Morgunblaðið - 25.03.2013, Blaðsíða 26

26 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 25. MARS 2013
✝ Helgi HalldórÁrnason frá
Setbergi var fædd-
ur á Setbergi þann
5. júní 1924. Hann
andaðist á Hjúkr-
unarheimili HSSA
á Höfn þann 19.
mars sl.
Við fæðingu
hans lést móðir
hans og tók Ólöf
Ólafsdóttir vinnu-
kona á Setbergi hann í fóstur.
Fylgdi hann henni í vinnu-
mennsku m.a. að Karlsstöðum í
Berufirði, Reyðará í Lóni og
víðar. Foreldrar Helga voru
þau Árni Pálsson og Guðrún
Helga Pálsdóttir. Helgi átti tvo
eldri bræður sem voru Ari
Björgvin f. 26. október 1918, d.
29. september 2004 og Páll f. 6.
Elín, f. 8. janúar 1988 og
Hanna María, f. 5. mars 1995,
fyrir átti Ólöf dótturina Rakel
Ýr, f. 23. maí 1978. 4) Rúnar, f.
9. september 1963, d. 22. mars
1964. 5) Þorvarður Guðjón, f. 5.
nóvember 1965, sonur hans er
Alexander Freyr f. 23 júní
2002. Þegar Helgi var 14 ára
flyst hann aftur að Setbergi til
föður síns og bræðra. Á yngri
árum stundaði hann ýmsa
verkamannavinnu og milli tví-
tugs og þrítugs kaupir hann
sinn fyrsta vörubíl sem hann
hafði sína aðalatvinnu af ásamt
búskap í samvinnu við bræður
sína. Um þrítugt kynnist hann
eiginkonu sinni Jóhönnu og
hefja þau búskap sinn á Set-
bergi. Um 1980 byggja þau og
flytja að Smárabraut 8 á Höfn.
Síðustu starfsár sín vann hann
hjá Kaupfélagi Austur-
Skaftfellinga.
Útför Helga fer fram frá
Hafnarkirkju í dag, 25. mars
2013, og hefst athöfnin kl 13.
Jarðsett verður í kirkjugarð-
inum við Laxá.
september 1921, d.
6. nóvember 1999.
Helgi kvæntist Jó-
hönnu Þorgerði
Þorvarðardóttur f.
7. febrúar 1935, d.
31. ágúst 2000,
eignuðust þau
fimm börn, þau
eru: 1) Árný, f. 17.
febrúar 1957, maki
Magnús Leopolds-
son f. 23. ágúst
1946, dóttir hennar af fyrra
hjónabandi er Árný Björk, f. 5.
desember 1984. 2) Stefán Helgi,
f. 25. janúar 1959, börn hans
eru Jóhann Helgi, f. 1. sept-
ember 1989 og Guðrún Kristín,
f. 9. nóvember 1996. 3) Ólöf
Guðrún, f. 29. maí 1960, maki
Friðrik Snorrason, f. 13. sept-
ember 1956, dætur þeirra eru,
Elsku besti afi minn. Mig lang-
ar að kveðja þig með því að segja
nokkur orð og þakka þér fyrir all-
ar stundirnar sem við áttum sam-
an og fyrir allt sem þú gafst mér
af þér, sem var ekkert lítið.
Takk, fyrir að hafa verið mér
svo miklu meira en bara afi, þú
varst félagi minn og umfram allt
besti vinur minn sem ég gat alltaf
reitt mig á og á milli okkar
tveggja ríkti skilningur og kær-
leikur sem erfitt er að lýsa með
orðum og mér finnst satt best að
segja ekki vera til nægilega falleg
orð til að lýsa því hvað þú varst
fyrir mér.
Alltaf gafstu þér tíma fyrir mig
þegar ég var yngri og hvort sem
þú þurftir að drösla mér á bakinu í
berjamó eða taka mig með þér í
vinnuna á vörubílnum, alltaf var
ég velkomin með þér og alltaf
gafstu þér tíma til að spila við mig
og spjalla, já eða syngja með mér.
Og þó að eitt og annað hafi
breyst eftir að ég flutti að heiman
og varð fullorðin þá breyttist vin-
áttan okkar aldrei og alltaf gátum
við komið hvort öðru til að hlæja
með leikrænum tilþrifum sem ein-
göngu bestu vinir geta búið til sín
á milli, því þegar þannig stuð var á
þér var enginn fyndnari en þú. Ég
mun að eilífu geyma þær í hjart-
anu og brosa að með sjálfri mér.
Takk fyrir allt og allt, elsku afi
minn, ég veit að þú ert kominn á
betri stað og vonandi hitti ég þig
þar þegar minn tími hér er liðinn,
með kveðju frá blóminu þínu.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V. Briem.)
Rakel Ýr Þrándardóttir.
Þá er göngu afa míns um lífsins
veg lokið. Mér þykir erfitt að
sætta mig við þá staðreynd, því þó
að hann hafi náð háum aldri, þá
var hann í huga mínum alltaf eins.
Enda hélt hann sér ótrúlega vel
og sáust varla þess merki að hann
var að verða níræður, fyrr en síð-
ustu mánuðina.
Á svona stundum leita margar
ljúfar minningar á huga manns,
bernskustundir á Smárabrautinni
eru þar efst í huga. Alltaf var gott
að koma þangað og þá gripum við
yfirleitt í spil, fyrst var það ólsen
ólsen en eftir því sem ég varð
eldri varð kasína fyrir valinu með
tilheyrandi látum og skemmtun.
Einnig birtast minningar frá því
er við sátum saman í bílnum við
smalamennskur inn í dal eða við
girðingaviðhald í Grjótárdal, sá
yngsti og sá elsti. Smáfuglum
þeim er þreyja veturinn hér á
landi var ekki í kot vísað þegar
þeir komu í garðinn á Smára-
brautinni. Gaf hann þeim brauð og
feitmeti, sem og vatn til að
drykkjar og böðunar. Gaman var
að vera við hlið hans og horfa út í
garð á þessa litlu vini okkar. Þá
sagði hann oft þá setningu sem
mér finnst lýsa þeirri umhyggju
best sem hann bar fyrir mönnum
og dýrum, „… vesalingurinn litli“.
Seint verður sagt að hann hafi
legið á skoðunum sínum. Gat hann
því verið frekar hávaðasamur og
mikið gengið á. En þetta var eitt
af því sem gerði hann að þeim
skemmtilega karakter sem hann
var, og munu seint líða úr minni
þeirra er þekktu hann.
Orð fá ekki lýst því hversu
þakklátur ég er að hafa haft þig
sem afa. Öll sú væntumþykja og
umhyggja sem ég fann frá þér og
ömmu eru mér dýrmætari en all-
ur heimsins auður. Erfitt er því að
ímynda sér lífið án þess að hafa
þig. Ég vil því þakka þér fyrir
þessi rúmu 23 ár sem ég fékk að
eyða með þér.
Nú ríkir kyrrð í djúpum dal,
þótt duni foss í gljúfrasal,
í hreiðrum fuglar hvíla rótt,
þeir hafa boðið góða nótt.
Nú saman leggja blómin blöð,
er breiddu faðm mót sólu glöð, –
í brekkum fjalla hvíla hljótt,
þau hafa boðið góða nótt.
Nú hverfur sól við segulskaut
og signir geisli hæð og laut,
er aftanskinið hverfur hljótt,
það hefur boðið góða nótt.
(Magnús Gíslason.)
Jóhann Helgi Stefánsson.
Fyrir rúmum 30 árum lágu
leiðir okkar Helga fyrst saman.
Ég var nýútskrifaður læknir á
Höfn þegar Helgi kallaði mig sím-
leiðis inn á Setberg í Nesjum að
vitja dótturdóttur sinnar. Röddin
var ákveðin: „Heyrðu góði minn –
gætirðu komið strax?“ Hafði
greinilega áhyggjur af stúlkunni.
Ég ók í snarhasti inn á Setberg
þar sem hann og amman, Hanna,
eiginkona Helga, tóku á móti mér.
Var Helgi sýnu áhyggjufyllri.
Stúlkan lék við hvern sinn fingur
– engin hætta á ferðum. „Ja, mað-
ur veit aldrei,“ sagði Helgi; „Það
er aldrei of varlega farið, þegar
ungviðið er annars vegar.“
Eftir að ég hafði skoðað telp-
una, hresstist Helgi allur og tók
brátt að gera að gamni sínu – og
sló á lær sér. „Má kannski bjóða
doktornum vindil?“ Það fór strax
vel á með okkur Helga á Setbergi
þetta sumarkvöld 1980.
Leiðir okkar Helga skárust á
ný 1981. Áður en varði var Helgi
orðinn tengdafaðir minn. Er
skemmst frá að segja að okkur
Helga varð strax vel til vina og
kunnum æ síðar að meta nærveru
hvor annars. Það var mér ómet-
anleg gæfa að kynnast Helga og
Hönnu. Þótt ólík væru, náðu þau
hjónin saman á minnisstæðan
hátt. Hanna var ekkert nema
æðruleysið og rólegheitin. Helgi
var hins vegar skapmeiri á yfir-
borðinu, skjóthuga og kvað á
stundum upp raust sína með þeim
hætti að ekki var um að villast
hver hafði orðið. Kvað ósjaldan
fast að orði á kjarnyrtri, skaft-
fellskri íslensku – jafnan ómyrkur
í máli, þótt á engan væri hallað.
Varð mér þá ljóst að með Helga
fór einhver besti húmoristi er ég
hef kynnst – svo skjótur var hann
til svars og beinskeyttur að frægt
var um alla sveit hans í Nesjum.
Hafa ófáir velst um af hlátri af
hnyttnum og hárbeittum skotum
Helga. Þrátt fyrir á stundum mik-
ilúðlega svipfestu og kjarnyrtar
athugasemdir fór ákaflega hjarta-
hlýr maður þar sem Helgi var.
Var kannski ekki allra, en trúr og
tryggur þeim sem næst honum
stóðu. Helgi auðsýndi tryggð sína
við mig, þótt formlega slitnaði upp
úr með tengdasambandi okkar.
„Ég var aldrei giftur honum Sig-
urði og þarf því ekki að skilja við
hann,“ sagði Helgi eitt sinn, rétt
til að ítreka að vinátta okkar
tveggja væri órofin, hvað sem
öðru liði.
Helgi var bóndi og vörubílstjóri
og hagleiksmaður á hvaðeina, en
jafnframt næmur á dýr og menn.
„Ferfætlingarnir,“ eins og hann
kallaði þá, „þeir vita sínu viti, og
eru ekkert síðri okkur mönnun-
um“, sagði Helgi ósjaldan þegar
hundarnir eða önnur dýr voru
nærri.
Helgi lifði eiginkonu sína,
Hönnu, á annan áratug. Missirinn
var honum sár og bar hann að
sumu leyti vart sitt barr eftir að
hún féll frá. Ég fjarlægðist Helga
hin síðari ár en ekki var við hann
að sakast, að leið mín lá æ sjaldn-
ar austur í Hornafjörð. Fjarsam-
band okkar var þó með ákveðnum
skilningi, þannig að aldrei rofnaði.
Við Björg þökkum Helga og
Hönnu samfylgd þeirra, hjarta-
hlýja vináttu, góðvild og trúnað –
um aldur og ævi. Við hjónin send-
um fjölskyldu Helga og Hönnu
innilegar samúðarkveðjur héðan
frá Kaliforníu.
Sigurður og Björg.
Helgi Halldór
Árnason
✝ Halldór EinarHalldórsson
fæddist í Reykjavik
hinn 1. apríl 1937.
Hann lést á Land-
spítalanum 15.
mars sl.
Foreldrar hanns
voru Halldór Hall-
dórsson, fulltrúi
hjá Brunabóta-
félagi Íslands, f. 19.
apríl 1907 á Seyð-
isfirði, d. 15. júní 1957, og Katr-
ín Stefanía Þorsteinsdóttir, f.
21. júní 1907 á Syðri-Brekkum á
Langanesi, d. 19. febrúar 2001.
Systkini Halldórs eru: Sólveig
Björg, f. 26. júní 1938, Þor-
steinn, f. 26. febrúar 1940, d. 26.
júní 1969, Sigríður Margrét, f. 9.
nóvember 1944, og Stefán Már,
f. 23. maí 1949.
Halldór kvæntist 26. júní 1970
Elísabetu Jónsdóttur, þau
skildu. Dóttir
þeirra er Halldóra,
f. 7. maí 1972, maki
Vignir Freyr And-
ersen. Börn þeirra
eru Alexandra, f. 7.
júní 1991, Vignir
Freyr, f. 6. janúar
2001, og Karen El-
ísabet, f. 30. júní
2005.
Að loknu námi í
Verslunarskóla Ís-
lands hóf Halldór störf hjá Út-
vegsbanka Íslands. Þar starfaði
hann allan sinn starfsaldur sem
gjaldkeri og seinna útibússtjóri.
Eitt ár var hann við bankastörf í
Kaupmannahöfn og einnig
starfaði hann um tíma í Keflavík
fyrir Útvegsbankann.
Útför Halldórs fer fram frá
Laugarneskirkju í dag, mánu-
daginn 25. mars 2013, og hefst
athöfnin kl. 13.
Hlý golan leikur um mig. Ég
sit uppi á háu borði, barborði.
Léttklædd og sólin hitar kropp-
inn. Við erum á Kanaríeyjum á
Spáni. Erum að gæða okkur á ís í
hitanum. Þetta eru mínar fyrstu
minningar um samverustundir
okkar pabba. Pabbi var endalaust
að taka myndir af okkur mömmu
enda mikill áhugamaður um ljós-
myndun. Alls staðar þar sem við
komum var myndavélin meðferð-
is. Ég setti oft upp fýlusvip þar
sem ég var ekki alltaf í stuði fyrir
myndatökur.
Það næsta sem kemur upp í
hug minn er ferðalag mitt um
Fossvoginn. Þar er líka mín
fyrsta minning um heimili. Ég
eyddi mörgum stundum í að
kanna Fossvogsdalinn og þau
ævintýri sem hann bauð upp á.
Eitt skiptið varð leiðangurinn að-
eins lengri en vanalega. Ég var
komin alla leið yfir í Kópavoginn
og týndi þar fljótlega áttum. Þá
var pabbi sendur út að leita að
mér og ég man hvað ég var fegin
að sjá hann. Aldrei man ég eftir
skömmum eða neinu slíku frá
honum yfir þessu uppátæki mínu.
Fljótlega eftir þetta slitnaði
upp úr okkar samvistum.
Mamma og pabbi skildu og ég
flutti í Háaleitishverfið. Það er
ekki fyrr en ég eignast mitt
fyrsta barn aðeins 19 ára gömul
að við tökum upp þráðinn á ný.
Alexandra fæddist og margt
breyttist eftir það. Sambandið
varð meira en samt ekki nóg þeg-
ar ég hugsa til baka. Ég var ung
og upptekin af lífinu. Það er ekki
fyrr en um það leyti sem við hjón-
in giftum okkur að samveru-
stundum fór að fjölga og barna-
börnin urðu fleiri.
Alexöndru, Vigni Frey og Kar-
enu Elísabetu þótti hann alltaf
ákaflega hlýr og þægilegur í fasi.
Ekki fannst þeim jólagjafirnar af
verri endanum. Þau höfðu orð á
því hvað kortin frá afa Halldóri
væru alltaf falleg og vel valin.
Þau áttu það til að tala öll í einu
við hann og þá helst yngri systk-
inin. Hafði hann einstaka þolin-
mæði við þau og leyfði þeim að
tala.
Það var svo í byrjun febrúar á
þessu ári að mér varð hugsað til
pabba. Ég hugsaði, nú verðum
við að fara hittast. Ég fann að það
var liðinn of langur tími. Um
miðjan mánuðinn fékk ég símtal-
ið sem ég var búin að vænta ein-
hverra hluta vegna. Eftir þetta
símtal hófst nýr kafli í lífi mínu og
aðrar dyr opnast. Ég er þakklát
fyrir þennan tíma sem við áttum
öll saman. Endurnýjuð kynnin
við föðurfjölskylduna eru hafin.
Þau hafa tekið mér alveg stór-
kostlega, hreinlega eins og ég
hafi alltaf verið ein af þeim. Þau
hafa verið mér með eindæmum
hlý, þægileg og hjálpsöm á allan
hátt. Þessi mánuður hefur gefið
mér mikið. Það er erfitt að koma
orðum að því. Vissulega hefði
margt mátt betur fara þegar ég
lít til baka en því verður ekki
breytt. Nú verða kaflaskipti. Ég
hlakka ákaflega mikið til að eyða
tíma með föðurfólki mínu.
Elsku pabbi minn. Ég er þakk-
lát fyrir allar okkar samveru-
stundir sem við áttum saman. Ég
veit að það hefur verið tekið vel á
móti þér í Sumarlandinu þar sem
sólin skín alla daga. Þó að þú sért
farinn úr þessum jarðneska
heimi þá lifir minningin um þig
alltaf í hjarta mínu.
Þín dóttir,
Halldóra.
Halldór bróðir var í æsku-
minningu minni flottasti gæinn í
bænum. Þó ekki í þeim skilningi
að hann væri á rúntinum á hverju
kvöldi klæddur leðurjakka og
með brilljantín í hárinu heldur
eiginlega þveröfugt. Hann var
elstur af systkinum mínum og
var því í ábyrgðarmiklu hlutverki
sérstaklega eftir að faðir okkar
dó langt fyrir aldur fram. Strax
að námi loknu í Verzlunarskólan-
um hóf hann störf sem gjaldkeri í
Útvegsbankanum, sem þótti af-
skaplega fínt og ábyrgðarmikið
starf í þá daga. Hann var óskor-
aður leiðtogi okkar systkina við
hlið móður okkar og gekkst upp í
því hlutverki. Eins og áður er
sagt var hann flottasti gæinn í
þeim skilningi að allt sem hann
keypti eða tók sér fyrir hendur
varð að vera flottast og best.
Þannig átti hann sennilega ein af
fullkomnustu hljómflutnings-
tækjum sem til voru í landinu í þá
daga. Og eftirlætis tónlist hans
var klassík og djass með Broad-
way-söngleikjum í bland. Og þó
að ég sjálfur hlustaði bara á Bítl-
ana og Stones, þá komst maður
ekki hjá því að heyra öll herleg-
heitin þegar tækin voru þanin í
botn og frúin á efri hæðinni skalf
og nötraði. Eftir á að hyggja er
ég bróður mínum óendanlega
þakklátur fyrir þetta þvingaða
tónlistaruppeldi, því allar þessar
djass- og klassíkperlur síuðust að
sjálfsögðu ómeðvitað inn í
heilabúið og vistuðust þar til lífs-
tíðar. Halldór átti fleiri áhugamál
sem hann lagði rækt við, s.s. ljós-
myndun, og hann framkallaði sín-
ar myndir sjálfur, svart-hvítar,
en aðrar urðu að slides-myndum
sem sýndar voru á sérstökum
myndasýningum með viðhöfn
annað slagið á kvöldin. Þær
myndir voru flestallar teknar í
hálendisferðum sem Halldór fór í
reglulega með vinum sínum,
sæmdarhjónunum Birni (Minna)
og Agnesi á forláta fornjeppa
sem Minni átti.
Halldór var á öllum sviðum
fagurkeri, allt sem hann festi
kaup á varð að vera vandað, stíl-
fagurt og fallegt hvort sem það
voru húsgögn, myndverk eða föt.
Halldór kvæntist tiltölulega
seint, hann bjó á æskuheimili
okkar í Drápuhlíðinni vel fram
yfir þrítugt, en þegar hann flutti
að heiman þá varð sambandið
slitróttara. Á þessum sama tíma
tók hann við starfi útibússtjóra
Útvegsbankans í Glæsibæ.
Halldór og Elísabet Jónsdótt-
ir, eiginkona hans, eignuðust eina
dóttur, Halldóru. Hjónaband
þeirra varð ekki langvinnt og eft-
ir sjö ár skildu þau. Eftir skiln-
aðinn var eins og Halldór drægi
sig inn í skel og ég hitti hann eftir
það eiginlega bara á stórhátíðum
og í fjölskylduboðum. Hann bjó
alla tíð einn eftir það og var sjálf-
um sér nægur og stundum
kannski verstur, því Bakkus fyllti
þá upp í tómarúmið í sálu hans.
Hann veiktist alvarlega tæplega
fimmtugur en eftir vel heppnaða
heilaaðgerð náði hann að mestu
leyti heilsu á ný. Hann varð þó
aldrei samur.
Við Þórunn minnumst Hall-
dórs með hlýju og þakklæti og
vottum dóttur hans Halldóru og
fjölskyldu hennar okkar dýpstu
samúð.
Stefán Már.
Halldór frændi er okkur systk-
inunum minnisstæð persóna. Við
upplifðum flest jól og stórhátíðir
lífs okkar með hann sem gest í
foreldrahúsum. Hann var mjög
félagslyndur sem birtist meðal
annars í skemmtilegu spjalli yfir
félagsvistinni þar sem hann svo
oft stóð sig einna best allra í
spilamennskunni. Ávallt hafði
hann frá einhverju spennandi að
segja, hvort sem það voru ferðir
til framandi staða, tónlist, matur
og vín, bókmenntir eða aðrar list-
ir. Hann færði okkur ýmiskonar
glaðning að utan sem veitti okkur
innsýn í margvíslega menningar-
heima. Hann var sannkallaður
heimsborgari, fagurkeri og
margfróður maður. Hann átti oft-
ast flottustu tækin til tónlistar-
flutnings, ljósmyndunar og þess
sem tengist skapandi greinum.
Það er ekki síst honum að þakka
að við kynntumst jass og klass-
ískri tónlist.
Ljósmyndaáhugi hans varð til
þess að við eigum skemmtilegar
minningar úr æskunni í stóru
myndasafni og að sjálfsögðu í
bestu gæðum. Hann fór oft
ótroðnar slóðir og virtist óhrædd-
ur við að velja annað en fjöldinn
eins og okkur þótti hann gera
þegar hann tók föður okkar á
orðinu og lét sprauta glæsilega
bifreið sína í eplagrænum lit. Við
munum líka vel eftir störfum
hans í bankanum þar sem við
eignuðumst okkar fyrstu banka-
bækur og veitti frændi okkur
ávallt bestu þjónustu og ráð.
Við munum sakna Halldórs
frænda og minnast hans sem ein-
staklings sem mótaði margt í lífi
okkar. Við þökkum þær stundir
sem við áttum með honum og
óskum honum hvíldar á þeim stað
sem hann nú er kominn á og ekki
er laust að við heyrum óminn af
tónlistinni sem komin er á fóninn.
Stefanía Jörgensdóttir,
Halldór Jörgen Jörgensson,
Anna Karen Jörgensdóttir.
Halldór Einar
Halldórsson
✝
Yndislega, litla dóttir okkar og barnabarn,
LILJA DÓRA ÁSTÞÓRSDÓTTIR,
Fjósatungu,
Þingeyjarsveit,
sem lést föstudaginn 15. mars verður
jarðsungin frá Akureyrarkirkju miðvikudaginn
27. mars kl. 13.30.
Svana Ósk Rúnarsdóttir, Ástþór Örn Árnason,
Elín Sigurlaug Árnadóttir, Rúnar Jónsson,
Kristín Linda Jónsdóttir, Sigurður Árni Snorrason.