Morgunblaðið - 16.02.2013, Blaðsíða 39

MINNINGAR 39
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 16. FEBRÚAR 2013
✝ Aðalbjörg varfædd 8. mars
1930 í Geitafelli, en
ólst upp í Ysta-
hvammi í Aðaldal.
Hún lést á Heil-
brigðisstofnun
Þingeyinga 7. febr-
úar 2013. For-
eldrar hennar voru
Guðrún Gísladóttir
og Jón Gunn-
laugsson. Systkini
hennar voru Ásta, látin, Oddný,
látin, Valgerður Ólöf, Helga,
Baldur og Þórólfur.
Árið 1951 giftist Aðalbjörg
Sigtryggi Árnasyni og bjuggu
þau á Litlu-Reykjum allan sinn
búskap. Þau eignuðust fjögur
börn elst er 1) Kristrún, gift
Hermanni Larsen og eiga þau
tvær dætur og tvö barnabörn. 2)
Árnína Laufey, gift
Gísla Níelssyni og
eiga þau tvær dæt-
ur, en fyrir átti hún
einn son, Sigtrygg,
sem alinn er upp á
Litlu-Reykjum,
hann á þrjú börn
frá fyrra hjóna-
bandi, sambýlis-
kona hans er Svan-
dís Dóra Einars-
dóttir. 3) Signý, gift
Garðari Vigni Sigurgeirssyni,
þau eiga tvo syni og fjögur
barnabörn. 4) Þráinn Ómar,
giftur Esther Björk, þau eiga
tvo syni þrjú barnabörn og tvö
stjúpbarnabörn.
Aðalbjörg verður jarðsungin
frá Grenjaðarstaðarkirkju í
dag, 16. febrúar 2013, og hefst
athöfnin kl. 14.
„Æ, ertu komin þarna Krist-
rún mín, gott að sjá þig.“
Þannig heilsaði mamma mér
ætíð þegar ég kom til vinnu eftir
vaktafrí og henni þótti ég hafa
verið nokkuð lengi í burtu.
En nú er komið að leiðarlok-
um og dagskráin á okkar lífsleið
saman á enda runnin, en hver
veit nema við eigum eftir að taka
upp þráðinn með nýjum tímum í
nýju landi.
Mig langar að kveðja þig með
þessum línum og þakka þér fyrir
alla hjálp og þá löngu og ljúfu
vegferð sem við og fjölskylda
mín höfum átt saman. Takk fyrir
allt.
Ég kveð þig, hugann heillar minning
blíð,
hjartans þakkir fyrir liðna tíð,
lifðu sæl á ljóssins friðar strönd,
leiði sjálfur Drottinn þig við hönd.
(Guðrún Jóhannsdóttir)
Kristrún Sigtryggsdóttir
og fjölskylda.
Hlý sunnan gola leikur um
gamla reyniviðartréð, sem
stendur sunnan við húsið á Litlu-
Reykjum og sólargeislarnir stíga
dans á dökkgrænum laufblöðun-
um. Út um gluggana berst ómur
af söng, ég opna dyrnar og trítla
inn. Við eldhúsbekkinn stendur
mamma og er að baka. Á borð-
inu er haugur af kanilsnúðum og
vínarbrauðum og marmarakök-
urnar standa þarna bústnar og
ilmandi. Þetta er löngu liðin
minning en samt finnst mér svo
ótrúlega stutt síðan, það liggur
við að mér finnist ég enn finna
ilminn af bakstrinum og heyra
óminn af söngnum. En árin eru á
hraðferð og næsta minningar-
brot sem brýst upp á yfirborðið
gerist löngu eftir að ég er flutt
að heiman. Nú er ég „gestur“
mamma situr í bláa stólnum og
er að prjóna sokka handa Ómari
og Baldri því það eru að koma
göngur. Það er kveikt á sjón-
varpinu en hún gefur því lítinn
gaum og raular gömul lög. Í
fyrstu lágt, en eftir því sem hún
nær betri hraða við prjónaskap-
inn hækkar söngurinn. Og fyrr
en varir er ég hætt að horfa á
sjónvarpið, sit bara og horfi á
þessa gráhærðu fallegu konu,
sem mér þykir svo undur vænt
um. Á stundum sem þessum er
allur viðskilnaður óhugsandi. En
nú er söngurinn hljóðnaður og
prjónarnir hættir að tifa, og eftir
standa allar góðu minningarnar
og þær getur enginn tekið frá
okkur.
Eftir að ég flutti að heiman
var alltaf mikil tilhlökkun að
koma heim, og eftir að við eign-
uðumst strákana biðu þeir eftir
að sumarfríið kæmi svo hægt
væri að fara til ömmu og afa. Já,
ég er heppin. Heppin að eiga
æsku þar sem mamma var alltaf
til staðar, heppin að eiga heimili
fullt af gleði, hamingju, og um-
hyggjusemi.
Elsku mamma, við Garðar
þökkum þér allar góðu og
skemmtilegu stundirnar sem við
höfum átt saman og biðjum þess
að á nýjum stað fáir þú að
syngja og dansa jafn kát og
fjörug, eins og þú varst hérna
hjá okkur. Guð geymi þig.
Signý og Garðar.
Elsku amma. Síðustu daga
hefur hugurinn leitað til gömlu
góðu daganna á Litlu-Reykjum.
Við litlir guttar á leiðinni í sum-
arfrí í sveitina til afa og ömmu.
Leiðin var löng og tilhlökkunin
mikil. Hvergi var betra og
skemmtilegra að vera. Hlýjan,
kærleikurinn og ástin sem um-
vafði Litlu-Reyki í ykkar bú-
skapartíð var einstök. Veislurnar
sem þú skapaðir í eldhúsinu frá
morgni til kvölds voru ótrúlegar.
Ömmumatur er bestur í heimi
enda hefur móðir okkar haldið
vel í þínar hefðir. En hvort sem
þú varst að baka í eldhúsinu,
prjóna í stofunni eða líta eftir
gamla þínum var húmorinn aldr-
ei langt undan. Þú sagðir okkur
skemmtilegar sögur sem við er-
um enn að hlæja að. Þú hafðir
einstaklega skemmtilega frá-
sagnarhæfileika og kunnir svo
sannarlega að gera grín að
sjálfri þér. Það var alltaf gaman
að vera í kringum þig elsku
amma. Þið afi bjugguð til stór-
kostlegt heimili þar sem við vor-
um alltaf velkomnir. Þegar við
vorum komnir vildum við helst
ekki fara. En aldrei var langt á
milli ferða, því á Litlu-Reyki
urðum við að koma eins fljótt
aftur og mögulegt var.
Elsku amma, á þessum tíma-
mótum ylja manni allar góðu og
skemmtilegu minningarnar sem
við eigum um þig. Takk fyrir að
vera besta amma í heimi. Við
biðjum góðan Guð að passa þig
því nú ert þú sannkölluð drottn-
ing í hárri höll.
Amma kær, ert horfin okkur hér,
en hlýjar bjartar minningar streyma
um hjörtu þau er heitast unnu þér,
og hafa mest að þakka, muna og
geyma.
Þú varst amma yndisleg og góð,
og allt hið besta gafst þú hverju sinni,
þinn trausti faðmur okkur opinn stóð,
og ungar sálir vafðir elsku þinni.
Þú gættir okkar, glöð við undum hjá,
þær góðu stundir blessun, amma
kæra.
Nú hinstu kveðju hjörtu okkar tjá
í hljóðri sorg og ástarþakkir færa.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Sindri Örn Garðarsson,
Árni Rúnar Garðarsson.
Ég sit aftur í. Held í sitt hvort
framsætið. Sit í miðjunni. Belt-
islaus. Það mátti þá. Má ekki
núna. Afi við stýrið. Amma líka,
þannig séð. Hún stjórnaði stund-
um ferðinni þótt hún sæti hægra
megin. Við erum á leiðinni niður
í Aðaldal, Ystahvamm. Snjó-
koma, skafrenningur, ekkert
stöðvaði ferðir ömmu og afa í
kvöldheimsóknir til ættingja,
sveitunga. Svo var setið, fyrst
inni í stofu, síðan í eldhúsinu og
drukkið kaffi, snætt sætabrauð.
Úti snjóaði, skóf, en alltaf kom-
umst við heim aftur.
Amma mín var engin venjuleg
amma. Mér finnst einhvern veg-
inn eins og öll börn sem komu til
okkar í Litlu-Reyki hafi kallað
hana ömmu. Hún var hlý. Hún
var hláturmild. Var. Sorgin býr í
þátíðinni. Því að þurfa að skrifa í
þátíð um konu sem er mér svo
óskaplega mikilvæg, svo ótrú-
lega kær. Stundum þröngvar líf-
ið og málfræðin manni til að nota
þessa óvægnu tíð.
Nei, amma var ekkert venju-
leg amma og engin venjuleg
kona. Hún gat verið þver, al-
máttugur, já. Ef amma beit eitt-
hvað í sig borgaði sig varla að
reyna að telja henni trú um eitt-
hvað annað. Hún gat verið hvöss,
„þú ert nú ljóti hálfvitinn, Diddi
minn“ sagði hún stundum og
þessi orð voru sögð af svo mikilli
væntumþykju. Maður fann að
maður var henni mikils virði.
Amma gat verið tiltölulega af-
dráttarlaus í skoðunum sínum á
mönnum og málefnum (nú brosir
einhver). Ákveðnir stjórnmála-
menn voru sérstaklega ekki í
náðinni. „Ef ég sæi hann myndi
ég spýta í augun á honum,“ sagði
hún um stjórnmálaforingja sem
hún hafði ekki mikið álit á. Ég sá
þetta alltaf fyrir mér, smá
stressaður, af því á Íslandi hitta
einhvern veginn allir alla. En
ekki þau. Þótt foringinn hefði ef-
laust haft gott af því.
Smám saman er að renna upp
fyrir manni að svolítið stór hluti
af lífinu er horfinn. Núna hefur
maður aðeins minningarnar um
konuna sem var önnur mæðra
minna. Minningar um rauða
kjólinn með hvítu slaufunum
sem hún saumaði á mig fyrir
grímuball; hljóðið í prjónunum
hennar; raulið með síðasta lagi
fyrir fréttir (millirödd); kíkirinn í
eldhúshillunni tilbúinn til að
grípa næsta bíl sem kom suður
Hverfið; kótiletturnar og
brúnuðu kartöflurnar sem biðu
þegar maður kom að sunnan og
morgunverðurinn sem börnin
mín dýrkuðu: kókosbuff og
súkkulaðikaka með kremi.
Í dag fylgi ég ömmu minni
síðasta spölinn hérna megin. Í
kringum mig fólkið sem ég elska
mest. Við söknum hennar. Von-
um að ferðin verði henni góð.
Þökkum fyrir allt það sem hún
gaf okkur. Vonandi er tekið á
móti henni með kótilettum og
brúnuðum kartöflum og smá
kaffisopa á eftir.
Sigtryggur, Svandís Dóra,
Þórir, Bríet og Rebekka.
Hún bauð mig velkomna á
heimili sitt og varð mér traustur
félagi og vinkona. Við áttum
margar góðar stundir í eldhús-
inu á Litlu-Reykjum þar sem
ávallt voru miklar kræsingar á
borðum og vel tekið á móti gest-
um og gangandi. Við Didda sett-
umst líka iðulega niður á slaginu
sex og fengum okkur kaffisopa
og einn sykurmola, oft eftir
óformlega kennslustund í
prjónalistinni, en hún var sér-
lega lagin prjónakona. Þó að
ferðum mínum til þeirra hjóna
hafi fækkað héldust tengslin í
gegnum börnin. Þau höfðu alltaf
jafn gaman af því að fara og
hitta ömmu og afa á Litlu-Reykj-
um í sveitinni sem þau kölluðu
sína.
Didda var myndarleg kona og
sterkur persónuleiki og margar
góðar minningar sitja eftir úr
okkar samskiptum. Ég kveð nú
mína fyrrverandi tengdaömmu
og ömmu barnanna minna og
sendi fjölskyldunni allri mínar
einlægustu samúðarkveðjur.
Ég minnist – þakka allt og óska þér
um eilífð góðs er héðan burt þú fer.
Far vel, far vel. Þig vorsins dísir geymi
og vaki blessun yfir þínum heimi.
(Hulda)
Inga Hanna Guðmundsdóttir.
Ég kynntist Diddu og Didda
sumarið 2000 þegar við Sindri
vorum farin að vera saman.
Þetta sumar var alveg einstak-
lega skemmtilegt. Komum við í
heimsókn til ykkar tvisvar yfir
sumarið og kynntist ég þér
Didda mín þá sérstaklega vel.
Þessi tími er mér ógleymanleg-
ur, þú sagðir mér frá ýmsu
skemmtilegu úr sveitinni og gát-
um við talað og hlegið tímunum
saman.
Einnig keyrðum við um sveit-
ina og þú upplýstir mig um alla
helstu staðina. Það er þess
vegna sem þessi staður hefur
verið í uppáhaldi hjá mér síðan.
Didda hafði einstaka frásagnar-
hæfileika og sagði skemmtilega
frá. Það sem heillaði mig við þig
var hvað þú varst hrein og bein.
Talaðir skýrt og sást líka spaugi-
legu hliðarnar á hlutunum.
Umhyggju og ástúð þína
okkur veittir hverja stund.
Ætíð gastu öðrum gefið
yl frá þinni hlýju lund.
Gáfur prýddu fagurt hjarta,
gleðin bjó í hreinni sál.
Í orði og verki að vera sannur
var þitt dýpsta hjartans mál.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Elsku Didda mín, takk fyrir
allar góðu stundirnar og gest-
risnina. Það var dásamlegt að
koma til ykkar Didda á Litlu-
Reyki. Nú kveð ég þig með
söknuði og trega og veit að þér
verður tekið fagnandi í Guðsríki.
Innilegar samúðarkveðjur
sendi ég Didda, Signýju, Krist-
rúnu, Árnínu og Ómari.
Ingibjörg Einarsdóttir.
Látin er heiðurskonan Didda
frá Litlu-Reykjum, sem ég er
búin að þekkja að góðu í 40 ár.
Margs er að minnast, elsku
Didda, ég geymi minningarnar
hjá mér, ástarþakkir fyrir allt og
allt, hvíl í friði.
Við áttum hér saman svo indæla
stund,
sem aldrei mér hverfur úr minni,
og nú ertu gengin á guðanna fund,
það geislar af minningu þinni.
(Friðrik Steingrímsson)
Elsku Diddi, Kristrún,
Árnína, Signý, Ómar og fjöl-
skyldur, ég sendi ykkur mínar
hlýjustu samúðarkveðjur, minn-
ingin lifir.
Kristjana Helgadóttir
(Didda).
Aðalbjörg
Jónsdóttir
✝ Brynjólfur Jóns-son fæddist á
Lækjarbotnum í
Landsveit 26. októ-
ber 1922. Hann lést á
Heilbrigðisstofnun
Suðurlands hinn 4.
febrúar síðastliðinn.
Foreldrar hans
voru Jón Árnason, f.
20.7. 1881, d. 27.12.
1968, og Steinunn
Loftsdóttir, f. 16.10.
1879, d. 20.4. 1958, bændur á
Lækjarbotnum. Börn þeirra:
Árni Kollin, f. 13.10. 1915, d.
21.2. 1964, Loftur Jóhann, f.
Brynjólfur ólst upp á
Lækjarbotnum og tók við
búinu af föður sínum Jóni
Árnasyni. Hann var bóndi til
ársins 1983 en þá fluttist hann
til Hellu. Um nokkurra ára
skeið vann hann við vörubíla-
akstur hjá Jóhanni Bjarnasyni
frá Árbakka. Hestamennska
var hans aðaláhugamál og þeg-
ar hann flutti á Hellu keypti
hann hesthús og var með hesta
á húsi yfir vetrartímann. Á
sumrin stundaði hann útreiðar
á Lækjarbotnum ásamt því að
fara í hestaferðir með vinum
og kunningjum.
Útför Brynjólfs fer fram frá
Skarðskirkju í Landsveit í dag,
16. febrúar 2013, og hefst at-
höfnin klukkan 14.
14.12. 1916, d. 9.4.
1983, Matthías, f.
21.9. 1918, d.
20.10. 2006, Þór-
unn, f. 28.10.
1919, d. 1.6. 2003,
og Geirmundur, f.
20.1. 1924, d.
21.10. 1979. Börn
Jóns og fyrri konu
hans, Jónínu Mar-
grétar Sigurð-
ardóttur, eru:
Ásta, f. 13.10. 1903, d. 8.6. 1993,
Sigþrúður, f. 21.2. 1908, d. 17. 8.
2007, og Jón, f. 20. ágúst 1912,
d. 1. nóvember 2001.
Í dag kveðjum við Billa frænda
á Botnum. Hann var fæddur og
uppalinn á Lækjarbotnum í
Landsveit og var næstyngstur af
níu systkinum. Hópurinn saman-
stóð af þremur systrum og sex
bræðrum og var faðir okkar
Matthías eitt af systkinunum á
Lækjarbotnum. Billi og systir
hans Þórunn, kölluð Tóta, tóku
við búinu að Lækjarbotnum af
föður sínum, Jóni Árnasyni, og
þar var oft mannmargt á sumr-
um. Við systkinin vorum mörg
sumur í sveit hjá Billa og Tótu.
Fleiri börn voru þar sumarlangt
og heilmikið fjör. Minnisstætt
var þegar farið var í ferðir á bind-
indismótið í Galtalæk um versl-
unarmannahelgina, íþróttaæfing-
ar og íþróttamót á Brúarlundi 17.
júní og réttir og réttarböll koma
upp í hugann þegar við rifjum
upp tímann í sveitinni. Beljurnar
sem við munum enn hvað sumar
hétu, hundurinn Píla, heyskapur-
inn og kvöldkaffið. Pönnukökurn-
ar hennar Tótu og lambalærið á
sunnudögum var einnig ógleym-
anlegur hluti af sveitadvölinni.
Billi var ótrúlega hress eftir
aldri en ungur að árum fékk hann
berkla og dvaldi á Farsótt í
Reykjavík þar sem hann náði
heilsu á ný. Hann var ekki mikið
fyrir að ræða sín mál en hafði
óbilandi áhuga á landsmálum og
pólitík enda upplifði hann tímana
tvenna í íslensku samfélagi.
Hann var mikill hestamaður, fór
gjarnan í hestaferðir, þótti vænt
um skepnurnar og var hagleiks-
maður. Billi hætti búskap árið
1983 þegar Guðlaugur, sem verið
hafði í sveit um árabil á Lækj-
arbotnum, tók við búrekstrinum.
Hann og Tóta fluttu þá á Hellu
en voru í miklum og góðum sam-
skiptum við Guðlaug og eigin-
konu hans Nínu og börnin þeirra,
Þórunni og Þórhall.
Billi keyrði um allt níræður
maðurinn og hafði gaman af að
fara í bíltúra í sveitinni sinni,
þekkti þar hverja þúfu og gjarn-
an fylgdu sögur hverjum stað.
Honum var umhugað um heils-
una, hætti að reykja á fyrsta
reyklausa deginum, hætti að
drekka kaffi og svo var hann dug-
legur að hjóla á þrekhjólinu með-
an hann var að horfa á sjónvarp-
ið. Þeir voru ófáir kílómetrarnir
sem hann lagði að baki á hjólinu í
sjónvarpsherberginu í Nestúni á
Hellu.
Billi veiktist um jólin og var
lagður inn á Heilbrigðisstofnun
Suðurlands þar sem hann lést að
morgni 4. febrúar síðastliðins. Þá
eru Jónsbörn á Botnum gengin á
vit feðra sinna.
Hvíl í friði.
Steinunn og Ísak.
Þegar ég var lítil fékk ég alltaf
að koma til Billa og ömmu í Nest-
ún um áramótin þar sem ég
horfði á teiknimyndir, var þjón-
ustuð með mat og nammi eins og
prinsessa. Síðan keyrði Billi mig
út að brennu þar sem við gátum
fylgst með brennunni og flug-
eldasýningunni. Eftir mjaltir
komu svo mamma og pabbi í mat
að Nestúni og áramótin haldin
saman. Þetta eru stundir sem ég
mun geyma í hjarta mínum það
sem eftir er. Við fjölskyldan héld-
um í þá hefð að fara til Billa um
áramótin, borðuðum góðan mat,
horfðum á fréttaannálinn, skaup-
ið og svo sprengdum við upp flug-
elda rétt fyrir miðnætti.
Við Billi deildum sameiginlegu
áhugamáli, hestamennskan var
okkur báðum hjartans mál. Hest-
arnir hans voru ótrúlegar skepn-
ur, þeir voru samheldnir og
gerðu allt fyrir húsbónda sinn.
Við fórum í ófá skipti í reiðtúra
saman, á sumrin fórum við inn í
heiði þar sem hestarnir urðu fjör-
ugir og skemmtilegir á þægilegu
og mjúku landinu, auðvitað var
Billi með 2-4 til reiðar, sjaldnast
einhesta. Hann hafði gaman af
því að ríða hratt svo það var oft
kapp heim á yfirferðartölti eða
svifmiklu brokki, tímamet slegin
jafnvel. Billi var mikill skepn-
umaður og við gátum talað um
hross og almennt um öll dýr þeg-
ar við hittumst og hann sá alltaf
það góða í hverri skepnu, það
fengu öll dýr tækifæri hjá Billa.
Það er undarleg tilfinning að
koma í Nestún núna og það er
enginn Billi sem tekur á móti
manni. Sakna hans gífurlega
mikið en veit að þetta var það
sem hann vildi helst, að fara áður
en veikindi yfirtækju hug hans.
Elsku Billi, ég er svo þakklát
fyrir að hafa kynnst þér og
ánægð að hafa notið góðra stunda
með þér og ömmu þegar hún var
á lífi. Ég mun ávallt geyma minn-
ingu þína í hjarta mínu og minn-
ast þín á brúnum gæðingum að
stinga mig af í reiðtúr.
Þórunn Guðlaugsdóttir.
Ég man alltaf eftir Billa sem
sterkum persónuleika og manni
sem stóð alltaf fast á sínu. Hann
hjólaði t.d. 15-20 km að lágmarki
á dag, einkum eftir að hann hætti
að fara á hestbak. Það var ekkert
gefið eftir og þetta finnst mér lýs-
andi fyrir þrautseigju hans.
Ég fékk alltaf að gista í gamla
herberginu hennar ömmu þegar
ég kom heim af böllum í sveitinni,
og þegar ég vaknaði þá var matur
kominn á borðið handa mér, þá
helst kjötsúpa, bjúgu eða fiskur.
Billi var duglegur við elda-
mennsku í seinni tíð og ekki var
slæmt að lenda hjá honum í heim-
sókn á matmálstíma.
Hann sat oft í sófanum og
horfði á sjónvarpið þega maður
kom í heimsókn eða var að leggja
kapal og sagði manni frá síðustu
góðu mynd sem hann hafði séð í
sjónvarpinu. Honum virtist aldr-
ei leiðast þótt hann væri einn í
Nestúninu, hann hafði alltaf nóg
fyrir stafni. Við gátum þrætt
saman endalaust á léttu nótunum
samt, þá helst um bíla og tæki.
Billi var mikið heima á Lækj-
arbotnum, hann kom oft á hest-
bak og var duglegur að hjálpa til
við ýmislegt kindastúss. Ég sat
yfirleitt í bílnum hjá honum þeg-
ar við fórum með kindur á fjall
eða vorum að ná í þær í réttirnar.
Þá talaði Billi mikið um fjöllin og
hafði margar sögur að segja um
sig og vini sína þegar þeir voru á
hestbaki um hálendið, ég sat og
hlustaði á hann með aðdáun. Billi
var einstakur maður sem ég mun
minnast í hjarta mínu, sakna þín
og vona að þér líði vel núna.
Þórhallur Guðlaugsson.
Brynjólfur Jónsson