Morgunblaðið - 25.03.2013, Blaðsíða 24

24 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 25. MARS 2013
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma
og langamma,
ÁSLAUG JÓNSDÓTTIR
forvörður,
Austurbrún 2,
lést á hjúkrunarheimilinu Sóltúni 22. mars
sl.
Jarðarförin verður auglýst síðar.
Sigurjón Þ. Ásgeirsson,
Hlynur V. Ásgeirsson, Patricia Bono,
Þórunn H. Óskarsdóttir, Sigurður A. Jónsson,
Hrafnkell S. Óskarsson, Arndís Huldudóttir,
Margrét L. Óskarsdóttir, Rúnar Salvarsson,
barnabörn og barnabarnabarn.
✝ Svandís NannaPétursdóttir
var fædd í Rauðs-
eyjum á Breiða-
firði 10. desember
1925. Hún lést 13.
mars á LSH í Foss-
vogi.
Foreldrar henn-
ar voru hjónin Pét-
ur Sveinsson, f.
30.9. 1890 í Skál-
eyjum á Breiða-
firði, d. 22.10. 1973, og Ástríð-
ur Jónsdóttir, f. 19.6. 1887 á
Barmi á Skarðsströnd, d. 10.10.
1962. Bræður Svandísar Nönnu
voru Guðmundur og Sveinn og
eru þeir báðir látnir.
Hinn 4. júní 1949 giftist
Svandís Nanna Júlíusi Gunnari
Þorgeirssyni, vélstjóra, f. 8.3.
1925 frá Flatey á Breiðafirði.
Foreldrar hans voru hjónin
Björg Kristófersdóttir, f. 22.12.
1886, d. 9.3. 1971, og Þorgeir
Kr. Jónsson, f. 24.3. 1898, d.
22.3. 1977.
Svandís Nanna og Júlíus
Gunnar eignuðust fimm börn:
1) Þorbjörg, f. 2.2. 1948, maki
Sigurfinnur Sigurfinnsson.
Davíð, maki Berglind Jóhanns-
dóttir, þeirra barn Júlía. b)
Svandís Nanna. c) Sindri
Freyr. 5) Ástríður f. 7.12. 1960,
maki Magnús Jónasson. Börn:
a) Júlíus Guðjón. b) Elísabet
Bára. c) Þorfinnur Karl.
Þegar Svandís Nanna fædd-
ist voru foreldrar hennar í hús-
mennsku (eins og það kallaðist)
og fluttust milli eyjanna eftir
því hvernig stóð á atvinnu. Hún
kenndi sig jafnan við Skál-
eyjar. Júlíusi Gunnari kynntist
hún fyrst tíu ára gömul í far-
skóla í eyjunum. Seinna fór
hún í húsmæðraskólann að
Staðarfelli í Dölum. Hún var
heimavinnandi og hugsaði um
börn og bú til ársins 1975. Þá
fór hún að vinna hjá Prjóna-
stofunni Iðunni og naut hún sín
þar í góðum félagsskap, enda
alla tíð mjög félagslynd. En ár-
ið 1980 fékk hún alvarlegt
hjartaáfall sem gerði það að
verkum að hún varð að hætta
að vinna. Var það henni erfitt,
en hún sótti félagsskap í fé-
lagsmiðstöðinni í Hæðargarði
og seinna í Bústaðakirkju.
Svandís Nanna var mikil lista-
kona í margskonar handmennt
og hafa börn og barnabörn not-
ið þar góðs af.
Útför hennar verður gerð
frá Bústaðakirkju, í dag, 25.
mars 2013, og hefst athöfnin
kl. 13.
Börn: a) Gunnar
Már, maki Linda
Hængsdóttir.
Börn: Andri Steinn
og Silja. b) Nanna
Dröfn, maki Óttar
Gunnlaugsson.
Börn: Anna Ester,
Þorbjörg Lind og
Þuríður Andrea. c)
Sigurfinnur Viðar,
maki Ása Sigurð-
ardóttir. Börn: El-
ínborg Eir, Sigurbjörg, Ásdís
Sara og Sigurfinnur Óskar. 2)
Guðrún, f. 26.3. 1949, maki
Valdimar Tómasson. Börn: a)
Sveinbjörn Grétarsson, maki
Guðrún Hauksdóttir: Börn
Tómas og Sölvi og Sveinbjörn
átti fyrir Jón Inga. b) Eva Dís
Þórðardóttir. c) Sara Rós Þórð-
ardóttir. Barn: Þórður Emil.
Valdimar á fjögur börn, sex
barnabörn og eitt barna-
barnabarn. 3) Hafsteinn, f.
11.10. 1950, maki Sigríður Jör-
undsdóttir. Börn: a) Elísabet
María, maki Davíð Tómas Dav-
íðsson. b) Atli Viðar. 4) Pétur f.
21.3. 1959, maki Anna Ágústa
Karlsdóttir. Börn: a) Arnór
Svandís Nanna Pétursdóttir
kvaddi þetta líf 13. mars. Hún
var fædd og uppalin í Breiða-
fjarðareyju. Bernskuminning-
arnar voru fallegar, hún var
yngsta barn og einkadóttir
Ástu ömmu og Péturs afa. Hún
bjó við mikið ástríki einstakrar
móður, sem alltaf var tilbúin að
koma henni til hjálpar og mikið
áfall þegar hún dó 1962.
Aðstæður í landinu okkar
voru erfiðar þegar mamma og
pabbi hófu búskap, mikil hús-
næðisekla og erfitt með öll
vörukaup vegna skammtana og
hafta. Börnin komu þrjú á
fyrstu árunum og mamma og
pabbi samhent að hlúa að okk-
ur. Svo var flutt í Ásgarðinn
1957, keypt fokhelt og allir að
hjálpast að og flutt inn í hálf-
klárað. Þarna var allur Foss-
vogurinn sveit og yndislegt fyr-
ir börn að alast upp. Þar
bættust yngstu tvö börnin við.
Efnin voru ekki mikil í byrjun,
en svo var líka um börnin í
kringum okkur, enda allir í
svipaðri stöðu. En nægir leik-
vellir og mikið um útileiki. En
aldrei skorti mat og við áttum
alltaf flottustu fötin. Mamma
vissi alltaf um nýjustu tísku-
straumana og saumaði og
prjónaði, nýtti ólíkustu efni og
litaði þau ef með þurfti. Við
Þorbjörg systir vorum örugg-
lega fyrstu stelpurnar sem
eignuðumst sokkabuxur. Við
mamma áttum skap saman og
kenndi hún mér bæði prjón og
útsaum sem ég bý endalaust að.
Á tímabili var mjög margt í
heimili, ég með drenginn minn,
foreldrar pabba og alltaf nóg
pláss fyrir systur mína og mág,
þegar þau voru í bænum og
eins bjuggu báðar tengdadæt-
urnar um tíma hjá þeim.
Mamma hafði yndi af ferða-
lögum og mest ef ævintýrin
gerðust í ferðinni, það helli-
rigndi eða bíllinn festist úti í á
enda með traustan bílstjóra.
Hún kunni lagið á pabba, sem
alltaf var mikill barnakall. Hún
smalaði saman yngstu börnun-
um og elstu barnabörnunum og
svo var lagt í hann. Þegar búið
var að tjalda setti hún upp gas-
hellurnar tvær saman og svo
var eldað. Grjónagrautur á
annarri og saltkjöt á hinni og
kartöflur. Á föstudögum þegar
pabbi kom úr vinnu var allt
tilbúið, búið að sjóða kjöt niður
í krukkur og alltaf jafn gaman.
Seinna eignuðust þau tjaldvagn
og var hann mikið notaður.
Seinustu tíu árin hef ég búið
nálægt þeim og hefur það verið
ómetanlegt. Fyrir 32 árum
fékk mamma alvarlegt hjarta-
áfall. Hún vann í fimm ár í
Prjónastofunni Iðunni. Hún gat
ekki farið aftur í vinnu og var
það henni erfitt, enda einstak-
lega félagslynd. Hún var alvar-
lega heilsuskert en aldrei
kvartaði hún um verki, né að
neitt væri að sér og seinustu
árin þegar hún var komin með
Alzheimer, þá var hún fljót að
gleyma því sem leiðinlegt var
en mundi það sem var
skemmtilegt. Seinasti mánuð-
urinn var mjög erfiður, en allt-
af hélt hún að þetta væri nú
bara fyrsti dagurinn sem hún
væri eitthvað slöpp.
Það hefur verið alveg ein-
stakt og blessunarríkt fyrir
okkur systkinin að fylgjast með
hversu vel pabbi hefur annast
hana og munum við búa að því.
Starfsfólki heimahjúkrunar í
Hafnarfirði, starfsfólki Drafn-
arhúss og starfsfólki LSH,
Fossvogi, deild 6B, sendi ég
mínar bestu þakkir fyrir aðstoð
við hana. Hafðu þökk fyrir allt.
Þín dóttir
Guðrún.
Elsku mamma, nokkur orð að
leiðarlokum.
Þú varst ótrúleg kona. Sama
hvað það var, öllu tókst þú af
æðruleysi, hvort sem það var
þegar þú hálsbrotnaðir, mjaðm-
abrotnaðir eða öll hjartaáföllin
sem þú þurftir að takast á við.
Ef spurt var hvernig þú hefðir
það var oft svarað: „Ég er öll að
koma til“ og síðan af stakri
snilld skipt um umræðuefni.
Minni þitt var líka einstakt, þú
mundir aldrei neitt leiðinlegt
stundinni lengur, en það
skemmtilega mundir þú vel. Þú
varst mikil selskapsdama og
elskaðir að punta þig og hitta
fólk. Þegar þið pabbi voruð að
koma til Eyja, til að hitta okkur
systur, gat hann aldrei skilið
hversu marga kjóla þú þurftir að
hafa með.
Í Ásgarðinum, þar sem þú
bjóst lengst af, var alltaf mjög
mannmargt. Ekki hef ég tölu á
öllum þeim sem dvöldu þar um
lengri eða skemmri tíma. Ef ein-
hver úr stórfjölskyldunni hafði
samband og var á leið í bæinn,
var alltaf pláss í Ásgarðinum,
jafnvel þó breiða þyrfti út dýnur
og ná í svefnpoka sem nóg var
til af. Öll munum við eftir sér-
smíðaða stóra pottinum sem í
minningunni var á stærð við
öskutunnu og þú þurftir að
standa upp á stól til að sjá ofan í
hann, en veitti stundum ekki af.
Ég man þegar verið var að und-
irbúa útilegurnar sem þið pabbi
höfðuð svo gaman af að fara í, og
helst með sem flesta með. Þá
sauðst þú niður kjöt ásamt öllu
hinu sem útbúið var, því hús-
mæðraskólagengin konan var
ekki að fara að kaupa niðursoð-
inn mat í búð. Oft var farið í
dagsferðir út fyrir borgina og
alltaf með eitthvað ótrúlegt í
rauðu nestistöskunni. Ég man
líka eftir öllum flíkunum sem þú
bjóst til og alltaf var mjög vand-
að til verksins. Belti og tölur
voru yfirdekktar, buxur voru
fóðraðar, alltaf var allt óaðfinn-
anlegt, hvort sem það var ull-
arkápa, jólakjóll eða viskustykki.
Ekki skildi ég þá tilganginn í að
láta mann standa stífan eins og
staur á meðan þú, með dag-
blaðabunkann og skæri, mældir
mann í bak og fyrir og klipptir
blöðin í búta. Nú skil ég betur
að þú varst sjálf að búa til snið
af flíkinni sem átti að útbúa.
Ótrúleg er öll sú handavinna
sem eftir þig liggur. Þú skarst
út í við, þú vannst í leir, þú
saumaðir bæði fatnað og skraut-
muni, þú prjónaðir og heklaðir
að ógleymdum öllum fallegu
mununum sem þú vannst úr
perlum. Þessir hlutir hafa farið
víða og er mikið upp á þá haldið.
Úr ljóði frænku þinnar Her-
dísar Andrjesdóttur sem mér
finnst vel við þig eiga:
Við skulum ekki vola.
Vílið engan bætir.
Við skulum þreyja og þola
það, sem okkur mætir,
treysta Guði og geyma
gott og saklaust hjarta,
öllu illu gleyma,
elská hið fagra og bjarta.
Elsku mamma, takk fyrir
samfylgdina.
Ástríður Júlíusdóttir.
Elsku mamma.
Mikið er ég þakklát fyrir að
hafa átt þig að öll þessi ár, þótt
á síðasta ári hafi verið farið að
halla undan fæti og þú kvatt
skyndilega, það var í þínum
anda, ekkert vesen. Hugurinn
leitar til baka og maður rifjar
ýmislegt upp. Jákvæðni þín og
góða skapið var ótrúlegt. Eða
pjattrófan, þegar þú varst um
áttrætt fórum við saman í versl-
un að skoða föt en þér leist ekki
á neitt því þér fannst þau svo
kerlingaleg. Ekki var nú farið í
bæinn án rauða varalitarins og
hengt á sig eitthvað af skrauti
sem nóg var til af.
Ég man eftir því þegar happ-
drætti DAS var með hús í fyrsta
vinning. Við labbandi um,
mamma í huganum raðandi inn í
húsið, húsmunum að heiman og
segir mér hvar þetta og hitt eigi
að vera. Svo spyr ég: „Mamma,
en ef þú færð ekki húsið?“ Hún
svarar: „Það gerir ekkert til,
það kostar ekkert að byggja
skýjaborgir“ og var jafn glöð
þegar búið var að draga og hún
fékk engan vinning. Þetta er al-
veg hún, alltaf glöð og svo gam-
an, elskaði allt og alla.
Það sem mamma og pabbi
áttu svo sannarlega sameigin-
legt var að gera allt það besta
fyrir börnin. Síðan tóku barna-
börnin við sem fóru í langskóla-
nám og þá var tekið á móti þeim
af sömu hlýju.
Síðustu mánuðir hafa verið
erfiðir og pabbi hugsað um
mömmu af stakri alúð, því hon-
um fannst enginn hugsa eins vel
um hana og hann, sem var alveg
rétt. Verst fannst mér að þau
skyldu ekki njóta lengri tíma í
þjónustuíbúð Hrafnistu. Þar var
mamma nú ánægð, hún fór út að
borða með sínum á hverjum
degi í hádeginu. Þegar ég
hringdi og spurði frétta var hún
bara að hugsa um að losa sig við
potta og pönnur, hún var hvort
sem er alltaf í huggulegheitum
úti að borða. Þetta var hún
mamma mín. Þessi ótrúlega
glaðsinna kona sem aldrei sá
neitt nema skemmtilegt og gott
og hún mundi ekki eftir neinu
leiðinlegu. Þetta eru þær minn-
ingar sem ég vil muna um þig
„hjartans mín“, svo ég noti
kveðjuna okkar.
Legg ég nú bæði líf og önd,
ljúfi Jesús, í þína hönd,
síðast þegar ég sofna fer
sitji Guðs englar yfir mér.
(Hallgrímur Pétursson.)
Þorbjörg Júlíusdóttir.
Það er í byrjun árs, árið er
1965. Ég stend við útidyrahurð-
ina í Ásgarðinum, á von á að
snótin sem ég hafði verið á hött-
unum eftir kæmi til dyra. Hurð-
in stendur opin. Nokkrir peyjar
á að giska 5-6 ára sátu á gang-
agólfinu og léku sér í bílaleik.
Einn þeirra stendur upp, kemur
til dyra og segir: „Hvað ert þú
að gera í afmælið mitt! Þér var
ekkert boðið.“ Með það sama
skall hurðin aftur. Þá kemur til
dyra kona sem biður mig að af-
saka þetta í drengnum, og býður
mér að ganga inn. Upp frá
þessu hef ég elskað þessa konu
enda hefur hún verið tengda-
móðir mín í 48 ár.
Þannig hófust kynni mín af
Svandísi Nönnu, sem við nú
kveðjum í dag. Þau Svandís og
Júlíus maður hennar bjuggu
lengst af sínum búskap í Ás-
garði 5, Rvk. Þar áttum við allt-
af athvarf hjá þeim, þegar við
Tobba dóttir þeirra og börnin
okkar vorum á ferðinni í borg-
inni. Var þá gjarnan farið í góða
bíltúra, út í buskann eins og
sagt var. Ýmist á Skódanum eða
Filipusi sem báðir voru af sta-
tion-gerð og veitti ekki af því
farþegalistinn var 8-10 mann-
eskjur. Tengdamamma búin að
finna til ýmislegt góðgæti í
rauðköflóttu piknik-töskuna, svo
var sest niður í góða laut, hvort
sem var á Þingvöllum eða ann-
ars staðar og notið þeirra góð-
gerða sem í töskunni voru.
Gjarnan var komið við í Hvera-
gerði og heilsað upp á apann,
keyptur ís og haldið heim. Á ár-
unum 1970-71 bjó ég, ásamt
Gunnari Má okkar, inni á heimili
þeirra. Á þessum árum var ég
að ná mér í kennsluréttindi.
Kom vel í ljós hvaða konu Svan-
dís Nanna mín hafði að geyma.
Á hverjum degi var hún búin að
finna til nesti fyrir daginn handa
tengdasyni sínum. Oft sátum við
í króknum við eldhúsborðið,
drukkum kaffi og spjölluðum um
alla heima og geima, hún gjarn-
an með spilastokkinn sem aldrei
var langt undan og lagði kapal.
Margs er að minnast á þeim
48 árum sem maður á í huga
sínum. Aldrei hefur skugga bor-
ið á á milli okkar þessi ár. Þau
verið dugleg að heimsækja okk-
ur börnin þeirra hér í Vest-
mannaeyjum. Þegar við Tobba
byggðum hús okkar 1982 voru
þau hjá okkur hluta sumars.
Lagði Júlíus allt rafmagn í húsið
og ýmislegt annað. Ófáar voru
lopapeysurnar sem við og börn-
in okkar fengum frá tengda-
mömmu. Á heimili hennar og
okkar barnanna er ýmislegt sem
hún hefur gert; saumaðir púðar,
perlusaumur, Torvaldsen-mynd-
ir, Gunnhildur kóngamóðir og
svo mætti lengi telja.
Elsku tengdamamma, ég
kveð þig í hinsta sinn og þakka
fyrir allt sem þú gafst mér og
mínum.
Sigurfinnur Sigurfinnsson.
Mig langar til að minnast í
nokkrum orðum elskulegrar
tengdamóður minnar, Svandísar
Nönnu Pétursdóttur, sem nú er
látin.
Nanna, eins og ég kallaði
hana, var mér alltaf hlý og góð
öll þau rúmlega 40 ár sem ég
hef tengst henni og hennar fjöl-
skyldu, en sonur hennar Haf-
steinn er eiginmaður minn.
Ég man þegar ég byrjaði að
venja komur mínar í Ásgarðinn
þar sem fjölskyldan bjó á þeim
tíma. Þá voru Nanna mín og
Guðrún mágkona mín, sem bjó á
þeim tíma heima, oft að bródera
púða og fl. og ég heillaðist af
þessari iðju. Fljótlega fór ég að
gera slíkt hið sama og naut þar
góðrar leiðsagnar þeirra.
Alltaf var gott að koma í Ás-
garðinn og fá sér kaffisopa og
þar talaði fólk tæpitungulaust.
Minnist ég þess oft að þegar ég
kom þangað í heimsókn í byrjun
var mér oftast boðið sæti innst
við eldhúsborðið þar sem ekki
var auðvelt að komast burtu í
flýti. Þar sat ég rauð í framan
yfir þessu hispurlausa fólki sem
talaði um hlutina eins og þeir
voru, en ég var örugglega álitin
mikil tepra. Hefur oft verið
hlegið að þessu síðan þá þegar
fjölskyldan er saman komin og
minnist liðinnar tíðar.
Nanna mín var mikil hagleik-
skona og reyndar algjör lista-
maður í höndunum. Eftir hana
liggja margir fallegir hlutir,
bæði í útsaumi og seinna í perl-
um. Var hún örlát að gefa okkur
í fjölskyldunni þessa hluti og
eru þeir mjög dýrmætir á mínu
heimili og örugglega hjá okkur
öllum.
Nanna hafði marga góða eig-
inleika sem mér finnst vert að
minnast á, en hún var t.d. aldrei
kvartsár yfir neinu sem yfir
hana gekk. Hún talaði sjaldan
um eigin líðan, en ef maður
minntist á við hana hvort hún
væri eitthvað slöpp, þá sagði
hún gjarnan „Ég verð örugg-
lega betri á morgun“.
Mér finnst ég hafa verið afar
heppin í lífinu að hafa átt svona
yndislega tengdamóður og
þakka forsjóninni fyrir hana og
hennar yndislegu fjölskyldu.
Núna síðasta árið hallaði
mjög undan fæti hjá Nönnu
minni en þá var unun að sjá
hvað tengdafaðir minn, Júlíus
Gunnar, var henni góður og
traustur og hvað hún var örugg
hjá honum. Eins var mágkona
mín hún Guðrún henni, og þeim
báðum, stoð og stytta, sem var
alveg ómetanlegt.
Ég á eftir að sakna Nönnu
minnar og ég mun ávallt hugsa
til hennar með virðingu og
hlýju.
Elsku Nanna mín, ég bið al-
góðan Guð að geyma þig og
vernda. Hafðu þökk fyrir allt og
allt.
Þín tengdadóttir,
Sigríður.
Mín kæra elskulega tengda-
móðir Svandís Nanna er látin.
Ég var bara krakki fannst
henni tengdamömmu þegar ég
fór að venja komur mínar í Ás-
garðinn, þó að mér hafi fundist
ég hálffullorðin orðin 15 ára og
byrjuð að skjóta mér í honum
Pétri. Hún tók mér alltaf vel en
bjóst nú alls ekki við að ég yrði
tengdadóttir hennar. En þegar
henni skildist að ég væri ekkert
á förum var ég alltaf velkomin
eins og alltaf hafði verið. Og
eins og aðra fjölskyldumeðlimi
var kallað í mann eldsnemma á
sunnudagsmorgnum, það var
víst um hádegið, til að borða
hrygg eða læri. Það er eitt sem
ekki verður tekið af henni, hún
eldaði alveg svakalega góðan
mat. Hún hafði farið í hús-
mæðraskóla þegar hún var ung
og var hún alveg frábær í hönd-
unum. Það er mikil handavinna
eftir hana á heimilinu. Hún
saumaði, prjónaði og perlaði
o.fl. o.fl.
Á hverju sumri var farið með
krakkaskarann og ferðast um
landið og var alveg svakalega
gaman að heyra margar sögur
um þau ferðalög. Svo ég segi nú
bara frá því hvernig útilegumat-
urinn var þá var ekkert stoppað
í sjoppum eins og nú til dags og
keypt pulsa og snakk, nei það
var sko eldaður matur, kjötsúpa
og allur venjulegur matur.
Hún tengdamamma var mjög
félagslynd og skemmtileg kona
sem hafði gaman af að hitta fólk
og spjalla, hún gat spjallað um
svo margt, um gamla daga í
Eyjunum, hún virtist vita um
alla staði, fjöll og vötn á land-
inu, hún elskaði að fara í bíltúra
og hún elskaði að spila. Hún
hafði gaman af svo mörgu.
Hún var svo ánægð þegar
hún byrjaði að vinna á prjóna-
stofunni Iðunni, þar gat hún
prjónað og spjallað við hinar
skvísurnar, þar var hún í essinu
sínu. En því miður varð hún að
hætta þar eftir nokkur góð ár
þegar fyrsta hjartaáfallið kom.
Mér finnst líka alveg frábært
og lýsa henni vel hvað hún var
jákvæð og glöð, hún fékk t.d
stórt hjartaáfall bara 52 ára og
eftir það fór hún nokkrum sinn-
um á spítala, bæði í hjartaþræð-
ingar og eftir slys og henni
fannst hún alltaf jafnheppin
með hvað hún var með
skemmtilegu fólki á stofu. Það
finnst mér lýsa hennar persónu
vel.
Svandís Nanna
Pétursdóttir