Morgunblaðið - 22.03.2013, Blaðsíða 39

MINNINGAR 39
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 22. MARS 2013
✝ Sigrún Bjarna-dóttir fæddist
á Skeiðflöt, Sand-
gerði, 20. júní
1924. Hún lést á
Heilbrigðisstofnun
Suðurlands, Sel-
fossi, 9. mars 2013.
Foreldrar voru
Bjarni Jónsson, f.
24.12. 1886, d.
3.10. 1963, og Jón-
ína Guðmunds-
dóttir, f. 20.2. 1886, d. 18.2.
1959, þau bjuggu á Skeiðflöt í
Sandgerði. Systkini Sigrúnar:
Þóra Sigríður, f. 17.1. 1921,
Guðlaug Guðmunda, f. 3.2.
1922, d. 15.9. 1976, Helga Guð-
ríður, f. 21.4. 1927, d. 9.8. 1991,
Guðný Ingibjörg, f. 21.4. 1927,
d. 17.3. 2008, og Sigursveinn
Guðmann, f. 21.10. 1928, d.
22.7. 2010. Systir sammæðra
var Þórunn Benediktsdóttir, f.
24.6. 1912 d. 28.5. 1964.
Sigrún giftist 6.10. 1951
Sveini Tómassyni, f. 8.10. 1913
í Bolafæti, Hrunamannahreppi,
d. 4.9. 2011. Börn Sigrúnar og
Sveins eru: 1) Bjarni, f. 9.4.
1952. Börn hans a) Helgi Örn, f.
22.7. 1971, maki Ingunn Mar-
grét Hallgrímsdóttir, f. 3.4.
1973. Börn þeirra Jökull Þorri,
f. 4.11. 1999, Urður Birta, f.
18.9. 2003, og Breki Hrafn, f.
Sigrún ólst upp hjá for-
eldrum sínum á Skeiðflöt og
stundaði nám við Barnaskólann
í Sandgerði og Kvennaskólann
á Blönduósi. Sem ung stúlka
vann hún á veturna við fisk-
vinnslu í Sandgerði og önnur
störf á sumrin, m.a. sem
barnapía í Keflavík og kaupa-
kona í sveitum á Suðurlandi, í
efnalauginni Lindinni í Reyka-
vík og síðar á Prjónastofu Sel-
foss. Það átti mjög vel við hana
að starfa við hefðbundin sveita-
störf. Á Grafarbakka í Hruna-
mannahreppi kynntist hún
Sveini manni sínum en þar var
hún kaupakona hjá foreldrum
hans. Þau byggðu lítið hús á
Laxárbakka í Hrunamanna-
hreppi og bjuggu þar í tvö ár.
Þá byggðu þau íbúðarhúsið á
Víðivöllum 5 Selfossi 1954-55.
Heimilið var ávallt fallegt sem
og garðurinn. Þau ferðuðust
mikið um landið sitt ásamt
börnunum og skyldfólki. 1992-
95 byggðu þau hjónin lítið sum-
arhús í nálægð heimahaga
Sveins í Hrunamannahreppi og
dvöldu þar oft á sumrin við
gróðursetningu trjáa, enda
sameiginlegt áhugamál. Þar er
nú myndarlegasti skógur sem
afkomendur njóta. Eftir að þau
fluttu á Selfoss starfaði hún ut-
an heimilis, m.a. á Saumastofu
Selfoss í nokkur ár og við
sauma og frágang á þvotti á
Sjúkrahúsi Selfoss. Hún lét af
störfum sjötug að aldri.
Útför Sigrúnar fer fram frá
Selfosskirkju í dag, 22. mars
2013, kl. 13.30.
21.8. 2007. b) Sig-
rún, f. 29.10. 1988,
unnusti Andri Har-
aldsson, f. 8.3.
1986. c) Andri Már,
f. 9.8. 1996. 2) Júl-
íus Þór, f. 28.1.
1954, maki Elín
Gísladóttir, f. 6.6.
1956. Börn þeirra
a) Sveinn Rúnar,
31.5. 1979, sam-
býliskona Guðlaug
Jóna Sigurjónsdóttir, f. 15.3.
1982. Börn þeirra Elísabet El-
ín, f. 17.12. 2005, og Eyvör
Daníela, f. 16.6. 2011. Fyrir á
Guðlaug Elvu Rós Hann-
esdóttur, f. 7.3. 2002. b) Val-
gerður, f. 24.9. 1980, maki Jón
Örvar Bjarnason, f. 16.1. 1973.
Börn þeirra Júlía Birna, f. 12.4.
2004, Viktor Kári, f. 29.3. 2010,
d. 13.7. 2010, og óskírð, f. 13.1.
2013. 3) Elsa Jóna, f. 15.5. 1958,
maki Guðmundur K. Krist-
insson, f. 11.11. 1960. Börn
þeirra: a) Anna Kristín, f.
16.11. 1991, og b) Hrafnhildur,
f. 6.11. 1996. Fyrir á Elsa c)
Sigrúnu Bergsdóttur Sandholt,
f. 5.1. 1982, maki Sigurður Sig-
urðarson, f. 25.7. 1970. Börn
þeirra Sara Líf, f. 14.10. 2007,
og Sindri Lúðvík, f. 28.11.
2008. Fyrir á Sigrún Skúla
Möller, f. 4.3. 2001.
Elskuleg móðir mín er fallin
frá. Ég var alltaf mikil mömmu-
stelpa, enda eina dóttirin og hún
ákaflega hlý og góð mamma.
Hún og pabbi voru alltaf til
staðar og það var alveg ein-
staklega vel hugsað um okkur
systkinin. Mamma saumaði og
prjónaði nánast öll föt á okkur
og matargerð og heimilishald
lék í höndum hennar. Það kom
sér vel námið við Kvennaskól-
ann á Blönduósi. Þar lærði hún
fatasaum, matreiðslu, vefnað
o.fl. Ég var mjög ung þegar hún
kenndi mér að prjóna og sauma,
enda var hún snillingur í hönd-
unum.
Þegar ég var flutt til Reykja-
víkur var hún alltaf boðin og bú-
in að hjálpa mér að sauma hvað
sem mér datt í hug. Aldrei
kvartað, enda var hún frá blautu
barnsbeini vön vinnu, þannig
var það hjá mörgum af hennar
kynslóð. Mikill gestagangur var
á Víðivöllum 5, frændfólk frá
Grafarbakka, Hverabakka og
Reykjabakka kom iðulega. Þá
Þóra systir hennar og Hörður
frá Reykjadal og systkini og
makar frá Sandgerði; Imba, Ási,
Helga, Doddi, Sveini, Bergþóra
og börn. Stundum fórum við í
heimsóknir til þeirra í sveitina
eða Sandgerði. Guðlaug systir
mömmu bjó í Reykjavík, hún
var einnig í góðu sambandi við
okkur. Í þá daga gisti fólk
gjarnan enda um langan veg að
fara.
Heimilishaldið var í föstum
skorðum, eldað tvisvar á dag og
bakað minnst vikulega. Við
systkinin áttum vini í götunni og
lékum mikið úti jafnt sumar sem
vetur. Þetta voru skemmtilegir
tímar sem koma því miður ekki
aftur.
Foreldrar mínir voru alltaf
boðnir og búnir að passa dætur
mínar. Gættu Sigrúnar einu
sinni í mánuði og var Anna
Kristín stundum vikulangt hjá
þeim. Hrafnhildur, sú yngsta,
kynntist þeim líka vel, enda ein-
staklega dugleg að koma með í
bústaðinn síðustu árin með við-
komu hjá ömmu og afa á Sel-
fossi í báðum leiðum. Barna-
börnin mín þrjú, Skúli, Sara Líf
og Sindri Lúðvík, ásamt Sif og
Kristni Kára, börnum tengda-
sonar míns, kynntust einnig
langömmu og langafa.
Þegar ég missti heilsuna fyrir
mörgum árum, aðallega af völd-
um snyrtivöruofnæmis, gat ég
alltaf vænst stuðnings frá
mömmu, hún vissi vel að ég var
ekki að gera mér þetta upp,
enda þekkti hún manna best
hvaða persónu ég hef að geyma.
Því miður var það oft á þann
veg að fáfróðar eða illa innrætt-
ar manneskjur létu í það skína
að maður væri bara að gera sér
þetta upp til að fá athygli.
Svona geta sumir verið ósann-
gjarnir, það situr alltaf í mér.
Eftir að faðir minn lést í sept-
ember 2011 var söknuðurinn
mikill hjá mömmu og okkur hin-
um, en hún bar sig samt alltaf
vel og var sjálfbjarga með alla
hluti, þrátt fyrir að þurfa að
fara ferða sinna fótgangandi eða
með leigubíl. Hún hafði gaman
af lestri bóka, sérstaklega eftir
að hún hætti að geta prjónað. Í
haust fór heilsu hennar hrak-
andi og svo fór að nú í byrjun
janúar var hún lögð inn á
sjúkrahús. Í febrúar greindist
hún með krabbamein, sem fór
alveg með heilsuna og líkamlegt
þrek, það var sorglegt. Andlegu
þreki hélt hún að mestu til
hinstu stundar. Ég sakna þín
sárt, elsku mamma mín, og vona
að nú líði þér vel hjá pabba og
öllum hinum ástvinunum þínum.
Hvíl í friði.
Þín dóttir,
Elsa Jóna.
Nú kveð ég tengdamóður og
vin í hinsta sinn. Það verður
undarlegt að keyra austur án
þess að koma við hjá þér því það
var orðinn svo fastur og reglu-
legur viðkomustaður, fyrst á
Víðivellina og síðan í Græn-
umörkina, á leið til og frá sum-
arbústað sem þið Sveinn byggð-
uð upp og ræktuðuð landið í
kring, sem nú er vaxið miklum
trjágróðri.
Okkur var alltaf tekið fagn-
andi, mikið spjallað og mikið
gaman. Þá eru samverustund-
irnar upp í bústað ógleyman-
legar.
Fyrstu kynni fyrir rúmum
tveimur áratugum voru óviðjafn-
anleg og mér tekið eins og ein-
um í fjölskyldunni alveg frá
byrjun. Þeim var ekki í kot vís-
að sem til þín komu enda kynnt-
ist ég mörgum samferðamönn-
um ykkar Sveins á Víðivöllunum
og allir báru það með sér að una
vel við ykkar kynni. Barnabörn-
unum reyndistu frábærlega vel
og marga göngutúrana fórstu
með dæturnar okkar Elsu út að
andapolli og þær tala um það
ennþá hvað það var mikið gam-
an.
Þið mæðgurnar voruð mjög
samrýmdar og áttuð iðulega
löng dagleg samtöl í síma á milli
heimsókna þar sem þið rædduð
allt á milli himins og jarðar. Þú
varst vinnusöm með eindæmum
og handlagin og prjónaðir heil
ósköp af peysum, sokkum og
vettlingum sem ylja ættingjum
og öðrum um langan aldur. Þú
varst stoð og stytta Sveins og
leiddir hann allt til enda með
miklum sóma. Þú hafðir gaman
af því að segja frá því sem gerð-
ist á þínum yngri árum. Fisk-
vinnslunni í Sandgerði, ferðum
með systrum þínum í kaupstað
með köldum kassabílum sem
þræddu strandirnar og bæina á
Reykjanesinu og að stundum
styttuð þið ykkur leið og tíma
með því að ganga yfir Miðnes-
heiðina því bílferðin var ekki
þægileg. Þú varst með staðhætti
á svo mörgum stöðum á Íslandi
á hreinu fram á það síðasta,
enda ferðuðust þið Sveinn mikið
um landið með börnin ykkar.
Síðustu mánuði áttum við svo
með þér ljúfsárar stundir, allt
fram í þitt síðasta augnablik.
Þín verður sárt saknað en góðar
minningar munu auðvelda okkur
leið um tómarúm og sorgarferl-
ið.
Ég vil þakka þér, Sigrún mín,
kærlega fyrir samfylgdina og
trúi því að þið Sveinn séuð núna
saman í sumarlandinu þar sem
allt er fallegt og gott.
Þinn tengdasonur,
Guðmundur.
Elsku besta amma mín, nú
ertu farin frá okkur og til afa.
Mikið á ég eftir að sakna þín
mikið, finnst svo sorglegt að þið
afi séuð farin en núna fáið þið að
vera saman aftur. Ég á svo mik-
ið af minningum sem ég geymi í
hjarta mínu og hugsa til í hvert
skipti sem ég sakna ykkar. Allar
góðu stundirnar með ykkur á
Víðivöllunum, þú og afi tókuð
alltaf svo vel á móti manni.
Man þegar ég var lítil og var
með þér í garðinum að hjálpa
til, þú hugsaðir alltaf svo vel um
garðinn þar sem þú varst með
fallegu blómin, gulræturnar og
allt hitt grænmetið. Þú bakaðir
alltaf pönnukökur og það voru
sko bestu pönnukökurnar, eng-
inn sem toppar þær. Þú varst
líka besta prjónakonan, svo dug-
leg að prjóna alltaf og ef mig
vantaði aðstoð með eitthvað þá
varstu svo þolinmóð og sýndir
mér hvernig átti að fara að. Það
var eins og að koma í ævintýri
að koma til ykkar, maður gat
allt og það var hægt að gera
allt.
Brosi þú færðir í marga
Hlýju í hjarta allra.
Góðhjarta við allt og alla.
Nú á góðan stað þú fórst
og alltaf á báðum fótum stóðst.
Minning þín mun alltaf verða í mínu
hjarta,
elsku amma, góða ferð til þíns heima,
guð og englar munu þig geyma.
(Davíð.)
Hvíldu í friði, elsku amma
mín.
Sigrún Bergsdóttir Sandholt
Elsku amma okkar.
Minningarnar sem við eigum
með þér eru yndislegar. Þegar
við vorum litlar og fórum með
þér að gefa öndunum brauð og
þegar við hjálpuðum þér að
vökva öll blómin í fallega garð-
inum þínum. Þegar við urðum
eldri og sátum með þér að
spjalla um daginn og veginn. Þú
hafðir skemmtilega sýn á lífið
og varst einstaklega fyndin, með
smitandi hlátur. Gleði, um-
hyggja og góðmennska ein-
kenndu þig.
Við munum alltaf finna fyrir
hlýju þegar við hugsum um þig.
Þú varst sterk kona og fyrir-
mynd okkar í lífinu. Megir þú
hvíla í friði sameinuð með afa á
ný.
Þínar,
Anna Kristín og
Hrafnhildur.
Gengin er á vit feðra sinna og
eiginmanns Sigrún Bjarnadóttir
fædd 20. júní 1924 móðursystir
mín og fóstra, til langs tíma, það
var aðeins tæpt eitt og hálft ár á
milli dánardaga þeirra hjóna
enda var sambúð þeirra alla tíð
góð.
Það er óhætt að segja að hún
var mikil kona allt það hvað
atorku, stjórnsemi og hjarta-
hlýju varðaði.
Mér er sérlega minnisstætt
þegar við kærustuparið og nú-
verandi hjón lágum í mislingum
á hennar heimili, með óráð af
hitasótt, mjög veik og hún
hjúkraði okkur eins og um eigin
börn væri að ræða en þau voru
fárveik líka.
Þau áttu heima á Víðivöllum
5, húsi sem þau byggðu næstum
með berum höndunum.
Þess fengum við öll að njóta,
ættmenn og fleiri, alltaf góðvild
og gæska.
Annar yngri bræðra minna er
fæddur í stofunni á Víðivöllum
5, væntanlega var það gert til að
vera nær læknisþjónustu og
einnig hjá móður minni að vera
nærri systur sinni sem hún
treysti vel enda hafði hún fætt
Elsu Jónu tveimur mánuðum
fyrr.
Vert er að geta þess að ýmsir
hreppamenn áttu fastan sama-
stað á Víðivöllum 5 þegar þeir
áttu ferð á Selfoss og var þeim
alltaf tekið eins og um heima-
menn væri að ræða, að vísu
hafði frænka mín tilfinningu fyr-
ir því að von væri á gestum og
setti þá meira í pottinn, ótrú-
legt!
Við hjónin fórum margar eft-
irminnilegar fjallaferðir með
þeim Sigrúnu og Svenna ásamt
börnum þeirra, oft m.a. Sprengi-
sand og Kjöl því þau áttu alltaf
góða bíla til þannig ferða,
Svenni sá um það, á þeim tíma
var farið yfir Tungnaá á kláfi,
náttað í tjöldum og vaknað við
gaggið í tófunni.
Kæra frænka, takk fyrir allar
stundirnar sem þú gafst okkur,
skarðið sem kemur í fjölskyld-
una við fráhvarf þitt hefur þú
fyllt með góðum minningum
sem tengjast þér. Ég held að þú
getir kvatt sátt, nú veit ég líka
að þú ert komin til Svenna þar
sem þú vilt vera.
Eftir lifir minningin um gott
fólk sem lifði hér á jörðu.
Bjarni, Júlíus Þór, Elsa Jóna
og fjölskyldur, innilegar samúð-
arkveðjur.
Úlfar Harðarson.
Sigrún Bjarnadóttir var
traust, kraftmikil og gegnheil
sómakona. Hún fæddist og ólst
upp í Sandgerði. Eftir að hafa
stundað fjölbreytt störf frá ung-
lingsaldri og nám í kvennaskól-
anum á Blönduósi réðst hún til
starfa sem kaupakona hjá afa
mínum og ömmu á Grafarbakka
í Hrunamannahreppi. Þar var
henni tekið opnum örmum. Ekki
leið á löngu þar til hún ruglaði
saman reytum við Svein Tóm-
asson, elsta soninn á bænum, og
hófu þau búskap á Laxárbakka
árið 1951. Þar eignuðust þau
synina Bjarna 1952 og Júlíus
Þór árið 1954 en fluttu síðan á
Selfoss þar sem þau byggðu sér
hús á Víðivöllum 5 nánast hjálp-
arlaust. Sigrún tjáði mér núna í
febrúar að hún hefði ekki viljað
flytja úr Hreppunum; það hefði
verið Svenni sem vildi flytja á
Selfoss til að vinna sem bílstjóri.
Á Selfossi fæddist þeim dóttirin
Elsa Jóna 1958. Eftir að börnin
voru komin á skólaaldur hóf
Sigrún störf hjá þvottahúsi
sjúkrahússins á Selfossi auk
þess sem hún annaðist alls kyns
saumaskap fyrir sjúkrahúsið.
Þau Sigrún og Sveinn áttu bæði
stóran frændgarð í Hreppunum
og heimili þeirra á Selfossi, ört
stækkandi þjónustumiðstöð fyrir
sunnlesku sveitirnar, gegndi
lykihlutverki fyrir okkur sveita-
fólkið. Víðivellir 5 voru allt í
senn áningarstaður í kaupstað-
arferðum, þar sem veittur var
dýrindis matur á öllum tímum
sólarhrings, félagsmiðstöð með
líflegum samræðum um stjórn-
mál, sæluhús í vondum veðrum,
heimavist fyrir skólakrakka úr
sveitinni og síðast en ekki síst
fæðingarheimili því bæði Þóra í
Reykjadal, systir Sigrúnar, og
Sigrún, systir Sveins, dvöldu hjá
Sigrúnu þegar leið að fæðingu,
fæddu börn sín í stofunni hjá
Sigrúnu með dyggri aðstoð
hennar og ljósmóður og lágu
þar á sæng. Sigrún lét jafnan
líta svo út að öll þessi þjónusta
væri sjálfsögð og eðlileg en hún
var það að sjálfsögðu ekki.
Þótt það kunni að hljóma
klisjukennt að hrósa konum af
hennar kynslóð fyrir snyrti-
mennsku verður ekki hjá því
komist að minnast á þann eig-
inleika Sigrúnar. Þótt Sigrún
ynni fulla vinnu utan heimilis fór
aldrei neitt úr skorðum á Víði-
völlunum, innan dyra jafnt sem
utan. Fallegi garðurinn á Víði-
völlum 5 var sérstakt stolt henn-
ar sem hún nostraði við frá því
snemma vors. Þar ræktaði hún
bæði tré og matjurtir og ól upp
öll sumarblómin sjálf, mest-
megnis af fræjum eða smá-
plöntum frá haustinu áður.
Sumarleyfin nýttu þau Sveinn
vel til ferðalaga innanlands ein
eða með fleirum svo sem Ás-
mundi og Ingibjörgu systur
hennar.
Eftir að þau Sveinn komust á
eftirlaun girtu þau af spildu í
Grafarbakkalandi í vesturhlíðum
Galtafells og hófu þar skógrækt.
Öll trén sem þar fóru í jörð
hafði Sigrún alið upp frá fræjum
eða græðlingum. Skógurinn
dafnaði vel og kringum 1990
byggðu þau sér sumarbústað á
þessum sælureit og undu hag
sínum þar vel á sumrin með
börnum og barnabörnum. Sig-
rún var alla tíð hreinskiptin og
þoldi ekki sýndarmennsku og
snobb. Hún ræktaði alla tíð
sambandið við frændgarðinn í
Hreppunum og í Sandgerði og
fylgdist vel með öllu sínu fólki
til síðasta dags. Blessuð sé
minning hennar.
Sigurður Tómas Magnússon.
Það er með söknuði sem ég
kveð móðursystur mína Sigrúnu
Bjarnadóttur.
Sigrún fór ung að heiman að
vinna. Ekki hafa vinnuveitend-
urnir verið sviknir af hennar
störfum. Einn vetur var hún í
húsmæðraskólanum á Blöndu-
ósi. Hún réð sig sem kaupakonu
í Hrunamannahreppinn og
kynntist þá eiginmanni sínum
Sveini Tómassyni. Þau byggðu
sér lítið hús í landi Grafarbakka.
Húsið sitt nefndu þau Laxár-
bakka. Þetta hús var sérstak-
lega hlýlegt og fallegt. Mynd-
arskapurinn og hagsýnin sem
einkenndi þau alltaf kom strax í
ljós. Allt í röð og reglu, hver
hlutur á sínum stað.
Þegar ég var átta ára fór ég í
sveit til þeirra. Það má segja að
ferðalagið í sveitina hafi verið
nokkuð sögulegt. Sigrún hafði
verið í erindagjörðum fyrir
sunnan, og var ákveðið að ég
yrði henni samferða í sveitina.
Þegar við vorum kominn lang-
leiðina fór að finnast brunalykt í
rútunni, farþegarnir urðu að
fara út og á svipstundu varð
rútan alelda. Þarna brann allur
okkar farangur.
En það var tregablandið að
yfirgefa sveitina að hausti, þótt
tilhlökkunin væri mikil að koma
heim í Sandgerði. Dvölin í sveit-
inni skapaði mér minningar sem
ljúft er að rifja upp. Þau hjónin
sýndu mér það traust að gæta
barnanna sinna á meðan Sigrún
vann við garðyrkjuna.
Ég var líka stolt yfir að fá
það starf að sækja kýrnar eða
Bleik gamla austur í Krók.
Ég man að það runnu tár nið-
ur vangann þegar ég beið við
brúsapallinn eftir rútunni suður.
Þau hjónin fluttu á Selfoss
1955 þar sem þau höfðu byggt
sér reisulegt hús á Víðivöllum 5.
Þau voru höfðingjar heim að
sækja og mjög gestkvæmt var á
þeirra heimili.
Bæði þessi hús þeirra voru
hallir í mínum augum. Það var
virðulegur stíll yfir heimilinu.
Innbúið var valið af smekkvísi.
Það var ekki verið að skipta út
að óþörfu og kaupa nýtt. Eld-
húsborðið vandaða, sem Svenni
smíðaði á fyrstu búskaparárun-
um þeirra, notuðu þau alla sína
búskapartíð.
Þau ferðuðust mikið um Ís-
land, voru víðlesin og fróð um
landið. Náin tengsl voru milli
þeirra og systkina Sigrúnar,
sem fóru oft samferða þeim í
þessi ferðalög.
Sigrún og Svenni voru trygg-
ir vinir sem gott var að eiga að.
Heimsóknir þeirra voru alltaf
tilhlökkunarefni. Þau sýndu bú-
skapnum hér ávallt mikinn
áhuga og fylgdust með úr fjar-
lægð. Stundum sendi Svenni
okkur blaðaúrklippur ef honum
þótti eitthvað sérlega eftirtekt-
arvert í „málgagninu“ eins og
t.d. þegar fjallað var um vænt-
anlega vegalagningu yfir Öxar-
fjarðarheiði. Okkur þótti alltaf
jafnvænt um að fá þessar póst-
sendingar og finna áhuga þeirra
fyrir okkar aðstæðum.
Sigrún var mikil hannyrða-
og saumakona, einstaklega
vandvirk. Þegar ég var átta ára
saumaði hún á mig íslenska
þjóðbúninginn. Við heimsóttum
Sigrúnu fyrir rúmum mánuði á
sjúkrahúsið, þá rifjuðum við upp
gamla daga. Sagði hún mér þá
að tildrög þess að hún saumaði
á mig þjóðbúninginn hefðu verið
að hún vildi bæta mér skaðann
þegar farangurinn minn brann.
Blessuð sé minning Sigrúnar
Bjarnadóttur.
Við Skúli sendum Bjarna,
Júlíusi, Elsu Jónu og fjölskyld-
um þeirra innilegar samúðar-
kveðjur á sorgarstundu.
Bjarnveig Skaftfeld.
Sigrún
Bjarnadóttir