ÖrnSigurðsson
fæddist á Hafurs-
stöðum í Vindhæl-
ishreppi 24. mars
1945. Hann lést 6.
janúar sl.
Foreldrar hans
voru Sigurður
Guðlaugsson, f. 12.
janúar 1902, d. 19.
júlí 1992 og Auð-
björg Sigríður Al-
bertsdóttir, f. 27. september
1908, d. 13. september 1994.
Hafþór kvæntist 6. nóvember
1965 Ragnheiði Þorsteins-
dóttur, f. 25. apríl 1946. Hún er
dóttir Þorsteins Guðmunds-
sonar og Ragnheiðar Ó. Steph-
ensen. Börn Hafþórs og Ragn-
heiðar eru: 1) Þorsteinn, f. 29.
rún Björg, f. 1948 og Bergþóra
Hlíf, f. 1953.
Hafþór fór á Reykjaskóla
haustið 1960 og var þar í þrjú
ár og fór þá til Reykjavíkur að
læra bifvélavirkjun hjá Heklu
og síðar hjá Sveini Egilssyni.
Hafþór og Ragnheiður flytjast
norður á Blönduós árið 1967 og
vann hann lengst af hjá tré-
smiðjunni Stíganda eða í 33 ár
þar til hann lét þar af störfum
67 ára. Hafþór hafði mikið yndi
af ferðalögum, einkum og sér í
lagi innanlands, og ferðuðust
þau hjón víða. Hafþór starfaði
um árabil í Lionsklúbbi
Blönduóss og var þar virkur og
gegn félagi og lagði alltaf gott
til málanna. Hann var næmur á
samfélagið og einkar laginn að
koma auga á broslegu hliðar
þess og koma þeim í bundið
mál en kveðskapur lá afar vel
fyrir honum.
Útför Hafþórs fer fram frá
Blönduósskirkju í dag, 19. jan-
úar 2013 og hefst athöfnin kl.
14.
september 1970.
Sonur Þorsteins
Hilmar Örn, f.
1992, móðir Elín
Baldursdóttir.
Sambýliskona Þor-
steins er Edda
Brynleifsdóttir, f.
1974. Sonur þeirra
er Brynleifur Þór,
f. 2010. 2) Auður
Ingibjörg, f. 1.
október 1973.
Maki Óli Guðlaugur Laursen, f.
1964. Börn þeirra eru Birta
Ósk, f. 1996 og Hafþór Örn, f.
2003. Stjúpsonur Auðar er
Kristian Valur, f. 1984. Sam-
býliskona hans er Heiða Ingva-
dóttir, f. 1986. Systkini Haf-
þórs eru Hólmfríður A., f.
1933, Sveinbjörn, f. 1938, Sig-
Það er enn mjög óraunveru-
legt að hann pabbi sé látinn og
það er ofboðslega skrítið að
hugsa til þess að ég eigi ekki eftir
að hlæja með honum og faðma
hann aftur. Enginn bjóst við að
veikindin væru eins alvarleg og
raun varð, en minningarnar um
yndislegan og lífsglaðan húmor-
ista munu lifa áfram hjá okkur og
sérstaklega yljar það manni að
hann hafi klárað að skrifa bókina
sem hann gaf okkur í jólagjöf
með vísum, ljóðum og gamansög-
um eftir sig, sérstaklega er vísan
sem hann orti um hana mömmu
falleg.
Pabbi og mamma kenndu okk-
ur systkinum að meta landið með
því að ferðast með okkur um
landið þvert og endilangt og
hugsa ég til þessa tíma með mik-
illi hlýju og þakklæti því að þetta
þjappaði okkur fjölskyldunni
saman.
Pabbi var einnig farinn að
kíkja eftir nýjum bíl til að inn-
rétta en hann hafði innréttað þó-
nokkuð marga bíla í gegnum tíð-
ina. Pabbi og mamma voru farin
að hlakka til að eyða meiri tíma
saman þegar mamma myndi
hætta að vinna en það voru
nokkrir mánuðir í það en því mið-
ur gripu örlögin í taumana.
Elsku pabbi, takk fyrir allt.
Þín dóttir,
Auður.
Elsku afi. Nú er kominn sá
tími að þú ert ekki með okkur
lengur og því miður kvaddir þú
okkur alltof snemma. Þú varst
alltaf svo skemmtilegur og góður
maður, alltaf í góðum fíling og
sagðir oft brandara og sögur sem
við skellihlógum að. Áttum við
ógleymanlegar stundir með þér á
jólunum og einnig í útilegum þar
sem við sátum fram eftir kvöldi
og hlustuðum á tónlist, spiluðum
og sungum. Við höfum aldrei
kynnst jafn góðum og blíðum
manni og afa, hann gerði aldrei
neinum mein og við sáum hann
aldrei reiðan eða pirraðan, hann
var alltaf að passa upp á okkur og
vildi okkur allt það besta í fram-
tíðinni.
Við minnumst allra þeirra
góðu stunda sem við áttum með
þér.
Birta Ósk og Hafþór Örn.
Elsku Hafþór.
Þung eru sporin og mörg eru
tárin sem fallið hafa síðan þú
kvaddir þann 6. janúar sl. eftir
mjög stutt en erfið veikindi sem
reyndust of mikil til aðnokkuð
væri við ráðið, þó allt væri reynt
til bjargar. Svo sannarlega hefði
þinn tími hér mátt vera lengri.
Nú átti að fara að njóta lífsins
eins og fólk vill gjarnan gera þeg-
ar þeim tímamótum í lífinu er náð
að föstum starfsdegi á vinnu-
markaði er lokið og visst
áhyggjuleysi og aðrar áherslur á
lífið taka við. Unnt að verja meiri
tíma til ferðalaga og það kunni
Hafþór svo sannarlega vel að
meta, bæði innan- og utanlands
með sínum góða lífsförunaut,
henni Löggu. Flestar helgar þeg-
ar farið var að vora og í sumarfrí-
um fóru Hafþór, Lagga og börnin
þeirra í útilegur og ósjaldan nut-
um við Óli þess að fara með
ásamt okkar börnum og fleiri
góðum vinum, þá ríkti alltaf
gleðin ein. Hafþór var ákaflega
skemmtilegur ferðafélagi með
sinni léttu lund og góðum húmor.
Hafþór hafði gaman af því að
skipta um bíla og sögðum við
gjarnan í gamni og alvöru að eitt-
hvað væri að ef Hafþór var ekki
að tala um að fara nú að skoða
annan bíl. Það var aðdáunarvert
hvað hann var alltaf laginn að
telja okkur trú um að síðustu
bílaviðskipti væru þau bestu fyrr
og síðar. Hann innréttaði líka
marga húsbíla af mikilli snilld
eins og honum einum var lagið.
Ævinlega var Hafþór traustur
og gott að leita til hans, alveg frá
því við vorum að alast upp heima
á Hafursstöðum. Endalausar
góðar minningar sem eru núna
svo dýrmætar og verða ekki frá
manni teknar.
Eftir fermingu og áhyggju-
leysi æskunnar fór Hafþór í Hér-
aðsskólann að Reykjum í Hrúta-
firði og var þar í þrjá vetur. Alltaf
var tilhlökkun og eftirvænting
þegar hann kom heim í helgar-
eða jólafrí. Þá sagði hann okkur
svo margt skemmtilegt úr skóla-
lífinu á sinn einstaka hátt. Hann
var svo heima í sveitinni yfir sum-
artímann að hjálpa til við öll verk
sem þar þurfti að gera. Hann
hafði alltaf mikinn áhuga á að
finna upp allskonar nýjungar til
að létta störfin við búskapinn og
var duglegur að koma því í fram-
kvæmd.
Leið hans lá síðan til Reykja-
víkur að læra bifvélavirkjun. Þar
hitti hann stóru ástina í lífi sínu,
hana Ragnheiði (Löggu). Það var
ekki laust við að það ríkti eftir-
vænting heima á Hafursstöðum
einn fagran haustdag í kringum
réttir fyrir nær 50 árum þegar
Hafþór kom með hana norður í
fyrsta skipti. Þau giftu sig ung að
árum og þurfti hann að fá leyfi
forseta til þess, þar sem hann var
ekki orðinn tuttugu og eins árs.
Það var ekki hans stíll að bíða
með hlutina ef búið var að ákveða
eitthvað. Að eignast Löggu fyrir
konu varð hans stærsta gæfa í líf-
inu og ávallt hafa þau verið sem
eitt.
Nú er lífsglaður og umhyggju-
samur maður fallinn frá. Börnin
þeirra, Þorsteinn og Auður hafa
stutt móður sína dyggilega á
þessum erfiða tíma og einnig
tengdabörnin, Edda og Óli og
barnabörnin. Þau voru þeirra
fjársjóður. Þau eiga alla okkar
samúð og stuðning. Við Óli þökk-
um fyrir mikla og góða samfylgd í
gegnum árin. Guð blessi minn-
ingu þína, kæri bróðir og mágur.
Hlíf og Ólafur.
Lífið ber með sér bæði ljós og
skugga. Hafþór Örn Sigurðsson,
vinur okkar og mágur, naut
jólahátíðanna umvafinn fjöl-
skyldu og vinum þegar óvæntan
og dimman skugga bar að. Ein-
stökum manni er gert að kveðja
með stuttum fyrirvara. Enginn
veit hvenær lífsleið okkar lýkur
en atburður sem þessi minna
okkur á að njóta lífsins, njóta
augnabliksins. Þá list kunni Haf-
þór Sigurðsson betur en flestir
aðrir.
Við urðum þeirrar gæfu að-
njótandi að kynnast Hafþóri og
tengjast honum fjölskyldubönd-
um. Í gegnum árin höfum við not-
ið óborganlegra samverustunda
með Hafþóri og Löggu, meðal
annars í gegnum sameiginlegt
áhugamál okkar sem eru ferða-
lög. Saman höfum við ferðast um
allt land sumar eftir sumar,
landshluta eftir landshluta. Við
heimsóttum líka önnur lönd, bak-
pokaferðin til Noregs ’97 var
stórkostleg og er enn í fersku
minni. Í þrjár vikur ferðuðumst
við um Noreg með lestum og rút-
um og gistum í tjaldi eða sum-
arhúsum. Þá voru sagðar margar
sögur, fluttar margar vísur og
mikið ofboðslega var hlegið.
Að vera með Hafþóri á ferða-
lagi var upplifun. Kankvís svip-
urinn og glettnisglampinn í aug-
unum var einkennandi,
frásagnargleðin einstök og al-
kunn. Hann kunni þá list öðrum
mönnum betur að segja frá og
skynja skoplegar hliðar tilver-
unnar. Mikið var gaman að njóta
þeirrar listar með honum. Hann
var auk þess mikill hagyrðingur
og hafði yndi af því að setjast við
skriftir og semja.
Hafþór var alla tíð haldin mik-
illi bíladellu. Hann var einstak-
lega handlaginn og mikið snyrti-
menni. Bílarnir hans báru þess
merki. Þá breytti hann nokkrum
bílum í húsbíla, innréttaði af
stakri snilld og hélt að því búnu
ásamt Löggu sinni í ferðalag um
landið. Þau Lagga voru ekki að-
eins hjón heldur bestu vinir, afar
samrýnd og máttu hvorugt af
öðru sjá. Á heimili þeirra ríkti
glaðværð, góðvild og greiðasemi
við gesti og gangandi.
Hver vegur að heiman er veg-
urinn heim segir í kvæðinu. Haf-
þór er farinn í sitt síðasta ferða-
lag, nú einn síns liðs, hans spor
liggja ekki aftur heim. Eftir sitj-
um við hin og leitum í dýrmætan
sjóð minninga. Þar er af nógu að
taka.
Elsku Lagga, Auður og Þor-
steinn og fjölskyldur. Ykkur
sendum við innilegustu samúðar-
kveðjur og megi góðar minningar
styrkja ykkur á erfiðum tímum.
En meðan árin þreyta hjörtu hinna,
sem horfðu eftir þér í sárum trega,
þá blómgast enn, og blómgast
ævinlega,
þitt bjarta vor í hugum vina þinna.
(Tómas Guðmundsson)
Kæri vinur, takk fyrir allt og
allt, þín verður sárt saknað.
Anna og Guðmundur.
Ástin krefst nærveru og vökv-
unar, annars visnar hún og deyr.
Þannig er það ekki með vinátt-
una, hún lifir góðu lífi þrátt fyrir
að vinir sjáist ekki árum saman.
Við Hafþór kynntumst fyrir
tæpri hálfri öld, þegar hann fór
að stíga í vænginn við hana Ragn-
heiði frænku mína. Þetta var á
þeim ljúfu táningsárum, mikið
fjör og mikið gaman. En leiðir
lágu í sundur og við hittumst ekki
í marga áratugi, hver bardúsaði í
sínu horni. Fyrir einhverja tilvilj-
un rifjuðust kynnin upp aftur,
sumpart þegar gamlir vinir féllu
frá. Og það var eins og við mann-
inn mælt þegar við hittumst aftur
eftir öll þessi ár, þá var eins og
hann hefði rétt skroppið út eftir
kók og prins eins og í gamla daga
– vináttan söm við sig, Hafþór
sami trausti og hlýi maðurinn og
áður. Eftir þetta var mér jafnan
tekið sem höfðingja þegar leiðin
lá norður eða suður eftir atvikum,
þegar ég rak inn nefið á Blöndu-
ósi. Og nú sér maður eftir að hafa
ekki látið þessar ferðir verða
miklu fleiri, því þótt vináttan sé
eilíf og haldist fölskvalaus ára-
tugum saman er betra að rækta
hana með samverustundum.
Venslafólki sendi ég mínar
samúðarkveðjur. Eftir situr
söknuðurinn að góðum manni
gengnum.
Guðmundur Ólafsson.
Fallinn er frá kær frændi og
minningar sækja á hugann. Haf-
þór var móðurbróðir okkar og
kvæntur Ragnheiði föðursystur
okkar. Öll okkar uppvaxtarár
bjuggum við á sama stað,
Blönduósi og í nokkur ár í húsum
hlið við hlið. Þau hafa alltaf verið
stór partur af okkar lífi frá því við
munum eftir okkur. Við minn-
umst allra ferðalaganna með
þeim, jólanna, gamlárskvöldanna
og hversdagslegra samveru-
stunda. Alltaf var Hafþór hrókur
alls fagnaðar með sinni einstöku
kímnigáfu, glaðværð og ljúf-
mennsku.
Hafþóri var margt til lista lagt
og einn af hans mörgu hæfileik-
um var hve einstaklega hagmælt-
ur og ritfær hann var. Sérstök
eftirvænting var alltaf ef fjöl-
skyldan var að hittast við hin
ýmsu tilefni að hann kæmi með
eitthvert frumsamið efni til upp-
lestrar. Því þá var víst að það kitl-
aði hláturtaugarnar.
Síðustu samverustundir með
Hafþóri voru núna um jólin. Á að-
fangadagskvöld og í jólaboði ann-
an í jólum. Ekki hvarflaði að okk-
ur að þetta væru okkar síðustu
samverustundir með honum.
Þær hefðu mátt vera svo miklu
fleiri.
Sorgin og söknuðurinn er sár.
En mestur er missir Löggu
frænku, barna, tengdabarna og
barnabarna. Biðjum við þess að
þau megi finna styrk til að takast
á við missinn og sorgina. Stórt
skarð hefur myndast í fjölskyldu
okkar en minningin um hann
Hafþór frænda mun lifa og ylja
um ókomna tíð.
Er sárasta sorg okkur mætir
og söknuður huga vorn grætir
þá líður sem leiftur úr skýjum
ljósgeisli af minningum hlýjum.
(HJH)
Hvíl í friði.
Sigurður og Ragnheiður
Ólafsbörn.
Í önnum síðustu daga fyrir jól
barst okkur pakki frá Blönduósi.
Okkur sýndist skriftin segja
okkur að pakkinn væri frá þeim
Hafþóri og Löggu. Þetta olli
vangaveltum á okkar bæ, því
venjulega skiptumst við á hlýjum
kveðjum í jólakortum. Öll jóla-
kort eru svo lesin upphátt eftir
hádegi á jóladag. Vangaveltu-
pakkinn fór í geymslu og síðan
undir jólatréð á Þorláksmessu-
kvöld með öðrum pökkum og var
þá aftur umhugsunarefni og um-
ræðuefni. Yngsti fjölskyldumeð-
limurinn, Katla Kristín, las svo
upp á aðfangadagskvöld merki
pakkanna og kom það í hlut hús-
bóndans að opna pakkann frá
Blönduósi. Úr pakkanum kom
bók eða handrit, áritað þessum
orðum:
„Til minna góðu vina Svan-
borgar og Ófeigs.
Kær kveðja,
Hafþór Örn.“
Hér var komin hinsta kveðja
Hafþórs til okkar, minningabrot
hans um farinn veg ásamt vísum
og ljóðum sem hann hafði varð-
veitt í gegn um tíðina. Við hringd-
um norður milli jóla og nýárs en
fengum ekki svörun.
Á síðasta degi jóla lést hann á
sjúkrahúsi í Reykjavík, eftir
stutta en snarpa baráttu.
Glaður drengur, hláturmildur,
hagmæltur og orðheppinn, um-
hyggjusamur fjölskyldu sinni og
afskaplega góður vinum sínum.
Hann er fallinn óvænt og of
snemma í blóma lífs síns þegar
hann naut daga með góðri konu
sinni Ragnheiði Þorsteinsdóttur
(Löggu) og fylgdist með uppvexti
barna og barnabarna. Hann hafði
nýlokið ævistarfi sínu við versl-
unar- og viðskiptastörf. Keypti
sendiferðabíla, gerði þá að þægi-
legum húsbílum, kallaði þá
Löggubíla og ferðaðist um landið
á sumrin með Löggu sinni og
stundum komu þau við hjá okkur
á Akranesi, það var gott.
Hann sendi okkur tvö jólakort
fyrir tveimur eða þremur árum.
Haft var samband við hann eftir
jólin og spurt hvort hann væri að
tapa sér. Hann hló í hálftíma og
enn í dag vitum við ekki hvort
hann gerði þetta af ásetningi eða
óvart.
Hafþór tók ekki mikinn þátt í
félagsmálum en var Lionsmaður í
mörg ár, formaður Lionsklúbbs
Blönduóss og einnig ritari. Þess-
um störfum, svo og öðru því sem
hann tók að sér, sinnti hann vel
og af vandvirkni. Mikill ljúflingur
er kvaddur frá Blönduóskirkju í
dag og er sárt saknað.
Svanborg og Ófeigur.
Það er meira en að segja það
að ætla að skrifa um heila manns-
ævi svo einhver skil séu gerð.
Sérstaklega þegar hún tengist
svo mjög okkar eigin eins sem
ævi Hafþórs Arnar Sigurðssonar
gerði.
Þessi ljúfi drengur og svili er
fallinn óvænt í valinn langt fyrir
aldur fram. Eiginlega finnst okk-
ur þetta óraunverulegt allt sam-
an, hann hljóti að koma til baka
einhvern daginn eins og hans var
löngum háttur, svona datt inn í
einhverjum erindum, kannski að
skipta á bíl eða eitthvað því tengt.
Ávallt aufúsugestur með faðminn
opinn og sitt breiða bros.
Minningarnar ryðjast fram og
enginn kostur að gera þeim skil í
3.000 slögum í Mogga. Glaðværð-
in frá gengnum stundum gyllir
upp við sólarlag og bergmálið frá
kveðnum brögum bregður leiftri
á horfinn dag. Hafþór var talandi
skáld og hagyrðingur. Kviðlingar
hans í léttum dúr eru víðkunnir
og hann var skiljanlega eftirsótt-
ur í allan félagsskap fyrir sakir
skaphafnar sinnar og viðmóts.
Hjálpsamur hvers manns hug-
ljúfi er sú mannlýsing sem hæfir
honum. Trölltryggur vinum sín-
um og fjölskyldu og fylgdist vel
með hverjum og einum. Hrókur
alls fagnaðar á ættarmótum sem
oftar en ekki voru haldin á úti-
legustöðum. En fáir munu hafa
verið eins miklir ferðamenn og
útilegufólk og þau hjónin Ragn-
heiður og Hafþór. Mun varla sá
staður á Íslandi að þau hafi ekki
hann gist eða séð. Byggði upp níu
Hafþór Örn
Sigurðsson
40 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 19. JANÚAR 2013
Inger Steinsson
Inger Rós Ólafsdóttir
ÚTFARARÞJÓNUSTA
Vönduð og persónuleg
þjónusta
Sími: 551 7080 - 691 0919
athofn@athofn.is - Akralandi 1 - 108 Reykjavík
✝
Bróðir okkar,
ÁSGRÍMUR HÖGNASON
frá Syðrafjalli,
Gyðufelli 16,
Reykjavík,
lést miðvikudaginn 9. janúar.
Útförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk hins
látna.
Fyrir hönd aðstandenda,
Svava Högnadóttir,
Ólöf Högnadóttir,
Bjarney Inga Bjarnadóttir,
Sigrún Margrét Sigurðardóttir,
Svanhvít Sigurðardóttir.
✝
Faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi,
GUNNAR ÞORSTEINSSON
vélstjóri,
lést laugardaginn 5. janúar á hjúkrunar-
heimilinu Grund.
Útför hefur farið fram í kyrrþey.
Starfsfólki Grundar, deild V-3, eru færðar
bestu þakkir fyrir alúð og góða umönnun.
Þökkum auðsýnda samúð og hlýhug.
Guðný Gerður Gunnarsdóttir,
Ögmundur Gunnarsson, Rannveig Stefánsdóttir,
Gunnar Freyr Gunnarsson,
barnabörn og barnabarnabarn.