Morgunblaðið - 19.03.2013, Qupperneq 30

30 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 19. MARS 2013
Hetja er fyrsta orðið sem kom
upp í hugann þegar andlátsfrétt
Margrétar Björnsdóttur barst til
okkar undirritaðra. Við kynnt-
umst Margréti eða Möggu, eins
og hún var kölluð í okkar hópi,
þegar við hófum nám í sér-
kennslufræðum við KHÍ fyrir
margt löngu. Námið var þannig
uppbyggt að milli verkefnaskila
mættum við í námslotur, gjarnan
í heimavistarskólum úti á landi.
Hópurinn náði vel saman og
tókst að flétta saman markvissu
námi og græskulausu gamni. Við
nutum samvistanna, hlógum eins
og skólakrakkar og tengdumst
sterkum böndum. Seinna luku
nokkrar úr hópnum mastersnámi
við sama skóla. Magga var þar á
meðal og stóð sig afar vel enda
góð námskona og mikill dugnað-
arforkur. En það var í mörg horn
að líta hjá henni, stórt heimili og
ábyrgðarmikil kennsla. Það tók í
og þegar það nám var að baki
komu fram efasemdir hjá Möggu
hvort tímanum hefði verið vel
varið fyrir framan tölvuna, hvort
ekki hefði verið betra að nýta
hann með fjölskyldunni. En
Brynjúlfur, sem hún kallaði alltaf
Binna, synirnir og seinna tengda-
dæturnar og barnabörnin voru
skærustu sólargeislarnir í lífi
hennar og fyrir þau var hún
Margrét
Björnsdóttir
✝ MargrétBjörnsdóttir
sérkennari fæddist
í Reykjavík 21. des-
ember 1952. Hún
lést á líknardeild
Landspítalans 8.
mars 2013.
Útför Margrétar
var gerð frá Graf-
arvogskirkju 18.
mars 2013.
tilbúin að leggja
ótakmarkað á sig.
Magga var mikil
útivistarkona og
göngugarpur. Eitt
sinn fór hún ásamt
vinkonu sinni í
mikla óbyggðaferð
og þurfti að fara yfir
óbrúaðar ár. Þegar
komið var á bakk-
ann á einu stór-
fljótinu spurði far-
arstjórinn hvort einhverjir
stæltir væru í hópnum sem gætu
aðstoðað þær vinkonurnar yfir
vatnsfallið. Það stóð ekki á sjálf-
boðaliðum og einn sem Magga
þekkti ekki tók hana að sér og
skilaði verkefninu á þann hátt að
hún vöknaði ekki í fæturna. Þetta
var Binni og síðan hafa leiðir
þeirra legið saman og þessi
fyrstu kynni voru dæmigerð fyrir
það hvernig Binni skilar því sem
hann tekur að sér. Mikil ham-
ingja ríkti í þeirra ranni. Magga
var stolt af sínum manni og iðu-
lega kom fram hjá henni þakk-
læti í hans garð.
Magga var húsmóðir af guðs
náð og flink handverkskona,
prjónaði, saumaði og smíðaði.
Þegar hún fékk eins árs orlof frá
kennslu valdi hún að fara í smíð-
anám og litu þá dagsins ljós
margir hagleiksgripir, unnir af
miklu listfengi. Síðasta stóra
hannyrðaverkefnið hennar var að
sauma sér upphlut, sem hún var
langt komin með þegar hún lést.
Þegar það verk hófst var heilsan
orðin tvísýn en lífsviljinn og bar-
áttuþrekið réðu för.
Fyrir tæpum fjórum árum
greindist Magga með vágestinn
sem að lokum náði yfirhöndinni.
Margar orrustur voru háðar og
þær tóku sinn toll, en alltaf reis
Magga upp og gekk til sinna
verka með bjartsýni að leiðar-
ljósi, en hún var þó raunsæ og
gat rætt um það. Við þessar að-
stæður sýndi hún þvílíka hetju-
lund og æðruleysi að aðdáun
vakti. Við erum þakklátar fyrir
að hafa kynnst Margréti Björns-
dóttur og vottum Brynjúlfi, móð-
ur hennar og allri fjölskyldunni
okkar dýpstu samúð.
Sigríður Teitsdóttir,
Jóna G. Ingólfsdóttir.
Í dag kveðjum við yndislega
vinkonu og nágranna til margra
ára. Við kynntumst Margréti
fyrst þegar við fluttum heim frá
Bandaríkjunum og settumst að í
Logafoldinni. Betri nágranna en
Möggu og Binna var ekki hægt
að fá. Fljótlega kynntumst við
vel, báðar kenndum við Magga í
Foldaskóla og svo voru börnin
okkar á svipuðum aldri. Rebekka
var vart farin að ganga þegar
hún fór að fara yfir götuna til
Möggu með dúkkurnar sínar í
pössun og ferðir hennar yfir göt-
una héldu áfram í gegnum árin
öll – hvort heldur var til að
spjalla við Möggu, sem alltaf var
tilbúin að hlusta, eða horfa á
þætti með Árna. Rebekka, sem
nú er við nám erlendis, sendir
sérstakar kveðjur til fjölskyld-
unnar.
Magga var framúrskarandi
kennari, með fjölþætta menntun
og brennandi áhuga á starfi sínu.
Hún vann bæði sem bekkjar-
kennari og svo sem sérkennari
eftir að hún lauk mastersnámi og
var fagmanneskja fram í fingur-
góma. Oft sátum við og spjölluð-
um um skóla- og menntamál, sem
við höfðum báðar mikinn áhuga
á. Það er ómetanlegt að geta litið
til baka og rifjað upp ótal sam-
verustundir, hvort heldur sem
við vorum að pæla í gegnum
prjónauppskriftir, baka saman
fyrir jól eða útskriftir eða brúð-
akaup eða bara að ræða saman
um lífsins gang, eða gleðjast yfir
námsárangri barnanna okkar,
giftingum og fæðingu barna-
barnanna.
Við erum óendanlega þakklát
fyrir að hafa fengið að ganga lífs-
veginn með Möggu og Binna og
fjölskyldu þeirra í 25 ár. Fjöl-
skyldan þeirra er einstaklega
samrýnd og hlý og gefandi. Þvílík
forréttindi að eiga slíka vini. Þess
vegna er missirinn mikill og
söknuðurinn sár.
Elsku Binni, Bjössi, Erlingur,
Árni, Hildur og Anna Lilja og
barnabörnin Úlfur, Birkir, Rán,
Bjarki Heiðar og Heiða Margrét,
Guð blessi ykkur og styrki í sorg
ykkar. Minningin um yndislega
konu mun lifa. Okkur langar að
kveðja með erindi úr ljóði eftir
móður Helgu:
Guð blessi ykkur öll.
Hann ykkar þerri tár.
Hans djúpa miskunn mun
hin miklu græða sár.
Vinir, vermist þið
við vinar arin hans.
Öruggt skjólið er
í örmum Frelsarans.
Elsku Magga, við sjáumst aft-
ur.
Ykkar vinir,
Helga og Bjarni.
Í dag kveðjum við kæra vin-
konu, hana Möggu Björns. Eftir
næstum fjögurra ára baráttu við
krabbamein er hún fallin frá,
langt fyrir aldur fram, nýlega
orðin sextíu ára.
Leiðir okkar flestra í sauma-
klúbbnum lágu saman fyrir hart-
nær fjörtíu árum, er við byrjuð-
um með saumaklúbbinn. Það sem
sameinaði okkur voru eiginmenn
okkar, sem voru félagar í Flug-
björgunarsveitinni í Reykjavík.
Magga var ein af þremur í okkar
hópi sem sóttu um að gerast fé-
lagi í Flugbjörgunarsveitinni,
fyrstar kvenna. Á þeim árum
vildu „kallarnir“ ekki fá konur
inn í sveitina, þannig að frá þeim
tíma starfaði Magga með
Kvennadeild Flugbjörgunar-
sveitarinnar.
Magga var öðlingur og reynd-
ist þeim vel sem áttu í erfiðleik-
um, bæði innan saumaklúbbsins
og utan, traust og trú sínum. Hún
rétti alls staðar hjálparhönd þar
sem þörf var á. Hún var hagleik-
skona mikil, hannyrðakona og
smiður. Hún prjónaði og saum-
aði, t.d. skírnarkjóla, og skilur
eftir sig fallega smíðagripi. Rödd
hennar var góð og raddbeiting,
enda þrautreyndur kennari.
Við höfum átt góðan tíma sam-
an í saumaklúbbnum og alltaf
skemmt okkur vel, hvort sem við
höfum verið í útlöndum eða hér
heima, með mökum eða án. Við
köllum Möggu stundum „Möggu
grand“, því að henni fannst topp-
urinn á góðri stund að fá sér
Grand Marnier og sáum við þá á
henni sælusvip.
Undanfarna þrjá vetur hefur
Magga ekki alltaf komist í
saumaklúbb. Hún tókst á við
sjúkdóminn af miklu æðruleysi,
ekki síst nú undanfarið. Hún stóð
sig frábærlega á þessum erfiðu
tímum.
Þetta var ekki fyrsta höggið
sem krabbi hefur reitt til sam-
aklúbbsins. Af fjórum okkar sem
hafa fengið krabbamein eru nú
tvær látnar og er mikil eftirsjá að
þeim báðum.
Nú er komið að leiðarlokum.
Við kveðjum Möggu með sökn-
uði. Við erum ríkari eftir að hafa
átt samleið með henni öll þessi
ár.
Elsku Binni, Bjössi, Erlingur,
Árni og fjölskyldan öll, okkar
innilegustu samúðarkveðjur.
Saumaklúbburinn,
Anna, Elín, Helga, Jórunn,
Katrín, Margrét og Ragna.
Kveðja frá Kvennadeild
Flugbjörgunarsveitarinnar
í Reykjavík
Fallin er frá mikil hetja. Hún
Margrét okkar, Magga Björns
eins og við kölluðum hana gjarn-
an, gekk í okkar raðir 1982 og
starfaði með okkur síðan til
hinstu stundar. Hún var trygg
okkar litla félagi og tók þátt í fé-
lagsstarfinu af heilum hug, alltaf
boðin og búin til starfa, hvort
sem það var að aðstoða við fjár-
öflun eða skemmta okkur með
upplestri á hátíðarstundum. Síð-
ustu þrjú ár voru henni erfið
vegna veikinda en það kom ekki í
veg fyrir, ef stund var milli
stríða, að taka þátt í starfi okkar
og ef hún gat ekki verið með var
hún með okkur í anda og fylgdist
með öllu sem gerðist. Hún var
heil í öllu sem hún tók sér fyrir
hendur og kennarastarfinu sinnti
hún af miklum áhuga og sam-
viskusemi en fjölskyldan var
henni allt. Í samtali nokkrum
dögum fyrir andlátið kom fram
hve glöð hún var að hafa getað
verið viðstödd brúðkaup sonar
síns fyrir fáum vikum og í hennar
erfiðu veikindum gerði fólkið
hennar henni kleift að vera
heima næstum til loka. Binni
minn, við vottum þér, sonunum
og fjölskyldunni allri okkar
dýpstu samúð. Blessuð sé minn-
ing Margrétar Björnsdóttur.
Auður Ólafsdóttir.
Við bekkjarsystur og vinkonur
Margrétar Björnsdóttur frá
Menntaskólanum við Tjörnina
minnumst hennar með hlýju og
virðingu. Magga var hæg og hlé-
dræg á menntaskólaárunum og
lét lítið yfir sér. Eftir stúdents-
próf skildi leiðir eins og gengur
en þegar við stelpurnar tókum að
hittast á nýjan leik í fullorðinslíf-
inu birtist okkur kraftmikil og
hörkudugleg kona, drifin áfram
af brennandi áhuga á verkefnum
hverdagsins, sem stikaði lífs-
brautina af baráttugleði, já-
kvæðni og sterkum lífsvilja.
Magga var mikil hamingju-
manneskja. Hún valdi kennslu að
ævistarfi og stundaði hana af lífi
og sál, fannst hún bæði skemmti-
leg og gefandi. Hún eignaðist
góðan eiginmann, hann Binna
sinn, sem hún talaði ætíð svo fal-
lega um og þrjá mannvænlega
syni sem veittu henni mikla lífs-
fyllingu og gleði. Það fór ekki
framhjá okkur hversu stolt hún
var af körlunum sínum fjórum og
barnabörnunum fimm.
Í veikindunum kom jákvæð af-
staða Möggu, lífsgleðin og bar-
áttuviljinn vel í ljós. Hún ræddi
veikindi sín hispurslaust og af
miklu æðruleysi. Hún lét þau
ekki stjórna lífi sínu heldur tók
þátt í því af öllum þeim lífskrafti
sem í henni bjó. Á kveðjustund
stöndum við hnípnar af sorg yfir
missi góðrar og tryggrar bekkj-
arsystur og vinkonu en jafnframt
fullar aðdáunar á innri styrk og
mannlegri reisn hennar í veikind-
unum.
Fari hún í friði.
Við söknum hennar.
Við sendum fjölskyldu hennar
okkar dýpstu og einlægustu sam-
úðarkveðjur.
F.h. bekkjarsystra úr 4C í MT,
Jórunn Tómasdóttir.
Margrét Björnsdóttir, vinkona
okkar og skólasystir úr smíða-
kennaradeild KHÍ, er látin.
Hún var búin að vera starfandi
kennari og sérkennari um árabil
en hún var alltaf að bæta við sig í
námi og var í námsleyfi veturinn
’98-’99 er við kynntumst. Við vor-
um mikið saman þennan vetur
enda mikið unnið og eftir Möggu
liggja margir fagrir smíðisgripir
sem urðu til þennan vetur. Það
voru miklar fjarvistir að heiman
og oft var unnið fram á nótt til að
klára það sem lá fyrir. Það er
okkur minnisstætt þessa löngu
daga hve synirnir og Binni voru
henni ofarlega í huga. Þeirra vel-
ferð var fyrir öllu og fjarstýrði
hún heimilinu með glæsibrag og
þar hefur örugglega ekkert á
skort. Veturinn endaði í heljar-
innar útskriftarferð til London
þar sem vináttan á milli okkar
var innsigluð.
Eftir þennan vetur ákváðum
við að halda hópinn og hittast
reglulega. Þar skiptumst við á
sögum um börn og barnabörn,
sögum úr kennslunni, lífinu og
tilverunni.
Nú síðustu ár höfum við fylgst
með veikindum Möggu, sigrum
hennar og ósigrum á þeim vett-
vangi. Í gegnum veikindin hefur
hún sýnt mikið æðruleysi og
hugsaði ávallt um velferð ann-
arra.
Magga var mjög umhyggju-
söm og fylgdist einstaklega vel
með hverjum og einum í kringum
sig. Hún var alltaf með á nótun-
um hvað var að gerast í lífi hvers
og eins og alltaf tilbúin að að-
stoða við hvað sem var. Nemend-
ur hennar voru einstaklega
heppnir, hún var boðin og búin að
gera allt sem hún gat til að hjálpa
þeim við að stíga stór og smá
skref til menntunar og farsældar.
Í desember hittumst við síðast
saman. Þá bauð Magga okkur í
heimsókn til sín til að njóta ynd-
islegra veitinga frá sextugsaf-
mæli hennar sem haldið var upp
á með fjölskyldunni og nánum
vinum daginn áður. Mikið var
gaman að koma inn á heimili
þeirra Binna, njóta góðra veit-
inga og eiga gott spjall saman.
Hún var með hressasta móti en
þó sáum við að það var farið að
draga af henni. Hún var þreytt
eftir afmælisdaginn en svo kát og
glöð að geta hitt fólkið sitt og
geta deilt deginum með skyld-
mennum sínum og vinum. Við
vorum einnig ánægðar að hafa
átt þessa kvöldstund með henni.
Minningin um elsku Möggu
mun lifa í hjörtum okkar og send-
um við fjölskyldu hennar okkar
innilegustu samúðarkveðjur.
Þeirra missir er mikill.
Arndís, Dóra, Eygló,
Magnea og Þórhildur.
Margrét Björnsdóttir, vinkona
okkar og skólasystir, er fallin frá
á besta aldri. Í áratugi lá leið
okkar saman í sorg og gleði.
Haustið 1974 gengum við inn um
dyr Kennaraháskóla Íslands full-
ar eftirvæntingar og þrungnar af
ábyrgð, ákveðnar í að veita æsku
landsins alla þá bestu og mestu
menntun sem hægt væri að veita.
Sumar okkar stöldruðu stutt í
kennarastarfinu en aðrar, og ber
þar Möggu hæst, stóðu við æsku-
heitin og rúmlega það.
Á þeirri vegferð sem síðan er
liðin bar aldrei skugga á sam-
skipti okkar við Möggu, sem
horfði á lífið sem dásamlegt verk-
efni. Hún gerði kröfur til sín og
var öllum, sem á vegi hennar
urðu, gott fordæmi. Líf hennar
einkenndist af fágaðri fram-
komu, en vissulega gat gustað af
Möggu ef hún taldi þess þörf og
þá var betra að hlusta. Nemend-
ur Möggu áttuðu sig fljótt á
mannkostum hennar. Frá hæg-
látri konu stafaði mildi og ást,
fórnfýsi og manngæska. Kennari
sem býr yfir þessum töfrum get-
ur ekki annað en náð árangri í
starfi og það gerði Magga svo
sannarlega. Hún elskaði starf
kennarans og samvinnu við börn
og unglinga. Hún uppskar ríku-
lega.
Þegar hugurinn hvarflar til
saumaklúbba fyrri ára heyrum
við enn tifið í prjónunum hennar.
Hún prjónaði án uppskrifta,
kunni þær utanbókar. Magga
dásamaði íslensku ullina og sagði
hver fengi peysuna í afmælisgjöf.
Og af kappi var unnið því peysan
þurfti að vera tilbúin á réttum
tíma.
Við minnumst frásagna henn-
ar þegar þau Binni byggðu húsið
sitt í Logafoldinni. Þá eins og áð-
ur var ekki slegið slöku við.
Dugnaði hennar var einnig vel
lýst þegar hún lauk meistara-
prófi í sérkennslu, en því námi
sinnti hún með fullri kennslu og
heimilishaldi.
Við syrgjum Möggu en við vit-
um líka að andlát hennar var
lausn. Líkaminn var veikur og
þótt hinn innsti kjarni væri
óbeygður hlaut að koma að hinu
óhjákvæmilega. Magga kom
meiru í verk en margir sem vaka
lengur. Hún skildi eftir verðmæti
sem sjá má í sonum hennar og
raunar í öllu hennar lífi. Það fólk
sem er fyrirmynd að hætti Mar-
grétar Björnsdóttur skapar sjóði
sem seint hverfa.
Aldrei heyrðum við hana
kvarta undan veikindum, sjúkra-
húslegum eða meðferðum sem
hún fór í. Hún tók þessu öllu af
miklu æðruleysi og bjartsýni og
talaði um það hve margir sýndu
henni velvild og væru góðir við
hana. Það viðhorf segir sitt um
vinkonu okkar.
Magga er önnur í litlum hópi
að kveðja, því Guðlaug, skóla-
systir okkar, hvarf af leikvangi
lífsins fyrir rúmum átta árum.
Þessar tvær góðu konur skilja
sannarlega eftir fallega minn-
ingu.
Megi algóður Guð vaka yfir
Binna og sonum þeirra Möggu.
Mikill er þeirra missir en þeir
vita, að það lýsir af vegferð Mar-
grétar. Sambandið milli Möggu
og móður hennar, Ársólar, var
traust og einkenndist af mann-
kostum beggja.
Möggu verður lengi minnst
sem góðrar móður, eiginkonu,
dóttur og vinar. Fari hún í friði.
Skólasystur í handavinnudeild
Kennaraháskóla Íslands,
Guðný, Hildur, Jónína,
Ragnheiður, Sigríður
Ísafold, Sigríður Margrét,
Unnur og Vilborg.
HJARTAVERND
Minningarkort
535 1825
www.hjarta.is 5351800Flatahraun 5a • www.utfararstofa.is Símar: 565 5892 & 896 8242
ÚTFARARSTOFA HAFNARFJARÐAR
Sverrir
Einarsson
Kristín
Ingólfsdóttir
ÚTFARARSTOFA ÍSLANDS
Suðurhlíð 35, Reykjavík • Símar 581 3300 & 896 8242 • www.utforin.is
Alúð - virðing - traust
Áratuga reynsla
Vaktsími:
581 3300 & 896 8242
www.utforin.is
Allan sólarhringinn
✝
Elskuleg eiginkona mín, móðir okkar, tengda-
móðir, amma og langamma,
MÁLFRÍÐUR JÓNSDÓTTIR,
Lækjarsmára 6,
Kópavogi,
lést á Hjúkrunarheimilinu Sunnuhlíð að
morgni 17. mars.
Útförin fer fram frá Digraneskirkju í Kópavogi
föstudaginn 22. mars kl. 15.00.
Haukur Bjarnason
Róbert Jörgensen, Erla D. Lárusdóttir,
Guðrún Hauksdóttir, Guðmundur Kristberg Helgason,
Jón G. Hauksson, Helga Brynleifsdóttir,
Guðríður Hauksdóttir, Kristjón L. Kristjánsson,
Anna Rós Hauksdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Ástkær faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi,
SVAVAR GUÐNI GUNNARSSON,
Víðilundi 20,
Akureyri,
verður jarðsunginn frá Akureyrarkirkju
föstudaginn 22. mars kl. 13.30.
Sigurður Svavarsson, Alice Liu,
Gunnar Þór Svavarsson, Steinunn Zebitz,
Kristlaug Þórhildur Svavarsdóttir, Hjörleifur Hjálmarsson,
Ari Svavarsson, Ágústa G. Malmquist,
barnabörn og barnabarnabörn.