Morgunblaðið - 22.03.2013, Blaðsíða 35

MINNINGAR 35
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 22. MARS 2013
✝ Anna PálaSveinsdóttir
fæddist á Akureyri
20. október 1925.
Hún lést á hjúkr-
unarheimilinu
Sunnuhlíð 11. mars
2013.
Foreldrar henn-
ar voru Sveinn
Árnason Bjarman,
f. 5.júní 1890, d. 22.
september 1952, og
Guðbjörg Björnsdóttir Bjarman,
f. 13. maí 1895, d. 29. september
1991. Systkini: Björn, f. 23. sept-
ember 1923, d. 19. apríl 2005,
Ragnheiður Jensína, f. 26. maí
1927, d. 12. nóvember 2007,
Steinunn, f. 7. október 1928, Sig-
urlaug, f. 27. desember 1929, d.
27. desember 2007, Jón, f. 13.
Brynjar Þór og Baldur Arnar. 4)
Guðrún Sigríður, f. 11. apríl
1954. M.1. Snorri Baldursson,
sonur þeirra Heimir. M.2. Ás-
mundur Jónasson, synir þeirra
Jónas og Tómas. 5) Anna Pála, f.
4. október 1957. M. Páll Lofts-
son, börn þeirra Jóhanna Katr-
ín, Jón Bragi og Leifur. 6) Vign-
ir, f. 1. febrúar 1961, d. 1.
október 2000. M. Þóra Jóna Jón-
atansdóttir, börn þeirra Jónatan
og Kolbrún Anna. Barnabörn
Önnu Pálu eru 12.
Anna Pála var húsmóðir,
verslunarkona og verkakona.
Hún bjó á Akureyri lengst af
ævinni en dvaldist síðustu árin í
Sunnuhlíð í Kópavogi.
Útför hennar fer fram frá
Kópavogskirkju í dag, 22 mars
2013, og hefst athöfnin kl. 15.
janúar 1933, d. 17.
mars 2011, Árni Að-
alsteinn, f. 7. janúar
1935, og Guðbjörg,
f. 6.júlí 1936.
Eiginmaður
Önnu Pálu var
Vignir Guðmunds-
son, f. 6. október
1926, d. 3. október
1974 (skildu). Börn
þeirra: 1) Sigrún, f.
6. október 1947.
M.1. John Philip Jenkins, börn
þeirra Richard Gísli og Phoebe
Anna. M.2. Dermot Reilly. 2)
Guðbjörg, f. 8. september 1949.
M. Kristján Ármannsson, dætur
þeirra Sigrún, Anna Pála og
Eva. 3) Arnbjörg, f. 14. desem-
ber 1950. M. Sigmundur Brynjar
Sigurgeirsson, synir þeirra
Móðir mín Anna Pála er látin.
Það er mér ljúft og skylt að minn-
ast hennar með örfáum orðum. Ég
man fyrst eftir henni er ég var á
fjórða ári og hún var að snurfusa
kjól sem ég átti að vera í og fannst
mér það miður gaman. Mamma
átti fyrir þrjár stelpur og var gam-
an að horfa á þær fínar, en að fara
sjálf í kjól fannst mér alltaf leið-
inlegt.
Mamma hafði aldrei læti um
hlutina en hún var staðföst og
ákveðin ef hún vildi það við hafa.
Lyktin af henni var sú besta í
heimi og man ég eftir því að systur
mínar sögðu iðulega að ég væri
orðin of gömul að sofna í rúminu
hennar.
Mamma var ákaflega snyrtileg
og skipulögð. Hún átti 6 börn og
man ég sjaldan eftir að það væri
drasl í kringum okkur. Hún vann
utan heimilis frá því ég var 6-7 ára
og oft upp í 10 tíma á dag og átti þá
eftir að búa til mat og ganga frá.
Auðvitað gerðum við systkinin
margt til að létta undir með henni
en ábyrgðin var ætíð hennar.
Eftir að við urðum fullorðin
deildum við ábyrgðinni með henni
og held ég að í fjölskyldu sem var
eins stór og okkar höfum við lært
að samheldni systkina er mikil-
væg. Við systur deildum oft í æsku
en aldrei hefur vinskapur okkar
rofnað.
Systkini mömmu tóku þátt í
uppeldi okkar og dvöldum við oft
sumarlangt hjá einhverju þeirra
og kynntist maður þá öðrum við-
horfum og ólíkum fjölskyldum.
Eitt einkenndi mömmu og það
var heiðarleiki hennar og sam-
viskusemi. Hún treysti manni full-
komlega og er ég var unglingur og
rætt var um útivistartíma sagði
mamma að ég ætti að koma heim á
réttum tíma og fylgja skynsemi
minni og taka mið af hvað vinkon-
ur mínar gerðu. Ég held stundum
að mamma hafi bara ekki haft
tíma að fara út í óþarfa ráðs-
mennsku við okkur og ætlast til að
maður hefði sjálfur innsæi í hvað
væri rétt og rangt.
Mamma var mjög falleg kona
og þótti glæsileg. En hún hamraði
lítið á að við ættum að vera fal-
legar, en að vera snyrtilegar, dug-
legar, nenna að læra bera virðingu
fyrir skoðunum okkar og gerðum
og vera heiðarlegur var henni
mun meira í mun.
Mamma las heil ósköp og var
Laxness í sérstöku uppáhaldi. Eitt
sinn er hún var að aðstoða mig
með ritgerð, ég sennilega 14 ára,
sagði hún mér að nú væri kominn
tími til að ég læsi alvöru bók-
menntir og benti mér á Sölku
Völku eftir Laxness. Ég man er
við ræddum bókina eftir lestur
hennar að hún útskýrði meðal
annars hvað sifjaspell væru og
ræddi misskiptingu milli ríkra og
fátækra og þá stéttaskiptingu sem
enn er til staðar.
Mamma gætti fyrsta sonar
míns í hálft ár eftir fæðingu hans.
Hún fór í einu og öllu eftir því
hvað ég vildi að hún gerði og
fannst mér skrítið að hún sem
hafði alið sex börn lét mig ráða
hvað hann fengi að borða, í hverju
hann ætti að vera og hvað lengi
hann ætti að sofa á daginn.
Maturinn hennar mömmu var
sá besti og oft hef ég reynt að
herma eftir henni en mömmumat
var bara hægt að snæða hjá henni.
Elsku mamma, takk fyrir að
hafa átt þig.
Guðrún Sigríður (Gunna).
Tengdamóðir mín Anna Pála
ólst upp í stórri fjölskyldu næst-
elst átta systkina, þetta var menn-
ingarheimili, tónlist og bókmennt-
ir voru í hávegum og gestagangur
mikill.
Anna Pála giftist Vigni Guð-
mundssyni hæfileikaríkum manni
og saman eignuðust þau sex börn.
Heyrt hef ég að þar hafi farið
glæsilegt par þar sem þau gengu
um götur Akureyrar.
En eins og stundum hendir fara
ekki alltaf saman gæfa og gjörvu-
leiki. Anna Pála og Vignir slitu
samvistum og Anna Pála sat ein í
búi með börnin sex. Oft var þröngt
í því búi og peningar af skornum
skammti, en Anna Pála vann við
verslunarstörf og fiskvinnslu til að
sjá fyrir fjölskyldunni.
Hún stóð ekki ein í baráttunni,
fjölskylda og vinir studdu hana og
vona ég að á engan sé hallað að
nefna sérstaklega bróður hennar
Jón Bjarman og konu hans Hönnu
Pálsdóttur en hjá þeim átti hún at-
hvarf og stuðning og dvaldi oft hjá
þeim í Laufási, meðal annars á jól-
um. Jón og Hanna tóku að sér
dóttur og nöfnu hennar Önnu Pálu
og fóstruðu hana og ættleiddu.
Dæturnar byrjuðu snemma að
afla tekna, báru út blöð og fleira
tilfallandi. Einnig átti hún mjög
góðar vinkonur sem studdu hana.
Anna Pála var reglusöm og
hafði sínar „prinsip“ reglur sem
hún hélt fast að börnum sínum.
Handavinnu stundaði hún alla
tíð, las mikið og voru bækur Nób-
elsskáldsins aldrei langt undan.
Hún hafði gaman af tónlist og fór
gjarnan í leikhús og á tónleika ef
hún fékk tækifæri til.
Anna Pála átti við veikindi að
stríða stóran hluta ævinnar og
þurfti af þeim sökum að dvelja til
lækninga á spítölum og stofnun-
um. Þekking á sjúkdómi hennar
var takmörkuð og úrræði eftir því.
Kynni okkar hófust þegar ég
gekk að eiga næst elstu dóttur
hennar Guðbjörgu, þá bjó fjöl-
skyldan í Hamarstíg 2 á Akureyri.
Hún hafði ákveðnar skoðanir og
reglur og m.a. sem sneru að
tengdasyninum. Hann hafði
ákveðinn sess við matarborðið,
hann einn mátti sitja í stóra stóln-
um hennar, ef til vill ekki allt í
anda femínískra dætra hennar, en
ég var hinn ánægðasti með hlut-
verkið.
Að lokum vil ég þakka Önnu
Pálu samfylgdina og fyrir þann
samnefnara sem hún hefur verið
börnum sínum og fjölskyldum
þeirra.
Kristján Ármannsson.
Ég kynntist Önnu Pálu Sveins-
dóttur sumarið 1984 þegar Vignir
sonur hennar, sem varð síðar eig-
inmaður minn, bauð mér norður
til Akureyrar. Fyrsta sem Anna
Pála sagði við mig þegar við hitt-
umst var, vertu velkomin í fjöl-
skylduna okkar. Síðan þá hef ég
alltaf verið ein af fjölskyldunni og
er stolt af því.
Við Vignir settumst að í Svíþjóð
fljótlega eftir að við kynntumst og
bjuggum þar í 10 ár og urðu því
samvistir okkar Önnu Pálu ekki
margar á þeim árum. Það gladdi
hana óskaplega mikið að fá Vigga
sinn norður með fjölskylduna sína
árið 1996 en þá fluttum við til Ak-
ureyrar með börnin okkar tvö
Jónatan og Kolbrúnu Önnu. Þá
fyrst kynntist ég Önnu Pálu nokk-
uð vel og var hún oft hjá okkur í
mat um helgar og einnig um jólin.
Hún var vel gefin, dugleg og ein-
staklega myndarleg kona.
Hafði góða nærveru og það var
ósjaldan sem við sátum saman og
prjónuðum og ræddum um allt
mögulegt og hún sagði mér frá
bernsku sinni og erfiðleikum þeg-
ar hún var ein með börnin sín sex.
Það hlutverk leysti hún með sóma.
En það að lifa ekki börnin sín er
örugglega það versta sem getur
komið fyrir okkur mannfólkið.
Það var mikið áfall fyrir Önnu
Pálu eins og okkur öll þegar Vign-
ir dó árið 2000 það þarf ekki að
hafa fleiri orð um það. Ég er glöð
og miklu ríkari eftir að hafa
kynnst Önnu Pálu og öllu hennar
fólki, sem mér þykir óendalega
vænt um og hafa reynst mér og
mínum börnum vel.
Megir þú hvíla í friði, elsku
Anna Pála Sveinsdóttir.
Votta ykkur ættingjum mína
dýpstu samúð.
Þóra Jóna Jónatansdóttir.
Einhvers staðar segir, til að ala
upp barn þurfi heilt þorp. Amma
Anna Pála var mikilvægur hluti af
mínu þorpi. Hún var sem breið-
gata í þessu litla þorpi bernsku
minnar. Hún bjó í Löngumýri á
Akureyri og þaðan á ég margar af
mínum fyrstu minningum. Ég
man eftir henni í eldhúsinu við
pottana.
Ég man að ég dáðist snemma
að dugnaðinum í henni. Hvernig
henni tókst að halda heimili þrátt
fyrir kröpp kjör. Þó kvartaði hún
aldrei í mín eyru. Þegar ég fylgd-
ist með henni skildi ég snemma að
ekkert fengist nema með því að
berjast áfram þrátt fyrir ýmsar
hindranir sem heilsan og um-
hverfið legðu fyrir mann. Það
þýddi ekki að mæðast þótt á móti
blési og ég þakka mínum sæla fyr-
ir að hafa fengið að kynnast þess-
um lífsþrótti frá jafn sterkri konu
og amma var. Það eru nefnilega
ekki efnislegir hlutir sem við tök-
um með okkur frá viðkynnum við
okkar nánustu heldur það hvað
þeir gefa okkur af grunngildum og
viðhorfum til lífsins á okkar mót-
unarárum. Það lifir í okkur og
fylgir svo börnum okkar ef vel
tekst til. Þetta er mikilvægasta
hlutverk hverrar manneskju og
amma Anna Pála skilaði mörgu til
mín með tilveru sinni.
Hún kenndi mér manngæsku
og að hallmæla ekki fólki heldur
huga að því góða í fari hvers
manns. Hún var stórbrotin kona
sem hafði alla burði til að setja
mark sitt á samfélagið hefðu ör-
lögin ekki gripið í taumana. Hún
hafði einnig til að bera hlýju sem
maður fann fyrir í návist hennar.
Skýrasta dæmið var þegar ég
kvaddi hana með börnum mínum
tveimur fáum dögum fyrir andlát-
ið. Það var þá verulega dregið af
henni og hún gat ekki svarað
spurningum en Svava dóttir mín
vildi þó ólm skríða upp í til hennar
og spjalla við hana um heima og
geima. Hún fann að langamma
Anna Pála var manneskja sem
maður gat treyst fyrir leyndar-
málum sínum. Hún bjó yfir reisn
og stolti fram á sinn síðasta dag og
þetta fundu börnin í návist hennar
eins og ég hafði fundið fyrir svo
mörgum áratugum. Ég kveð þig
því nú, amma mín, með söknuði og
þakka fyrir allt það sem þú hefur
gefið mér.
Heimir Snorrason.
Þegar við sátum við dánarbeð
ömmu streymdu minningarnar í
gegnum hugann. Minningarbrot
frá heimsóknum okkar í Löngu-
mýrina og Skarðshlíðina. Oft þeg-
ar við komum til Akureyrar lá leið-
in niður ífrystihús til að ná í ömmu
þar eftir vinnu. Oftast þurftum við
að horfa á heilan herskara af fólki
koma út áður en amma birtist, en
hún var yfirleitt með þeim síðustu
sem sennilega hefur helgast að
samviskusemi hennar til vinnu.
Amma lagði mikið upp úr
mannasiðum og var óspör á að
minna okkur á ýmsar kurteisis-
venjur eins og að segja „Viltu
gjöra svo vel“. Ekki líkaði henni
heldur vel ef við höfðum olbogana
uppi á borði og spurði þá hvort
okkur myndi detta í hug að haga
okkur svona í boði hjá kónginum.
Það var mjög erfitt að ímynda sér
að okkur yrði boðið þangað og
skildum við ekki þessa samlíkingu
hjá ömmu en stöndum okkur svo
sjálfar af því að nota hana við upp-
eldi eigin barna.
Minningarnar frá þessum tíma,
þegar amma bjó ein, eru gloppótt-
ar en hin síðari ár bjó amma á
sambýlum og dvalarheimilum.
Ömmu var mjög umhugað um út-
litið og heilsuna og var dugleg að
hafa sig til og var alltaf í fallegum
fötum. Hún var einstaklega dug-
leg að rækta líkamann og þegar
hún var á Dvalarheimilinu Hlíð á
Akureyri fór hún nánast daglega í
langa göngu. Alltaf sama hringinn
í bænum og var hægt að ganga að
henni vísri á þeim hring, ef hún
var ekki heima þegar við komum í
heimsókn. Það var oftast auðveld-
ara að fara með ömmu í göngu og
spjalla við hana við þær kringum-
stæður, heldur en að heimsækja
hana inn á dvalarheimilið. Amma
var nær alla sína tíð mjög hraust
líkamlega en andlega heilsan var
ekki eins góð.
Amma átti ekki auðvelt líf og
gekk í gegnum ýmsa erfiðleika á
sinni ævi. Ól meira og minna ein
upp sex börn, vann fulla vinnu í
frystihúsinu um leið og hún barð-
ist við sinn sjúkdóm. Börnin henn-
ar voru mjög dugleg að sinna
henni en gat það oft reynt á þegar
líðan ömmu var sem verst. En
best fannst ömmu ef hún hafði
eitthvað að gera, hafði eitthvað
milli handanna eða gat gert eitt-
hvert gagn. Þegar hún kom inn á
heimili okkar tók hún sig oft til og
straujaði allt sem hægt var að
strauja og reyndi að kenna okkur
sem yngri vorum hvernig strauja
ætti skyrtur, sem hún var meistari
í. Hún var mjög dugleg að prjóna
og sauma á meðan hún hafði
heilsu til og eru til ófáir vettlingar
í skúffum og púðar í sófum eftir
ömmu. Þegar heilsunni fór að
hraka og amma var flutt suður á
Dvalarheimilið Sunnuhlíð í Kópa-
vogi þá skiptust dætur hennar á
að taka hana heim og hittum við
hana oftast undir þeim kringum-
stæðum síðustu árin. Þá var
mamma gjarnan búin að baka
vöfflur og jafnvel tertu en það var
það sem ömmu þótti best að fá,
eitthvert góðgæti með miklum
rjóma og þá var hún glöð. Amma
var mjög stolt af afkomendum sín-
um sem nú eru komnir á fjórða
tuginn. Það er gott til þess að vita
að nú er amma komin á stað þar
sem engar þrautir eru lengur. Guð
blessi þig, amma.
Sigrún, Pála og Eva.
Lokið er lífi einlægrar vinkonu
minnar og mágkonu Önnu Pálu
Sveinsdóttur Bjarman.
Ég var aðeins 17 ára þegar ég
kom fyrst á heimili Önnu Pálu og
Vignis með unnusta mínum, Jóni
bróður hennar. Mér er sú heim-
sókn minnisstæð. Anna Pála var
gullfalleg ung húsmóðir og móðir
ungra dætra, heimilið var í lítilli
risíbúð í húsi tengdaforeldra henn-
ar, allt var þar svo fágað og fínt og
bar fallegur útsaumur og prjóna-
skapur listfengi hennar vitni.
Fjölskyldan stækkaði og börnin
urðu 6, fimm dætur og síðast son-
ur. Það er mikið álag og mikil
vinna, sem fylgir því að eignast 6
börn á 14 árum, ekki síst þegar
heimilisfaðirinn var oft fjarri lang-
tímum saman vegna starfa sinna.
Það var Önnu Pálu þungbært
þegar þau hjónin skildu, yngsta
barnið þá aðeins ársgamalt. En
hún gafst ekki upp, heldur stofnaði
heimili með börnunum sínum og
fór út á vinnumarkaðinn. Hún
vann við verslunarstörf og einnig á
frystihúsinu á Akureyri, oft langan
vinnudag, en börnin hennar voru
dugleg og tóku ábyrgð hvert á
öðru og lögðu til heimilisins það
sem þau unnu sér inn.
Ég minnist með gleði þeirra
fimm ára sem við Jón bjuggum í
Laufási við Eyjafjörð, þegar Anna
Pála var hjá okkur með börnin sín
á sumrin og um hátíðar. Þá var
mikið líf og fjör og skemmtilegt,
allir hjálpuðu til við heimilishaldið,
heyskapinn og kartöfluræktina.
Fjölskylda Önnu Pálu varð okkur
Jóni afar náin, Anna yngsta dóttir
hennar er ættleidd dóttir okkar,
þau Páll sonur okkar eru jafn göm-
ul og urðu strax miklir vinir og fé-
lagar og hafa alltaf litið á sig sem
systkini.
Líf Önnu Pálu var sannarlega
ekki auðvelt, hún var kröfuhörð
við sjálfa sig og fannst hún aldrei
gera nógu vel þótt hún stæði sig
eins og hetja. Hún mat sjálfa sig
aldrei sem skyldi. Í eðli sinu var
hún mjög sjálfstæð en kringum-
stæðurnar heftu sjálfstæði henn-
ar. Það var henni þungbært að
vera upp á aðra komin þegar ald-
urinn færðist yfir og heilsu hennar
hrakaði. Hún hefur dvalið á
Hjúkrunarheimilinu Sunnuhlíð í
Kópavogi síðan í september 2008.
Þar naut hún umönnunar elsku-
legs starfsfólks. Anna Pála hafði
mikla ánægju af tónlist og voru
söngstundirnar í Sunnuhlíð henni
tilhlökkunarefni. Þakka ber því
góða fólki sem að þeim stendur.
Ég naut þess að heimsækja
Önnu Pálu og ræddum við mikið
saman. Reyndum þá að minnast
fremur björtu hliðanna á lífinu en
þeirra dökku.
Ég sakna samverustundanna
okkar og fel hana góðum Guði.
Jóhanna Pálsdóttir.
Anna Pála Sveinsdóttir
Elsku Björk.
Ég man á ættarmótinu í
Reykjanesi árið 2007 þegar þú
gafst mér rauðan google-penna,
sem blikkar þegar maður hristir
hann, ég passaði hann vel og á
hann ennþá. Þú varst alltaf glöð og
líka alltaf góð við mig. Alltaf þegar
ég kom í heimsókn til þín fékk ég
eitthvað gott t.d. ís, malt, köku eða
súkkulaði. Þú gafst mér oft Joe
Boxer náttföt eða brækur í jóla-
gjöf eða afmælisgjöf. Mér þótti
það mjög fallegt af þér að gera það
og ég gleymi því aldrei. Ég man í
fyrra sumar á írskum dögum á
Akranesi í hjólhýsinu ykkar
Þrastar, þegar þú gafst mér app-
elsín og súkkulaðibita. Líka þegar
við skreyttum hjólhýsið saman,
með grænum, appelsínugulum og
hvítum blöðrum og þótt að ég
sprengdi eina blöðruna varstu þú
Björk
Kristinsdóttir
✝ Björk Krist-insdóttir fæddist
í Reykjavík 25. nóv-
ember 1953 og ólst
þar upp. Hún lést á
Landspítalanum við
Hringbraut 10. mars
2013.
Útför Bjarkar fór
fram frá Guðríð-
arkirkju 19. mars
2013.
ekkert reið, þú sagð-
ir, fáðu þér bara nýja
blöðru, vinur. Ég
man að í fyrrasumar
þegar ég kom í heim-
sókn til þín var mér
svo illt í fótunum en
þú straukst fæturna
og mér leið miklu
betur. Ég munn
aldrei gleyma þér og
þinni rödd og hlátri,
vertu sæl, þú ert
örugglega að sinna einhverju góðu
núna.
Mig langar svo til þín aftur.
Sjá brosið þitt, og heyra hlátur þinn.
En allra mest að finna hlýju þína ylja mér.
Ég sakna þín!
– Saknar þú mín?
(Hanna R. 1985)
Þinn vinur,
Jóhann Gísli.
Það var hnípinn hópur sem stóð
vaktina þennan mánudaginn í
Fyrirtækjapósthúsi Íslandspósts.
Okkur hafði borist fregn af andláti
kærs vinnufélaga og vinar.
Hún Björk okkar kvaddi þenn-
an heim í gær. Ekki var það þó
þannig að þessi fregn kæmi okkur
með öllu að óvörum, aðdragandinn
hafði bæði verið langur og strang-
ur. Og nú verður skarð fyrir skildi
sem vandfyllt verður.
Björk var ekki bara vinnu-
félagi, hún var líka vinur og sálu-
sorgari fyrir marga ef á þurfti að
halda. Hjá henni voru ekki vanda-
mál, heldur verkefni sem hægt var
að leysa. Hún hafði í sér einhvern
kraft sem dreif aðra með og það
var eiginlega ekki hægt að vera
latur nálægt henni af því að leti
var fyrirbæri sem hún þekkti ekki.
Nú stöndum við á krossgötum
og horfum á eftir góðri vinkonu og
vinnufélaga með sorg og söknuð í
hjarta og getum ekki annað.
En fram á veginn skal horfa
með vonarglampa í augum, því allt
annað væri uppgjöf og það var
ekki til í orðabók Bjarkar Krist-
insdóttur.
Þessum fátæklegu orðum
fylgja innilegar samúðarkveðjur
til Þrastar, Kristins og Sólveigar
og litlu ömmubarnanna hennar
Bjarkar.
Fyrir hönd vinnufélaga og sam-
ferðamanna í Fyrirtækjapósthúsi,
Þorgeir Ingvason.
Í fyrirtæki skiptir öllu máli
hvaða fólk vinnur verkin. Björk
Kristinsdóttir samstarfskona okk-
ar hjá Íslandspósti, var einstök
kona með smitandi hlátur og góða
nærveru. Slíkri manneskju er erf-
itt að sjá á eftir, þar sem skarðið
sem það skilur eftir er stórt. Inni-
legar samúðarkveðjur til vina og
vandamanna.
Ragnheiður Valdimarsdóttir,
stöðvarstjóri, Stykkishólmi.